JUNSEUNG โรงเรียนลูกผู้ชาย [BIGBANG+B2ST]

ความมืดเข้าปกคลุมทั่วท้องฟ้า...ที่โรงยืมของโรงเรียนไฮโซชื่อดังของเกาหลี มีเด็กนักเรียนชายกลุ่มหนึ่ง ขึ้นชื่อว่าเป็นตัวพ่อของโรงเรียน ต่อหน้าอาจารย์เป็นเด็กเรียบร้อยเรียนดี...แต่พอลับหลังกลับทำสิ่งตรงกันข้ามและตอนนี้พวกมันกำลังทำสิ่งที่เลวและชั่วช้าที่สุดกับเพื่อนมนุษย์


"อย่านะ...ใครก็ได้ช่วยด๊วย!!!"
เสียงหญิงสาวกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวแบบสุดขีดดังมาจากโรงยิมที่มืดสนิท มีเพียงแสงสว่างของพระจันทร์ที่ส่องรำไรรอดผ่านทางช่องอากาศของโรงยิมเท่านั้น


"เฮ้ย...จับมันแน่นๆ อย่าให้มันหลุดไปได้นะเว้ย...ส่วนแกสองคนไปดูต้นทาง"
เสียงเด็กนักเรียนชายคนหนึ่งพูดสั่งเพื่อนอีกสองคนที่กำลังจับแขนของเด็กนักเรียนหญิงให้นอนลงกับพื้น ส่วนอีกสองคนให้เดินไปเฝ้าหน้าประตูและคอยดูต้นทาง


ตรงพุ่มไม้ห่างจากโรงยิมไม่ไกล...มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังซุ่มดูเหตุการณ์อย่างไม่ละสายตา ทันใดนั้นเองเด็กหนุ่มได้เบิกตากว้างเมื่อเห็นสิ่งที่เด็กกลุ่มนั้นทำกับหญิงสาว...นักเรียนชายที่ท่าทางเหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่มกำลังพยายามขืนใจเด็กสาว แต่เธอก็กำลังดิ้นขัดขืนแบบสุดกำลัง...


"หยุดนะ!"
พอสิ้นเสียงทุกคนในกลุ่มนั้นรวมถึงหญิงสาวที่ตกเป็นเหยื่อหันมองตามเสียงที่ได้ยิน ภาพที่ปรากฎต่อหน้าคือเด็กนักเรียนชายคนหนึ่งที่ซุ่มดูเหตุการณ์อยู่นานจนทนดูต่อไปไม่ไหว เขามายืนอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้าโรงยิมห่างจากพวกที่ดูต้นทางไม่มาก...แต่พวกนั้นเห็นหน้าเขาไม่ชัดเพราะความมืด


"มึงเป็นใครวะ...ถึงมาสาระแนเรื่องของชาวบ้าน"
พวกที่คอนดูต้นทางคนหนึ่งพูดขึ้น


"เอะอะอะไรกันวะ!...กูให้พวกมึงดูต้นทางแต่พวกมึงเสือกให้ไอ้บ้าที่ไหนมาขัดจังหวะกูฮะ!!!"
เสียงหัวหน้าตะคอกลูกน้องอย่างหนักทำให้สองคนที่คอยดูต้นทางสะดุ้งและมีท่าทีหวาดกลัว


"กูว่าทางที่ดีมึงไปจากที่นี่ดีกว่า...อย่ามายุ่งกับเรื่องนี้ถ้าไม่อยากเดือดร้อน"
ลูกน้องคนนึงหันกลับมาบอกเด็กหนุ่มพลเมืองดีให้ออกไป


"เดี๋ยว...พวกมึงจะให้มันไปไหน มันเห็นหน้าพวกมึงหมดแล้ว...จับมัน!...แล้วพามันเข้ามา กูอยากรู้ว่ามันเป็นใคร ถึงกล้าสะเออะเรื่องของกู"
สิ้นเสียงออกคำสั่งของผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นหัวหน้า ลูกน้องทั้งสองก็รีบปรี่เข้ามารวบตัวเด็กหนุ่มพลเมืองดีคนนั้นโดยที่เขายังไม่ทันตั้งตัว...ทั้งที่เขาพยายามดิ้นขัดขืนอย่างสุดแรงแต่ไม่เป็นผล


