คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - OS - : Friend (for Valentine day)
Title : [OS] Friend (for Valentine day)
Couple : Baro x Sandeul
Author : Januarydays
Style : romantic ? drama ? xD
x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x
วาเลนไทน์ ..
วันที่แสนธรรมดาของอีซานดึล
จะพูดว่าธรรมดามันก็ไม่ถูก แต่เป็นวันที่น่าเบื่อของอีซานดึลต่างหากล่ะ
อีซานดึลไม่ชอบดอกกุหลาบ ไม่เคยชอบ และไม่คิดจะชอบ
ความจริงแล้ว มันก็ไม่ใช่ความผิดของวันวาเลนไทน์หรอกนะ แต่มันเป็นความผิดของผู้คนมากมายที่ใส่ใจวันแห่งความรักนี่มากกว่า การกระทำของคนเหล่านั้นทำให้วันที่ควรจะพิเศษนี้จืดจางไปสำหรับตัวเขา
ท้องฟ้าที่เจือแสงแดดอ่อนๆ กับบทเพลงที่ก้องอยู่ในหู ทำให้อารมณ์ดีขึ้นมาได้บ้าง ลมเบาๆที่พัดมาพอให้รู้สึกถึงไอเย็นทำให้ต้องเอามือซุกเข้าในกระเป๋าสูทอย่างช่วยไม่ได้ แม้จะเป็นเวลาเที่ยงกว่าแล้ว แต่เจ้าของร่างก็คงนั่งทอดสายตาอยู่ที่เดิม โดยไม่คิดที่จะกระตือรือร้นต่อคาบเรียนในช่วงบ่ายเท่าไหร่นัก แม้อากาศบนดาดฟ้าของอาคารเรียนออกจะเย็นไปสักหน่อย แต่อีซานดึลก็ยังพอใจที่จะมานั่งเล่นที่นี่เสมอ ด้วยความงียบสงบ ไม่วุ่นวายอย่างที่ด้านล่างนั้นไม่อาจมีได้
เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับฝีเท้าของใครบางคน ไม่ได้เรียกความสนใจจากอีซานดึลแม้แต่นิด ผู้มาเยือนถอดเสื้อสูทนักเรียนออกมาพลางโยนใส่ไหล่อีกคน โดยไม่คิดจะไถ่ถามความสมัครใจ แต่กลับเรียกความสนใจให้อีกคนได้เป็นอย่างดี อีซานดึลขยับเสื้อสูทของคนที่โยนมาเพื่อ ‘ฝาก’ ไว้กับไหล่ตัวเองพลางจ้องมองคนฝากที่หอบทั้งดอกกุหลาบและของขวัญมากมายเสียเต็มมือ ของเหล่านั้นถูกวางลงที่ข้างตัวเขา ก่อนที่เจ้าของร่างจะเอนตัวลงหนุนตักคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้วอย่างเคยชิน
“อีกเดี๋ยวฉันต้องขึ้นเรียนแล้วนะบาโร” ซานดึลแย้งออกไปอย่างนั้น ทั้งที่ใจเองก็ไม่ได้กระตือรือร้นต่อคาบบ่ายที่กำลังจะถึงเท่าไหร่นัก
"ทำเหมือนนายอยากจะไปอย่างนั้นแหละ"
เจ้าของดวงตาสีเข้มโต้ตอบคำท้วงทั้งที่ยังไม่ลืมตา คนรับฟังได้แต่อมยิ้มอย่างไม่มีข้อแก้ตัวใด ในเมื่อเขาเองก็ไม่ได้อยากจะไปเรียนจริงนั่นล่ะ
“ป่านนี้สาวๆ คงจะตามหาตัวนายกันแย่”
