คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 (100%)
บาสเตียนอยู่ที่บาร์เครื่องดื่มภายในคอนโดมิเนียมแห่งหนึ่งของเขา
บรั่นดีของโปรดในวันหยุดถูกรินใส่แก้วตั้งอยู่ตรงหน้า
และมีคู่ควงที่มีดีกรีเป็นถึงนางแบบอาชีพในมิลานนั่งอยู่บนตัก
ชีวิตดำเนินไปตามวัฏจักรของมัน ชีวิตที่มีแต่งาน งาน
และงานตลอดทั้งห้าวันหรือบางครั้งอาจทั้งเจ็ดวัน
และนี่คือส่วนดีที่สุดสำหรับเขาหลังจากเลิกงาน
ไม่มีอะไรดีไปกว่าบรั่นดีรสเลิศและผู้หญิงที่พร้อมจะให้ความสุขกับเขา
“วันนี้คุณไม่ดื่มเหรอ ออลีซ”
บาสเตียนถามอย่างไม่สนใจคำตอบพลางยกแก้วบรั่นดีขึ้นดื่ม
อีกมือคลึงไหล่เปลือยที่เหมือนสัมผัสกระดูกของหล่อนเล่น
นับวันออลีซยิ่งผอมเพรียวจนน่าตกใจ เขาเคยสงสัยว่าหล่อนอาจเสพยาจนร่างกายผ่ายผอม
แต่ก็ได้รับการยืนยันหนักแน่นว่าไม่ หล่อนยังมีดีที่ใบหน้าสวยเฉี่ยว
ทรวงอกอวบใหญ่อย่างที่ผู้ชายต้องการ สะโพกผายสวยรับกับช่วงไหล่
เขาชอบบั้นท้ายของหล่อนตอนที่มันเด้งดึ๋ง ตอบสนองความต้องการของเขาอย่างเต็มรูปแบบและกระตือรือร้น
แต่กระนั้นเขาคงต้องบอกลาหล่อนเข้าสักวัน
เพราะเริ่มไม่ชอบร่างกายที่เหมือนโครงกระดูกเดินได้ของหล่อนอีกต่อไปแล้ว
“ไม่ค่ะ พรุ่งนี้ฉันต้องบินไปมิลานไฟลต์แรก
แค่ดื่มกินคุณคนเดียวฉันก็เพลียแย่แล้ว ถ้าต้องดื่มเหล้าด้วยคงไม่มีแรงขึ้นเดินบนแคตวอล์ก”
หล่อนจิกสายตามองแล้วเขาทำปากเซ็กซี่น่าจูบ
ขณะที่พูดมือหล่อนก็เลื้อยเข้าไปในเสื้อเชิ้ตที่ปลดกระดุมออกสามเม็ด
บดขยี้ยอดอกเขาเล่น ขยับสะโพกถูไถเป้ากางเกงคับตึงของเขาอย่างต้องการปลุกเร้า
เรียกร้อง
“นั่นเป็นเพราะคุณทำร้ายตัวเองจนผอมเกินไปต่างหากล่ะ”
“อาชีพของฉันไม่ต้องการนางแบบเจ้าเนื้อนี่คะ ถ้าเมื่อไรที่ฉันเป็น
มาดามอัลเบลลาร์ดนะ บาสเตียน ฉันจะอ้วนให้คุณดู” หล่อนพูดอย่างคาดหวัง
บาสเตียนหัวเราะหึๆ
ดื่มบรั่นดีอีกอึกหนึ่งแล้ววางแก้วลง เขาตบก้นเมื่อหล่อนลุกจากตักเขา “ไปอาบน้ำกันเถอะ
ผมมีธุระต่ออีกที่หนึ่ง วันนี้คงต้องทำเวลา อาจจะทำรวดเดียวจบในห้องน้ำเลย”
ร่างสูงใหญ่ของเขาหมุนตัวออกไปจากบาร์เครื่องดื่มพร้อมหล่อน
“จะเป็นไปได้ยังไงคะ ปกติความต้องการของคุณไม่เคยต่ำกว่าสาม...”
