คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : สตรีสูงศักดิ์
ตำหนักเสียนฝูกง อันเป็นที่ประทับของสนมเซียงกุ้ยเฟย นามว่า ซินเหยา
หลังจากที่เจ้าของตำหนักได้ฟังคำบอกเล่าจากนางกำนัลคนสนิท ว่าขันทีกับนางกำนัลปากมากถูกโบยจนตายไปแล้ว ก็ยกยิ้มเย็นชาออกมาแวบหนึ่งแค่เท่านั้น นางหาได้เห็นใจกันแม้แต่น้อย
“เสด็จแม่ทรงให้เจ้าสองคนนั่นคาบข่าวเรื่องเหม่ยหลินไปทูลเสด็จพ่อหรือเพคะ” เสียงของหญิงสาวงดงามในอาภรณ์สีแดงสดที่นั่งอยู่ยังโต๊ะตรงข้ามกับเจ้าของตำหนักเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้ความรู้สึกอันใดให้เห็น มีเพียงแววตาร้ายกาจที่ทอประกายสะใจอยู่ตลอดเวลา การเบียดเบียนชีวิตผู้คนช่างรื่นรมย์ยิ่ง
“ย่อมเป็นเช่นนั้น หากพวกมันต้องการให้พ่อแม่พี่น้องที่บ้านอยู่อย่างปกติสุข จะไม่ยอมทำเชียวหรือ?” ซินเหยาเอ่ยตอบธิดาของตนด้วยน้ำเสียงเหยียดหยันในชีวิตไร้ค่าเยี่ยงผักปลาของข้าบริวาร
“แค่นี้ก็รอนังเหม่ยหลินกลับเข้ามารับโทษจากเสด็จพ่อก็เท่านั้น หากว่ามันยังมีชีวิตอยู่นะ” เหม่ยฮว๋าเอ่ยกลับทันควัน แสยะยิ้มสมใจมากกว่าเดิม
ซินเหยาได้ฟังเพียงยิ้มเย็น พลางจิบชาเหมาเฟิงด้วยท่วงท่าผ่อนคลายสบายอารมณ์ มิว่ากล่าวหรือทัดทานตักเตือนธิดาตนแต่อย่างใด ทุกเรื่องราวที่กระทำล้วนเป็นเรื่องปกติของสตรีเช่นพวกนางทั้งสิ้น
ตรงโต๊ะริมหน้าต่างในห้องส่วนตัวที่รับแสงแดดทอประกายพร้อมลมโชยพลิ้วพากลีบดอกไม้ปลิวประปราย บรรยากาศแสนจะสบายแลร่มรื่น มีเจ้าของตำหนักและธิดานั่งจิบชาเสวนากันอย่างรื่นรมย์ในความฉิบหายของผู้อื่น
ยามนี้ เจ้าของตำหนักในตำแหน่งเซียงกุ้ยเฟยกำลังรู้สึกอิ่มเอมเปรมปรีดิ์มากนัก เนื่องจากนางได้รับสิทธิ์ปรนนิบัติสวามีในทันทีเมื่อพระองค์เสด็จกลับเข้ามายังวังหลวง
นานมากแล้วที่นางมิได้รับความโปรดปรานจากองค์เหนือหัว แต่ทว่า...เมื่อสนมคนสำคัญอันเป็นที่รักของ โจวเหวินหลงฮ่องเต้นามว่าเสวี่ยลี่สิ้นชีพไป นางก็ได้ครองตำแหน่งสนมคนโปรดของพระองค์ในอีกครั้ง ทั้งยังได้ขึ้นตำแหน่งแทนสตรีนางนั้นอีกด้วย
“แล้ววันนี้ นึกอย่างไรถึงมาเยี่ยมแม่ได้เล่า” เซียงกุ้ยเฟยเอ่ยถามไปทางธิดาของตนด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า
“ลูกแค่คิดถึงเสด็จแม่ก็เท่านั้น หาได้มีสิ่งอื่นใดเพคะ” เหม่ยฮว๋าตอบพระมารดาด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย ในดวงตาคู่งามที่เขียนไว้อย่างบรรจงยังคงรื่นรมย์ไปตามธรรมชาตินอกหน้าต่างตามประสา หาได้คิดถึงพระมารดาจริงดั่งปากว่าไม่
