ความรัก..ที่สายเกินไป

เนื้อเรื่อง

ณ โลกไซเบอร์ที่ใครๆไม่อาจจับต้องตัวตนที่แท้จริงได้..
"โอ๊ย! ฝ้าย ตีปังไม่ติดอีกแล้ว" เราพิมพ์ไปหาฝ้าย ขณะกำลังเล่นเกมส์ออนไลน์ยอดฮิต
ตื้อดึ่ง!!
"ใครดันส่งข้อความมาตอนนี้เนี้ย คนกำลังเล่นเกม" ฉันบ่นไป แต่แล้วข้อความที่ปรากฏขึ้นกลับทำให้ฉันตัวแข็งขึ้นมาในทันใด
"กวาง เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอ" ประโยคนี้แสนธรรมดา หากไม่ได้มาจากเมลของ..แบงค์..
"แบงค์ ขอโทษนะ เราน่ะ เป็นเพื่อนกันก็ดีแล้ว" ฉันตอบกลับไปหลังจากสติกลับมา
"เฮ้อเรา เป็นไรเนี้ย เลิกเล่นเกมดีกว่าไหม" ฉันก็บ่นกับตัวเองไปเรื่อยเปื่อย ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมถึงหมดอารมณ์สนุกไปโดยปริยาย
"ฝ้าย สมมตินายนุมาขอคืนดีกับแก จะคิดไง"
"ก็เฉยๆ ก็เป็นเพื่อนกันได้ คุยได้เหมือนเดิม แต่จะให้เรากลับไปชอบ คงไม่มีทางแล้ว"
อ่านข้อความจากฝ้ายแล้วก็ทำให้เราสะท้อนใจนะ มันก็เหมือนกันนี่เนอะ แล้วเราจะกลับไปคบกับเค้าได้อย่างไร?
ยังไม่ทันที่เราจะหาคำตอบให้ตัวเองได้ ก็มีเสียงข้อความมาอีกครั้ง
"กวาง แบงค์จะไปเชียงใหม่.."
"อืม ขอให้โชคดีนะ"อืมนะ ความจริงแล้วเค้าจะไปเราต้องดีใจสิเนอะ โอ้เย(หลอกตัวเองชัดๆ:ผู้แต่ง)
  ผ่านไป 2 อาทิตย์
ทำไม 2 อาทิตย์ที่ผ่านไปช่างน่าเบื่ออย่างนี้นะ ก็ได้แต่เล่นคอมไปวันๆ เห้อ เปิดเพลงฟังดีไหมนี่เรา
   ที่ผ่านมาไม่รู้คุณค่า ว่าเธอช่างแสนดีแค่ไหน ช่วงเวลาที่เคยมีเธอใกล้ ไม่ได้ซึ้งตรึงใจสักนิดเลย
แต่ตอนนี้เป็นเพราะอะไร หัวใจเปลี่ยนไปไม่เหมือนเคย จากใจที่เอาแต่เฉยเมย กลับลงเอย..ด้วยการคิดถึงเธอ
ก็ตอนนั้นฉันเองไม่คิดเลยว่าเธอน่ะจะใช่ จึงบอกไปว่าไม่รักกัน จนวันหนึ่งที่เธอจากฉันไปใจเริ่มไหวหวั่น และรุ่มร้อน
  ยามเธอจากไปครานั้น รู้ไหมว่าเป็นเช่นไร วอนเธอกลับมารักใหม่ เพราะเพิ่งเข้าใจว่าตอนนี้รักเพียงแค่เธอ..
ทำไมเพลงที่ฟังมันช่างฝังใจอย่างนี้นะ เรารักแบงค์หรือ หรือแค่ความเคยชินที่ได้คุยอยู่ทุกวัน....
ตื้อดึ่ง!!
"ใครออนตอนนี้นะ อ๊ะ แบงค์" ทั้งๆที่บอกกับตัวเองว่าแค่ชิน ทำไมต้องดีใจด้วยละ
"สวัสดีแบงค์" มือมันไปนะ เรายังไม่รู้ตัวเลย
"หวัดดีกวาง สบายดีไหม" กว่าจะตอบนะ หรือเราใจร้อนไปเอง
"อืม สบายดี ไปอยู่เชียงใหม่เป็นไง"
"กวาง เรามีแฟนแล้วละ.." ความสุขหายไปในทันใด เพลงท่อนสุดท้ายดังก้องในใจ
   ยามเธอจากไปครานั้น รู้ไหมว่าเป็นเช่นไร วอนเธอกลับมาได้ไหม เพราะเพิ่งเข้าใจว่าตอนนี้รักเธอเหลือ..เกิน
"ยินดีด้วยนะ ขอให้มีความสุขมากๆ^^" แม้จะส่งหน้ายิ้มไป แต่ใจไม่ได้ยินดีด้วยสักนิด
และเราคงจะรู้สึกตัวช้าเกินไปสินะ..
ปล. ขอบคุณทุกคนที่อ่าน อยากจะให้ฟังไปพร้อมๆกับที่ได้อ่านนะค่ะ..
นิยายเรื่องนี้อาจจริงและเป็นเรื่องแต่งผสมกันไป เพียงแค่อยากบอกเพื่อนๆว่า คำว่า"รัก" ไม่ได้จบลงอย่างสวยงาม แฮปปี้เสมอไป อาจมีทั้งสมหวัง และผิดหวัง แล้วแต่ใครจะได้เจอในสิ่งไหน
หากเราก็ต้องรับมันให้ได้ในทุกสิ่ง ขอจงมั่นใจที่จะรัก และเพื่อนจะได้รักกลับมาเช่นกัน