I MISS YOU ฉันคิดถึงเธอ

I MISS YOU ฉันคิดถึงเธอ

ใครคือยัยแตงกวา

วันรุ่งเช้าสาวตาคมตื่นขึ้นยามเช้าปกติเป็นคนตี่นเช้าอยู่แล้วแต่สาวผมบรอนด์ตื่นเช้าอยู่เป็นประจำไม่ใช่อยากตื่นเช้าหรอกนะเป็นเพราะไอหน้าลิงมันก่อกวนจนต้องลงมาด่าน่ะสิเพราะยูริชอบปาหินมาที่หน้าต่างห้องของเธอเป็นประจำยูริจะไม่เลิกปาจนกว่าจะลงมาด่านี่ไอลิงมันโรคจิตรึยังไงก่อกวนอยู่ได้ต้องแหกขี้ตาฟันก็ยังไม่ได้แปลงตาก็ลืมไม่ขึ้นต้องเดินหลับตาลงมาด่าจนคนอื่นหาว่าฉันบ้ารึป่าวด่าทั้งๆที่ยังหลับตาเป็นเพราะไอหน้าลิงคนเดียวเลย

ณ สวนหน้าบ้าน

“นี่ไอลิงไม่มีอะไรทำรึไงกันถึงขยันปาหินใส่บ้านฉันจังเลย”

“หลับตาพูดก็เป็นด้วยเธอนี่แปลกเนอะ”

“ย๊า ก็เป็นเพราะใครกันเหล่าที่ทำให้ฉันต้องตื่นมาแต่เช้าขนาดนี้รู้ไหมฉันเหนื่อยมาก”

“ฉันขอโทษเธอรู้ไหมว่าทำไมถึงปาหินใส่หน้าต่างห้องเธอทุกวัน”

“เพราะอะไรละคนยิ่งง่วงๆอยู่รีบๆพูดมาจะนอนต่อละ”

“เพราะฉันอยากแกล้งเธอยังไงละ ฮาฮาฮาฮาฮา ไปก่อนนะ” ยังไม่พูดปล่าวพร้อมกับเอามือหยิกเข้าที่แก้มของร่างบางจนคนที่หลับตาอยู่เบิกตากว้างด้วยความเจ็บที่แก้มจะด่าซะหน่อยไปซะแหละ

“ย๊า ไอหน้าลิงฝากไว้ก่อนเถอะ” ตะโกนไปไม่รู้ร่างสูงได้ยินหรือเปล่าทำหน้ามุ่ยแก้มป๋องเดินกลับเข้าบ้านของตัวเองพอเจอโซฟาก็ล้มตัวลงนอนต่อทันที

“คุณหนูคะตื่นได้แล้วนะคะเดี๋ยวก็ไปทำงานสายหรอก” ทั้งตั้งนาฬิกาปลุกก็ยังไม่ลุกเขย่าตัวก็เฉยดึงผ้าห่มออกก็นิ่งทำอย่างนี้เป็นประจำไม่เคยได้ผลทำไมปลุกยากปลุกเย็นอะไรจะขนาดนี้นะจนหมดหนทางแล้วจู่ๆก็นึกขึ้นมาได้

“คุณหนูค่ะถ้ายังไม่ตื่นฮโยยอนจะเอาแตงกวามายัดปากให้คุณหนูกินนะคะ” ทันใดนั้นร่างบางก็รีบลุกทันที

“โห้ ทำไมพี่ฮโยโหดอย่างนี้ละคะนี่กะจะให้ตายเลยใช่ไหม” ทำหน้ามุ่ยจนคนพูดด้วยอยากจะหัวเราะกับท่าทางเด็กๆของเธอฮโยยอนเป็นต้องใจอ่อนให้กับเธอทุกที

“โธ่ ฮโยยอนพูดเล่นน่ะก็คุณหนูไม่ยอมตื่นก็เลยต้องใช้วิธีนี้น่าไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วนะคะแล้วมากินอาหารเช้ากัน” สูดไอกลิ่นอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ

“ฮื้ม หอมจังเลยอาหารมื้อนี้น่ากินจังไปอาบน้ำก่อนนะคะ” รีบวิ่งขึ้นห้องอย่างอารม
ณ์ดี ไม่มีเสื้อผ้าปกปิดร่างกายอันบอบบางของสาวผมบรอนด์ทำให้เห็นผิวขาวเนียนดั่งดุดน้ำนมน่าทนุถนอมเข้าไปแช่น้ำในอ่างฮัมเพลงลั้ลลา

