คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แอบมองทุกวัน แอบผูกพันในหัวใจ
หกปีก่อน
“น้องคะ มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้คนเดียวค่ะ” เด็กผู้หญิงร่างสูงวัยสิบสามคนหนึ่งถามเด็กผู้หญิงอีกคนที่นั่งร้องไห้อยู่ที่หน้ารั้วโรงเรียนลูบลินไฮส์ที่เธอเรียนอยู่
“หนูรอพี่ชายค่ะ พี่ชายหนูไปทำเพื่อโรงเรียน” เด็กหญิงตอบเสียงใส ใบหน้าของเธอไม่มีแววของการเบื่อ เหนื่อย หรืองอแงจากการที่นั่งรอพี่ชายจนถึงห้าโมงเย็น
“พี่ชายหนูไปทำเพื่อโรงเรียน? ตอนหน้าโมงเย็นเนี่ยนะ” เด็กหญิงร่างสูงตั้งคำถาม
“ค่ะ ^^ แล้วพี่ไม่กลับบ้านหรอคะ” เด็กหญิงถามกลับ
“พี่จะนั่งเล่นเป็นเพื่อนเราก่อน แล้วค่อยกลับดีกว่าจ๊ะ J” เด็กหญิงร่างสูงยิ้มตอบ เธอนั่งคุยเล่นเป็นเพื่อนเด็กหญิงตัวน้อยจนเกือบหกโมงเย็นที่เด็กหญิงตัวน้อยจะต้องกลับบ้านพร้อมพี่ชายที่นั่งมากับรถตู้คนใหญ่ เธอรอจนเด็กหญิงตัวน้อยเดินขึ้นรถเสร็จเธอจึงเดินไปขึ้นรถของตัวเองที่จอดรอมานานนับชั่วโมงบ้าง โดยที่เธอไมรู้ว่ามีอีกหนึ่งสายตาคอยมองเธออยู่
หลังจากที่รถของเด็กหญิงร่างสูงออกไปแล้วเด็กชายร่างสูงจึงเดินออกมาจากด้านในโรงเรียน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยร่องรอยของการชกต่อยเริ่มเผยยิ้มออกทีละน้อยๆก่อนจะเดินไปขึ้นรถตู้คนเดียวกับเด็กหญิงตัวน้อยคนนั้น...
“พี่ทาร์ซ ทำไมวันนี้พี่มาช้าจังเลยล่ะคะ” เด็กหญิงถามเสียงใส
“พี่นั่งรอเราคุยเสร็จก่อนน่ะสิแล้วค่อยออกมาJ” เด็กชายตอบอย่างอ่อนโยน ในใจของเขาเฝ้าแต่นึกถึงใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของเด็กหญิงร่าสูงคนนั้น
วันต่อมาที่เขามาโรงเรียนถึงได้รู้ว่าเธอเรียนอยู่ห้องเดียวกันกับเขา ตั้งแต่นั้นมาเด็กชายก็เฝ้าแต่แอบมองเด็กหญิงร่างสูงอยู่ห่างๆ และปกป้องเธอเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้ เพื่อรอวันที่ดีพอจะได้บอกเธอไปว่าเขารักเธอ....
และแล้วผมก็พายัยนี่มาถึงห้องอย่างปลอดภัย ห้องของยัยนี่ก็สวยดีนะ น่าอยู่มาก ^_^ ตกแต่งแบบเรียบๆง่ายๆ ของตกแต่งส่วนมากจะใช้งานได้ไปในตัว ถือว่ามีสไตล์พอสมควร ตอนนี้เวณิชหลับอยู่ที่โซฟา ผมเลยเดินออกมาล้างหน้าล้างตาแล้วค่อยเอาผ้าชุบน้ำไปเช็ดหน้าให้
ตุ๊บ!
เวรล่ะ!
