[fic snsd]I'm sorry ฉันขอโทษ

เนื้อเรื่อง

I’m sorry .. ฉันขอโทษ

        แสงแดดยามเช้าของวันนี้ก็ไม่ได้ร้อนมาก อากาศกำลังสบาย ผู้คนบนทางเดินก็ไม่ได้พลุกพล่านวุ่นวาย แต่ขายาวๆของซอฮยอนกลับก้าวฉับๆ อย่างอารมณ์เสีย เพราะเธอทำอย่างไรก็ไม่สามารถสลัดสาวผมบรอนด์ข้างกายไปได้สักที ส่วนสาวผมบรอนด์ทองหรือฮโยยอนก็ยังคงเกาะแขนของคนอารมณ์เสียไปเรื่อยๆ รู้ดี...ว่าทำให้เธออารมณ์เสียและรำคาญขนาดไหน แต่เธอก็ไม่อยากจากคนข้างๆ กายไป จึงต้องทนให้เขารำคาญไปอย่างนี้

          เมื่อทั้งสองก้าวข้ามรั้วโรงเรียน ฮโยยอนก็ปล่อยแขนซอฮยอนทันทีเพราะรู้ดีว่าไม่คู่ควรถ้าจะเดินมากับดาวโรงเรียน ฮโยยอนเลือกเดินนำไปก่อน แต่ไปได้ไม่ถึงไหน ยงฮวา เดือนโรงเรียนก็เดินมารับซอฮยอน แล้วเดินออกไปด้วยกัน ส่วนฮโยยอนที่เปลี่ยนมาแอบดูทั้งสองคนก็เลี่ยงเดินไปอีกทาง ก็ไปรู้ว่าจะไปดูให้ปวดใจเล่นทำไม ซอฮยอนและยงฮวาเป็นดั่งเจ้าหญิงและเจ้าชายที่ไม่ว่าจะดูอย่างไรก็เหมาะสมกัน แล้วเธอล่ะ ฮโยยอนคนนี้ไม่มีอะไรเหมาะสมกับซอฮยอนเลย ไม่มีแม้เพียงเศษเสี้ยว เธอเป็นเพียงคนที่ครอบครัวซอฮยอนรับมาอุปถัมภ์ ที่มาของตัวเองเธอยังไม่รู้เลย  แล้วจะเอาอะไรไปสู้กับยงฮวา

          สองเท้าของฮโยยอนยังคงก้าวไปเรื่อยๆ วันนี้คาบเช้าเธอไม่มีเรียนมันจึงทำให้เธอว่างขนาดเดินมาคิดเรื่องไร้สาระได้ ร่างบางเดินอย่างไร้จุดหมายด้วยอาการน้ำตานองหน้า จนไปชนเข้ากับแผงอกแงๆ ที่มายืนขวางเธอ

          “ขอโทษค่ะ” ฮโยยอนเอ่ยพร้อมกับโค้งให้อีกคน

          “...” ไม่มีเสียงตอบ มีเพียงผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าที่ถูกยื่นมาให้เธอ ฮโยยอนขมวดคิ้วก่อนเงยหน้าไปสบตา (ตี่) ของอีกคน ชาวหนุ่มหน้าขาวที่กำลังยิ้มเหงือกบานให้เธออยู่

          “รับไปสิ ฉันแค่ไม่ชอบเห็นใครร้องให้” ชายหนุ่มชี้แจง แต่ร่างบางก็เอาแต่เงียบเพราะพูดไม่ออก ชายหนุ่มเลยจัดการเช็ดน้ำตาให้อีกคนทันที ฮโยยอนอึ้งเล็กน้อย ก่อนที่อีกคนจะผละออกมา

          “เลิกร้องไห้ได้แล้ว ... ฉันชื่ออึนฮยอก” เขาพูดเสียงเจื้อยแจ้วพร้อมยิ้มน้อยๆ

          “ขอบใจนะ .. ฉันชื่อฮโยยอน” ฮโยยอนกล่าวสั้นๆ แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะไม้หินอ่อนใต้ต้นไม้ อึนฮยอกยังคงเดินตามมานั่งตรงข้ามเธอพร้อมส่งเหงือก เอ่อ...รอยยิ้มให้เธอ

          “ฉันสนใจเธออ่ะ” อึนฮยอกพูดยิ้มๆ แต่ฮโยยอนกลับเบิกตาโพลง

          “ว่าไงนะ!”

