เก็บรักฝากตะวัน

 

 เก็บรักฝากตะวัน

พบกับเรื่องอบอุ่น เรียบง่าย หากแฝงเล็กๆด้วยแนวทางอนุรักษ์
และพัฒนาของชุมชนในอาณาเขตแห่งเขาสบเมฆ

     ...ในโลกนี้มีมากมายหลายที่ ที่จะให้เราไปอยู่ แต่มีเพียงไม่กี่ที่เท่านั้นที่เราอยากจะอยู่
 

มธริน
เจ้าของไร่อิงฟ้า
จุดหมายของเธอไกลแสนไกลในหุบเขากว้าง และเลือกสร้างความจริงบนความฝันของบุคคลอันเป็นที่รัก หญิงสาวเลือกเดินไปข้างหน้า ตัดสินใจในฐานะหลานของคุณยาย...ทายาทของคุณปู่ และ...เจ้าของไร่อิงฟ้า หากไม่เคยเลยสักครั้งที่จะตัดสินใจในฐานะ...ผู้หญิงคนหนึ่ง
 

มธรินไม่ใช่สาวน้อยที่เพิ่งริลิ้มรสหวานจากความรัก ...ใช่ว่าจะไม่รู้ความถึงขนาดไม่ทราบว่าสิ่งละอันพันละน้อยที่ถูกอีกฝ่ายถักทอส่งมาให้ตลอดเวลานั้นคืออะไร? รวมไปถึง...ช่วงวินาทีที่เกิดขึ้นในขณะที่ปลายนิ้วสัมผัสกัน หากว่าความรู้สึกแบบนั้น...มักถูกเก็บไว้ในส่วนลึกที่สุดเสมอมา เพราะหล่อนคือ ‘เจ้าของไร่อิงฟ้า’

อาคเนย์
ชายหนุ่มผู้แสวงหา
ในโลกนี้มีที่มากมายจะให้เขาไปอยู่ แต่มีที่แห่งเดียวที่เขาอยากอยู่ ...แค่ข้างๆ หัวใจเจ้าของไร่อิงฟ้าเท่านั้น และจนกว่าเธอจะเดินทางไปถึงจุดหมายที่ตั้งเอาไว้ ...ขอแค่ไปยืนอยู่ใกล้ๆ จนถึงเวลานั้น...ก็พอ
 

ความรักของเธอและเขาไหลรินดุจลำธารสายเล็ก ค่อยซึมซับบนผืนดิน ไม่เชี่ยวกราก หากนำพาความชุ่มฉ่ำให้กับชุมชนเขาสบเมฆ ดินแดนหุบเขาสูง ท่ามกลางสายหมอก และกลิ่นดอกกาแฟ

 
 

 

               บทพิสูจน์จริงๆ เป็นอย่างไรไม่ทราบ หากที่เป็นอยู่คืออาคเนย์กำลังมึนงงกับกลุ่มคนที่ผลัดกันตั้งคำถามพร้อมกับ 40 ดีกรีวางอยู่ตรงหน้า
เป็นแก้วที่เท่าไหร่ จำไม่ได้ ล่าสุดจำได้ว่าโดนพามากระท่อมริมลำธารหลังไร่  พร้อมกับวงต้มข่าไก่บ้านและปลาปิ้งอาหารประจำกลุ่ม

                ข้าวยังไม่มีตกถึงท้องสักเม็ด แต่คาร์โบไฮเดรดสีใสลงไปนอนรอก่อนแล้ว

                “นายนะรักคุณรินจริงๆ ใช่ไหม? ไม่ไก่กานะ”

                ประโยคสุดท้ายที่ได้ยินดูเลือนๆ ชอบกล ร่างกายอ่อนแรง ลิ้นแข็งไปหมด แม้อยากจะพูดยังไม่ค่อยชัด

                อาคเนย์สะบัดศีรษะ พยายามครองสติ พูดซ้ำซากไปมาไม่รู้กี่หน

                 “รักมากๆ รักจริงๆ รักที่สุด รักสุดหัวใจ รักให้ดิ้นตาย”

               
หมดประโยคสุดท้าย ก็หงายหลังลงกลางวงง่ายๆ ทั้งน้ำหนักทั้งส่วนสูง เล่นเอาวงเหล้ายกทั้งแก้วทั้งกับแกล้มหนีแทบไม่ทัน!

ขอบคุณที่ติดตามค่ะ!

รุ้งปลายฟ้า /พลับพลาตะวัน

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2559 สืบเนืองจากต้นฉบับที่สมบูรณ์ได้รับความเสียหายจากไวรัส และยังไม่ได้แก้ไขต้นฉบับเดิม จึงขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย