ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    บทความเหงาๆ

    ลำดับตอนที่ #3 : บางอารมณ์ในวันฝนโปรย

    • อัปเดตล่าสุด 26 ก.ค. 50


           ทุกครั้งที่ฉันมองท้องฟ้าในยามที่ฝนใกล้โปรยสาย สิ่งแรกที่คิดถึงก็คือเธอ มันเป็นเช่นนี้อยู่เสมอ
    และเป็นมานานมากแล้ว นับตั้งแต่วันที่เธอได้จากฉันไป
          มันดูจะเป็นเรื่องยากในการจะปรับใจให้ชินกับอะไรสักอย่าง และแน่นอนฉันก็เป็นเช่นนั้น
    ทุกครั้งที่เผลอ ฉันจะคิดเสมอว่าเธอยังคงมีตัวตนอยู่ที่ใดสักแห่งบนโลกใบนี้ แม้มันจะไกลซะเหลือเกินก็ตามที
    ทุกครั้งที่สติกลับคืนสู่ความเป็นจริง ฉันจำได้ว่าเธอได้จากฉันไปแล้ว ไกลเกินกว่าจะตามหา มันทำให้ใจฉันหายเสมอ
    แม้จะเป็นเช่นนี้มาแล้ว นับครั้งไม่ถ้วน
          ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองจะเผลอ อยู่ทุกขณะ บ่อยครั้งซะเหลือเกินที่ฉันคิดว่าเธอยังอยู่ บางทีฉันอาจมีโลกอยู่ในความเผลอ
    .....เพ้อเจ้อ.....มากกว่าความเป็นจริง
          ฉันเคยเข้าใจว่า การที่ใครสักคนรักใครคนหนึ่งเข้าจนหมดหัวใจ เขาคงต้องทำสิ่งที่ดีที่สุดและทำอะไรก็ตามที
    เพื่อแสดงความรักที่เขามีต่อเธอหรือที่เธอมีต่อเขา เมื่อคิดได้ตามนี้ ฉันจึงพบว่าหัวใจมีคำถามเกิดขึ้น คำถามที่ว่าคือ...
    ฉันจะทำอะไรได้บ้าง เพื่อแสดงความรักที่มีต่อเธอ เพื่อบอกให้เธอได้รับรู้ว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน ฉันจะทำอย่างไรดี
    ในเมื่อฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธออยู่ตรงไหน เธอยังอยู่หรือดับสูญไปแล้ว ความรักของฉันมันเดินทางอยู่เสมอ...
    ไม่เคยหยุดหย่อนแม้สักวัน และมันก็เป็นทางเดินที่มองไม่เห็นซึ่งจุดหมายเบื้องหน้า มันเดินทางไปเรื่อยๆ....
    โดยที่ฉันไม่รู้ว่าสักวันมันจะเดินทางไปถึงเธอหรือไม่ ฉันได้แต่ภาวนา ภาวนาว่าเธอจะรับรู้ ว่าฉันรักเธอมากเหลือเกิน
    และความรักของฉันมันคงยากที่จะสิ้นสุดลงได้
              ได้โปรดเถอะ กลับมาปลดปล่อยหัวใจฉันเสียที ฉันกำลังทรมารมากเหลือเกิน เธออยู่ที่ใด
     โปรดจงรับรู้ โปรดกลับมาปลดปล่อยฉันเสียที!.......
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×