เสียงอะไรวะ! ผมรีบวิ่งออกมาดูอย่างสุดชีวิต เพราะกลัวว่ายัยนี่จะเป็นอะไรไปน่ะสิ! แต่ภาพที่ผมเจอคือ... เวณิชกลิ้งตกโซฟา -_-^
“ยัยบ้าเอ๊ย! ไอ้เราอุตส่าห์วิ่งออกมาดูนึกว่าโดนโจรกระโดดมาจับตัวไป ที่แท้ก็แค่ตกโซฟา =o=” ผมบ่นอย่างหัวเสีย ผมเดินออกมาพร้อมกับกาละมังเล็กๆที่พอจะหาได้ในครัวและผ้าขนหนู ก่อนจะนั่งลง โหย! ยัยนี่ตัวหนักเป็นบ้าเลย แต่ตัวก็หอมดีนะ ^^ แต่เกิดมาไม่เคยอะไรให้ใครแบบนี้มาก่อนเลยนะ แต่เอาวะ! คุ้มโคตร^O^ อุตส่าห์แอบมองมาหกปี เช็ดตัวให้แค่นี้ก็คุ้มแล้ว J หรือว่าจะทำอย่างอื่นด้วยดีไหมว่ะ ^U^ เฮ้ย!เราจะทำนิสัยชั่วๆกับเวณิชไม่ได้นะ ยัยนี่เป็นคนดีเกินกว่าที่คนชั่วๆอย่างแกจะไปยุ่ง! จำไว้! ไอ้เลวทาร์ซัส =^=
Trasus : end
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ หนังตามันหนักอึ้งไปหมด ไอเพดานสีขาวๆ โคมไฟระย้ามันคุ้นๆนะ คอนโดฉันหรอ =_=v มาได้ไงวะเนี่ย
“ตื่นซะทียัยบ๊อง”
เสียงนี่มัน O_O
“นายเข้ามาในนี้ได้ยังไง” ฉันถามหลังจากที่หันหน้ามาเจอว่าใครที่กำลังเดินมาพร้อมกับกาละมังใบหนึ่ง
“อุ้มยัยบ้าที่ไหนก็ไม่รู้ ตัวหนักเป็นควายป่ามาส่ง” ทาร์ซัสเดินมานั่งข้างๆฉันที่พื้น (เพราะว่ากลิ้งตก T^T)
ควายป่าบ้านแกสิจะสวยขนาดนี้ -_-;;
“นี่เช็ดตัวหน่อยไหม” เขาพูดแล้วยื่นผ้าที่ชุบน้ำหมาดๆมาให้ฉัน
“นะ...นายไม่โกรธฉันหรอที่ฉัน...” ฉันยื่นมือไปรับอย่างกล้าๆกลัวๆ เพราะถ้าหากเขาเลือดขึ้นมาขึ้นมาฉันได้ตายกลายเป็นข่าวขึ้นหน้าหนึ่งแน่ๆ TOT
“จะอยากรู้ไปทำไม” ทาร์ซัสพูดแล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น
“ก็... ไม่คิดว่าใครจะกล้าทำอย่างนั้นกับนาย นอกจากฉัน เลยคิดว่านายจะโกรธ” ฉันบรรยายอย่างเร็วรัวก่อนจะเอาผ้าที่เขาให้มาเช็ดทั่วหน้า
“แล้วพรุ่งนี้เธอจะไปโรงเรียนไหวไหม”
เปลี่ยนเรื่องเพื่อ?
“...ไหวมั้ง” ทำไมเสียงฉันต้องสั่นขนาดนี้ด้วย >_< ฉันกำลังกลัวตานี่อยู่หรอ
“งั้นเดี๋ยวฉันไปอุ่นนมให้จะได้นอนหลับสบาย พรุ่งนี้จะได้มีแรง”
หะ...หา OoO อะไรนะ! หูฝาดไปรึเปล่าเนี่ย!!
‘งั้นเดี๋ยวฉันไปอุ่นนมให้จะได้นอนหลับสบาย พรุ่งนี้จะได้มีแรง’
ไม่ต่อยฉันก็นับว่าบุญแล้ว... นี่เล่นเอาผ้าชุบน้ำมาให้ แล้วยังอุ่นนมให้อีก หมอนี่โดนชกหัวฟาดพื้นรึไงนะ -_-;; ฉันชักจะสงสัยแล้วสิว่าคนอย่างทาร์ซัสทำอะไรแบบนี้ให้ใครบ้างไหมนะ หรือว่าฉัน.... เป็นคนแรก ^^ แค่คิดหัวใจฉันก็เริ่มพองขึ้นเรื่อยๆแล้ว...
