[Fic:8018]For my lovely mom

ข้อมูลเบื้องต้น

ก็...จะถึงวันแม่แล้ว ผมจึงแต่งฟิคนี้ขึ้นมาเพื่อเป็นโอกาสพิเศษสำหรับวันแม่ และเพื่อแก้ขัดกับเรื่อง The Game Of Sacrifice ที่ซึ่งเป็นแนวดาร์ก เรื่องนี้จึงมาในแนวใสกิ๊งหวานนิดๆ น่ารักๆ (มั้งครับ) = =' เนื่องจากกระผมไม่ถนัดแต่งแนวนี้สักเท่าไหร่จึงไม่มั่นใจในฟิคแนวหวานของฝีมือตนเอง เอาเป็นว่าเป็นยังไงก็ติชม แสดงความคิดเห็นกันด้วยละกันนะครับ

ปล. ฟิคนี้ยังคงความ Y อยู่ เพราะชนั้นผู้ใดไม่รู้จักหรือรับไม่ได้กรุณาอย่าเลื่อนลงไปมากกว่านี้และกด X ด้านมุมบนขวามือไปซะ

เนื้อเรื่อง

11 Aug 20xx

ผู้ที่มีนามว่า ฮิบาริ เคียวยะ นั่งทำงานในห้องทำงานของตนอย่างสงบเฉกเช่นทุกวัน และก็มีเด็กน้อยอายุประมาณ 5 ขวบนั่งอยู่บนตักของผู้เป็นมารดาอย่างเงียบๆเช่นกัน หากสงสัยประโยคนี้ละก็ พวกคุณอ่านไม่ผิดหรอก ฮิบาริคือแม่ของเด็กที่นั่งอยู่บนตักนั่น

 

15.00

เวลานี้เป็นเวลาที่ผู้เป็นบิดาหรือยามาโมโตะ ทาเคชิ จะรับเด็กน้อยไปเดินเล่นข้างนอกตามประสาพ่อลูก ปล่อยให้ผู้เป็นแม่ทำงานอย่างเงียบๆตามลำพังต่อไป หลังจากที่สองพ่อลูกออกมานอกบ้านแล้ว เด็กน้อยผู้มีหน้าตาเหมือนมารดาก็ถามขึ้น

“ป๊ะป๋า หม่าม๊าชอบกินอะไรหรอ” คำถามที่ถูกถามทำให้ยามาโมโตะสงสัยขึ้นมา

“อยากรู้ไปทำไมหรอ ฮิบาริน้อย” ยามาโมโตะย่อตัวลงและเอ่ยถาม

“ก็พรุ่งนี้เป็นวันแม่นิฮะ ผมอยากทำอะไรให้หม่าม๊ามั่ง” คำตอบที่แสนน่ารักออกมาจากปากของเด็กน้อยทำให้ยามาโมโตะหัวเราะเบาๆพลางลูบหัวของลูก

“ฮ่ะๆ อย่างนี้นี่เอง แม่ของนายชอบกินซูชิน่ะ”

“งั้นไปซื้อซูชิกันเถอะฮะ” เด็กน้อยชักชวนและจูงมือของบิดาเพื่อที่จะนำไปร้านขายซูชิ แต่ร่างสูงกลับไม่ขยับตัวเลย

“ป๊ะป๋า?” เด็กน้อยไม่เข้าใจในการกระทำของผู้เป็นพ่อ

“จะไปซื้อทำไมล่ะ ลืมไปแล้วหรอว่าพ่อก็ทำซูชิเป็นนะ” ยามาโมโตะพูดเพื่อให้เด็กน้อยเข้าใจขึ้น

“จริงด้วย งั้นป๊ะป๋าสอนผมทำซูชินะฮะ” เด็กน้อยขอร้องแล้วมีหรือผู้เป็นพ่อจะปฏิเสธได้ลงคอ

“โอ้ส งั้นไปกันเถอะ” คราวนี้ผู้เป็นพ่อกลับอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาและเดินกลับไปยังบ้านของพวกเขาเพื่อไปทำของขวัญให้กับร่างบางที่ทำงานอยู่อย่างเงียบๆ

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

23.00

เมื่อเข้าสู่เวลายามค่ำคืน ทุกคนก็เริ่มเข้าสู่ห้วงแห่งนิทรา เว้นเสียแต่ร่างบางที่ยังคงทำงานอยู่

ก๊อก ก๊อก

"ยังไม่นอนอีกหรอฮิบาริ" ยามาโมโตะเดินเข้ามาในห้องและถามคนรักของตน

"แล้วเห็นว่านอนยังล่ะ" ตอบห้วนๆตามฉบับของฮิบาริ

"ฮ่ะๆ อย่าหักโหมมากละกันนะ ฉันเป็นห่วงรู้มั้ย" ยามาโมโตะขำเล็กน้อยกับท่าทีกวนๆของร่างบาง

"รู้แล้วล่ะน่า นายก็ไปนอนเป็นเพื่อนลูกได้ละ เดี๋ยวเสร็จจะตามไป" ขณะที่ฮิบาริพูดอยู่ยามาโมโตะก็เดินเข้ามาหาร่างบางใกล้ขึ้นเรื่อยๆ และ..

