คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : - SF - : 빙그레야! (My Binggeurae! )
Title : 빙그레야! (My Binggeurae! )
Couple : Sandeul x Binggeurae (?)
Author : Januarydays
Note : ก็บิงกือเรน่ารักนี่ ! ซานดึลก็อยากได้น้องบิงกือเรกับเค้าบ้าง !
(REPOST FROM B1A4THAILAND's FANFIC ROOM)
อะไรที่มันอยู่ใกล้ตัว ใกล้ตาเรามากๆ เราก็มักจะมองไม่เห็นมันใช่มั้ยครับ ? ..
อย่างที่เขาว่ากันตามสุภาษิตล่ะนะ .. เส้นผมบังภูเขา ..
อยู่แค่ตรงหน้าแท้ๆ แต่กลับไม่เห็นมันซะอย่างนั้น ..
เหมือนกับผมในตอนนี้ล่ะมั้งครับ .. ผมกำลังรู้สึกแบบนั้นเลยล่ะ
ทำไมนะ .. ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้ !!
ผมนั่งกอดหมอนจ้องหน้าทีวีไม่กระพริบมาเกือบๆ จะ 5 ชั่วโมงแล้ว ส่วนคนอื่นนะเหรอครับ คงจะหลับกันไปหมดแล้วหลังจากที่ทำงานกันอย่างหนักในวันนี้ แต่ผมยังไม่รู้สึกง่วงสักเท่าไหร่ เลยหาอะไรนั่งดูเล่นเพลินๆก่อนไปนอน
และสิ่งที่ทำให้ผมนั่งจดจ้องตาค้างมาได้ขนาดนี้ก็เพราะลิสท์รายการบันทึกที่ถูกตั้งบันทึกอัติโนมัติไว้ ทำให้ผมสนใจที่จะเปิดมันดูในทันที เพราะชื่อที่คุ้นเคยดี แต่ผมไม่ได้มีเวลาดูสักที ..
Reply 1994 หนังของไอ้บาโรนั่นเอง
.. ไม่สิ .. ต้องเรียกว่าน้องบิงกือเรถึงจะถูก ..
พูดมาถึงขนาดนี้แล้วจะให้โกหกก็ใช่เรื่อง .. ความจริงแล้ว ผมตกหลุมรักบิงกือเรขึ้นมาซะแล้วน่ะสิครับ !!
อ่า .. หมายถึงบิงกือเรน่ะนะ ไม่ใช่นายบาโร !
เพราะบิงกือเรน่ะทั้งน่ารัก น่าเอ็นดู มีระเบียบ สะอาดสะอ้าน พูดจากับรุ่นพี่ก็เพราะ แถมยังยิ้มน่ารักขาดใจ
ต่างกับนายชาบาโรเข้าขั้นว่าลิบลับ !
กวนประสาทเป็นที่หนึ่ง ขี้แกล้ง ไม่มีสัมมาคารวะกับผมสักนิด เก็บของไม่เคยเป็นที่ ไม่มีอะไรดีสักอย่าง !
แต่ผมก็เพิ่งมาค้นพบมุมน่ารักๆ มุ้งมิ้งสุดพลังของบาโรก็ตอนนี้ .. หมายถึงน้องบิงกือเรนั่นแหละ คนอะไรก็ไม่รู้ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูน่ารักมุ้งมิ้งไปซะหมด จะมองซ้าย มองขวา มองหน้า มองหลัง มองก้น มองนม มอง .. เอ่อ ก็มองทั้งหมด ยังไงก็ยังน่ารักน่าเอ็นดูน่าทะนุถนอมที่สุดเลยว่ามั้ยล่ะครับ ; w ;
“ซานดึลอา ยังไม่นอนอีกรึไง?”
เสียงเปิดประตูพร้อมคำทักทายที่แสนคุ้นเคยทำให้ผมต้องรีบละสายตาไปหาบุคคลนั้นในทันที
มาแล้ววววว บิงกือเรของพี่ดึล ; w ;
/end of sandeul’s part
“ซานดึลอา ยังไม่นอนอีกรึไง?”