หล่อนยิ้มพูดอย่างไม่เชื่อ
“อย่างที่บอก ผมมีธุระ” เขาหรี่ตามองหล่อน
“ฉันไปมิลานหนึ่งสัปดาห์ หรือบางทีอาจนานกว่านั้น ครั้งเดียว...
มั่นใจว่ารอได้นะคะ” หล่อนหัวเราะเสียงนุ่ม
คิ้วเข้มเลิกสูง
“คงได้ หรือไม่ผมคงหาผู้หญิงสักคนมาแทนคุณ”
“คิดว่าฉันไม่รู้หรือคะ ว่ามีผู้หญิงอีกหลายคนจ้องจะฉกคุณไปจากฉันอยู่ตลอดเวลา
ตามมาเร็วๆ ล่ะ” หล่อนพูดเสียงขุ่นเดินปั้นปึ่งนำเขาไป
บาสเตียนยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
เขาอาจจะทำอย่างที่พูด แต่นั่นเป็นเพราะโครงกระดูกของหล่อนคือตัวปัญหา
หรือไม่เขาอาจทำตัวว่างๆ สักพัก เขายังต้องการเซ็กส์กับผู้หญิงแน่นอน
แต่เขาถูกรบกวนใจจากอะไรบางอย่าง จากดวงตาโตหวานซึ้งแต่เศร้าของหลานสาวภรรยาชาวไทยของพ่อที่เสียชีวิตไปแล้ว
เขาพบอัญนิกาในงานศพของพรรณรายป้าของเธอเมื่อสองเดือนก่อน วันนั้นเขาอยากปลอบใจเธอ
ทั้งๆ ที่ ไม่เคยอยากปลอบใจใคร และในที่สุดเขาก็พูดได้แค่ประโยคสั้นๆ
เหมือนนักแสดง ที่ลืมบทสนทนาเสียอย่างนั้น
‘ฉันเสียใจด้วย’
ราวเที่ยงคืนบาสเตียนขับรถบูกัตติ
เวย์รอนสีดำของเขามาจอดหน้าบ้านเก่าของย่าที่เขตสปันเดา เมื่อเห็นแสงไฟเรืองรองอยู่ในภายบ้านทำให้ยิ่งสงสัยว่าเซอร์ไพรส์ที่ย่าว่าคืออะไร
เขารู้ว่าย่าปรับปรุงบ้านหลังนี้ขึ้นมาใหม่
หรือว่านี่คือของขวัญวันเกิดที่เขาได้รับจากย่า เพราะท่านกำชับหนักหนาว่าวันนี้เขาต้องมาที่นี่ให้ได้
และโธมัสก็ยัดกุญแจบ้านกับรหัสสัญญาณกันขโมยใส่มือให้เขา
“พระเจ้า!”
ชายหนุ่มอุทานทันทีเมื่อกดรหัสและไขกุญแจเข้ามาภายใน
หลานสาวของพรรณรายผู้ล่วงลับกำไม้เบสบอลไว้ในมือที่เริ่มคลายออก
เธอนั่งหลับพาดคออยู่กับพนักเก้าอี้ภายในห้องนั่งเล่นหน้าเตาผิง
เส้นผมดำสลวยยุ่งเหยิงนิดๆ บางส่วนลงมาปกปิดใบหน้า ขนตายาวงอนทาบเปลือกตาที่ปิดสนิท
ริมฝีปากอิ่มเผยอนิดๆ ดูเซ็กซี่ ทรวงอกอิ่มขนาดกำลังพอเหมาะ ไม่ใหญ่เทอะทะผลิพุ่งอยู่ในเสื้อยืดจากท่านั่งหลับแบบนั้น
เขาเคยเห็นเธอครั้งแรกตอนเธออายุสิบแปดปี
พรรณรายรับเธอมาอยู่ด้วยที่บ้านของครอบครัวเขา
ตอนนั้นร่างกายของเธอบอบบางเหมือนเด็กเพิ่งโต แต่ทรวงอกนั้นแตกต่างออกไป
มันโตเต่งตึงเกินอายุของเธอตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว
น่าแปลก