ซานดึลเปลี่ยนเรื่องสนทนาเป็นเรื่องของคนที่มาแทน ในเมื่อวันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ มันก็ไม่แปลกที่บาโรที่เป็นที่ต้องการของสาวๆ ในโรงเรียนเกือบครึ่งอยู่แล้ว จะถูกตามตัวเพื่อมอบของขวัญต่างๆ ให้จนนับไม่ถ้วน
“แค่นี้ก็จะตายอยู่ล่ะ ไม่รู้จะซื้อกันมาทำไมก็ไม่รู้”
บาโรบ่นอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะหยิบเอากล่องช็อคโกแลตข้างตัวยื่นให้เจ้าของตักนุ่มๆ ซานดึลรับมาอย่างไม่มีข้อโต้แย้งใด มันก็เป็นทุกครั้งทุกปีที่บาโรมักจะเอาช็อคโกแลตที่ได้มาให้กับเขาเสมอๆ
“นายน่าจะเก็บอันที่นายชอบไว้บ้างนะ พวกเขาก็อุตส่าห์เอามาให้นาย”
“นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบช็อคโกแลต”
“นั่นสินะ คนที่แพ้ช็อคโกแลต จะชอบช็อคโกแลตได้ยังไง”
ซานดึลหัวเราะเบาๆ พลางแกะเอาช็อคโกแลตบาโรส่งให้ออกมากิน รสชาติหวานละมุนของช็อคโกแลตกำลังละลายในปากอย่างช้าๆ เขานึกเสียดายเล็กๆ ที่ชาบาโรไม่มีโอกาสรับรู้รสชาติที่แสนละมุนละไมที่เขาชอบมากที่สุด
“ซานดึล เราไปเดทกันดีมั้ย?”
กำลังคิดอะไรเพลินๆ คนที่อาศัยตักเป็นที่หนุนนอนก็พูดออกมาแบบนั้น มืออ่อนนุ่มของอีกฝ่ายกำลังกอบกุมมือเขาไว้คล้ายกับจะอ้อนขอ
“แล้วถ้าไม่อยากไปอ่ะ ปีนี้ฉันอยากไปเดทกับคนอื่นบ้าง”
“อะไรว่ะ ฉันเป็นเพื่อนนายนะซานดึล”
ซานดึลอดขำกับท่าทีโวยวายของอีกฝ่ายไม่ได้ .. ความจริงแล้ว ซานดึลกับบาโรเป็นเพื่อนกัน ตั้งแต่เล็กจนโตขึ้นมา ก็มีเพียงบาโรเท่านั้นที่เป็นเพื่อนข้างกายตลอดมา คำว่าเดทเป็นความหมายที่แสนธรรมดาสำหรับเขาสองคน การเดทมันเป็นแค่เพียงคำที่ใช้เรียกกันเล่นๆ สำหรับการไปเที่ยวเฮฮาปาร์ตี้กันสองคนของบาโรและซานดึล ถ้าจะนับว่าเขากับบาโรนั้นมีเดทกันครั้งที่เท่าไหร่แล้ว ก็คงจะตอบไม่ถูกเหมือนกันนั่นล่ะ
“ฉันไปเดทกับนายจนฉันหาแฟนไม่ได้แล้วเนี่ย”
“นายอยากมีแฟนแล้วรึไง?”
ดูเหมือนคำตอบของซานดึลจะไม่เข้าหูเพื่อนรักเท่าไหร่ ชาบาโรถึงได้ลุกขึ้นนั่งจ้องหน้าซานดึลจนเรียกว่าแทบจะทะลุร่างไปเสียแล้ว
“ไม่อะ แค่เบื่อนายเฉยๆ”
ตอบพลางยิ้มแกล้งอีกคนอย่างเป็นสุข จนคนฟังต้องเอามือยีผมสีน้ำตาลเข้มนั้นแรงๆ คล้ายกับจะลงโทษกลายๆ
“ฉันไม่ให้ซานดึลหนีฉันไปไหนหรอก เชื่อสิ”
“ถ้าฉันอยากจะหนีจริงๆ จะมานั่งให้นายแกล้งฉันมั้ยล่ะ”
ไม่มีคำตอบนอกจากรอยยิ้มจางๆ ที่เกิดขึ้นของชาบาโร ดวงตาอ่อนหวานที่คุ้นเคยมันช่างอ่อนหวานกว่าทุกครั้งที่ซานดึลสัมผัส
อบอุ่นและปลอดภัยเสมอมา..
