ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บางอารมณ์ในวันฝนโปรย
ทุกครั้งที่ฉันมองท้องฟ้าในยามที่ฝนใกล้โปรยสาย สิ่งแรกที่คิดถึงก็คือเธอ มันเป็นเช่นนี้อยู่เสมอ
และเป็นมานานมากแล้ว นับตั้งแต่วันที่เธอได้จากฉันไป
มันดูจะเป็นเรื่องยากในการจะปรับใจให้ชินกับอะไรสักอย่าง และแน่นอนฉันก็เป็นเช่นนั้น
ทุกครั้งที่เผลอ ฉันจะคิดเสมอว่าเธอยังคงมีตัวตนอยู่ที่ใดสักแห่งบนโลกใบนี้ แม้มันจะไกลซะเหลือเกินก็ตามที
ทุกครั้งที่สติกลับคืนสู่ความเป็นจริง ฉันจำได้ว่าเธอได้จากฉันไปแล้ว ไกลเกินกว่าจะตามหา มันทำให้ใจฉันหายเสมอ
แม้จะเป็นเช่นนี้มาแล้ว นับครั้งไม่ถ้วน
ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองจะเผลอ อยู่ทุกขณะ บ่อยครั้งซะเหลือเกินที่ฉันคิดว่าเธอยังอยู่ บางทีฉันอาจมีโลกอยู่ในความเผลอ
.....เพ้อเจ้อ.....มากกว่าความเป็นจริง
ฉันเคยเข้าใจว่า การที่ใครสักคนรักใครคนหนึ่งเข้าจนหมดหัวใจ เขาคงต้องทำสิ่งที่ดีที่สุดและทำอะไรก็ตามที
เพื่อแสดงความรักที่เขามีต่อเธอหรือที่เธอมีต่อเขา เมื่อคิดได้ตามนี้ ฉันจึงพบว่าหัวใจมีคำถามเกิดขึ้น คำถามที่ว่าคือ...
ฉันจะทำอะไรได้บ้าง เพื่อแสดงความรักที่มีต่อเธอ เพื่อบอกให้เธอได้รับรู้ว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน ฉันจะทำอย่างไรดี
ในเมื่อฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธออยู่ตรงไหน เธอยังอยู่หรือดับสูญไปแล้ว ความรักของฉันมันเดินทางอยู่เสมอ...
ไม่เคยหยุดหย่อนแม้สักวัน และมันก็เป็นทางเดินที่มองไม่เห็นซึ่งจุดหมายเบื้องหน้า มันเดินทางไปเรื่อยๆ....
โดยที่ฉันไม่รู้ว่าสักวันมันจะเดินทางไปถึงเธอหรือไม่ ฉันได้แต่ภาวนา ภาวนาว่าเธอจะรับรู้ ว่าฉันรักเธอมากเหลือเกิน
และความรักของฉันมันคงยากที่จะสิ้นสุดลงได้
ได้โปรดเถอะ กลับมาปลดปล่อยหัวใจฉันเสียที ฉันกำลังทรมารมากเหลือเกิน เธออยู่ที่ใด
โปรดจงรับรู้ โปรดกลับมาปลดปล่อยฉันเสียที!.......
และเป็นมานานมากแล้ว นับตั้งแต่วันที่เธอได้จากฉันไป
มันดูจะเป็นเรื่องยากในการจะปรับใจให้ชินกับอะไรสักอย่าง และแน่นอนฉันก็เป็นเช่นนั้น
ทุกครั้งที่เผลอ ฉันจะคิดเสมอว่าเธอยังคงมีตัวตนอยู่ที่ใดสักแห่งบนโลกใบนี้ แม้มันจะไกลซะเหลือเกินก็ตามที
ทุกครั้งที่สติกลับคืนสู่ความเป็นจริง ฉันจำได้ว่าเธอได้จากฉันไปแล้ว ไกลเกินกว่าจะตามหา มันทำให้ใจฉันหายเสมอ
แม้จะเป็นเช่นนี้มาแล้ว นับครั้งไม่ถ้วน
ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองจะเผลอ อยู่ทุกขณะ บ่อยครั้งซะเหลือเกินที่ฉันคิดว่าเธอยังอยู่ บางทีฉันอาจมีโลกอยู่ในความเผลอ
.....เพ้อเจ้อ.....มากกว่าความเป็นจริง
ฉันเคยเข้าใจว่า การที่ใครสักคนรักใครคนหนึ่งเข้าจนหมดหัวใจ เขาคงต้องทำสิ่งที่ดีที่สุดและทำอะไรก็ตามที
เพื่อแสดงความรักที่เขามีต่อเธอหรือที่เธอมีต่อเขา เมื่อคิดได้ตามนี้ ฉันจึงพบว่าหัวใจมีคำถามเกิดขึ้น คำถามที่ว่าคือ...
ฉันจะทำอะไรได้บ้าง เพื่อแสดงความรักที่มีต่อเธอ เพื่อบอกให้เธอได้รับรู้ว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน ฉันจะทำอย่างไรดี
ในเมื่อฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธออยู่ตรงไหน เธอยังอยู่หรือดับสูญไปแล้ว ความรักของฉันมันเดินทางอยู่เสมอ...
ไม่เคยหยุดหย่อนแม้สักวัน และมันก็เป็นทางเดินที่มองไม่เห็นซึ่งจุดหมายเบื้องหน้า มันเดินทางไปเรื่อยๆ....
โดยที่ฉันไม่รู้ว่าสักวันมันจะเดินทางไปถึงเธอหรือไม่ ฉันได้แต่ภาวนา ภาวนาว่าเธอจะรับรู้ ว่าฉันรักเธอมากเหลือเกิน
และความรักของฉันมันคงยากที่จะสิ้นสุดลงได้
ได้โปรดเถอะ กลับมาปลดปล่อยหัวใจฉันเสียที ฉันกำลังทรมารมากเหลือเกิน เธออยู่ที่ใด
โปรดจงรับรู้ โปรดกลับมาปลดปล่อยฉันเสียที!.......
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น