          “เฮ้ย! ไม่ใช่ อย่าตกใจสิ ฉันหมายถึงสนใจให้เธอมาร่วมทีมเต้น” อึนฮยอกรีบอธิบาย

          “เต้น??”

          “ใช่ เต้น ฉันเห็นเธออ่ะหน่วยก้านดี เลยอยากชวนดู” อึนฮยอกเอ่ยพร้อมส่งสายตาเป็นประกายให้

          “ฉันเนี่ยนะ” ร่างบางพูดพลางชี้นิ้วมาทางตัวเอง

          “อื้ม >< ” อึนฮยอกตอบ

          “เต้นอะไรอ่ะ”

          “ป๊อปปิ้ง ฮิปฮอป แนวนี้อ่ะ เธอชอบมั้ยล่ะ”

          “…”

          “ไม่สนก็ไม่เป็นไร” พูดเสร็จก็ทำท่าจะเดินออกไปแต่ก็ต้องหยุดเพราะโดนฮโยยอนรั้งไว้

          “เขียนใบสมัครที่ไหน” ประโยคสุดท้ายที่ทำเอาฮยอกแทบจะกระโดดกอดคนตอบ   อึนฮยอกจับไหล่ฮโยยอนสองข้างแล้วเขย่าด้วยความดีใจ

          “คนครบแล้ว..ชีวอนจ๋า คนครบแล้ว” อึนฮยอกตะโกน ฮโยยอนยิ้มๆ เมื่อรู้ตัวว่าเธอจะได้เพื่อนสาวมาอีกคน เพราะอึนฮยอกหลุดสาวมาซะแล้ว

ในเวลาเดียวกัน...

ซอฮยอนที่หลบอยู่หลังเสา เธอแอบดูคนสองคนที่กำลังคุยกันอย่างออกรส สองมือหนาเผลอกำแน่นจนเลือดซิบ ทำไมพี่ฮโยถึงไปนั่งกับผู้ชายที่เธอไม่รู้จัก แถมดูสนิทกันเอามาก   พี่ฮโยไม่เคยสนิทกับใครมากเท่าเธอ แต่กับไอ้ผู้ชายคนนั้นพี่ฮโยไว้ใจถึงขนาดมานั่งคุยกันอยู่แค่สองคน แม้ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องโกรธ แต่เธอก็ไม่อยากให้ฮโยยอนไปใกล้กับผู้ชายคนนั้น ไม่ใช่สิ...

ไม่อยากให้เข้าใกล้ผู้ชายคนไหนเลยต่างหาก!!

.

.

.

          “เย็นนี้ไปซ้อมเต้นกัน เอาไว้แสดงในงานโรงเรียนอาทิตย์หน้า” อึนฮยอกพูดพลางส่งยิ้มให้ฮโยยอน แม้มือยังเกาะอยู่ที่แขนชายร่างสูงที่ชื่อชีวอน

          “ไปสิ ซ้อมที่ไหนล่ะ” ฮโยยอนตอบ ตาใสกำลังมองคู่รักตรงหน้าอย่างขำๆ อึนฮยอกที่วันๆเอาแต่ยิ้มจนเหงือกบาน กับชีวอนที่เงียบกริบพูดนับคำได้ ดูยังไงก็ไม่เข้ากันแต่กลับรักกันเอามากๆ

          “อืม...ที่หอประชุมอ่า แต่อยู่ด้านในใกล้ๆ เวทีนะ” อึนฮยอกตอบ พร้อมกับเสียงกริ่งพักกลางวันที่ดังขึ้น คู่รักทั้งสองจึงขอตัวไปกินข้าว ฮโยยอนส่งยิ้มให้อีกครั้ง แล้วลุกขึ้นเดินไปหาซอฮยอนเพื่อไปกินข้าวด้วยกัน แต่ก็ต้องหยุดความคิดนั้นเมื่อเห็นร่างสูงของซอฮยอนเดินมาพร้อมกับยงฮวา ซอฮยอนเดินมาหยุดตรงหน้าฮโยยอนเหมือนจะบอกว่าวันนี้ยงฮวาจะไปด้วย ส่วนฮโยยอนนั้นมองแขนของทั้งสองคนที่คล้องกันอยู่ แล้วฝืนยิ้มออกมา

