คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #56 : ตอนที่46 ออกจากบ้าน3
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่มิรู้ได้ รถม้าคันเดิมที่มีหยวนคังเป็นสารถีจึงเริ่มชะลอตัวลดความเร็ว แล้วจอดนิ่งในที่สุด
หนิงเหมยยังคงหลับใหลอย่างคนหมดแรงจะลืมตาตื่น โดยมีหนี่ม่านคอยดูแลไม่ห่าง ซูเจินเป็นคนขยับกายออกมาเปิดผ้าม่าน จึงได้เห็นกำแพงสูงลิบ และมีวังอันใหญ่โตอยู่ด้านใน ด้านนอกกำแพงนั้น มีทหารยามตัวใหญ่ ยืนคุ้มกันอย่างแน่นหนา ซูเจินประเมินทางหางตา มีมากกว่าห้าสิบคน
อืม...ใช้ได้ เหมาะที่จะใช้เป็นฐานทัพ
สาวน้อยไม่พ้นคิดการใหญ่
หยวนคังลงจากรถม้า เดินเข้าไปทางทหารยามนายหนึ่ง เขาแสดงป้ายบางอย่างออกมา ก่อนจะพยักหน้าเป็นสัญญาณให้ทหารนายหนึ่งมาบังคับม้าให้เคลื่อนตัวคันรถผ่านประตูไป โดยที่หยวนคังหายตัวไปทางใดมิทราบได้ ซูเจินมองตามหยวนคัง นางคาดว่าเขาคงไปรายงานให้รัชทายาทผู้นั้นรู้เรื่องของหนิงเหมยกระมัง
พี่ชายบอกนางว่า นางไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับเรื่องระหว่างเฟยหลงเซียนและหนิงเหมย แน่นอนว่านางเชื่อฟังเขา นางจะไม่ยุยงเรื่องแต่งงานระหว่างพวกเขาอีกแล้ว
แต่ว่า...หนิงเหมยกำลังต้องการใครสักคน และเฟยหลงเซียนคือคนผู้นั้น อืม...นางจะไม่ยุยง แต่นางขอเปิดทางสักเล็กน้อยได้หรือไม่หนอ
ภายในห้องหนังสือที่มีบุรุษตัวใหญ่ในมาดงามสง่า
เขากำลังนั่งเขียนหนังสือเกี่ยวกับแผนผังบ้านเมืองรอบตะเข็บชายแดน ทั้งยังวางแผนการรบตามวิสัยที่ปฏิบัติมาช้านาน
ถึงแม้จะล่วงเข้ายามดึกมากแล้ว หากแต่หยางเหอจินก็มักจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในห้องนี้ เพื่อเขียนหนังสือและแบบแผนต่างๆ เก็บเอาไว้ใช้ยามจำเป็น
เสียงรายงานจากหน้าห้องดังขึ้นถึงผู้มาเยือนยามวิกาล ทำชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่แล้วก็ต้องรีบวางพู่กันในมือลง เมื่อได้ยินนามอันคุ้นเคย
ตรงอุทยานด้านหน้าของตำหนักส่วนกลาง…
เสียงอันร่าเริงคล้ายกับเจอนางสวรรค์ของหลวนเหยาและหลวนเยว่ได้ยินมาแต่ไกลว่า ผู้มีพระคุณคนงาม ทำเอาปลายเท้าของหยางเหอจินต้องรีบสาวให้เร็วไว ด้วยเกรงว่าเจ้าหมอเทวดาหนุ่มจะทำรุ่มร่ามกับน้องน้อยของเขา
และก็เป็นจริงดังกังวล เมื่อใครบางคนกำลังถูกเจ้าหมอหนุ่มแตะต้องเนื้อตัว จับนั่นจับนี่ จนมือเป็นระวิง
หยางเหอจินถึงกับหรี่ตามอง
เจินเจินน้อยได้แต่ยืนหมุนซ้ายหมุนขวาตามฝ่ามือของหลวนเยว่ที่จับพลิกไปมา มองหาบาดแผลภายใต้อาภรณ์เปื้อนเลือด
“ข้าไม่เป็นไร มันมิใช่เลือดข้า” ซูเจินขมวดคิ้วหน้าง้ำไม่เปลี่ยนแปลง ปัดมือหมอหนุ่มออกไปแล้วสั่งการ
“เข้าไปดูแลคุณหนูให้ข้า พานางไปพักผ่อน ดูแลนางให้ดี แล้วหายาให้นางกินด้วย” นางสั่งประหนึ่งเป็นเจ้าของวัง
หลวนเยว่และหลวนเหยารีบรับคำประหนึ่งดั่งนางตรงหน้าเป็นเจ้าของวังตัวจริง
หยางเหอจินถึงกับส่ายหน้าถอนหายใจ แต่ก็หาได้ถือสาไม่
อันที่จริง...วังแห่งนี้เขาก็สร้างขึ้นเพื่อรอนางนั่นล่ะ หากนางครบสิบแปดปีเมื่อไหร่ นายหญิงของวังย่อมเป็นนางแต่เพียงผู้เดียว
“พี่ชาย...” เสียงใสๆ ของหญิงในภวังค์พลันเรียกขาน ทำเอาชายเจ้าของวังต้องเก็บสายตาลุ่มลึกเอาไว้
