ร้าวใจในไฟหนาว 1

“ฉันชอบที่นี่”

“คุณชอบทะเล”

“ชอบความสงบ บางครั้งฉันก็หลีกหนีเรื่องวุ่นวายมาที่นี่คนเดียว เพราะเมื่อก่อนมีภาระหน้าที่มากมายให้ต้องรับผิดชอบ” วาคาสะมองไปยังจุดเชื่อมต่อระหว่างท้องฟ้าและทะเลด้วยสายตาเหม่อลอย มายามองตามสายตาของเขาเช่นกัน

“จากนี้ไปคุณคงจะมาที่นี่กับครอบครัว” เธอเอ่ยเสียงเศร้า

“เธอยังไม่รู้จักฉันดีพอ บางที่ที่เป็นโลกส่วนตัวของฉันต่อให้เป็นคนที่รักก็ไม่มีวันได้เข้าถึง” น้ำเสียงของเขาราบ เรียบแต่แน่วแน่

“หมายความว่ายังไงคะ” หญิงสาวไม่เคยเข้าใจเขา จะว่าไปเธอรู้จักวาคาสะเพียงแค่มุมที่เขาอยากให้เธอรู้เท่านั้น

“เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ได้เห็นโลกส่วนตัวของฉัน” คำตอบนั้นทำให้หัวใจของคนฟังอบอุ่นขึ้นมามากมาย ปลาบปลื้มดีใจกับสิ่งที่ได้รับ “มายาถึงแม้ว่าหลังจากนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคนจะต้องเปลี่ยนไป ฉันจะไม่ปล่อยมือจากเธอ หากเธอตกอยู่ในความทุกข์ฉันจะอยู่เคียงข้าง หากเธอมีความสุขฉันจะเฝ้ามองจากที่ไกลๆ” เขาก้มลงมาสบตาเธอแล้วเอ่ยถ้อยคำที่ทำให้หัวใจของทั้งสองต้องเจ็บปวด น้ำตาของมายาหลั่งรินลงมา ในอกของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว ริมฝีปากสั่นระริกจนไม่อาจจะเอ่ยคำใดออกไปได้ “ฉันอาจจะเห็นแก่ตัว แต่ไม่ว่าทุกอย่างจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน อย่าไปจากฉันนะมายา ให้ฉันได้เห็นเธอทุกครั้งที่มองหา อาจจะเป็นการทำร้ายเราทั้งคู่แต่ฉันไม่อยากเสียเธอไป” เขาดึงเธอเข้ามากอด ไม่อยากจะหาคำตอบว่าความเจ็บปวดนี้คืออะไร ทำได้เพียงฉุดรั้งเธอเอาไว้....