          “พี่กำลังจะบอกเลยว่าจะไม่ไปกินข้าวด้วย มียงฮวาไปเป็นเพื่อนก็ดีแล้วล่ะ” พูดจบก็เดินหนีไปทันที ซอฮยอนอึ้งไปเล็กน้อย ฮโยยอนไม่เคยถอยไปก่อนอย่างนี้ ปกติต่อให้เอ่ยไล่    ฮโยยอนก็ไม่ยอมไปจากเธอ แต่วันนี้กลับหนีไปง่ายๆ

          “เอ่อ...วันนี้ฉันคงไปด้วยไม่ได้แล้ว” ซอฮยอนพูดขึ้นแล้วผละไปทางเดียวกับฮโยยอนทันที

          ซอฮยอนพยายามเดินหาสาวผมบรอนด์ทองที่น่าจะสะดุดตา แต่ไม่ว่าจะหาทางไหนก็ไม่เจอสักที ในที่สุด ร่างสูงก็เดินมาตรงที่ฮโยยอนนั่งอยู่เมื่อเช้า แล้วก็เป็นไปตามคาด ฮโยยอนนั่งเหม่อมองไปอีกด้านหนึ่ง ซอฮยอนจึงรีบสาวเท้าไปหาทันที แต่ก็ต้องหยุดฝีเท้าลง เมื่อเห็นซูยองเพื่อนสาวของฮโยยอนเดินไปหาร่างบาง ... นั่นสินะ พี่ฮโยเขาไม่ต้องมีฉันก็ได้นี่ ทำไมจะต้องมาเป็นห่วงด้วยนะ ... ซอฮยอนคิดเอาเองเสร็จสรรพก็เดินหนีไปโดยไม่หันกลับมาดูน้ำตาของอีกคนที่มองเธอเดินจากไป

          “ใจร้าย...” ร่างบางเอ่ยเบาๆ ซูยองที่มองตามไปก็เข้าใจทันที แต่เธอก็ทำได้เพียงแค่ลูบหัวปลอบใจอีกคนเท่านั้น

ในเวลาเย็นหลังเลิกเรียน

          ร่างบางของฮโยยอนเดินผ่านคนหลายกลุ่มที่กำลังซ้อมกิจกรรมที่จะใช้ในงานโรงเรียนอาทิตย์หน้า เธอก็เช่นกัน ถึงแม้จะเป็นครั้งแรกที่เธอไม่ได้โทรบอกซอฮยอนว่าเธอยังไม่ได้กลับไปที่หอ ก็ไม่รู้จะบอกไปทำไมในเมื่อไม่เคยได้กลับพร้อมกัน ซอฮยอนก้ไม่ได้อยากรับรู้เรื่องเกี่ยวกับเธอนัก ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนเธอจะต้องพยายามโทรรายงานทุกเรื่องให้ซอฮยอนรู้ แต่ตอนนี้เธอทำไม่ไหวแล้วจริงๆ เธอเหนื่อยที่จะตามเขาแล้วจริง

          นัยน์ตาสีสนิมของฮโยยอนมองไปที่เวทีของหอประชุม และก็พอซอฮยอนกับยงฮวาซ้อมเปียโนอยู่คู่กัน ซอฮยอนดูมีความสุข ฮโยยอนรีบเบี่ยงหน้าหนีแล้วก็เจออึนฮยอกกับชีวอน   อึนฮยอกโบกมือเรียกเธออย่างอารมณ์ดี

          “ฮโยๆๆ ฮโยยอน ทางนี้” เสียงเรียกของอึนฮยอกที่ออกแนวไม่เกรงใจใคร ทำให้คนทั้งสองบนเวทีหันมามอง ซอฮยอนเริ่มเคืองที่เห็นว่าฮโยอนไม่กลับหอแล้วไม่โทรมาบอกเธอ ร่างสูงผละจากเปียโนแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาฮโยยอนทันที

          “ทำไมไม่กลับไปที่หอ!!” ทันทีที่ถึงตัวฮโยยอน ซอฮยอนก็จับไหล่ร่างบางแล้วกำแน่น

          “พี่มาซ้อมกิจกรรม” ฮโยยอนตอบเนือยๆ มือสองข้างพยายามแกะมือของอีกคนออก แต่ซอฮยอนกลับกำแน่นกว่าเดิม

          “ทำไมไม่โทรบอกฉัน” ซอฮยอนยังคงถาม ไม่รู้เพราะอะไรแต่ยิ่งเห็นหน้าเหนื่อยๆ ของอีกคนเวลาคุยกับเธอแล้วมันยิ่งโกรธ

