คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #55 : ตอนที่46 ออกจากบ้าน2
เวลาผ่านไปเท่าไหร่มิรู้ได้ หนิงเหมยที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก จึงรู้สึกเพลียแล้วหลับไป
ภายในรถม้าจึงเหลือเพียงหนี่ม่านที่นั่งน้ำตาปริ่มๆ มองนายสาวอย่างห่วงใย และซูเจินที่เพียงนั่งหลับตาฟังสรรพเสียงรอบด้านตามวิสัย
อึดใจรถม้าพลันชะลอตัว แล้วจอดนิ่งในที่สุด ซูเจินจึงลืมตาขึ้นมา มีแววฉงนในสีหน้า
ถึงที่หมายแล้วหรือ? มิคาดว่าวังของพี่ชายจะอยู่ใกล้ถึงเพียงนี้
นางจึงขยับกายเล็กน้อยเอี้ยวตัวไปเปิดผ้าม่านรถม้าออกดู ทว่าสิ่งที่เห็น กลับเป็นเพียงความมืดมิดรอบด้าน มองออกไปไม่เห็นกำแพงวังหรืออะไรเลย
“ระวัง...” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยแบบกระซิบเตือนภัยดังออกมาจากหยวนคัง
“มีอะไร?” ซูเจินถามเสียงต่ำไม่ต่างกัน
หยวนคังไม่ตอบ เขานั่งนิ่งตัวตรง มือหนึ่งจับกระบี่ข้างกาย อีกมือจับบังเหียนม้า สายตาคมปลาบมองรอบทิศทาง เงาดำวูบไหวไปมาแบบไร้เสียง หากแต่ผู้ฝึกยุทธ์ย่อมรับรู้ได้
ซูเจินมองตามสายตาของหยวนคัง นางรับรู้ได้ไม่ต่างกัน รอยยิ้มน่ารักพลันปรากฏบนใบหน้าจิ้มลิ้ม
นางอยู่บ้านหลังใหม่ ถูกสั่งห้ามมิให้ฆ่าใคร หากแต่ยังต้องสรรหาเล่ห์กลมารยาจนปวดหัวไปหมด วันนี้ถือว่าฟ้าเมตตาให้นางได้ยืดเส้นยืดสายแล้ว
หญิงสาวปิดผ้าม่านลงผลุบกายหายไปในรถม้า พลางเอ่ยสั่งการ “ท่านบังคับรถม้าไปเรื่อยๆ ก็พอ ที่เหลือข้าจัดการเอง”
น้ำเสียงเนิบนาบ แต่ให้รู้สึกเย็นยะเยือก ทำหยวนคังนึกสนุกไม่น้อย ชายหนุ่มเคยเห็นฝีมือนางมาแล้ว ยามที่นางประลองกับท่านอ๋อง เขาจึงรู้ว่านางไม่ธรรมดา เขาจึงสะบัดแส้ในมือให้ม้าวิ่งไปตามปกติ คล้ายกับว่าไม่รู้ตัวสักนิดว่ามีกี่ชีวิตติดตาม
