เงารัก

รักหวานๆ ของผู้เขียน (กรุณาอย่าไว้ใจ) ที่ต้นฉบับจริงเสียหายไปหมดแล้ว

ต้องเริ่มเขียนใหม่หมด เลยเอามาฝากไว้ก่อน

คำเตือน... 

อย่าเพิ่ง ADD FAV. ติดตามเน้อ!

เขียนเสร็จเป็นรูปเป็นร่างเมื่อไหร่ แล้วค่อยเจอกันนะจ๊ะ
อยากเขียนให้เป็นเรื่องสบายๆ ตอนนี้ยิ่งเขียนยิ่งดราม่า...

*********

               ปานรวี รีบหันหลังทำเป็นดูบอร์ดประกาศของอพาร์ตเมนท์เมื่อเห็นว่าคนที่เดินออกมาจากประตูลิฟต์เป็นใคร

          ร่างสูงหยุดรอให้ป้าสดใสเดินเข้าไปรายงาน        
                    “คุณฟ้าเขามาถามอะไรป้าหรือครับ” อยู่ใกล้แค่นี้ คนที่ยืนอยู่หน้าบอร์ดจึงได้ยินทุกประโยค

                   “ก็เรื่องตุ๊กตาล่ะคะ” คุณแม่บ้านลดเสียงเบาอย่างเกรงๆ   
                   “คุณฟ้ามาถามป้าว่าเห็นตุ๊กตาของแกไหม ป้าก็เลยบอกว่าคุณแทนพงศ์เก็บมาให้ป้าซัก คุณฟ้าเลยอยากขอคืน” แกเดาเอาจากที่รปภ.เล่าล่ะว่าเมื่อคืนคุณแทนพงศ์ต้องลุยน้ำในสระบัวกลางตึกตามเก็บตุ๊กตาที่ถูกโยนลงมาจากชั้นสองทีละตัว

                   “เอ้า!  ก็เอาทิ้งไปแล้วจะเอาคืนทำไมเล่าครับ  สู้เก็บไว้ให้เด็กกำพร้าดีกว่า” ชายหนุ่มบอกเสียงดังแล้วยิ้มๆ เห็นแล้วว่าคนอีกฝั่งกำมือแน่น

                   “คุณแทนก็...อย่าไปยั่ว...” ผู้สูงวัยกว่ารู้ทันว่าเขาจงใจยั่วให้อีกฝ่ายได้ยิน
                   “ไม่รู้ล่ะ คุยกันเองก็แล้วกันนะคะ งอนกันอย่างนี้ป้าวางตัวไม่ถูก” ว่าแล้วก็หลบฉากออกไป ปล่อยให้ตกลงกันเอง คนหนึ่งก็ลูกค้าเก่าแก่ อีกคนหนึ่งก็ลูกค้าใหม่สายเปย์หนัก

                   แทนพงศ์จึงไปหยุดเท้าใกล้ๆ คนที่ทำไม่รู้ไม่ชี้  

                   “เอาตุ๊กตาคืนมานะ เอาไอ้เปรอะคืนมาด้วย” คนตัวบางกัดฟันกรอดๆ ไม่ยอมพูดดีๆ กันสักที

                   “ก็...ถ้าอยาก ได้ก็ต้องแลก”

                   “อะไร” คราวนี้ตาวาววับหันมาจ้องเขม็งเป็นแม่เสือ

                   ชายหนุ่มทำท่าคิดหนัก ก่อนจะป้องปากทำเสียงกระซิบ 
               “หนึ่งตัว หนึ่งจุ๊บ! โอเคไหม” แตะนิ้วที่แก้มของตนเองบอกตำแหน่งจุ๊บ          

         คำตอบคือ "ไม่!" พร้อมอาการกระทืบเท้า นิสัยเดิมๆ

                  “ไม่เป็นไร เก็บเอาไปคิดก่อนก็ได้” เขายักไหล่ ไม่สนใจ นี่ยังถือว่าเขาให้โอกาสนะ

                  “ไม่!”

 **************