เพื่อนวัยเด็กในความทรงจำ...ตลอดไป

ข้อมูลเบื้องต้น

เพื่อน คือคนที่คอยอยู่ข้างกายเรา ไม่ว่าเราจะทุกข์ หรือสุขแค่ไหน
เพื่อน คือคนที่คอยให้อภัยเรา ไม่ว่าเราจะโกรธกันมากเพียงใดก็ตามแต่
เพื่อน คือคนที่สามารถปรับทุกข์ คอยระบายอะไรต่างๆนาๆให้ฟังได้โดยไม่มีปิดบัง
และเพื่อน จะเป็นเพื่อนซี้สนิทสุดเลิฟ ที่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ความผูกพันที่เรามีให้กันและกัน
ก็จะ... ไม่มีวันเสื่อมคลาย... ตลอดไป

รักและห่วงใยเพื่อนเสมอ ^^

เนื้อเรื่อง

     ฉันชื่อ แจน เรียนอยู่ที่โรงเรียนซางตาครู้สคอนแวนท์ ศึกษามาตลอดระยะเวลาเป็นสิบปี อยู่ที่นี่มาก็ 12 ปีแล้ว ตอนนี้อายุย่าง 17 ปี ฉันมีความทรงจำกับที่นี่หลายสิ่งหลายอย่าง จึงอยากนำมาเล่าเป็นประสบการณ์ให้ฟัง

     เพื่อน ใครหลายๆคนคงไม่ต้องการมัน แต่ใครหลายๆคน หรือส่วนใหญ่ต้องการเพื่อน และเพราะอะไรล่ะ ทำไมเราต้องมีเพื่อน เกิดมาเราก็อยู่แต่กับคุณแม่และคุณแม่ อยู่กับพี่กับน้อง อยู่กับญาติมิตร ไม่เห็นจำเป็นจะต้องมีเพื่อนเลยสักนิดเดียว
     แล้วทำไมกัน หากเราไม่มีเพื่อน เราจะเป็นยังไง คำถามที่คอยตอกย้ำมาตั้งแต่เด็กของฉัน ทำให้ฉันนึกไปถึงวันเก่าๆ ที่ฉันคิดว่า ใครไม่เป็นฉัน คงไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกนี้ได้