คนที่เพิ่งกลับจากการถ่ายละครเสร็จเอ่ยทักทายคนตัวอวบที่ยังคงนั่งดูทีวีไม่ไปไหน แม้เวลาจะล่วงเลยมาเกือบเที่ยงคืนแล้ว แววตาเป็นประกายของอีกคนทำให้บาโรรู้สึกแปลกนิดๆ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก คนตัวสูงปลดเสื้อตัวหนาออกจากตัวเมื่อได้รับอุณหภูมิที่สูงขึ้นแล้ว พลางโยนกองๆ ไว้อย่างเคยชิน ทำเอาคนเห็นมุ่ยหน้าใส่อย่างเซ็งๆ
“ย่า ชาบาโร เก็บเสื้อให้มันดีๆหน่อย ทำไมนายไม่เป็นเหมือนบิงกือเรบ้างนะ”
คำดุที่ดูจะเสียอารมณ์นิดๆ ทำให้บาโรหลุดขำออกมาไม่ได้ พลางใช้มือยีหัวคนน่าเอ็นดูเบาๆ
“บิงกือเรก็คือฉันนะ ถ้านายรักบิงกือเร นายก็ต้องรักฉันเหมือนกัน”
ซานดึลเบ้หน้าเล็กน้อย ก่อนที่จะมองตามคนที่เดินเข้าห้องครัวไปอย่างหงุดหงิดใจ
เฮอะ ! ไม่เห็นเหมือนกันสักนิด ยังไงซะ น้องบิงกือเรของเขาก็น่ารักกว่าอยู่แล้ว !
ว่าแล้วก็จับจ้องไปที่หน้าจอเช่นเคย ฉากนี้บิงกือเรเริ่มจะเมาซะแล้ว แต่ไม่ว่ายังไงก็ยังดูน่ารักในสายตาเขาเสมอสิน่า ซานดึลจับจ้องบทสนทนาในจออย่างตั้งใจอีกครั้ง มันเริ่มมาจากที่เกมพระราชาที่จะสั่งให้ใครทำอะไรก็ได้ และความโชคดีก็มาตกที่หมายเลขหนึ่งกับหมายเลขสองที่ต้องจูบกัน
เฮ้ย บิงกือเรกับซือเรกีนี่หว่า ...
ซานดึลคิดในใจเงียบๆ ก่อนจะตั้งใจดูต่อไป สายตาจ้องนิ่งกับท่าทีของคนในจอทีวีอย่างเคร่งเครียดราวกับจะทะลุเข้าไปในทีวีซะให้ได้
‘พี่ ดื่มหรือจูบเลือกเอา เร็วๆเลย’
‘ฉันจะดื่มไปทำไมล่ะ .. มานี่มา’
คนตัวใหญ่กว่าประคองใบหน้าหวานข้างตัวที่ยังตกอยู่ในฤทธิ์แอลกฮอลล์เข้ามาใกล้ พลางประทับริมฝีปากของตนเองแนบชิดเข้าไปอย่างรวดเร็ว เวลาเพียงสั้นแต่กลับดูละมุนละไมอย่างไม่น่าเชื่อ ซานดึลแทบจะกัดหมอนที่กอดไว้ซะให้ได้ในตอนนี้
โอ้ยยย .. ฟินชิบเป๋งงงงงง อยากจูบน้องบิงกือเรบ้างงง ; w ;
“ย่าห์~ ฉากนี้นี่มันน่าอายจริงๆ”
เสียงบาโรกลั้วหัวเราะร่าทำให้ซานดึลหันมองคนที่กำลังเดินเข้ามาตาเป็นประกาย คนน่ารัก(ในสายตาซานดึล)หย่อนตัวลงนั่งข้างๆ พลางยกน้ำขึ้นดื่ม ดวงตากลมจ้องมองตัวเองในทีวีพลางยิ้มชอบใจกับผลงานของตัวเอง ไม่ได้สังเกตคนข้างกายที่มองเขาตาเป็นมันในเวลานี้
“บิงกือเรย่า ~ เรียกฉันว่าซอนเบนิมสักคำซิ”
คนที่สนใจทีวีอยู่หันมาหาคนข้างตัวอย่างแปลกใจ ก่อนจะหัวเราะขำกับสิ่งที่เพื่อนรักร้องขอ
“อะไร ฉันเดบิวท์พร้อมนายนะ นายจะเป็นซอนเบนิมฉันได้ยังไง ?”