เมื่อเดินเข้ามาเด็กหนุ่มมองไปยังเด็กสาวที่ตกเป็นเหยื่อและสังเกตุเห็นหน้าของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เด็กสาวคนนึ้นจ้องมองมาที่เขาเช่นกัน เธอไม่ใช่คนอื่นคนไกลสำหรับเขา เด็กสาวคนนั้นเธอคือคิม ฮยอน อา ดาวเด่น ประจำชมรมเต้นที่เขาเป็นประธานี ตอนนี้สายตาของเธอหวาดกลัวและวิตกอย่างเห็นได้ชัด ชุดนักเรียนของเธอนั้นยับยู่ยี่และเปื้อนเต็มไปหมด


"อ๋อ~นึกว่าใคร...ที่แท้ก็เป็นน้องซึงสุดสวยขวัญใจโรงเรียนนี่เอง โธ๋ โธ๋ โธ๋...ตอนแรกนึกว่าเป็นคนเก็บเนื้อเก็บตัวแต่ที่ไหนได้ เป็นพวกชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้านก็ไม่บอก"
ทันทีที่ได้เห็นหน้าของเด็กหนุ่มพลเมืองดี พวกนั้นก็รู้ทันทีว่าเขาคือใคร และเขาก็เช่นกัน ทันทีที่เขาเห็นหน้าคนพวกนั้นเขาก็รู้ทันทีว่าคนพวกนั้นคือใคร หัวหน้ากลุ่มชื่อไซโค ลูกนักการเมืองใหญ่พร้อมกับลูกสมุนทั้งสี่ เด็กเรียนดีและเป็นที่รักของอาจารย์...แต่เป็นเด็กเลวในสายตานักเรียนทั้งโรงเรียน ใครๆก็ต่างรู้ดีว่าพวกนี้ร้ายและเส้นใหญ่แค่ไหน...แต่ไม่มีใครกล้ายุ่งเพราะกลัวอิทธิพลของพ่อมัน


"ปล่อยผู้หญิงไปซะ ไซโค แล้วฉันจะไม่ฟ้องอาจารย์"
เด็กหนุ่มพลเมืองดีกล่าวขึ้น ทำให้พวกไซโคหัวเราะออกมาเสียงดัง


"ถ้ามีปัญญาทำให้อาจารย์เชื่อมึงก็ไปฟ้องเล๊ย...กูกลัวแต่ว่ามึงจะโดนด่ากลับมามากกว่าว่ะ...กะอิแค่หน้าหวานๆ ที่สาวทั้งโรงเรียนคลั่งไคร้คงช่วยอะไรมึงไม่่ได้หรอกนะกูว่า"
หัวหน้ากลุ่มพูดขึ้นทำให้ลูกน้องต่างหัวเราะชอบใจ


"มึงคงมาแอบดูกูนานแล้วสินะ...ได๊! ถ้าอยากเห็นฉากสวีตของกูกับน้องSEXYดาวยั่วประจำโรงเรียนคนนี้มากละก็...กูก็จะแสดงให้ดูเป็นขวัญตา...เฮ๊ย! จับแน่นๆ"
สิ้นเสียงคำสั่งทั้งเขาและเด็กสาวก็ถูกล็อคแขนไว้แน่น แล้วมันก็เริ่มลวนลามเด็กสาวคนนั้นจนเด็กหนุ่มทนดูไม่ได้พยายามจะสะบัดออกจากการจับกุม เขาใช้แรงทั้งหมดที่มีเพื่อที่จะต่อสู้กับแรงของสองคนที่จับเขา แต่ ไม่เป็นผล เสียงร่ำไห้และโอดครวญของเธอ บวกกับเสียงหัวเราะชอบใจของเด็กเลวพวกนั้น ทำให้เด็กหนุ่มต้องหลับตาไม่อาจมองภาพเลวร้ายที่พวกนั้นกระทำกับเธอ เขารู้สึกเสียใจที่ช่วยอะไรเธอไม่ได้


เวลาผ่านไปซักพัก...เสียงทุกอย่างได้เงียบลง


"เฮ้อ~มันส์จริงๆเว้ย..."
ไซโคพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่พอใจ และเขาได้ยินเหมือนกับเสียงสาวท้าวก้าวเข้ามาใกล้เขา...