หกปีที่ผ่านมาเธออยู่ที่อดอฟฟีน่าเฮาส์ ในฐานะหลานสาวของพรรณรายภรรยาชาวไทยของพ่อ
เขาเคยเจอเธอไม่กี่ครั้งเพราะเขาไม่ได้อาศัยอยู่ที่บ้านหลังนั้น
จะกลับไปก็ต่อเมื่อต้องการไปเยี่ยมย่าเท่านั้น
เขาไม่ชอบใจที่พ่อมักพาผู้หญิงคนโน้นคนนี้เข้ามาอยู่ในบ้าน
เขาไม่ชอบการมีครอบครัวใหญ่ ไม่ชอบความวุ่นวาย ไม่ชอบเด็ก ไม่ชอบสัตว์เลี้ยง
เขาต้องการความเป็นส่วนตัว จึงซื้อคอนโดมิเนียมเพื่อสาวๆ ของเขา และซื้ออะพาร์ตเมนต์อยู่เพื่อความสบายใจของตัวเอง
ที่ผ่านมาเขาแทบไม่เคยเห็นความพิเศษในตัวเธอ
อาจเป็นเพราะเขาคิดว่าอัญนิกายังเป็นเด็ก และเขาไม่มีรสนิยมเป็นป๋าแก่ชอบกินเด็ก
ต่างกันตรงไหนล่ะ ตอนนี้เธอน่าจะอายุยี่สิบสี่ปีแล้ว หน้าตายังเหมือนเดิม...
เหมือนเด็ก มีเพียงร่างกายบางส่วนที่ขยายใหญ่ขึ้น ส่วนโค้งส่วนเว้าชัดเจนขึ้น
ผู้ชายส่วนใหญ่ฝันเฟื่องเรื่องเซ็กส์กับหน้าอกและเรียวปากของผู้หญิง
ริมฝีปากของเธอทำให้คิดถึงน้ำผึ้ง จะเป็นอย่างไรนะ ถ้าหยดน้ำผึ้งลงไปบนริมฝีปากกับทรวงอกเต่งตึงคู่นั้น
แล้วค่อยๆ เลียไล้ออกทีละนิด
บ้าชะมัด
ความคิดแบบนั้นทำให้เขาแข็งขึง บาสเตียนควบคุมตัวเองไว้ ไม่ยอมสำรวจต่อ เริ่มกลับมาคิดหาเหตุผลว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร
“อัญนิกา”
เขาเรียกและสะกิดแขนเธอเบาๆ
“คุณบาสเตียน!” หญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมาหน้าเหวอ
ลนลานจะลงไปนั่งคุกเข่าที่พื้น
“ไม่ต้อง นั่งตรงนั้นแหละ นี่ฉันทำให้เธอกลัวใช่ไหม”
ชายหนุ่มโบกมือห้ามก่อนที่เธอจะลุกขึ้น
กดไหล่เธอลงแล้วถอยไปทิ้งตัวนั่งฝั่งตรงข้าม
เขาสัมผัสความกลัวของเธอได้จากร่างที่สั่นน้อยๆ ตอนนั้นเองที่ดวงตาหวานปรือๆ
เริ่มมีน้ำตาปริ่มๆ ก่อนมันจะไหลออกมา
“ฉันไม่คิดว่าจะต้องอยู่คนเดียวตอนกลางคืนในบ้านที่ไม่มีรั้ว”
หญิงสาวสะอื้นเบาๆ
“เธอมีโทรศัพท์
ทำไมไม่โทร.ไปบอกคนที่ส่งเธอมาว่าเธออยู่คนเดียวไม่ได้ หรือโทรหาฉัน”
เขาตำหนิเสียงเข้ม
“ฉันไม่กล้าบอกคุณท่าน และฉันก็ไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของคุณ”
น้ำตาเม็ดโตเริ่มกลิ้งลงมาสู่ร่องแก้ม
บาสเตียนเม้มริมฝีปากแล้วถอนใจแรง
“นั่นเป็นเพราะเธอไม่พยายาม ใครก็มีเบอร์โทรศัพท์ของฉันกันทั้งนั้น เล่ามาซิ
เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” เขาเอ่ยเสียงห้วนกระด้าง
