บทความเหงาๆ

ลำดับตอนที่ #2 : ความคิดถึงอันนานยาว

                                        ความคิดถึงอันนานยาว
           สิ่งที่พันธนาการจิตใจให้ดิ่งลึกสู่ความเจ็บปวด
     
      ในทุกครั้งที่ฉันข่มตาให้ปิดลง หลังม่านตาที่มีแต่ความมัวมืด นิ่งสนิทซึ่งความเคลื่อนไหว แต่ทว่าหัวใจและความคิดกลับไม่นิ่งตาม
      ภาพของเธอวนเวียนอยู่ในห้วงสำนึก วนเวียนอยู่ในความนึกคิดอันเลือนลาง ฉันเห็นภาพของเธออย่างพร่าเลือน ความพยายามของฉันมันสิ้นสุดและได้มากที่สุดเพียงแค่นั้น
      ในบางครั้ง ฉันรู้สึกคิดถึงเธอมากเหลือเกิน จนน้ำตาซึมจับเบ้าตา
ฉันถูกความคิดถึงและความยาวนานของวันเวลาติดตามทำร้ายอย่างสาหัส ในขณะเดียวกันที่เวลาทำหน้าที่ชำระล้างบาดแผลในใจของใครบางคน เวลาก็ทำหน้าที่ทำร้ายฉันอย่างทุกข์ทรมานเหลือเกิน ยิ่งเวลาเดินทางมายาวไกลเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดและใจหาย ที่ภาพของอดีตในห้วงความทรงจำมันค่อยๆ เลือนลาง และซึมซับเวลาแห่งความสุขนั้นได้เจือจางเต็มที ฉันกลัวเหลือเกิน กลัวว่าในสักวันหนึ่ง ฉันจะไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเธอในห้วงความคิดได้อีก
      เวลาจ๋า...ช่วยเดินให้ช้าลงหน่อยได้ใหม อย่างน้อยๆ เพื่อให้ฉันได้แลเห็นภาพเธอในห้วงความนึกคิดจนวันสุดท้ายของชีวิต ที่จะเดินทางมาในระยะเวลาอันใกล้นี้
      แต่ทว่า...หากวันสุดท้ายของชีวิตเดินทางมาถึง การสูญสิ้นของร่างกายก็คงมิอาจพรากความคิดถึงไปจากจิตวิญญาณ ทุกสิ่งที่เป็นฉันได้ถูกจองจำไว้แล้วตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้รักเธอ ล่องลอยวนเวียนติดตาม
แม้ไม่พบเจอก็คงกระทำอยู่เช่นนั้น การดับสูญของจิตวิญญาณเท่านั้น คือสิ่งที่จะปลดปล่อยฉัน จากโซ่ตรวนความคิดถึงที่พันธนาการทั้งจิตวิญญาณของฉันไว้ ปลดปล่อยฉันจากความเจ็บปวดทุกข์ทรมาน การสูญสลายของจิตวิญญาณเท่านั้น

                            แด่...ผู้ที่เป็นดังดวงใจ                      
                           
                         ผู้ที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