“เถอะน่า ก็ฉันอยากได้ยินนี่ นะนะ”
คนตัวเล็กกว่าเขย่าแขนอีกคนเพื่อเร่งเร้าให้ทำโดยเร็ว บาโรได้แต่ขำกับการออดอ้อนของเพื่อนรัก ไม่ได้เห็นง่ายๆหรอกนะ อีซานดึลแบบน่ารักๆ ออดอ้อนแบบนี้น่ะ
“ซอนเบนิม ~”
สุดท้ายบาโรก็ยอมเรียกคนตรงหน้าเข้าจนได้ ทำเอาซานดึลยิ้มแก้มปริชอบใจราวกับเด็กๆได้ของเล่น มือนุ่มๆเกลี่ยแก้มของบาโรเล่นอย่างชอบใจ
“กือเร กือเร บิงกือเรย่า~ น่ารักจังเลย”
“อะไรของนายเนี่ย อีซานดึล”
บาโรส่ายหัวเบาๆ อย่างแปลกใจก่อนจะลุกเพื่อจะไปนอนสักงีบสองงีบให้หายง่วง หลังจากที่ถ่ายละครมาทั้งวันแล้ว หากแต่ถูกมือของคนอีกคนดึงรั้งให้นั่งอย่างไม่ทันตั้งตัว จนเซล้มไปหาอีกฝ่ายอย่างไม่ทันตั้งใจ ครั้นจะกล่าวขอโทษก็ต้องอ้าปากค้างกับสายตาเยิ้มๆ ของคนที่อยู่ตรงหน้า
เฮ้ๆ .. อีซานดึล ฉันเป็นผู้ชายนะเว้ย ..
บาโรได้แต่กลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผากไป พลางขยับตัวออกจากอีกคนที่มองเข้าด้วยสายตาที่แทบจะกลืนกินแบบนั้น แต่ก็ไม่อาจหนีไปได้เพราะมือที่จับแน่นเสียยิ่งกว่าติดกาวไว้
เอาไงดีว่ะ ชาบาโร โดนปล้ำแน่ๆ สินะคืนนี้ = =!
“บิงกือเรย่า ~ ทำไมฉันเพิ่งเห็นว่านายน่ารักขนาดนี้กันนะ”
“ซานดึลอ่า ฉันบาโรนะ ไม่ใช่บิงกือเร”
“จะอะไรก็เหมือนกันล่ะน่า จะบาโรหรือบิงกือเรก็น่ารักเหมือนกันนั่นล่ะ”
“ทำไม ชอบฉันรึไง ฮึ?”
นักแสดงหนุ่มถามแฟนละครตัวน้อยขำๆ ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ ถามคำถามนี้ทีไรจะต้องโดนอีซานดึลคนโหดเตะป้าบเข้าให้สักแห่งบนตัว แต่ตอนนี้มีแค่รอยยิ้มเท่านั้นที่ถูกส่งให้กับเขาในตอนนี้
“ชอบบิงกือเร แต่ไม่ชอบบาโร”
บาโรไม่รู้เหมือนกันว่าเขาควรจะดีใจหรือเสียใจดีกับคำตอบนั้น ที่เพื่อนรักเลือกคนในจอมากกว่าตัวจริงของเขาซะอีก คิดอะไรเพลินๆ ไม่นาน ใบหน้าเล็กก็เลื่อนเข้าชิดเสียแล้ว ดวงตากลมถูกจับจ้องโดยดวงตาเป็นประกายเป็นเวลาเนิ่นนานจนอดรู้สึกอึดอัดไม่ได้
“บิงกือเรย่า มานี่มา”
ไม่ทันได้คิดอะไรมากกับคำพูดนั้น แก้มของเขาก็ถูกประคองด้วยมือนุ่มนิ่ม พลางกดจูบเบาบางลงไปให้แนบแน่นขึ้น ดวงตาเล็กตี่แทบจะเบิกกว้างที่สุดเท่าที่ทำได้เพราะความใจกล้าของคนตรงหน้า
.. ซานดึล .. ไอ้บ้าละครเอ้ย .....
แต่ริมฝีปากนุ่มนิ่มที่แสนจะไม่ประสีประสาทำให้บาโรอดนึกขันในใจไม่ได้ ก็เข้าใจล่ะนะคนใสบริสุทธิ์อย่างซานดึลจะไปรู้จักไอ้เรื่องพรรค์นี้ได้ยังไงกัน คิดแล้วก็แกล้งบดเบียดริมฝีปากคืนบ้าง คนตรงหน้าดูตื่นตัวเล็กน้อยราวกับตกใจแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร ยิ่งทำให้คนคุมเกมยิ่งได้ใจเข้าไปใหญ่
ซานดึลอ่า .. นายเริ่มเองนะ ฉันไม่เกี่ยว
ริมฝีปากผู้ควบคุมเก็บเกี่ยวความหวานบนริมฝีปากนุ่มนิ่มอย่างเพลิดเพลิน ความสากชื้นไล่ตามร่องริมฝีปากราวกับออดอ้อนให้เปิดทางให้กับเขา และมันก็ได้ผล บาโรไม่รอช้าที่จะรุกล้ำเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นเล็กๆที่ไร้เดียงสานั้น เหมือนกับตั้งใจจะต่อต้านแต่กลับยั่วยวนอย่างไม่น่าเชื่อ เหมือนกับสงครามย่อยๆ ที่ไม่ยอมเลิกราจนกว่าฝ่ายใดจะยอมแพ้ก่อนกัน
“.. อื้อ ..”