อัญนิกากลั้นสะอื้นวางไม้เบสบอลลงกับพื้น
ยกมือสองมือปาดเช็ดน้ำตา
“คุณท่านจ้างฉันมาดูแลบ้าน
และทำหน้าที่เป็นแม่บ้านให้คุณค่ะ”
“บ้าฉิบ... ใครต้องการแบบนั้นกันล่ะ” บาสเตียนสบถ ตบผางลงบนต้นขาของตนเอง
อัญนิกาสะดุ้งพูดเสียงสั่น
“หลังจากคุณป้าเสียชีวิต ฉันกำลังมองหาที่อยู่ใหม่
แล้วฉันก็ยังถูกเลิกจ้างกะทันหัน คุณท่านอยากช่วยฉันจึงส่งฉันมาที่นี่
ถ้าคุณไม่ต้องการฉัน พรุ่งนี้ฉันก็จะกลับค่ะ” คราวนี้สองมือเล็กๆ ยกขึ้นปิดหน้า
ร้องไห้โฮออกมาอย่างไม่อาย
บาสเตียนกลอกตา
เขาไม่ต้องการเธอรึ... ไม่ใช่แน่นอน เพียงแต่เรื่องนี้มันเกิดขึ้นกะทันหัน
เขาไม่ทันเตรียมตัวเตรียมใจเพื่อจะมารับมอบขวัญวันเกิดจากย่าด้วยบ้านหลังนี้และคนรับใช้วัยสาวแถมยังดูดี
อัญนิการยิ่งดูก็ยิ่งสวย จนเขาทำตัวไม่ถูกต่างหากล่ะ
“เงียบเถอะน่า
ฉันต้องการเธอ”
หญิงสาวหยุดร้องไห้มองหน้าเขางงๆ
“คุณต้องการฉันหรือคะ?”
“ใช่ ฉันต้องการ ก็เธออยาก... ให้ฉันต้องการเธอไม่ใช่เหรอ”
หญิงสาวกลอกตาย้อนคิดว่าเธอพูดอะไรผิดหรือไม่
‘ถ้าคุณไม่ต้องการฉัน พรุ่งนี้ฉันก็จะกลับค่ะ’
แล้วใบหน้าเธอก็เริ่มร้อนผ่าวและมันคงแดงมากด้วย
“ฉันหมายถึงแม่บ้านค่ะ”
เธอเม้มปากแน่นหลังจากพูดจบ
บาสเตียนหัวเราะ
“ฉันควรพูดใหม่ว่าฉันต้องการแม่บ้านใช่ไหม”
“ขอบคุณค่ะ
คุณบาสเตียน” หญิงสาวยิ้มสดใส ตาโตหวานซึ้งมีน้ำหล่อเลี้ยงสุกสกาวภายในพริบตา
เธอชอบเสียงหัวเราะของเขาจัง
“เรียกฉันว่าบาสเตียนเฉยๆ”
“เอ่อ...” หญิงสาวลังเล เขาเป็นเจ้าของบ้านและเป็นเจ้านายด้วยทำให้ไม่กล้าเรียกตามที่เขาบอก
“บาสเตียน!” เขาย้ำแล้วลุกขึ้นยืน “ดึกแล้ว
แต่ฉันก็อยากให้เธอพาฉันไปบนห้องนอน ฉันไม่รู้ว่าเธอจัดห้องไหนไว้ให้
ฉันเคยมาที่นี่แต่นานมากแล้ว ตอนนั้นมันยังไม่ถูกปรับปรุง ไม่คิดว่าคุณย่าจะให้ของขวัญวันเกิดด้วยวิธีมัดมือชกแบบนี้”
“ได้ค่ะ ฉันจะพาคุณไป” อัญนิกาหยิบไม้เบสบอลติดมือไปด้วย
เปิดโคมไฟระย้าบริเวณบันได ปิดไฟชั้นล่างทั้งหมดแล้วเดินนำเขาขึ้นบันไดไป
พาเขามาหยุดอยู่หน้าห้องนอนใหญ่ที่สุดกว่าอีกสองห้องที่เหลือ เปิดประตูอ้าออก
“เชิญค่ะ นี่ห้องนอนของคุณ”
“เธอนอนห้องไหน” เขาถามก่อนจะก้าวเข้าไปก่อน
“อยู่ห้องติดกันค่ะ” อัญนิกาเดินตามเข้ามา