สีชมพูแสนแหววหวานของบรรยากาศแห่งวาเลนไทน์กำลังห้อมล้อมซานดึลกับบาโรไปตลอดข้างทาง ดอกกุหลาบเอย กล่องของขวัญเอย ช็อคโกแลตเอย ช่างละลานเสียจนซานดึลอดรู้สึกเอียนไม่เบา ถึงมันจะดูอบอุ่นก็เถอะ แต่ซานดึลก็ยังคงไม่ชอบวันนี้สักเท่าไหร่
เพราะว่าวันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ บาโรเลยชวนเขาไปดูหนังสยองขวัญที่โรงแทบจะว่างเพราะผู้คนต่างก็แห่ไปดูหนังรักกันเสียหมด หลังจากนั้นก็เดินหาอะไรกินเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมาย ถึงแม้วันนี้จะเป็นวันที่ผู้คนออกมาเที่ยวกันเยอะ แต่ก็ยังดีที่บาโรเลือกที่ๆ ไม่มีคนพลุกพล่านมากนัก
เป็นปกติของเขาทั้งคู่ที่จะไปไหนมาไหนด้วยกัน ปกติเสียจนใครหลายคนอาจจะเข้าใจผิดว่าเขากับบาโรคนรักกันอยู่ไม่น้อย แต่เรื่องนั้นก็ไม่ได้ทำให้ซานดึลรู้สึกอึดอัดอะไรมากนัก เขาเองก็ไม่ได้อยากมีใครมาจีบเหมือนกัน อย่างว่านั่นล่ะ .. ซานดึลไม่ชอบการมีความรักสักเท่าไหร่นัก
“อยากกินอะไรอีกมั้ย เป็ดอ้วน”
คนข้างตัวทักซานดึลด้วยรอยยิ้ม ทำเอาคนที่กำลังกินไอศกรีมอย่างมีความสุขต้องตีไหล่อีกคนอย่างหมั่นไส้กับคำเรียกที่ไม่พึงประสงค์สักเท่าไหร่
“อิ่มเพราะปากนายแหละ ไอ้บ้า”
“ล้อเล่นน่า อย่าทำหน้าเป็นเป็ดดิ่”
ว่าพลางยีผมอีกคนเล่นอย่างเอ็นดู จนโดนคนตัวอวบตีเข้าอีกหลายต่อหลายที เสียงหัวเราะสดใสของชาบาโรไม่ได้มีมาบ่อยๆ แต่ซานดึลก็เป็นคนทำให้มันเกิดขึ้นเสมอๆ จนกลายเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว
“เฮ้ย ไอ้บาโร!”
เสียงใครบางคนเรียกให้คนทั้งสองหันมาทางต้นเสียง ก่อนจะพบว่าเป็นคนคุ้นเคยที่รู้จักกันดีอยู่แล้ว
“เออ มาทำอะไรแถวนี้วะแจฮโย”
บาโรทักทายเพื่อนร่วมชมรมฟุตบอลอย่างคุ้นเคย ก่อนที่แจฮโยจะหันไปยิ้มให้กับคนข้างตัวเพื่อนรักอย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรก โจ่งแจ้งเสียจนบาโรต้องเอ่ยทักอย่างหงุดหงิด
“นี่มึงตั้งใจมาทักกู หรือมายิ้มให้ซานดึลกันแน่วะเนี่ย”
“กูตั้งใจมายิ้มให้ซานดึลนี่แหละ ขอกูคุยกับซานดึลหน่อยดิ่” ว่าพลางก็ฉีกยิ้มหวานเสียจนคนถูกจ้องอย่างซานดึลทำตัวไม่ถูกไปเหมือนกัน ยิ่งเห็นเพื่อนรักตัวเองขมวดคิ้วยุ่งก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดเข้าไปใหญ่
“บาโรอา แปบเดียวเอง .. นะ”
“คุยอะไรก็คุยไปดิ่”