          “ปกติก็ไม่อยากรับรู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?” ฮโยยอนตอบสองมือยังคงปัดมือของซอฮยอนที่เริ่มทำเธอเจ็บ

          “ยังไงพี่ก็ต้องบอกฉันอยู่ดี”

          “พอเถอะซอ... ซอไม่อยากให้พี่ยุ่งกับซอ พี่ก็ไม่ยุ่งแล้วไง” พูดจบก็ดันอีกคนออกแล้วเดินไปหาอึนฮยอกที่มองมาทางเธออย่างสงสัย แต่ซอฮยอนตอนนี้เริ่มเจ็บที่หัวใจ...นี่ฉันทำร้ายพี่ขนาดนั้นเลยเหรอ... ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว มือยาวพยายามจะคว้าคนข้ารงหน้า แต่ทุกอย่างก็ดับวูบลง

          “ซอ!!” เสียงใสเสียงสุดท้าย พร้อมกับวงแขนนิ่มๆ ที่รับเธอไว้ก่อนที่เธอจะสลบไป

.

.

.

          แพขนตาค่อยๆ ขยับขึ้นทีละนิด แสงสว่างที่ด้านหน้าทำให้ต้องหลับตาลงอีกครั้ง แล้วจึงฝืนลืมตาขึ้นมาใหม่ กลิ่นยาฉุนๆ ลอยมาทำให้เธอต้องหมุนไปรอบๆ เพื่อมองว่าตัวเองอยู่ที่ไหน แล้วก็ต้องหยุดมองสาวผมบรอนด์ที่ก้าวเข้ามาในห้อง...เอ่อ ห้องพยาบาลโรงเรียนแล้วก็มาหยุดที่อะไรขาวๆ บนท่อนแขนของฮโยยอน อะไรขาวๆ ที่มองเหมือนเฝือก...

          “พี่เป็นอะไร...” ซอฮยอนรีบถามอีกคนที่ตอนนี้ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

          “ซออ่ะ!!” อีกคนกล่าวขึ้นพร้อมเดินฉับๆ มาหาเธอ ตากลมเริ่มมีน้ำใสๆ ไหลออกมา มือบางสวมกอดคนบนเตียงแล้วปล่อยโฮออกมา

          “ซออ่ะ...ทำไมไม่กินข้าว ฮึก .เป็นลมไปเลย ฮือๆ” ร่างบางที่ตอนนี้สะอื้นหนักจนน่าสงสาร มือหนาค่อยๆ เอื้อมมาลูบผมบรอนด์ทองเป็นการปลอบ

          “ก็วันนี้พี่ไม่ไปกินกับฉันนี่”

          “ขอโทษ ฮือๆๆ” ยิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นสาเหตุ ฮโยยอนยิ่งร้องหนัก ซอฮยอนรีบเปลี่ยนเรื่องทันที

          “แขนพี่ไปโดนอะไรมา” ซอฮยอนถามเสียงเข้ม ฮโยยอนผละออกมาเล็กน้อย

          “แขนร้าว...” ร่างบางก้มหน้าเงียบตอบเสียงเบา แต่ซอฮยอนกลับได้ยินชัด

          “ฉันถามว่าพี่ไปโดนอะไรมา” ซอฮยอนถามเสียงเข้มกว่าเดิม พลางจับใบหน้าอีกคนมาสบตา นัยน์ตาของฮโยยอนเริ่มมีน้ำใสๆ ไหลลงมาอีกรอบ

          “พี่วิ่งไปรับ ฮึก .. ซอ แล้ว .. มันผิดท่า” คำตอบที่ทำเอาใจคนฟังหล่นวูบ ...นี่พี่ฮโยยังเจ็บเพราะเธอไมพออีกหรือไง ทำไมถึงต้องใจร้ายกับพี่ฮโยขนาดนี้นะ... ร่างสูงไม่ได้พูดอะไรต่อ แขนยาวดึงคนข้างหน้ามากอดไว้แน่น ร่างบางร้องไห้หนักกว่าเก่า ปากก็พร่ำบอกว่าขอโทษ แม้ซอฮยอนจะพยายามปลอบว่าไม่เป็นไร

          “ฉันจะไม่เย็นชากับพี่อีกแล้ว” ซอฮยอนเอ่ยในที่สุด ฮโยยอนเงยหน้ามาสบตาอีกคน ซอฮยอนยิ้มตอบพลางลูบผมเบาๆ เป็นการบ่งบอกว่าพูดจริง

เวลาหนึ่งเดือนผ่านไป...