"อินี่ไม่เลวเลยว่ะ...มึงจะต่อก็ได้นะ ฮ่าๆๆ!!!...เฮ้ย! ปล่อยมัน ปะ พวกเรา กลับ!"
ไซโคกระซิบที่หูของเด็กหนุ่มพร้อมออกคำสั่งกับลูกน้อง หลังจากนั้นไม่นานเสียงเท้าของคนทั้งหาจางหายไป เด็กหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้น เขาไม่กล้ามองไปยังเด็กสาวคนนั้น ตัวของเขาสั่นคล้ายจะหมดเรี่ยวแรง...


"อ่ะ~..."
เด็กสาวเปล่งเสียงที่แหบพร่า ทำให้เขาต้องหันไปมอง...ภาพที่อยู่ตรงหน้าแม้ว่าจะไม่ชัดนักแต่มันก็ทำให้เด็กหนุ่มถึงกับเข่าทรุดลงไปนั่งอยู่ที่พื้น...ภาพที่เขาเห็นคือเด็กนักเรียนหญิงคนนั้นอยู่ในสภาพเปลือยและนอนฟุบอยู่ที่พื้น เธอนอนงอตัวมือกุมที่ท้องของเธอ...เธอไม่มีแม้แต่แรงที่จะเปล่งเสียงพูดหรือร้องไห้...


เด็กหนุ่มจ้องมองเธอทั้งน้ำตา ผ่านไปซักพัก เขาจึงค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนว่าตัวเองเหมือนร่างที่ไร้วิญญาณ...เขารู้สึกโกรธตัวเองที่ไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้เลย เมื่อเดินไปถึงตัวเด็กสาว เขาถอดเสื้อสูทนักเรียนคลุมให้เธอแล้วพยายามอุ้มเธอขึ้นเพื่อไปหาครูฝึกสอนประจำโรงเรียนคนหนึ่ง...เธอเป็นคนเดียวที่เขาไว้ใจ...เพราะเธอคือพี่สาวแท้ๆของเขาเอง


ติ๊ง หน่อง~


ไม่นานประตูห้องพักที่มีไว้สำหรับอาจารย์ก็เปิดออก...หญิงอายุราวๆ 25 คนนึงเดินออกมาท่าทางงัวเงีย...แต่เธอต้องตะลึงกับภาพที่เห็น...เด็กหนุ่มที่เธอคุ้นหน้าเป็นอย่างดี กับเด็กสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา เธอได้แต่อ้าปากค้างเพราะเธอตกใจและทำตัวไม่ถูกกับสิ่งที่เห็น


"เข้ามาก่อน..."
เธอบอกผู้เป็นน้องชายที่สภาพร่างกายอ่อนล้าเต็มที...เด็กหนุ่มอุ้มเด็กสาววางไว้ที่โซฟาห้องรับแขกก่อนที่จะถูกพี่สาวดึงตัวไป...