คนหัวดื้อกอดอกนิ่งไม่ขยับไปไหน พลางมองหน้าแจฮโยราวกับท้าทาย
“ฉันชอบซานดึลนะ”
ผิดคาดที่แจฮโยไม่คิดจะลังเลที่จะสารภาพต่อหน้าบาโรที่ยังคงกอดอกมองอยู่ไม่ต่างกับผู้ปกครองของซานดึลเลยสักนิด คนถูกสารภาพได้แต่ยืนงงกับการสารภาพรักแบบไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ หากแต่คนสารภาพเองกำลังตื่นเต้นเสียจนควานหาของที่อยู่ในกระเป๋าแทบไม่เจอ
“ฉันตามหาซานดึลจนทั่วทั้งวันเลยนะเพราะจะเอามันให้นายนี่แหละ”
ดอกกุหลาบสีสวยที่เริ่มเฉาลงเล็กน้อยเพราะเวลาถูกยื่นมาตรงหน้าซานดึล สีหน้าของซานดึลแทบจะเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเห็นสิ่งที่แจฮโยยื่นให้ เป็นบาโรที่ดึงแขนซานดึลให้หลบมาอยู่ด้านหลังอย่างรวดเร็ว
“มึงอย่าขวางกูได้มั้ยบาโร ให้กูเอาดอกกุหลาบให้ซานดึลเถอะ”
คนถูกขัดขวางโวยวายเล็กน้อยอย่างไม่พอใจกับการกระทำนั้น พยายามที่จะขยับตัวไปหาคนที่อยู่ด้านหลังอย่างไม่ยอมแพ้
“ซานดึลแพ้กุหลาบ มึงไม่ต้องเอามาให้เขาแล้ว กูไม่อนุญาติ”
พูดจบ บาโรก็ดึงแขนคนที่อยู่ด้านหลังตัวเองให้เดินตามอย่างรวดเร็ว แรงบีบที่แขนแรงเสียจนซานดึลอยากจะขอร้องให้อีกคนปล่อยมือ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรในเมื่ออารมณ์ของอีกฝ่ายดูจะไม่ปกตินัก เดินเสียจนจนเจ้าตัวเริ่มเหนื่อยที่จะเดิน จึงยอมปล่อยแขนซานดึลโดยดี
“ขอโทษ โมโหไปหน่อย”
น้ำเสียงอ่อนลงแต่ยังคงฮึดฮัดเล็กน้อยทำให้ซานดึลอดขำไม่ได้กับท่าทีแปลกๆ ของเพื่อนรัก เวลาที่บาโรคอยเดือดร้อนเรื่องเขาเสมอๆนั้น มันดูน่าเอ็นดูในสายตาเขาอย่างบอกไม่ถูก มือนิ่มบีบแก้มคนตัวสูงกว่าเบาๆ พลางยิ้มกว้าง
“ฉันไม่ได้โกรธเขาสักนิด ไหงนายโมโหเขาขนาดนั้น”
“คนที่อยากจะเป็นแฟนกัน มันก็ต้องศึกษากันบ้างสิ เป็นแฟนกัน ไม่รู้เรื่องของกันและกัน มันไม่แปลกรึไง?”
“.. ก็อาจจะแปลกล่ะมั้ง”
ซานดึลพึมพำในลำคอเบาๆ อย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก สำหรับคนที่ไม่สนใจเรื่องความรักอย่างซานดึลแล้ว เขาไม่รู้หรอกว่าทำไมจะต้องมีความรักในเมื่อเขาเองก็มีพ่อแม่ มีเพื่อนอย่างชาบาโรที่ให้ความรักเขาอย่างเต็มที่อยู่แล้ว ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะต้องรักใครเพิ่มอยู่แล้ว
ความรักแบบคนรักเข้าใจยากกว่าที่ซานดึลคิดจริงๆสิน่า ..