ยูริกับสิก้าอยู่บ้านใกล้เคียงกันแต่ไม่เคยทักทายกันดีๆเลยสักครั้งเจอกันทีไรทะเลาะกันทุกทีทุกเช้ายูริต้องไปซื้อวัสถุดิบในการทำอาหารเมนูวันนี้เป็นซุปเต้าหู้ซึ่งจะทำเผื่อคนข้างบ้านเสมอหลังจากซื้ออะไรเสร็จเรียบร้อยแล้วก็กลับมาทำเมนูซุปเต้าหู้ที่เตรียมเอาไว้ยูริมีความสุขทุกครั้งที่ได้แกล้งเจสสิก้าแต่ก็แปลกทำไมถึงใจเต้นทุกทีเมื่อเจอยัยแตงกวาระหว่างที่รอเคี้ยวซุปก็ไม่ลืมที่จะหยิบมือถือขึ้นมาค้นหารูปแตงกวากดส่งMessageไปยังชื่อคนรับยัยแตงกวาที่ตัวเองเป็นคนเมมเบอร์เอาไว้คิดแล้วอยากจะหัวเราะดังๆก่อนจะไปเคี้ยวซุปต่อ ซุปเคี้ยวจนได้ที่ก็ตักใส่ชามขนาดกลางมันหอมมากจนคนข้างบ้านอยากจะปีนเข้ามาดู ขณะกำลังแช่น้ำก็มีข้อความเข้า

“เอ๊ะ! ข้อความอะไรกัน” พอเปิดดูก็เห็นรูปแตงกวาตกใจกับภาพนั้นเผลอขว้างมือถือไปที่กำแพงแตกกระจายอยู่ที่พื้นนึกแล้วโมโห

“ไอหน้าลิงเราได้เห็นดีกันแน่IPHONE5เพิ่งซื้อมาพังซะแหละไม่เป็นไรซื้อใหม่ก็ได้ชิ”ฮัมเพลงต่อ

ร่างสูงเดินไปหน้าบ้านก่อนจะตะโกนเรียกพี่เลี้ยงของยัยแตงกวา

“พี่ฮโย พี่ฮโย” พี่เลี้ยงได้ยินเหมือนมีใครมาเรียกจึงเปิดประตูออกไปดูจนหายคล่องใจ

“ยูลทำซุปมาฝากน่ะ” ยื่นให้คนอีกฝั่ง

“ขอบใจมากนะเจ้ายูลที่ทำซุปอร่อยๆมาให้ทาน”

“ไม่เป็นไรหรอกพี่ฮโยยูลชอบทำอาหาร” ทำหน้าเขิลๆ

“ยูลเข้ามาทานด้วยกันสิเราน่ะทานอยู่คนเดียวท่าทางจะเหงาแย่”

“จะดีหรอพี่ฮโย ยัยตะแตงอึม คุณหนูของพี่เค้าจะไม่โกรธเอาเหรอ”

“เดี๋ยวพี่จัดการให้เองไม่มีปัญหาหรอกตอนนี้คุณหนูกำลังอาบน้ำอยู่น่ะ”

“อ๋อค่ะ”

พี่เลี้ยงบ้านนี้ชื่อฮโยยอนซึ่งเป็นคนหัวโบราณนอนเร็วตื่นเช้าชอบบ่นจุกจิกจู้จี้คอยดูแลตั้งแต่เล็กจนโตเพราะพ่อกับแม่แท้ๆต่างก็งานยุ่งจนไม่มีเวลามาดูแลลูกๆส่วนคนน้องก็ไปเรียนต่อต่างประเทศจะคอยติดต่อกันทางวีโอคอลความรักสองพี่น้องคู่นี้ไม่เคยลดน้อยลงแม้แต่นิด

ฮโยยอนต้องคอยดูแลทุกอย่างไม่ว่าจะตารางงานของคุณหนูซูยอนทำงานบ้านทำความสะอาดคอยดูแลคุณหนู ถึงแม้พี่เลี้ยงจะน่ารำคาญไปบ้างก็เถอะแต่ก็รักเสมือนพี่สาวแท้ๆคนหนึ่งแล้วยังสนิทกับยูริเป็นอย่างดีเพราะเคยเป็นรุ่นที่มหาลัย พอร่างบางทำอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ลงมาข้างล่าง