"เกิดอะไรขึ้น?"
พี่สาวถามน้องชายด้วยความเป็นห่วง...เพราะสภาพของทั้งน้องชายและเด็กผู้หญิงคนที่หมดสติอยู่บนโซฟานั้นทำให้เธอร้อนใจ กลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับน้องชาย


"พี่ช่วยเช็ดตัวแล้วทำแผลให้เธอก่อน แล้วผมจะเล่าให้ฟัง"
ผู้เป็นน้องบอกด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยล้า...ได้ยินดังนั้น ผู้เป็นพี่จึงเดินไปหยิบผ้าชุบน้ำูเตรียมมาเช็ดตัวให้เด็กสาว


"เราก็ไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตาก่อน...เดี๋ยวทางนี้พี่จัดการเอง"


"......"
เขาไม่ตอบอะไร เพียงแต่เดินไปหยิบผ้าขนหนูในตู้เสื้อผ้าของพี่สาวแล้วเข้าไปในห้องน้ำ


เด็กหนุ่มมองหน้าตัวเองในกระจกด้วยตาที่แดงก่ำ...ภาพที่เขาเห็นเด็กสาวนอนฟุบหมดสติอยู่ในโรงยิมตอนนั้นอยู่ในหัวของเขาตลอดเวลา...เขาร้องไห้อย่างหนักในห้องน้ำ หลังจากที่เช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วทายาตามแผลฟกช้ำให้เด็กสาวแล้ว พี่สาวเห็นน้องชายเข้าห้องน้ำนานจนผิดสังเกตุจึงเคาะประตูเรียก...เด็กหนุ่มเปิดประตูห้องน้ำออกมาแล้วโผเข้ากอดพี่สาวทันที พี่สาวสังเกตุเห็ว่าน้องชายยังไม่ได้อาบน้ำ แม้แต่ชุดนักเรียนที่สวมเขายังไม่ถอดออก...


พี่สาวพาน้องชายเดินมานั่งในห้องนอนของตน เธอค่อยๆนั่งลงข้างๆ


"พร้อมจะเล่าพี่ได้หรือยัง?"


"พี่ครับ...ผม...ผมมันแย่เองครับพี่...ฮือ~"
เด็กหนุ่มร่ำไห้อีกครั้ง


"ไหนบอกพี่ว่าจะเอาของไปให้เธอ...แล้วทำไมทั้งสองคนถึงมีสภาพเป็นแบบนี้ได้ล่ะ?"
พี่สาวถามด้วยความเป็นห่วง


"เลิกเรียนผมไปนั่งรอเธอที่หน้าหอพักแต่เธอไม่มาซักที...พอดีเพื่อนเธอเดินผ่านมาพอดี ผมเลยถามว่าเธอไปไหน เพื่อนเธอบอกว่าเธอยังซ้อมเต้นอยุ่ที่ห้องซ้อม พอผมตามไปที่ห้องซ้อมก็ไม่เห็นใคร ผมเลยนั่งรอเธอที่ห้องซ้อมจนเวลาเกือบหกโมงเย็น ลุงภารโรงจะมาปิดห้องผมเลยเดินกลับไปที่หอของเธอหวังว่าเธอจะกลับไปที่หอ แต่พอผมถามยามที่เฝ้าหอเขาก็บอกยังไม่กลับ ผมนั่งรอเธอที่หน้าหอถึงสามทุ่มกว่า ปกติหอปิดสี่ทุ่ม ผมกลัวว่าเธอจะเข้าหอไม่ได้ ผมเลยเดินตามหาเธอ...พอผมเดินไปแถวโรงยิม ผมก็ได้ยินเสียงใครบางคนกรีดร้องออกมา...แต่ได้ยินไม่ชัด ผมเลยเดินเข้าไปใกล้ๆ...เห็นพวกของไซโคกำลังทำบางอย่างอยู่ในโรงยิม ผมรู้สึกว่ามันผิดสังเกตุเลยแอบดู...พวกมันกำลังขืนใจเธออยุ่ ผมพยายามจะเข้าไปช่วย...แต่ผมมันโง่เอง ผมช่วยเธอไม่ได้ครับพี่...พวกนั้นมัน ฮือ~ มัน..."
เด็กหนุ่มไม่สามรถข่มความรู้สึกเสียใจที่มีได้