“แล้วนายชอบแจฮโยรึเปล่า .. ?” จู่ๆ คนตรงหน้าเอ่ยถามขึ้นมาเสียดื้อๆ อย่างนั้น
“ชอบสิ แจฮโยก็เป็นคนดีคนนึงนะ”
“ชอบแบบคนรักหรือเพื่อน?”
แทบจะทันทีที่บาโรถามต่อ ท่าทีจริงจังทำให้ซานดึลต้องขำอีกครั้งอย่างไม่เข้าใจในอารมณ์ของอีกคน
“ก็ต้องเพื่อนสิ นายคิดว่าฉันอยากมีแฟนจริงๆ อย่างนั้นนะเหรอ”
“ใครจะไปรู้ ตอนนี้นายก็โตแล้ว อาจจะอยากทิ้งฉันไปหาแฟนก็ได้นี่”
คำพูดที่ติดจะงอนในน้ำเสียงทำให้ซานดึลต้องหัวเราะออกมาอย่างสดใสอีกครั้ง มือเล็กลูบแก้มบาโรอย่างช้าๆแบบที่ชอบทำเสมอๆ ในบางครั้งบาโรก็ทำตัวเหมือนเด็กเล็กๆ ขี้งอน และน่าเอ็นดูในเวลาเดียวกัน
“จะมีแฟนไปทำไม ฉันมีนายอยู่ด้วยกันแบบนี้ก็ดีแล้ว”
รอยยิ้มอ่อนโยนถูกส่งกลับมาที่ซานดึล ก่อนที่มือที่แนบแก้มนั้นจะถูกกอบกุมไว้ด้วยมือที่แสนอบอุ่นของชาบาโร ดวงตาสองคู่สบประสานกันเนิ่นนานราวกับกำลังพูดคุยกันในความเงียบ ซานดึลรู้สึกได้ถึงหัวใจที่กำลังเต้นอย่างไม่มีสาเหตุเมื่อตกลึกลงไปในดวงตาแสนอ่อนหวานนั้น
ซานดึลไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น รู้เพียงแต่หัวใจกำลังเป็นสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ..
“ถ้าเกิดว่าฉันเป็นแฟนนายขึ้นมา มันจะดีกว่านี้รึเปล่า”
“ฉันก็ไม่เห็นว่าการมีแฟนมันจะดีไปกว่าการมีเพื่อนเป็นนายตรงไหน”
ซานดึลอมยิ้มน้อยๆ ให้กับอีกฝ่าย หากแต่อีกฝ่ายกำลังรู้สึกไม่ดีนักเมื่อได้ยินคำตอบ
“นี่ฉันกำลังโดนนายปฏิเสธงั้นสินะ..”
“ฉันไม่ได้ปฏิเสธแต่ฉันกำลังบอกว่านายคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันต่างหาก”
เมื่อได้ฟังคำตอบ บาโรก็เขกหัวคนตอบเบาๆ เป็นการลงโทษกับคำตอบนั้น
“นั่นเรียกปฏิเสธหรอกอีซานดึล นายทำฉันเจ็บหัวใจนะเนี่ย”
แม้จะพูดติดตลก แต่สีหน้าของบาโรก็ไม่ได้ดีอย่างที่ควรจะเป็น คนตัวอวบอมยิ้มกับคำตัดพ้อของอีกคน เท้าเล็กๆ เขย่งตัวเล็กน้อยเพื่อเพิ่มความสูงให้กับตัวเองก่อนจะกดริมฝีปากลงบนแก้มอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว
“แต่ถ้าเป็นแฟน นายจะไม่ได้ของขวัญวาเลนไทน์แบบนี้นะ”
ว่าพลางกอดคนตัวสูงกว่าอย่างอ่อนโยน แรงที่กอดตอบมาแม้จะเบาบางแต่ก็อบอุ่นอย่างที่เขาชอบ
“เป็นแฟนกันก็เลิกกันได้ แต่เป็นเพื่อนกัน เราเลิกกันไม่ได้นะชาบาโร”
“แต่เป็นเพื่อนก็ทำอย่างที่แฟนเขาทำกันไม่ได้นะ”
น้ำเสียงตัดพ้อเล็กๆ ตอบกลับพลางกระชับกอดแน่นอย่างหวงแหน ซานดึลหัวเราะกับคำถามอีกฝ่ายที่ดูจะงอแงไม่น้อย
“ฮ่าๆ นายไม่เคยทำอะไรกับฉันบ้าง? ดูหนังด้วยกัน ฟังเพลงด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน เราก็ทำทุกอย่างด้วยกันมาตลอดนะชาบาโร”
บาโรดันคนตัวอวบออกจากการกอด พลางจ้องหน้าอีกคนจริงจังคล้ายกับจะงอแงอีกครั้ง
“เป็นเพื่อนกัน บอกรักกันได้รึเปล่า?”