แรงทุบน้อยๆ ที่ไหล่พร้อมกับเสียงต่อต้านของผู้แพ้ ทำให้บาโรยอมถอนริมฝีปากออกโดยดี หยาดน้ำหวานยังคงเชื่อมกันเป็นเส้นเดียว เสียงหอบหายใจรุนแรงกับการขาดอากาศหายใจไปนานนับหลายนาที ริมฝีปากบวมเจ่อรวมไปถึงใบหน้าแดงก่ำของคนตรงหน้าทำให้บาโรแทบจะคลั่งตายในนาทีนั้น
“บิงกือเรย่า .. เรียกฉันว่าซอนเบนิมอีกสักครั้งสิ”
อ้าว .. ชิบ .. นี่ยังคิดว่าตัวเองเมะอีกเหรอเนี่ย ..
บาโรทำได้แต่เก็บเสียงหัวเราะไว้ในใจ ก่อนจะตอบบุคคลตรงหน้าน้ำเสียงอ่อนหวานอีกครั้ง
“ครับ ซอนเบนิม ~”
“น่ารักจังเลย”
ว่าแล้วก็กดจุมพิตลงอีกครั้งสำหรับคำชมของแฟนละครตัวน้อยที่กำลังคลั่งไคล้บทของเขาเอาซะมากในตอนนี้ ย้ำจุมพิตหวานซ้ำๆ พลางละออกมาคลอเคลียข้างใบหู งับเล่นๆ พอสร้างอารมณ์ให้เตลิดเปิดเปิงแบบที่กู่ไม่กลับ คนตัวเล็กเผยอปากบวมเจ่อออกมาครางฮือในลำคออย่างพอใจ ริมฝีปากซุกซนจูบเร้าไล่ลงไปเรื่อยๆ มือหนาเลิกเสื้อยืดคนตัวเล็กหวังที่จะถอดออกจากตัวโดยเร็ว
“ดะ เดี๋ยวสิ บิงกือเร ..”
“ครับ ซอนเบนิม” จำใจต้องตอบอย่างบิงกือเรเพราะกลัวคนตรงหน้าจะโวยวายขึ้นมาอีก
“แต่ไอ้เรื่องแบบนี้ ฉันควรจะทำเองไม่ใช่เหรอ?”
น้ำเสียงแผ่วเบาที่กระซิบถามทำให้คนสวมบทบิงกือเรแทบจะหลุดหัวเราะออกมาให้เสียบรรยากาศ บาโรได้แต่ทำใบหน้าน่ารักเช่นเคยก่อนที่จะกระซิบข้างหูแฟนละครตัวน้อยอีกครั้ง
“ซอนเบนิมนอนเฉยๆ ก็พอครับ เดี๋ยวผมทำให้”
ก็นี่ล่ะนะ คนบ้าละคร
ถือซะว่าเซอร์วิสแฟนละครก็แล้วกันนะ .. ก็มันห้ามอารมณ์ไม่อยู่แล้วนี่เนอะ ..
แต่ถ้าเซอร์วิสกับคนนี้ก็ถือว่าคุ้มกันล่ะ ..
ก็อุตส่าห์แอบรักอีจองฮวานมาตั้งนาน .. ถึงอีจองฮวานจะรักบิงกือเรก็เถอะนะ
นั่นก็ตัวเขาเหมือนกันล่ะน่า ...
“กือเร กือเร บิงกือเรย่า ..”
“หืม? ซ .. อ่อ ซอนเบนิม?”
“เป็นแฟนกันมะ? ฉันจะดูแลกือเรเองนะ”
อ่า .. ยังคิดว่าตัวเองเป็นเมะอยู่อีกเหรอเนี่ย ..
ช่างมันเถอะ .. ยอมเป็นบิงกือเรให้ซานดึลไปก่อนล่ะกันเนอะ
เอาไว้ละครจบ ค่อยว่ากันล่ะกันนะ ซานดึลอ่า ~
Fin.
:) Shalunla
ความคิดเห็น