"เอาล่ะๆ...ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวเราค่อยหาทางออกกันทีหลัง ตอนนี้เรานอนเก็บแรงก่อนแล้วกันนะ พรุ่งนี้เช้าค่อยว่ากันใหม่"
เมื่อฟังเรื่องทั้งหมดแล้วเธอรู้สึกเป็นห่วงน้องชายของเธอมาก เธอนั่งรอจนกระทั่งน้องชายของเธอหลับไป เธอจึงเข้าไปนอนข้างๆและกอดน้องชายของเธอไว้...แต่เธออดสงสัยไม่ได้ว่าภารโรงหายไปไหน ปกติเขาต้องตรวจโรงเรียนทุกคืน อีกอย่างยามที่เฝ้าหอพักอาจารย์ทำไมปล่อยให้น้องชายเธอขึ้นมา หรือเขาจะไม่อยู่ หรือหลับยาม...เธอคิดเรื่องนี้อยู่ซักพักก็เคลิ้มหลับไป




เช้าวันรุ่งขึ้น




"ฮยอนซึง!!!"
เสียงผู้เป็นพี่ตะโกนขึ้น ทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงง เขาลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปหาพี่สาว


"ฮยอนอา..."
ทันทีที่ผู้เป็นพพี่เอ่ยชื่อเธอขึ้น เด็กหนุ่มรีบหันไปมองที่โซฟา เขาพบแต่เพียงโซฟาที่ว่างเปล่า...พี่สาวจึงยื่นกระดาษโน๊ตแผ่นนึงให้


(ถึงอาจารย์ยูอี และรุ่นพี่ฮยอนซึง เค้ารู้สึกซาบซึ้งน้ำใจของทั้งสองคนมาก แต่ว่าเค้าไม่อาจอยู่สู้หน้าคนเลวพวกนั้นได้ หเค้าูจึงขอจากไปแบบนี้จะดีกว่า ไม่ต้องตามหาเค้านะ เค้าไม่ต้องการเจอหน้าใคร ไม่ต้องเป็นห่วง เค้าไม่คิดสั้นหรอก สุดท้ายนี้เค้ามีบางสิ่งอยากสารภาพ รุ่นพี่ฮยอนซึงคะ เค้าแอบรักรุ่นพี่มานานแล้วนะ แต่เค้าไม่กล้าแสดงออก เพราะรุ่นพี่คือขวัญใจโรงเรียน มีสาวๆมากมายคาดหวังในตัวรุ่นพี่ แต่เค้าก็รวบรวมความกล้าและตัดสินใจจะบอกรุ่นพี่ว่าเค้ารักรุ่นพี่ วันที่เกิดเรื่องเค้าซ้อมเต้นเสร็จจึงไปนั่งรอรุ่นพี่ที่หอพักชาย แตรุ่นพี่ก็ไม่มาซักที ไซโคกับเพื่อนเดินมาบอกว่ารุ่นพี่อยู่ที่โรงยิมเค้าถึงเดินไปหา...แต่พอไปถึงที่นั่นกลับว่างเปล่า แต่เค้ายังคงนั่งรอจนเกือบสี่ทุ่ม เค้ากลัวเข้าหอไม่ทัน เค้ากำลังจะเดินออกจากโรงยิม อยู่ดีดีไฟก็ดับ...แล้วมีใครไม่รู้มาจับเค้าไว้ แต่เค้าดีใจนะที่คนมาช่วยเป็นรุ่นพี่ อย่างน้อยเค้าก็รู้ว่ามองคนไม่ผิด ไม่ต้องโทษตัวเอง ดวงเค้าคงไม่ดีเองแหละ โชคดีนะ รุ่นพี่ฮยอนซึง ถ้าฟ้ามีตาคงได้พบกันอีก ลาก่อน)


เด็กหนุ่มกำจดหมายที่เพิ่งอ่านจบแน่นจนกระดาษห่อยับในมือ...เขาทรุดลงคุกเข่าแล้วร้องไห้ต่อหน้าพี่สาวที่โอบไหล่ปลอบใจเขาอยู่...


หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จเด็กหนุ่มกอดลาพี่สาวแล้วเดินลงมาแบบคนไร้วิญญาณ...วันนี้พี่สาวไปทำงานสาย เพราะว่าต้องคอยอยู่เป็นเพื่อนเขา ขณะที่เดินลงมายามเฝ้าหอพักอาจารย์ร้องทักขึ้น


"นักเรียน!...ขึ้นไปได้ยังไง มันผิดกฎนะ!"
เขาไม่สนใจคำพูดของยามซักนิด ได้แต่เดินไปยังหอพักของเขา ใกล้ถึงหอพัก มีใครบางคนล็อคคอและลากเขาเดินไปทางด้านหลังตึกหอพัก...คนพวกนั้นคือลูกน้องของไซโค พอเดินไปถึง เขาเห็นไซโคยืนรออยู่


"ว่าไงน้องชาย เอ๊ะ หรือจะน้องสาวดีวะ ฮ่าๆๆๆ!"
ทุกคนหัวเราะสะใจ


"เมื่อคืนไปอยู่ไหนมา ทำไมไม่กลับหอ...หรือว่าจะไปปลอบใจกันต่อ...ฮ่าๆๆๆ"
พวกมันระเบิดหัวเราะอีกครั้ง


"แหมๆ...ไม่ตอบ...เอาล่ะๆ เข้าเรื่องกันดีกว่า"
พูดจบเขาก็ผลักผมติดกับผนังตึกหอพัก


"มึงไม่ได้คิดจะเอาเรื่องนี้ไปบอกใครใช่มั้ย?...กูคิดว่าไม่ใช่ความคิดที่ดีหรอกนะที่มึงจะเอาเรื่องนี้ไปป่าวประกาศ...เพราะถ้ามึงทำแบบนั้น กูได้จัดชุดใหญ่แน่...เฮ้ย!...เอาคลิปที่ถ่ายเมื่อคืนให้มันดูดิ๊"
ว่าแล้วพวกมันก็เอาโทรศัพท์ที่ถ่ายเหตุการณ์เมื่อคืนยกให้เขาดู...เด็กหนุ่มพยายามจะแย่งมือถือมาแต่โดนลูกสมุนของไซโคชกเข้าที่ท้องจนตัวงอก่อนที่จะจับให้เขายืนขึ้นอีกครั้ง


"เห็นแล้วใช่มั้ย...กูก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอกนะ แต่ว่ามันจำเป็นวะ...หวังว่ามึงคงเข้าใจนะ...ถ้าเรื่องนี้มีคนระแคะระคายละก็ อินั่นได้แหลกคามือกูแน่ โชคดีนะคะ คนสวย...จุ๊บ~"
ก่อนจากไปไซโคได้ฝากจูบของมันไว้ที่แก้มของเด็กหนุ่ม แต่สิ่งนั้นไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มขยะแขยงเท่ากับการตลบหลังของมัน...เขาไม่สามารถทำอะไรพวกมันได้จริงๆเหรอ?


เวลาผ่านไปเกือบอาทิตย์แล้วที่เด็กสาวหายไปจากโรงเรียน ทำให้ครูและเพื่อนนักเรียนเป็นห่วง แต่ก็ยังไม่มีใครได้ข่าวของเธออีกเลย



หนึ่งภาคเรียนผ่านไป...ปีหน้าเป็นปีสุดท้ายของฮยอนซึง...แต่ในหัวของเขายังคงคิดเป็นห่วงเด็กสาวที่หายตัวไปในวันนั้น ส่วนพวกไซโคเรียนจบแล้ว ต่อไปทั้งโรงเรียนและตัวของฮยอนซึงน่าจะสงบสุข...น่าจะเป็นแบบนั้นจนกระทั่งเปิดเทอมวันแรกของการเรียนปีสุดท้ายของเขา...


  



 

บางทียอดเข้าดูเยอะแต่คอมเม้นน้อย
ไรเตอร์ก็ท้อเป็นเหมือนกันนะเออ>\\<
อ่านแล้วช่วยๆเม้นหน่อยนะ
เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ฮึดแต่งต่อ
ช่วยๆกันเนอะๆ

b g b g