บทความเหงาๆ

ลำดับตอนที่ #1 : ฤดูที่ว่างเปล่า

                                                          ฤดูที่ว่างเปล่า
       
        ฝนตกอีกแล้วสินะ อันที่จริงฉันไม่เคยรู้สึกโปรดปรานมันมาก่อน ความหนาวเย็นต่างหากที่คือชีวิตจิตใจของฉัน เข็มสั้นของนาฬิกาเดินไปหยุดอยู่ที่เลขสิบสอง เวลาเที่ยงคืนกับสายฝนที่โปรยปรายไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหย่อน วสันตฤดูที่พรากหัวใจเกือบทั้งดวงของฉันจากไปไกลสุดแสน  
        
     วันที่เทอจากไปฝนก็ตกแบบนี้ ทุกครั้งที่ฝนตกฉันมักจะมีน้ำตาอยู่เสมอ แต่มันก็แปลกนัก ที่ฉันกลับเฝ้ารอคอยให้วสันตฤดูเวียนกลับมาเยือนอีกครั้ง ทำไมฉันถึงเป็นเช่นนี้นะ ทุกครั้งที่มีน้ำตากลับรู้สึกอุ่นในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก หลังม่านฝนและม่านน้ำตา มีความหวังเล็กๆจุดประกายขึ้น เมื่อฝนซาเทอคงกลับมาพร้อมไอหมอกและความหนาวเย็น นำพาหัวใจเกือบทั้งดวงที่หายไปกลับมาหาฉันในเหมันห์แห่งรัก
           
      และแล้ววสันตฤดูก็พ้นไป เวียนมาเหมันห์อีกครา เป็นเช่นนี้อยู่นับครั้งไม่ถ้วนแล้ว เมื่อวันที่ฝนซา เมื่อวันที่ไอหมอกจับยอดเขา สิ่งที่ฉันได้พบพานก็ยังคงเป็นเพียงความว่างเปล่า และเสียงของหัวใจดวงน้อยๆ ที่กำลังเต้นช้าลง...ทุกที...ทุกที...
          
       คิมหันต์ วสันต์ จรดเหมันห์ เวียนมาเป็นรอบที่เท่าไหร่ ฉันเองก็ลางเลือนเต็มทีที่จะจดจำ รู้แต่เพียงว่า ภาพของเทอยังคงเจนชัดอยู่ในทุกวสันตฤดู และเมื่อเหมันห์ผันผ่าน ความว่างเปล่าที่เคยชินก็หวลกลับคืนมาหา พร้อมกับเสียงเต้นของหัวใจที่ช้าลงกว่าเดิม และลมหายใจที่รวยรินเต็มที
          
        "ไม่ว่าจะนานแสนนานเพียงไรเทอจะต้องกลับมา ไม่ว่าอีกกี่ฤดูที่ผ่านพ้นไปฉันจะรอคอยและรักเทออย่างไม่มีขัอแม้"
           
         ดวงตาที่เปิดมาเป็นเวลาเนิ่นนานเหลือเกิน เพื่อเฝ้ารอการกลับมาของหัวใจอีกเกือบเต็มดวงที่หายไป ค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ พร้อมกับความว่างเปล่าที่เงียบงัน ไม่มีแม้เสียงเต้นของหัวใจ ไร้ซึ่งเสียงของลมหายใจที่รวยริน และแล้วเมื่อวสันตฤดูเวียนผ่านจนบรรจบคิมหันต์ ก็พบเพียงความเปล่าว่างและเงียบงัน