จุ๊บ !

"!!!" ร่างบางสะดุ้งกับการกระทำที่แม้จะโดนขโมยหอมแก้มอยู่ทุกวันก็ยังไม่ชินสักที พร้อมกับใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างน่ารัก

"ฉันไปนอนล่ะ ราตรีสวัสดิ์นะฮิบาริ ^^"

"ฮึ.." ร่างบางส่งเสียงออกมาเบาๆพร้อมกับต่อว่าร่างสูงในใจ

'ไอ้จอมเนียนฉวยโอกาส'

และก็รีบปั่นงานที่เหลืออยู่ให้เสร็จจะได้พักผ่อนสักที...

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

12 Aug 20xx

7.00

"อืมม..." ร่างบางตื่นขึ้นมาโดยที่ยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน

เผลอหลับไปหรอนี่

คำตอบที่ผุดขึ้นมาทำให้ร่างบางลุกขึ้นบีบขี้เกียจและเดินไปยังห้องน้ำเพื่อที่จะอาบน้ำตามปกติ

......................

.................

...........

......

..

หลังจากอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย ฮิบาริก็เดินออกมาจากห้องทำงานหวังจะไปปลูกสองพ่อลูกที่ปกติในเวลานี้ยังหลับอยู่ แต่พอไปถึงห้องนอนกลับพบเพียงแค่เตียงกว้างที่ว่างเปล่า

สองคนนั่นไปไหนกัน?

ร่างบางเดินออกมาจากห้องและไปยังห้องครัวเพื่อหาอะไรทานยามเช้า แต่เมื่อเดินผ่านห้องรับประทานอาหารก็สะดุดกับอาหารจานหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะ

...ซูชิ...

 

คงเป็นฝีมือหมอนั่นสินะ

เมื่อเห็นอาหารได้เตรียมไว้แล้ว ฮิบาริจึงเข้าไปนั่งในห้องรับประทานอาหาร และหยิบซูชิขึ้นมากินไปหนึ่งคำ และต้องหยุดกินเมื่อหลังจากกัดไปแล้วคำหนึ่ง ส่วนที่เหลือที่ยังอยู่ในมือก็มีกระดาษสอดไว้ในซูชิ ฮิบาริหยิบกระดาษขนาดเล็กๆนั่นออกมาจากซูชิและคลี่ออก ซึ่งปรากฏตัวอักษรหนึ่งตัว

...L…

ไม่เพียงเท่านั้นมุมๆกระดาษเหมือนจะมีรอยอะไรบางอย่างด้วย เหมือนว่ากระดาษนี้ถูกฉีกแยกจากต้นฉบับยังไงอย่างงั้น

ฮิบาริกินซูชิต่อและทุกๆอันก็มีกระดาษสอดมาด้วย เมื่อกินซูชิหมดแล้ว และนำกระดาษทุกแผ่นที่เป็นเหมือนชิ้นส่วนของจิ๊กซอว์มาปะติดปะต่อกัน ร่างบางถึงกลับต้องตะลึงไปชั่วครู่ เหตุผลก็เพราะว่า...

 

กระดาษที่ประกอบเสร็จสมบูรณ์ปรากฏคำสั้นๆที่ได้ความหมายมากมาย

 

...LOVE MOM...

พร้อมกับรูปภาพที่เป็นรูปหัวใจซึ่งกลางใจนั้นมีรูปที่เป็นพ่อแม่ลูกโอบกอดกันอย่างมีความสุข

ในขณะที่ฮิบาริกำลังจมอยู่ในห้วงของความปลาบปลื้ม จู่ๆก็มีใบหน้าของใครบางคนใกล้เข้ามาจากด้านหลังและ

จุ๊บ !

 

“!!?” พอรู้สึกตัวก็หันไปด้านหลังและพบกับร่างสูงผู้ที่เป็นเจ้าของหัวใจกับเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนแกร่งที่ยิ้มให้กับร่างบางผู้เป็นแม่และผู้ที่ตนเพิ่งจะขโมยหอมแก้มไปเมื่อสักครู่

“สุขสันต์วันแม่ฮะ หม่าม๊า ซูชินี่ผมกับป๊ะป๋าช่วยกันทำเลยน้า^^” เด็กน้อยถูกวางลงบนพื้นและวิ่งไปหาร่างบางพร้อมกับกล่าวคำอวยพร

 “...”

“ฮิบาริ จะไม่พูดอะไรหน่อยหรอ” ร่างสูงถามขึ้นเมื่อเห็นปฏิกิริยาที่นิ่งเฉยของผู้เป็นแม่

ฮิบาริลุกขึ้นจากเก้าอี้และย่อตัวลงเพื่อให้ส่วนสูงเท่าเทียมกับเด็กน้อยตรงหน้า พลางลูบหัวอย่างอ่อนโยน

“ขอบใจนะ...” รอยยิ้มอ่อนโยนจากร่างบางที่ไม่เคยยิ้มให้ใครนอกจากผู้ที่ครอบครองหัวใจของตนและ

...ลูกคนนี้...