แน่นอนว่าซินเหยาย่อมรู้เท่าทันธิดาตนเอง “เจ้าอิ่มเอิบไปทั้งร่างแบบนี้ ท่าทางคงมีความสุขจนล้นอก เจ้าคงเข้าวังมาหมายตามติดสามีตนเองมากกว่ากระมัง”
วันนี้แม่ทัพหยวนต้องเข้าวังมารายงานตัวต่อหน้าพระพักตร์ หลังจากได้พักงานเพื่อเข้าหอกับพระธิดาในพระองค์ถึงหนึ่งเดือนเต็ม เมื่อปรายตามองใบหน้าอิ่มเอมของธิดาตรงหน้า ก็รู้ว่าเหม่ยฮว๋าได้สามีกร้าวแกร่งปานใด
หากนางอายุน้อยกว่านี้ คงไม่แคล้วพึงใจในตัวหยวนจงเช่นกัน บุรุษผู้นั้นทรงเสน่ห์ลึกล้ำอย่างเหลือเชื่อ ทั้งทระนงองอาจ ท่วงท่าสง่างาม ผึ่งผายไปทุกสัดส่วน หล่อเหลาทุกมุมมอง ทั่วทั้งเรือนร่างเปี่ยมไปด้วยพลังแห่งบุรุษเพศของชายวัยฉกรรจ์อย่างเต็มตัว หากได้ร่วมรักกับบุรุษเช่นนี้คงหลับฝันดีถึงสรวงสวรรค์
เหม่ยฮว๋ายกยิ้มมุมปาก ไหวไหล่เบาๆ แล้วเอ่ยตอบมารดาเสียงเย็น “นั่นย่อมเป็นเรื่องจริงเพคะ สมบัติของหม่อมฉันมีเสน่ห์ติดตรึงถึงเพียงนั้น มิให้คอยตามติดได้อย่างไร”
ซินเหยาถึงกับนึกขันกับวาจาเปิดเผยตรงไปตรงมาของธิดาตน “ปกติภรรยาเป็นสมบัติของสามี แต่เจ้ากลับเห็นสามีเป็นสมบัติของเจ้าไปเสียนี่”
เหม่ยฮว๋าหรี่ตาเล็กน้อยกล่าวต่อ “ย่อมแน่นอนเพคะเสด็จแม่ สามีของลูกทรงเสน่ห์ออกปานนั้น จะให้คลาดสายตาได้อย่างไร แต่จะว่าไป นั่นก็เป็นเหตุผลส่วนหนึ่ง”
“แล้วอีกส่วนเล่า เจ้าเข้าวังมาทำไม?” มารดาตรงหน้าเลิกคิ้วถาม
ฝ่ายธิดายกยิ้มอีกคราแล้วตอบกลับมา “ก็ไม่มีอะไรมากหรอกเพคะ ลูกแค่ต้องการเข้ามาดูให้เห็นกับตา ว่านังน้องสาวตัวดีกลับมาอย่างปลอดภัยแล้วหรือไม่?” นางหาได้ห่วงใย แต่หากมันกลับมาอย่างปลอดภัย นางคงขัดใจสิ้นดี
ซินเหยายิ่งหรี่ตามองธิดาตรงหน้า แล้วเอ่ยเสียงต่ำ “จนป่านนี้แล้ว เหม่ยหลินก็ยังไม่กลับเข้าวังมา คงตายไร้ที่ฝังไปแล้วกระมัง”
เหม่ยฮว๋าเอ่ยลอดไรฟัน “แต่เจ้าขันทีบ้าตัณหาผู้นั้นหายตัวไปเลย ไม่เห็นกลับมาแจ้งข่าวแก่ลูกแม้ครึ่งคำ”
“เฉียงยวิ๋นนั่น หายตัวไปน่ะดีแล้ว” ซินเหยาปรามาสด้วยถ้อยคำรุนแรง ผิดกับกิริยาสูงส่งอาภรณ์ประณีตวิจิตร “ตายๆ ไปเลยยิ่งดี จะได้ไม่มีอะไรสืบสาวถึงพวกเรา”
เหม่ยฮว๋ากลอกตาอย่างไม่สบอารมณ์ “ลูกมิได้ห่วงว่ามันจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร หากแต่ลูกต้องการคำยืนยันว่านังเหม่ยหลินตายไปแล้วก็เท่านั้น หากยังมิได้รับคำยืนยันหรือได้เห็นศพของมันด้วยตาตนเอง ลูกก็ไม่มีทางสบายใจเด็ดขาด หยวนจงยังคงปักใจต่อนังเหม่ยหลินยิ่งนัก”