“...”
เป็นซานดึลที่อึ้งไปเองกับคำพูดของเพื่อนรัก แววตาจริงจังที่ไม่มีร่องรอยของการล้อเล่นใดๆ ปลุกเอาความหวั่นไหวในหัวใจของอีซานดึลอย่างไม่มีทางเลี่ยงได้
“ฉันรักนายอีซานดึล .. รักแบบที่ไม่ใช่แค่เพื่อน”
“...”
“แล้วเป็นเพื่อนกัน จูบกันได้รึเปล่า?”
ไม่ทันได้ตั้งตัว ริมฝีปากก็ถูกประทับแน่นอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ สัมผัสแสนละมุนที่ริมฝีปากทำให้หัวใจของอีซานดึลยิ่งเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมาจากอกให้ได้ หวานยิ่งกว่าช็อคโกแลตเสียอีก ..
เพียงไม่นาน ริมฝีปากก็ถูกปล่อยอิสระให้โดยดี ซานดึลหอบหายใจด้วยความตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น หัวใจที่เต้นแรงราวกับผ่านการวิ่งมาอย่างหนักทำให้ซานดึลต้องกุมมันไว้ด้วยกลัวว่ามันจะหลุดออกมาจริงๆ
“เป็นเพื่อนกัน ฉันจะทำอะไรได้บ้างที่นายจะเป็นแค่ของฉันคนเดียว”
“...”
“ถ้าไม่ได้ ฉันก็ไม่รู้แล้วว่าฉันจะเป็นเพื่อนกับนายได้อีกหรือเปล่า”
เจ้าของคำพูดหันหลังแล้วออกเดินไปอย่างไม่คิดลังเล ซานดึลกำลังสับสนอย่างหนักกับสิ่งที่เกิดขึ้น ความรักมันคืออะไรกันแน่นะ .. คือการที่คนๆนึงจะเป็นเพื่อนกับใครอีกคนนึงไม่ได้เลยอย่างนั้นเหรอ .. คือการที่หัวใจพองโตและเต้นรัวเมื่อได้รับสัมผัสที่อ่อนหวานแบบนั้นเหรอ .. คือการที่เขากำลังเจ็บปวดหัวใจเมื่อเห็นเพียงแค่แผ่นหลังของคนที่เดินจากไปอย่างนั้นหรือเปล่า ..
“ชาบาโร ! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ !!”
เสียงตะโกนทำให้แผ่นหลังนั้นหยุดเดินได้จริงๆ แต่ก็ยังไม่หันกลับมาอยู่ดี
“หันกลับมาฉันเดี๋ยวนี้นะ”
“...”
“บอกให้หันกลับมาไง! ฉันจะไม่เป็นแฟนนายแล้วนะ!”
เสียงตะโกนคงดังมากพอที่ทำให้คนถูกเรียกหันกลับมา แค่เพียงเห็นหน้าอีกคน สิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจก็ถูกกลั่นออกมาเป็นน้ำตาอย่างง่ายดายจนอีกคนวิ่งกลับมากอดปลอบแทบจะทันที ยิ่งได้อยู่ในอ้อมกอดของเพื่อนรักก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
“คนที่ต้องร้องไห้ มันต้องเป็นฉันสิซานดึลอา ร้องไห้ทำไม หืม?”