“เกิดสิ่งใด?” ชายหนุ่มถามออกไป เมื่อเห็นเป็นนางในอาภรณ์เปื้อนเลือด ทว่ากลับไร้ซึ่งวี่แววบาดเจ็บอันใด ทำให้เขารู้สึกเบาใจไม่น้อย แต่ก็ยังไม่คลายกังวล
มิรู้ได้ว่า ในภายภาคหน้า นางจะกลับมาหาเขาด้วยคราบเลือดอีกสักกี่ครั้งกัน
ซูเจินเดินขึ้นหน้าเข้ามาหาหยางเหอจิน นางแหงนหน้ามองเขา ด้วยดวงตากลมโต ไร้วี่แววสดใส อาบไล้ไปด้วยความมืดดำ หมายเข่นฆ่าล่าศัตรูให้สิ้นซาก
“รอบนี้ พวกมันหนีไปได้หลายคนเชียว”
นางเอ่ยเสียงเย็นอย่างนึกเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน เมื่อนึกถึงพวกหมาป่าทมิฬเมื่อครู่ก่อนหน้า นางยังไม่ทันได้ออกแรงสักเท่าไหร่ พวกมันก็พากันหนีตายไปคนละทาง ทิ้งเอาไว้เพียงป้ายประหลาดให้ดูต่างหน้า
หญิงสาวเอื้อมมือมาจับฝ่ามือของชายตรงหน้า แล้วยัดป้ายประหลาดใส่มือเขาก่อนเอ่ยว่า “ข้าเก็บได้จากซากศพหนึ่งของพวกหมาป่าทมิฬ” แน่ชัดว่า ศพนั้นคงเป็นหัวหน้าของกลุ่ม ยังผลให้สมุนหนีหัวหด
หยางเหอจินพลิกป้ายในมือไปมา เรียวคิ้วคมเข้มพลันขมวดเล็กน้อย ป้ายนี้คล้ายกับป้ายอาญาสิทธิ์ของพวกต่างแคว้น
เป็นไปได้ว่า พวกหมาป่าทมิฬจะถูกคำสั่งของคนต่างแคว้นชักจูงอยู่เบื้องหลัง โดยมีคนพวกแคว้นเดียวกันคอยชักใย
สายตาคมหรี่แคบลงพลางคิดการณ์อย่างต่อเนื่อง
การที่เจินเจินน้อยฆ่าบุคคลสำคัญของกลุ่มได้นั้น ย่อมเป็นการชักนำพวกพ้องหมาป่าที่เหลือให้ออกล่าในอีกไม่ช้า และอีกไม่นานพวกมันย่อมโผล่หางออกมา
ริมฝีปากหยักได้รูปพลันยกโค้งชั่วพริบตา หากหางของพวกมันโผล่ออกมา เขานี่ล่ะจะกระตุกหางมันให้ขาด จนหัวกลวงๆ ของมันทนไม่ได้ ต้องออกมาให้เขาสะบั้นจนแหลกเหลว
“พี่ชาย...” ซูเจินเรียกขานร่างสูงอีกคราก่อนถอนหายใจคำโต “เรื่องของข้าเอาไว้ก่อนเถิด ยามนี้เรื่องของคุณหนูสำคัญกว่ามากนัก”
ชายหนุ่มเก็บป้ายในมือใส่แขนเสื้อ แล้วเอ่ย “มีอะไรค่อยพูดกัน เจ้าควรไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียก่อน”
หญิงสาวพลันยกยิ้มตาเป็นประกาย “อาบในห้องท่านนะ”
หยางเหอจินถึงกับหรี่ตามอง “ฝันไปเถอะ!”
“...!?”
นิยายสาวใช้พระกาฬ ฉบับจบบริบูรณ์ คลิก>>>สาวใช้พระกาฬ(ภาค 1)
 |
|
ตำหนักหมื่นดาราในวังหยางอ๋อง
บรรดาสาวๆ มารวมตัวกัน อ่อ มีไม่สาวแต่อยากสาวด้วยอีกคน
“ที่ข้าเรียกพวกเจ้ามารวมตัวกันวันนี้ ก็เพื่อทดลองใช้อุปกรณ์เสริมความงามของเรา สองสิงห์สวยเชิดทะลุจักรวาล...”
หมอหนุ่มหน้าหยกนามว่าหลวนเยว่กล่าวเปิดพิธีโดยมีหนี่ม่านตบมือเชียร์
“นี่คืออะไรรึ?” หนิงเหมยหยิบผ้าที่มีสายรัดเป็นเชือกสองฝั่งขึ้นตรงหน้าแล้วถามเยว่
“ขอบคุณสำหรับคำถาม! นี่คือผ้ารัดแก้มทำให้หน้าตอบ”
หลวนเหยาจัดการเอาผ้ามารัดใต้คางของหนี่ม่านแล้วกล่าว “เพียงรัดหน้าไว้ข้ามคืน หน้าจะตอบเลยทันใด”
เจินเจินน้อยตาโตชอบมาก นางถึงกับเอ่ยปากขอผ้านี้มาหนึ่งผืน
…..ในป่ารกหลังวังหยางอ๋อง เจินน้อยยืนดูชายชุดดำขลิบเหลืองที่โดนมัดด้วยเชือกอย่างแน่นหนา
“บอกมา ใครคือหัวหน้าของพวกเจ้า” เสียงนางตวาดลั่น
“ข้าไม่บอกหรอก ถุย!”
“ได้...เช่นนั้น ต้องเจอไม้ตาย” เจินตะคอกและเอาผ้ารัดหน้าตอบมาปิดหน้าชายชุดดำ
“ตอบมา! ใครคือหัวหน้าเจ้า”
“อ้าอ้ายออบ” <ข้าไม่ตอบ>
หลังจากเค้นคำตอบมาสามชั่วยาม
“เฮ้อ! ต้องไปบอกเยว่แล้วล่ะ ผ้าหน้าตอบใช้ไม่ได้ผล”
ความคิดเห็น