     " มิ้น " เป็นเพียงเพื่อนคนเดียวที่ฉันรู้จักในวัยเด็ก เพื่อนคนนี้ร่าเริง สดใส ใจดี และมีน้ำใจ รู้ไหม... ฉันไม่มีเพื่อนสักคนที่กล้าเข้ามาคุยกับฉัน เท่ากับเพื่อนคนนี้
     วันเวลาที่อยู่ในโรงเรียนในแต่ละวัน ฉันรู้สึกว่ามันยาวนานนัก หลายคนคงสนุก แต่ฉันกลับรู้สึกหดหู่ เพราะฉันมันเป็นคนไม่มีเพื่อน ใครๆก็ไม่กล้าคุยกับฉัน มีแต่เสียงหยอกล้อเล่นสนุก แต่ฉันกลับไม่เคยได้เข้าไปสัมผัสความสุขนั้นจากเพื่อนคนไหน
     กระทั่ง มิ้นเดินเข้ามาหา เพื่อนคนนี้ เป็นคนเดียวที่กล้าพักทานข้าวกับฉัน คุยเล่นกับฉัน โดยไม่นึกรังเกียจอะไรเหมือนที่เพื่อนคนอื่นๆทำ ในตอนนั้นฉันยังเด็ก เพิ่งเข้ามาเป็นเด็กใหม่ในโรงเรียนนี้ ทำให้ฉันถูกมองเป็นตัวประหลาดในโรงเรียน ไม่มีใครอยากคุยด้วย ยกเว้นแต่ครูเท่านั้น ที่ดูเหมือนท่านจะกลายเป็นเพื่อนฉันมากกว่าเพื่อนในชั้นเรียนด้วยกัน
     มิ้นดีกับฉันมาก เธอเป็นเพื่อนคนแรกของฉัน ที่ฉันรู้จักในรั้วโรงเรียน เวลที่ฉันรู้สึกเหงา หรือทุกข์ ฉันจะพยายามเล่าให้เขาฟังเสมอ เขาเป็นเด็กที่เรียนเก่งมาก ผิดถนัดกับฉันที่เรียนปานกลางจนรู้สึกอายแทนที่สู้เพื่อนคนนี้ไม่ได้ แต่ฉันไม่อิจฉาเขาหรอกนะ เพราะฉันรู้ดีว่า หัวสมองของแต่ละคน มันไม่เท่ากัน
     วันนึงในช่วงบ่ายๆ ฉันเรียนหนังสืออยู่ในห้องประชุม เพราะห้องเรียนถูกใช้เป็นห้องกิจกรรมชั่วคราว วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้สึกแย่ที่สุด เพราะในห้องประชุม ฉันทะเลาะกับมิ้น เราสองคนทะเลาะกันแรง โดยที่เพื่อนคนอื่นๆไม่คิดที่จะช่วยห้ามปราม มีเพียงบางคนเท่านั้นที่พยายามปรามเราสองคน แต่มันก็ไม่ได้ผล ฉันทะเลาะกับเพื่อนที่เป็นเพียงคนเดียวที่สนิทกับฉัน จนมิ้นพูดคำคำนึงขึ้นมาที่ทำให้ฉันอึ้งจัด 
     " เราไม่ต้องมาเป็นเพื่อนกันอีก "
     ตอนนั้นฉันรู้สึกว่า ฉันทำอะไรลงไป ฉันพูดแรงไปหรือเปล่า หรือฉันควรที่จะเข้าไปขอโทษดี แต่ถึงจะคิดไปคิดมาหลายตลบ เวลาก็ผ่านไปสองสามวัน จนกระทั่ง ฉันป่่วยอยู่ที่บ้าน วันนั้นฉันไม่ได้ไปเรียน คุณแม่ให้ฉันเฝ้าอยู่ที่บ้าน แต่ฉันกลับเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย เพราะขากลับถูกประตูใหญ่ของบ้านเสียบเข้าไปเต็มๆ เป็นแผลน่ากลัว ซึ่งฉันเพียงแต่ทายาแดงไม่แปะปาสเตอร์ มาเรียนในวันต่อมา 
     วันนี้ทั้งวันของฉัน ดูเหมือนจะแย่ไปทั้งวัน ฉันรู้สึกไม่ดี เพราะมิ้นยังไม่ยอมคุยด้วย ขาก็ยังมาเป็นแบบนี้อีก ฉันเดินไม่ค่อยสะดวก จนกระทั่งเรียนวิชานึงที่ต้องมีการแสดงบทบาทสมมุติ ฉันกับ มิ้นอยู่กลุ่มเดียวกัน แต่พอฉันแสดงไปได้ครึ่งๆกลางๆ ขาก็เกิดขยับไม่ได้ ล้มทั้งยืนอย่างนั้น ฉันคิดว่าครูคงเข้ามาช่วยก่อนใคร แต่ไม่เลย คนที่วิ่งเข้ามาหาฉัน คือ...
     " มิ้น "
     เธอช่วยพยุงฉันไปนั่งที่เก้าอี้ พร้อมกับโทรบอกคุณพ่อฉันให้มารับกลับบ้านด้วย เพราะฉันต้องไปโรงพยาบาลด่วน คำสุดท้ายที่มิ้นบอกกับฉันก่อนที่ฉันจะกลับคือ
     " งานทุกอย่างเดี๋ยวดูที่เรานะ กลับไปพักให้สบายก่อน แล้วเราค่อยมาคุยกันนะ "
     คำพูดนี้ทำให้ฉันรู้ได้ทันทีเลยว่า มิ้นไม่ได้โกรธฉันแล้ว เพียงแค่ไม่อยากคุยกัน เพราะมีทิฐิด้วยกันทั้งคู่เท่านั้น ฉันต้องเวียนไปโรงพยาบาลไปๆมาๆอยู่เป็นอาทิตย์ ดีที่มีประกัน เลยทำให้ไม่ต้องเสียเงินเยอะมาก ตลอดเวลาที่ฉันรักษาตัวอยู่ ฉันก็ได้ " มิ้น " นี่แหละ ที่คอยช่วยเหลือเรื่องการบ้าน การเรียนเกือบทุกวิชา เราสองคนคืนดีกันแล้ว และสัญญากันด้วยว่า หากทะเลาะกันอีก เราก็จะพูดกันด้วยเหตุผล ไม่ใช้อารมณ์แบบนี้อีกแล้ว
     กระทั่ง " มิ้น " ลาออกจากโรงเรียนนี้ไปตั้งแต่ก่อนฉันจะขึ้นมัธยมต้น ฉันรู้สึกใจหายที่เพื่อนคนนี้จะต้องไปอยู่ที่อื่น แต่ฉันคิดว่า เราสองคน จะยังผูกพันกันแบบนี้ตลอดไป
     ใช่ไหม... เพื่อนซี้สุดเลิฟ เพื่อนที่แสนจะประทับใจของฉัน... ตลอดกาล