say goodbye ลาก่อนความรักที่ไร้ค่า.

ลำดับตอนที่ #2 : บรรยายความทรมาน

- ฟาร์ -

   สวัสดีคับผมชื่อ ฟาร์ ผมเป็นลูกคนเดียวของบ้าน ครอบครัวของผมเสียหมดแล้วด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์พอพ่อแม่ผมเสียญาติพี่น้องที่เคยสนิทชิดเชื้อกันก็ตีตัวออกห่าง ผมเสียพ่อกับแม่ไปตอนอยู่ ปี 2 ผมต้องหาเลี้ยงตัวเองเพื่อจะได้เรียนหนังสือ ผมย้ายมาอยู่กับเซนตอนอยู่ปี1ผมคิดว่าผมโชคดีที่ยังมีเขาอยู่ข้างกาย ในตอนนั้นอะนะ แต่ตอนนี้ผมว่าผมโชคร้ายที่มีเขาอยู่ข้างกาย ไม่สิไม่ใช่ข้างกายแต่เป็นข้างหน้าต่างหาก พอพ่อแม่ผมตายเขาก็ไม่ใยดีผมเลยผมเจ็บมากตอนนั้นอะเกือบฆ่าตัวตายอยู่ละ แต่ผมรู้สึกเสียดายชีวิตที่พ่อแม่ให้มา และรู้สึกกลัวว่าเพื่อนของผมจะเป็นห่วงด้วย ความรักที่เคยมีให้ในตอนแต่ก่อนมันหายไปหมดไม่เหลือแม้แต่ความทรงจำดีๆเลย ตอนนี้ผมอยู่ยังกับนักโทษผมอยู่แบบไม่มีความสุข ผมอยากจะมีความสุขแบบคนอื่นดูบ้างแต่มันคงเป็นไปไม่ได้ในเมื่อเขาไม่ยอมปล่อยผม ทุกคนอาจจะคิดว่าผมได้นอนเตียงหรูๆ กินอาหารสบายๆ แต่แค่โดนขังไม่ให้ออกไปเจอโลกภายนอกสินะ ผมอยากบอกว่าคุณคิดผิด ที่นอนของผมอยู่ข้างมุมห้องนอน ผมนอนพื้นครับ มีแค่ผ้าเช็ดตัวเก่าๆรองตัวเท่านั้น หมอนหรอ ไม่มีหรอก ผ้าห่มก็เป็นแบบขาดๆ อาหารของผมหรอ หึ ของเหลือจากเซนนันแหละ เซนเขาอนุญาติให้ผมอาบน้ำ 1 ครั้งต่อวันเท่านั้น ทำไงได้ผมมาอาศัยเขาอยู่นิ อยากจะไปแต่เขาก็ไม่ให้ไป อยากจะอยู่แบบสุขสบายเขาก็ไม่ให้อยู่ บางวันพาเด็กของเขามาเล่นจ้ำจี้บนเตียงในห้องตอนที่ผมอยู่ด้วย ทรมานนะ เห็นคนที่รักมีอะไรกับคนอื่น รู้สึกเหมือนตัวเองรักเขาข้างเดียวเลย รู้สึกไม่มีค่า วันไหนที่เขาพาแฟนใหม่อย่างน้อง บี มาเขาก็จะไล่ผมไปอยู่ที่ระเบียงห้องที่อยู่ตั้งชั้น 23 ผมก็กลัวเป็นนะ บางวันฝนตกผมก็ต้องออกไปอยู่ทั้งๆที่ไม่มีอะไรป้องกันฝนเลย บางวันเขาลืมผมไว้ที่ระเบียงด้วย บ่อยซะด้วยสิตั้ง 3 วัน ไม่ได้กินข้าวไม่ได้อาบน้ำ ฝนตกติดต่อกันอีก ผมไม่สบายเขายังไม่ใยดีเลย เขาไม่แคร์ผมด้วยว่าผมจะเป็นยังไง คงคิดว่าผมน่าจะตายๆไปซะดีกว่า 

นี่ไม่ใช่สิ่งที่แฟนเขาทำกันหรอกใช่ไหม ? 

ผมไม่ตายง่ายๆหรอก ผมจะต้องออกไปจากชีวิตเขาให้ได้ไปใช้ชีวิตที่เหือที่พ่อกับแม่ให้มาให้ได้.

 

-------------------------

 เดี๋ยวมาต่อวันหลังนะจ๊ะ วันนี้ง่วงแล้ว. :)  Shalunla