“หืม เธอแน่ใจนะว่าสำรวจบ้านหลังนี้อย่างดีแล้ว” คิ้วเขายกสูง
หันกลับมามองเธอ แต่ไม่พบความผิดปกติบนใบหน้าอ่อนเยาว์เหมือนเด็ก
เธอไม่น่าจะรู้หรือระแคะระคายอะไรเกี่ยวกับความคิดของอดอฟฟีน่า เขาเคยมาที่นี่ไม่กี่ครั้ง
แต่เขาจำได้ว่าห้องนอนใหญ่มีประตูเปิดไปอีกห้องหนึ่งได้
มันเป็นห้องชุดของสามีภรรยา แต่ต้องเปิดออกไปจากห้องนี้
ย่าของเขาต้องคิดอะไรที่มากกว่าการหาแม่บ้านมาให้เขาแน่ๆ
“ฉันเดินสำรวจบ้านหมดทุกห้องแล้วค่ะ มีอะไรหรือคะ”
เธอเงยหน้าสบตาสีฟ้าของเขา
“เปล่า ไม่มีอะไร” เขายิ้มดวงตาทอประกายฉายแววเจ้าเล่ห์
“ถ้าไม่มีอะไรให้รับใช้แล้ว ฉันขอตัวไป...”
บาสเตียนพูดขัด
“เดี๋ยวก่อน เธอไม่ใช่คนรับใช้ เธอเป็นเหมือนญาติของฉัน หรือไม่ใช่ล่ะ”
“เอ่อ... ฉันไม่แน่ใจ เพราะฉันเป็นแค่หลานสาวของป้าพรรณราย คนที่คุณไม่ชอบ”
อัญนิกายืนก้มหน้าถูมือไปมา บาสเตียนร่ำรวยล้นฟ้า เขาดูสูงส่งหล่อสง่าเสียขนาดนี้
เธอไม่กล้าอาจเอื้อมเป็นญาติกับเขาหรอก เป็นคนรับใช้น่าจะทำตัวง่ายกว่า หญิงสาวคิด
“ใช่ เธอพูดถูก ฉันไม่ชอบพรรณราย แต่นั่นคือพรรณรายไม่ใช่เธอ”
อัญนิกาอ้าปากหวอ
เงยหน้ามองบาสเตียน เขาพูดชวนให้งงงวย เขาไม่ชอบพรรณรายแต่เธอก็เป็นหลานของพรรณราย
แล้วเขาจะมานับญาติกับเธอทำไมล่ะ
“ไปนอนได้แล้ว
ไป” เขาทำเสียงกึ่งๆ รำคาญ ดันไหล่เหมือนบอกเด็กงี่เง่าคนหนึ่งให้ไปพ้นๆ
“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ บาสเตียน”
เธอเอ่ยชื่อเขาไม่เต็มเสียงเพราะไม่กล้าเอ่ยชื่อเขาแบบเป็นกันเอง
“ราตรีสวัสดิ์” เสียงเขาค่อนข้างห้วน
อัญนิกาก้าวออกจากประตูแล้วหันหลังกลับมาได้ทัน
ก่อนเขาจะปิดประตู “ฉันเกือบลืมไปเลย สุขสันต์วันเกิดค่ะ” เธอยิ้มแหยๆ
ตอนนั้นเองที่เธอเห็นเขาทำหน้างงๆ
แต่แล้วใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็ประพรมด้วยรอยยิ้มกว้างขวาง อา... เธอต้องนอนหลับฝันดีแน่ๆ
“ขอบคุณมาก” บาสเตียนมองประตูปิดลงตามหลังอัญนิกา
ก่อนพาร่างสูงใหญ่ของเขาเดินผ่านเตียงนอนเข้าไปมุมห้อง เขาจำได้ว่าเคยเห็น
นั่นไงมันยังอยู่ ชายหนุ่มลองขยับกลอนออกแล้วดันเบาๆ
พระเจ้า!
เขาต้องเข้าใจเจตนารมณ์ของย่าไม่ผิดแน่ อดอฟฟีน่าต้องการให้เขามีเมียในวัยสามสิบแปดปี
โปรดติดตามต่อพรุ่งนี้ค่ะ
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น