“พี่ฮโยสิก้าอาบน้ำเสร็จแล้วนะ” แต่ก็ต้องช็อคเพราะเห็นใครบางคนที่ไม่ชอบเอาเสียเลยอีกฝ่ายหนึ่งก็ช็อคไม่ต่างกันเพราะเสื้อผ้าที่ร่างบางใส่นั้นบางมากกางเกงขาสั้นจนเห็นขาเนียนๆก่อนที่ร่างบางจะพูดขัดเสียก่อน

“ย่า มองอะไรไม่เคยเห็นหรือไง” ทำหน้าอายๆ

“ก็ไม่เคยเห็นน่ะสิถึงมอง แบร่” แลบลิ้นใส่คนตรงหน้าแล้วลุกจากเก้าอี้ก่อนที่อะไรจะมาปะทะกับหน้าซะก่อน

“ไอหน้าลิงแกตายซะเถอะ” ความเขินอายที่อยู่นั้นเริ่มเป็นความโกรธวิ่งกันวุ่นวายจนเสียงดังลั่นบ้าน

“ยัยแตงกวายัยแตงกวายัยแตงกวา” ทำท่าล้อเลียนคนที่วิ่งไล่ตามพี่เลี้ยงจังห้ามปราม

“หยุดได้แล้วนะคะเล่นเป็นเด็กๆไปได้”

“ไม่หยุดจนกว่าจะฆ่าไอหน้าลิงได้หึหึ” พี่เลี้ยงเองหัวเราะการกระทำของสองคนนั้นเหมือนเด็กที่ไม่รู้จักโตทะเลาะกันอยู่ได้

“แล้วใครคือยัยแตงกวาห๊ะฉันเกลียดแตงกวารู้ไหม”

“ก็เพราะว่าฉันรู้ไงถึงเรียกแบบนี้ ฮาฮาฮาฮา” ยูรินึกจะหยุดก็หยุดหันมาทางสิก้าพอดีร่างบางชนเข้าอย่างจังล้มลงนอนกับพื้นทั้งคู่ค้างไปชั่วขณะเพราะหน้าของเราทั้งคู่ใกล้กันมากร่างบางรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจับตรงหน้าอกพอมองไปที่ต้นเหตุสรุปเป็นมือของยูริก่อนที่ร่างสูงไม่ทันได้อธิบายอะไรร่างบางกริ๊ดดังลั่นบ้านลุกขึ้นยืนอย่างเขินอายหัวใจที่เต้นเร็วผิดปกติ

เกิดอะไรขึ้นนะแปลกจังคิดในใจแล้วก็รีบวิ่งขึ้นห้อง พี่เลี้ยงเองก็ตกใจไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ได้ ก่อนจะทิ้งท้ายด้วยประโยค

“อะ..ไอหน้าลิงฝากไว้ก่อนเถอะ” >///<

“ฉันขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจ..ที่.จะ..อ่อ..ฝากไว้มากแล้วเมื่อไรจะมาเอาคืนสักทีละจ๊ะ” ตะโกนบอกร่างบางที่วิ่งขึ้นห้องแล้วหันมาบอกพี่เลี้ยง

“พี่ฮโยยูลไปทำงานก่อนนะ” ฮโยยอนยังอึ้งกับกระทำของร่างสูงพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นหน้าตายได้อีกเนียนๆจริงเลยนะควอนยูริ

“ไม่กินอาหารเช้าด้วยกันแล้วเหรอ” กลับไปถามร่างสูง

“อิ่มแล้วอ่ะพี่ฮโย” มันอิ่มตอนไหนวะฮโยยอนครุ่นคิดอยู่สักพักนึงนึกขึ้นมาได้ลืมบอกลาร่างสูง

“ขับรถดีๆล่ะเจ้ายูล”

“ค่ะ” เดินออกจากบ้านของสาวผมบรอนด์ไปยังบ้านของตัวเองหยิบกุญแจรถที่วางไว้บนโต๊ะเพื่อขับรถBMW Z4ไปยังที่ทำงานขณะอยู่ในรถก็ฮัมเพลงไปร่าเริ่งผิดปกติกว่าทุกๆวัน 

I MISS YOU ฉันคิดถึงเธอ