วังหยางอ๋องของหยางเหอจินนั้น อยู่ห่างจากวังหลวงอยู่ไกลโข เนื่องจากเป็นวังที่ก่อตั้งแบบเอกเทศแยกออกมา ตามแบบฉบับแห่งเจ้าของที่หยิ่งยะโสไม่เข้าฝักฝ่ายใด มีเพียงฮ่องเต้เท่านั้น ที่เจ้าของวังยอมฟังความ ระยะทางที่รถม้าเคลื่อนขับจึงห่างออกมาจากเมืองมากนัก สองข้างฝั่งถนนเป็นทุ่งหญ้าโล่งกว้างที่ชาวบ้านเอาไว้เลี้ยงสัตว์ เช่นนั้นแล้ว เหมาะยิ่งนักที่จะใช้ประลองฝีมือได้เต็มที่
ซูเจินนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมภายในรถม้า โดยมีหยวนคังทำตัวเป็นเหยื่อล่อเหยื่อบังคับม้าไปเรื่อยๆ หนี่ม่านย่อมไม่รู้อะไรทั้งนั้น นางนั่งปาดน้ำตาตนเองพลางจับมือหนิงเหมยไม่มีปล่อย
รถม้าที่เคลื่อนตัวไปตามทาง โดยมีหยวนคังนั่งบังคับม้าอย่างใจเย็น เริ่มชะลอตัวช้าลง เป็นสัญญาณหนึ่งบ่งบอกซูเจินได้ว่า เหยื่อใกล้เข้ามาแล้ว
หญิงสาวหลับตานั่งฟังเสียงการเคลื่อนไหวอีกครู่หนึ่ง เมื่อแน่ใจแล้วถึงจังหวะอันเหมาะสม สองมือน้อยๆ จึงกำแน่นที่มีดสั้นข้างเอว แล้วลืมตากลมโตแต่คมกริบพร้อมพุ่งตัวออกมาจากประตูรถม้าด้วยความเร็ว ประจวบเหมาะกับเงาดำทะมึนของกลุ่มทมิฬพุ่งร่างมาพอดี
หยวนคังดึงบังเหียนรถม้าหยุดทันควัน
ซูเจินพุ่งร่างขึ้นสูงเหนือหลังคารถม้า สองมือพลิกกลับเพียงเบาๆ แส้ไร้เส้นสายพลันสะบัดออกมา ชั่วขณะที่กลุ่มชุดดำปริศนาพุ่งตัวเข้ามา ซูเจินแตะปลายเท้าตรงหลังคาและพุ่งตัวขึ้นหมุนกายด้วยความเร็วจนอาภรณ์ปลิวไสว แส้หลากเส้นพลันกระจาย บางเส้นสั้นบางเส้นยาวคล้ายมีชีวิตจิตใจ
แส้ทุกสายเคลื่อนไหวอ่อนพลิ้วปานเส้นไหม แต่กลับคมกล้าปานเหล็กไหล ผสมผสานท่วงท่าเชิงยุทธ์ไม่เหมือนใคร ทุกกระบวนท่าที่ส่งออกไป ยากที่ใครจะต่อกร
อึดใจคนชุดดำพลันร่วงกราว เลือดสาดกระจายกลางอากาศ
หยวนคังถึงกับมองไม่ทัน ริมฝีปากหยักได้แต่อ้าค้าง
ภาพที่เขาเห็น มีเพียงหงส์ตัวโตสยายปีกเหวี่ยงตัวรุนแรง แล้วกลายร่างเป็นเครื่องจักรสังหาร เสียงเชือดคอยังมิทันได้ยิน เสียงหวีดร้องของเหล่าศัตรูก็ยังมิได้ยิน มีเพียงเศษเนื้อมนุษย์เท่านั้นที่ล่องลอยคล้ายเศษกระดาษที่ถูกฉีกทึ้งจนขาด
นี่! นาง นาง...น่ากลัวเกินไปแล้ว!