เรื่องนี้นางค่อนข้างแน่ใจ เพราะยามที่หยวนจงร่วมรักกับนาง เรือนร่างกำลังบดเบียดเสียดสีกับนางอยู่บนเตียงนอนแท้ๆ หากแต่สายตากลับไม่สะท้อนเงานางเลยสักนิด ลีลารักของเขาแม้จะร้อนแรงถึงใจ หากแต่เหม่อลอยยิ่ง ยามนางกลั้นเสียงครางมิให้ดังจนเกินไป นางยังแว่วได้ยินเขาเผลอเรียกชื่อนังเหม่ยหลินคล้ายละเมอกระนั้น หึ! ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ
ซินเหยาถอนหายใจออกมาคล้ายระอาในความไม่ประสาของธิดาแห่งตนเป็นอย่างมาก นางจึงล้วงเอาบางอย่างออกมาจากแขนเสื้อ แล้ววางเอาไว้บนโต๊ะตรงหน้า เมื่อนิ้วเรียวสวยถอยออกไปจึงเห็นเป็นป้ายหยกม่วงแผ่นหนึ่ง
ใบหน้างามล้ำถูกฉาบทับด้วยรอยยิ้มเย็นชาทันใด ซินเหยากล่าวเสียงเย็นเยียบให้ได้ยินแค่เพียงธิดาตรงหน้า ถึงแม้ว่าจะไม่มีบ่าวรับใช้ในห้องสักคนเดียว “ขุนนางในราชสำนักมักจะไม่ได้เรื่อง ลองเรียกใช้งานชาวยุทธ์บ้างประไร”
“หืม...” เรียวคิ้วดั่งคันศรที่ถูกเขียนอย่างบรรจงเลิกขึ้นสูง “เสด็จแม่หมายความว่าอย่างไร”
“ไปที่ร้านฟาไฉ ถือป้ายแผ่นนี้เข้าไป หลงจู๊ที่ร้านจะพาเจ้าไปพบกับเจ้าสำนักเหอเสียงผู้เก่งกาจ นามว่าหรงชาง ผู้กุมอำนาจเหนือกลุ่มโจรป่าทั้งหุบเขา หรงชางมักจะปลอมตัวอยู่ที่ร้านนั่น เขาจะช่วยเจ้ากำจัดหนามยอกในใจให้เจ้าได้ไม่ยากเย็น”
“หรงชางหรือ? ใครกัน?” เหม่ยฮว๋าขมวดคิ้วมุ่น “แล้วเหตุใดคนพวกนั้นถึงจะช่วยข้าเล่า” นางมิได้โง่เขลาเบาปัญญาถึงขนาดไม่รู้ว่าพวกชาวยุทธ์น่ากลัวเหล่านั้นเลือดเย็นปานใด
ซินเหยาหาได้ตอบคำออกไป หรงชางคือญาติทางฝั่งมารดาที่สนิทสนมกับนางเมื่อครั้งยังเยาว์วัย เขาอายุน้อยกว่านาง แต่เขาหลงรักนาง ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องดียามหลอกใช้ แต่ทว่าเขากลับสนใจฝ่ายยุทธภพมากกว่าราชสำนัก ผันตัวเองไปเป็นโจรป่า ไล่ล่าฆ่าผู้คนเป็นว่าเล่น เหตุผลก็เพื่อฝึกฝนตนจนเป็นจอมยุทธ์ที่เก่งกาจ ทั้งยังห้าวหาญเหนือบุรุษด้วยกัน แต่เขากลับเห็นแก่เงินยิ่งนัก ร้านฟาไฉของเขาล้วนเป็นเงินของนางที่มอบให้อีกฝ่าย สำนักเหอเสียงก็เช่นกัน เงินของนางทั้งนั้น หากไม่ช่วยเหลือกัน นางก็จะสั่งปิดร้านกับสำนักเสียให้สิ้น
“เจ้าไว้ใจหรงชางได้ ไม่ต้องกังวล” ซินเหยาเอ่ยเสียงราบเรียบ นัยน์ตาเย็นเยียบ พลางจิบชากินขนมอย่างสบายอารมณ์ดังเดิม
เหม่ยฮว๋าเพียงยกยิ้มตรงมุมปากในอีกครา นึกชอบใจในตัวมารดาของตนนัก แค่มีมารดาคอยชี้แนะทุกเรื่องราว เท่านี้ชีวิตนางก็เสมือนโรยด้วยกลีบบุปผาไปจนตลอดทาง ไม่ว่าจักเหยียบหัวใครหรือข้ามศพใครยามย่างเดิน ก็จะมีพิรุณเย็นฉ่ำให้ความรู้สึกสดชื่นอยู่เสมอ
สองแม่ลูกแสยะยิ้มรู้ใจให้แก่กันและกัน ยามนั่งจิบชาด้วยกิริยาสูงส่งเปี่ยมสง่าราศีไร้รอยราคีใดๆ
**********************
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น