“แค่นี้เล็กน้อยฮะ หม่าม๊าอยากได้อะไรอีกมั้ยฮะ^^” เด็กน้อยมอบรอยยิ้มที่บริสุทธิ์ให้กับผู้เป็นแม่ รอยยิ้มที่ไม่มีการเสแสร้งใดๆ รอยยิ้มจากใจที่ลูกมอบให้กับแม่

“ไม่ล่ะ แค่นี้ก็มากพอแล้ว” ร่างบางตอบ

“ผมรักหม่าม๊ามากเลยนะฮะ รักที่สุดเลย^^”

“รักกันดีจังเลยนะ แล้วฮิบาริน้อยไม่รักพ่อแล้วหรือไงกันน่ะ^^” ยามาโมโตะที่ยืนดูการสนทนาของแม่ลูกมาตั้งนานเริ่มแทรกขึ้น

“อะไรกันฮะ ป๊ะป๋าอย่าน้อยใจสิ ผมก็รักทั้งสองคนแหละฮะ” เด็กน้อยพูดขึ้น

“แล้วนายล่ะ ไม่รักฉันแล้วหรอฮิบาริ” ยามาโมโตะแกล้งถามไปเพื่อเป็นการกลั่นแกล้งร่างบางตรงหน้า

“แล้วแต่นายจะคิด” ฮิบาริลุกขึ้นและทำท่าจะเดินออกจากห้องนี้ไป แต่กลับถูกมือเล็กๆของผู้เป็นลูกดึงมือเรียวบางเอาไว้ ทำให้ต้องหยุดฝีเท้าลง

“...”

“หม่าม๊าอย่าทำแบบนี้สิฮะ ป๊ะป๋าเสียใจนะ” เสียงใสๆของเด็กวัย 5 ขวบพูดขึ้น พร้อมกับลากตัวคุณแม่ไปหาคุณพ่อและทำการจับมือของทั้งสองเข้าด้วยกัน

“ป๊ะป๋ากับหม่าม๊าต้องรักกันให้มากๆนะฮะ หม่าม๊าก็อย่าปากแข็งนะฮะ เพราะการโกหกใจตัวเองมันไม่มีความสุขหรอกนะฮะ^^”

“หึ..นี่นายไปสอนคำพูดแบบนั้นให้ลูกหรือไง”

“เปล่าสักหน่อยนิ ฮ่ะๆ ลูกคงอยากเห็นเรารักกันล่ะมั้ง” ร่างสูงยิ้มให้กับร่างบางที่ทำท่าทางไม่ค่อยพอใจกับการที่ลูกมาสนับสนุนให้ทั้งสองแสดงความรักต่อหน้าต่อตาแบบนี้

 

“ฉันรักนายนะ ฮิบาริ และก็รักลูกด้วย^^”

“...”

“หม่าม๊า..”

“ฉันก็รักนาย ยามาโมโตะและก็เจ้าเด็กน้อยผู้หน้าตาเหมือนฉันด้วย”

“เย้~ หม่าม๊าบอกรักป๊ะป๋าแล้ว ผมดีใจจังเลย ป๊ะป๋า หม่าม๊า เราไปเที่ยวกับเถอะฮะ เป็นวันพิเศษทั้งที หม่าม๊าจะได้พักจากการทำงานบ้าง ไปกันนะฮะ..” เด็กน้อยกระโดดโลดเต้นแสดงความดีใจและชักชวนผู้เป็นพ่อและแม่ออกไปเที่ยวเนื่องในวันแม่แห่งชาติ

“ก็ได้..” ร่างบางตอบรับ

“โอ้ส งั้นไปกันเล้ย” ยามาโมโตะอุ้มเด็กน้อยขึ้นและจูงมือฮิบาริออกจากบ้านและเดินทางไปเที่ยวตามประสาของครอบครัวที่อบอุ่นและมีความรักให้แก่กันไปตราบชั่วนิรันดร์...


-Fin-


การให้สิ่งของใดๆก็ไม่เท่าที่ลูกมอบความรักที่จริงใจให้กับแม่
เพราะชนั้นวันแม่ปีนี้ใครที่ไม่มีของขวัญใดๆให้แม่ก็ไม่ต้องเสียใจไปนะครับ
แค่ทุกคนตื่นขึ้นมาและเดินไปกอดแม่ หอมแก้มแม่ และพูดว่า รักแม่
แค่นั้นก็เกินพอแล้วสำหรับผู้หญิงผู้ให้ทุกสิ่งทุกอย่างแก่เราได้แม้กระทั่งชีวิต
และไม่ใช่ทำเฉพาะวันแม่นะครับ สามารถทำได้ทุกๆวัน
อย่าอายที่จะทำความดีเล็กๆน้อยๆ เพราะเมื่อเราไม่มีท่านแล้ว
เราจะรู้สึกเสียใจมากในภายหลัง ขอให้ทุกคนเป็นลูกที่ดีของพ่อแม่
ตั้งใจเรียน และสร้างอนาคตที่ดีเพื่อให้พวกท่านมีความสุข
ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ บ๊ายบี~ ^^