ซานดึลซุกหน้าในอ้อมกอดอีกคนพลางทุบไหล่อีกคนไม่หยุดทั้งที่ไม่มองหน้าแบบนั้น เป็นบาโรเองที่หลุดหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดูในความน่ารักของเพื่อนตัวเอง
“หยุดร้องไห้ได้แล้ว ฉันอยู่นี่แล้วไง”
บาโรเชยคางเล็กขึ้นมาสบตาพลางปาดหยาดน้ำตาอย่างอ่อนโยน ยิ้มเล็กๆที่ทำให้ซานดึลอบอุ่นหัวใจขึ้นมาอีกครั้ง พยายามที่จะหยุดน้ำตาตัวเองเพื่อที่จ้องมองใบหน้าอีกคนด้วยกลัวว่าจะไม่เห็นมันอีกครั้ง
“เมื่อกี้บอกว่าจะเป็นแฟนฉันงั้นเหรอ?”
รอยยิ้มล้อๆ ถามขึ้น ก่อนที่ซานดึลจะหันหน้าหนีด้วยความอายกับสิ่งที่พูดออกไปเองแท้ๆ
“ไม่ใช่ บอกว่าเป็นเพื่อนต่างหาก”
โกหกอย่างดื้อๆ เสียจนคนฟังต้องหัวเราะออกมา โอบกอดอีกคนแน่นอีกครั้งราวกับเป็นคำขอบคุณให้กับเพื่อนรัก
“ถึงซานดึลจะไม่รักฉันแบบนั้น แต่ฉันรักซานดึลนะ”
“ก็รู้แล้ว .. ก็รักเหมือนกันไง ..”
เสียงอู้อี้ในลำคอทำให้บาโรอมยิ้มน้อยๆ กับความน่ารักข้างกายเขา
“รักแบบเพื่อนนะเหรอ?”
“ไม่รู้”
“ตอนที่ฉันบอกรัก นายชอบรึเปล่า?”
“.. ไม่รู้”
“ตอนที่ฉันจูบนาย นายตื่นเต้นรึเปล่า?”
“.. ไม่รู้”
“แล้วตอนที่ฉันเดินออกไป นายเสียใจรึเปล่า?”
“.. ก็บอกว่าไม่รู้ไงเล่า”
ว่าพลางทุบไหล่อีกคนด้วยความเขินอายกับคำถามที่มีคำตอบในใจเขาอย่างชัดเจน ซานดึลคิดว่าตัวเองเริ่มจะเข้าใจความรักขึ้นมาทีละนิดแล้ว ..
ความรักคือใครสักคนที่ทำให้เขามีความสุข
ความรักคือใครสักคนที่เขาขาดไปไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว
ความรักคือชาบาโร .. เพื่อนที่ดีที่สุดของเขา
ชาบาโรเองก็เข้าใจความรักในอีกมุมมองนึงที่แตกต่างออกไป
ความรักคือใครสักคนที่จะอยู่ด้วยกันตลอดไป ไม่ใช่เพียงแค่ช่วงเวลานึง
ความรักคือใครสักคนที่จะไม่เลิกรากันไป เมื่อถึงช่วงเวลานึง
แต่ความรักยังคงเป็นอีซานดึล .. เพื่อนที่ดีที่สุดของเขา
“เรามาเป็นเพื่อนกันไปตลอดชีวิตนะอีซานดึล”
Fin .
x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x
Note : ฟิควาเลนไทน์แบบเร่งรีบ แต่ก็เลยวาเลนไทน์จนได้ .. กรี๊ด 5555555555 เป็นฟิคที่คนเขียนวางพล็อตไว้อย่างดีแต่พอเขียนมาก็เละเรียบร้อยเพราะอาการนอนไม่พอ ฮอล เค้าขอโทษนะ ;w; จะแก้ตัวรอบหน้า สัญญา ฮึ่บๆ ! xD
:) Shalunla
ความคิดเห็น