เมื่อปลายเท้าลงแตะที่เดิม สายตากลมโตยังคงทอประกายแวววาว หากแต่ไร้ความสดใสเช่นเคย ซูเจินมีเพียงสายตาอำมหิตก็เท่านั้น
เสียงของเนื้อตกกระทบพื้นดินดังพลั่กๆ และอาวุธหลากหลายไร้ผู้จับถือร่วงสู่พื้นดินดังเคร้งคร้างเสียงดัง ทำหนี่ม่านที่นั่งอยู่ในรถม้าต้องกะพริบตาปริบๆ สาวใช้ตัวน้อยหันซ้ายแลขวามองไม่เห็นอาเจิน จึงรีบปล่อยมือจากนายสาว แล้วโผล่หัวออกมานอกผ้าม่านรถม้า เพื่อมองหาสหาย คล้ายลูกนกมองหาแม่กระนั้น
“เข้าไป” เสียงเอ่ยเตือนดังออกมาจากซูเจิน ในจังหวะเดียวกับที่กลุ่มชุดดำหลุดออกจากภวังค์ผงะเมื่อครู่ พวกมันกรูกันเข้ามาที่สตรีน่ากลัวบนรถม้าพร้อมกันทั้งโขยง
“ออกตัว” ซูเจินเอ่ยสั่งการหยวนคังทันใด
ชายหนุ่มจึงสะบัดแส้ในมือเพื่อบังคับม้าให้วิ่งไป ในจังหวะที่หนี่ม่านรีบผลุบหัวหายไปในรถม้า กลุ่มชุดดำพุ่งทะยานเข้ามา หญิงสาวหมุนกายพลิกข้อมืออีกครา แส้ไร้แสงไร้สีสะบัดตัวออกคล้ายปีกหงส์สยายพร้อมสังหารอีกครั้ง
ทว่าครานี้กลุ่มชุดดำมีมากกว่าคราแรก ทั้งยังมีกลุ่มใหม่มาสมทบ กลุ่มใหม่ที่ว่าคือหมาป่าทมิฬ ซูเจินจำได้ทางหางตา พวกมันคล้ายกับว่ามิได้ตั้งใจมาเจอตอ แต่ละคนจึงลงมือโดยไร้แบบแผน
เสียงกระทบกันของอาวุธหลากหลายดังสนั่นลั่นทุ่ง ซูเจินตัดสินใจกระโจนตัวออกจากรถม้า เพื่อหลอกล่อศัตรูคู่อาฆาตของตนออกมา เพราะว่าพวกมันบังอาจทำให้เกิดเสียงดัง รบกวนการนอนหลับของหนิงเหมย
และมันก็ได้ผล กลุ่มหมาป่าทมิฬพากันพุ่งตัวตามไปติดๆ อย่างหลงกล เสียงต่อสู้กันจึงดังออกไปไกลจากตัวรถม้า
กลุ่มชุดแรกที่มีผู้นำเป็นพี่รองจากโรงเหล้า เห็นหมาป่าทมิฬเปลี่ยนทิศไป ก็ให้หงุดหงิดยิ่งนัก มันสบถออกมาคำหนึ่ง พลันพาพวกที่เหลือหายตัวไปในพริบตา เนื่องจากพวกของมันตายตกไปหลายคนอย่างไม่น่าเป็นไปได้
หยวนคังที่ถึงแม้จะทำตัวเป็นเพียงสารถี หากแต่สายตาคมปลาบกลับเฉียบคมยิ่งนัก ชายหนุ่มลอบเก็บรายละเอียดพวกกลุ่มสังหารเอาไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย เพื่อรอรายงานต่อนายเหนือหัวในลำดับต่อไป เขาหยุดรถม้าให้จอดอยู่นิ่งๆ เพื่อรอสาวใช้มือสังหารก็เท่านั้น
และเพียงไม่นาน สาวน้อยนัยน์ตากลมโตก็เดินกลับมาจากการไปปะทะกับกลุ่มหมาป่าทมิฬ ด้วยร่างอาบโชกไปด้วยคราบเลือด หญิงสาวกระโจนตัวขึ้นรถม้า ไม่พูดไม่จา เพียงทำหน้างอง้ำก็เท่านั้น
ครานี้ใบหน้าเรียบเฉยของหยวนคังถึงกับต้องฉายแววฉงนระคนหวาดหวั่น
สาวน้อยน่ากลัวกำลังเคืองสิ่งใดกัน? รีบพาไปหาท่านอ๋องดีกว่า!
อาวุธประจำกายของเจินเจินน้อย
ติดตามข่าวสารหลี่หงได้ที่
เป็นเพื่อนกับ หลี่หง>>>คลิกFacebook
 |
|
ความคิดเห็น