ห้านาทีผ่านไป
“นี่ของเธอ” ทาร์ซัสยื่นแก้วนมร้อนๆมาให้ฉันพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ เราทั้งสองคนหันหน้าไปทางเดียวกันคือระเบียง ทิวทัศน์ของเมืองหลวงยามค่ำคืนนี่ช่างสวยงามนัก เขายกแก้วนมขึ้นดื่มอย่างช้าๆ พร้อมกับฉัน
“นายจะกลับเมื่อไหร่เนี่ย” ฉันตัดสินใจทำลายความเงียบ ฉันรู้นะว่ามันเป็นคำถามโง่ๆ แต่ฉันก็นึกอะไรไม่ออกนี่
-o-
“เดี๋ยวกินนมเสร็จก็กลับแล้ว ทำไมอยากให้กลับเร็วนักรึไง” เขาเลิกคิ้วอย่างท้าทาย
“เปล่าสักหน่อย” ฉันบ่นเบาๆ
“เหลือเชื่อนะว่าผู้หญิงอย่างเธอจะดื่มกับเขาด้วย” ทาร์ซัสพูดแล้วเผยยิ้มออกอย่างช้าๆ ราวกับว่ามีอะไรอยู่ในใจ
“เหลือเชื่อตรงไหน ใครๆก็ดื่มได้” ฉันหันหน้าไปเถียง
“ใครๆที่ว่า ฉันก็ไม่นึกว่าจะมีเธอ” เขาเริ่มกดเสียงให้ต่ำลง
“ทำไมต้องไม่นึกว่ามีฉัน ฉันแปลกมากรึไง” ฉันยังเถียงไม่เลิกแถมตอนนี้เราสองคนยังจ้องตากันเขม็ง
“ก็เพราะว่า เธอมีค่ามากกว่านั้น...” ทาร์ซัสเริ่มยืนหน้าเข้ามาใกล้มาก แล้วอมยิ้มน้อยๆ จนฉันรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังจะหยุดเต้น และลมหายใจที่ติดขัด สิ่งที่ดังก้องทั่วทั้งโสตประสาทฉันในตอนนี้ ก็เห็นว่าจะเป็นเสียงหัวใจของฉันที่มันจะกำลังจะทะลุออกมา และตอนนี้ริมฝีปากอุ่นๆของเขาก็เลื่อนมาปิดปากฉันอย่างอัตโนมัติ สัมผัสที่นุ่มนวล หอมหวานช่างเนิ่นนาน ใบหน้าของฉันถูกประคองมือที่อุ่นๆของเขาจนตอนนี้เราสองคนแทบจะล้มลงกับพื้น มือของฉันเริ่มอยู่ไม่สุขแล้วสิ! มันเริ่มไล่ไปเรื่อยจนถึงกลางหลังของทาร์ซัส... ฉันไม่รู้ว่าเขาจะได้ยินเสียงตึกตักที่มาจากฉันไหมนะ เพราะฉันว่าหัวใจฉันมันเริ่มเต้นแรงเกินไปแล้ว J
เพล้ง!
O_O เสียงไรวะ
เราสองคนรีบผละออกจากกันอย่างรวดเร็วใบหน้าของทาร์ซัสแดงอย่างเห็นได้ชัด แบบว่าเราสองคนต่างก็ทำอะไรไม่ถูก ตายล่ะ! จะมองหน้ากันติดไหมเนี่ย >O<!
“เอ่อ...แก้วแตกน่ะ” เขาพูดแล้วยกเศษแก้วที่ใส่นมสีส้มจัดขึ้นมาโชว์ ก่อนจะลูกขึ้นไปในครัว ตายล่ะ!สภาพหน้าฉันเป้นยังไงบ้างเนี่ย แดงมากไหมนะ ทำไมหน้ามันร้อนผ่าวๆอย่างนี้นะ....
“เอ่อ... ฉันกลับก่อนนะ อย่าลืมดื่มนมให้หมดแล้วรีบไปนอนนะ” ทาร์ซัสเดินมาบอก เล่นเอาฉันแทบสะดุ้ง ก่อนที่เขาจะเดินไปชุดสูทที่เข้าพาดไว้บนโซฟา ก่อนจะหันกลับมาราวกับว่าเขาลืมอะไรสักอย่าง
“แล้วอีกอย่าง... ถ้าเป็นคนอื่นน่ะฉันฆ่ามันตายไปนานแล้ว แต่สำหรับเธอฉันไม่เคยคิดที่จะโกรธเธอแม้แต่ครั้งเดียว ^^” พูดจบแล้วทาร์ซัสก็เดินออกจากห้องฉันไป
เมื่อกี๊ฉันหูฝาดไปรึเปล่า... เพื่อนที่อยู่เดียวกันมาหกปี ไม่เคยคุยกันสักคำ พอมาวันนี้แทบจะเป้นวันแรกที่คุยกันและ เราก็จูบกัน แล้วเขาก็ดันมาพูดประโยคเมื่อกี๊อีก =o= นี่มันหมายความอย่างไงนะ...
‘แล้วอีกอย่าง... ถ้าเป็นคนอื่นน่ะฉันฆ่ามันตายไปนานแล้ว แต่สำหรับเธอฉันไม่เคยคิดที่จะโกรธเธอแม้แต่ครั้งเดียว ^^’
ความคิดเห็น