          ซอฮยอนยังปฏิบัติกับฮโยยอนเหมือนเดิมในที่นี้หมายถึงกลับมาเย็นชาเหมือนเดิม แต่คราวนี้ฮโยยอนไม่ถอยอีกแล้ว เธอรู้แล้วว่าเธอรักซอฮยอนมากขนาดไหน ดังนั้น เธอจึงกลับมาวิ่งตามซอฮยอนอีกรอบ ถึงแม้ว่าสัญญาของซอฮยอนในวันนั้นจะเป็นเหมือนความฝัน แต่ฮโยยอนจะไม่ยอมแพ้ เย็นนี้ก็เหมือนกัน...

          “ซอ!!”ฮโยยอนกระโดดกอดซอฮยอนทันที ซอฮยอนก้าวเข้ามาในห้องพัก

          “มีอะไร” ซอฮยอนที่กำลังเหนื่อยพยายามแกะมือปลาหมึกของอีกคนออก แต่เด็กดื้อยังกอดแน่น

          “ไปกินข้าวกัน” ฮโยอนเอ่ยชวน พร้อมส่งยิ้มหวานให้

          “ไม่ค่ะ” ซอฮยอนตอบเสียงแข็ง

          “นะๆๆๆ น๊า...” ร่างบางยังคงอ้อนต่อ

          “ไม่”

          “นะๆๆๆ...”

          “น่ารำคาญ!!” ตวาดไปอย่างลืมตัว พร้อมกับผลักร่างเล็กไปเต็มแรง ฮโยยอนที่ทรุดไปกับพื้นฝืนเงยหน้ามามองอีกคน

          “ไม่กินข้าวไปกินเค้กก็ยังดี” ฮโยยอนเอ่ยเบาๆ กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลงมา

          “พี่เลิกยุ่งก็ฉันสักทีเถอะ ฉันเหนื่อย” พูดเสร็จก็เดินเข้าห้องนอนตัวเองไป ฮโยยอนที่เริ่มกลั้นน้ำตาไม่อยู่เดินไปที่ห้องครัว เธอเดินไปเก็บจานอาหารเย็นที่เธอตั้งใจทำเต็มที่ อาหารหน้าตาน่ากินถูกกวาดลงถังขยะทั้งหมด ร่างบางเดินไปหน้ากล่องเค้ก จัดการเป่าเทียนที่ปักอยู่หน้าเค้กให้ดับ ก่อนที่จะห่อกล่องให้เหมือนเดิมแล้วโยนลงถังขยะ

          “ขอโทษนะซอ ที่พี่มันวุ่นวาย” เธอเดินไปหน้าห้องซอฮยอน มองมันอีกครั้ง แล้วเดินออกไปข้างนอก

          บางที การออกไปเดินเล่นน่าจะช่วยได้มั้ง...

          เผื่อจะมีแรงวิ่งตามเธอต่อนะ ซอฮยอน

.

.

.

SEOHYUN :

          ตอนนี้เวลาประมาณสามทุ่มแล้ว ฉันปิดหนังสือการบ้านของตัวเองก่อนที่จะเดินไปที่ครัว หิวจัง...

          แล้วฉันก็ต้องอึ้งตาแตกเมื่อพบว่าในครัวไม่มีอะไรให้กินเลย พี่ฮโยนี่...แกล้งแค่นี้ถึงกับไม่ให้กินข้าวจริงๆ เลยเหรอ เดี๋ยวฉันงอนยาวเลยดีมั้ยเนี่ย!! เอ๊ะ...นี่อะไร ฉันเดินไปที่ถังขยะเห็นกล่องห่อเค้กสวยที่นอนอยู่บนถัง ฉันลองยกขึ้นมาก็พบว่ามันยังมีน้ำหนักอยู่ นอกจากนั้นยังเห็นข้าวเย็นทั้งหมดกองอยู่ก้นถัง

          นี่มันอะไรกัน...

          ฉันลองพลิกกล่องเค้กดู พบว่ามันยังอยู่ครบทุกส่วน หน้าเค้กที่เละไป แต่ก็ยังพออ่านข้อความข้างบนนั้นได้

          ‘Happy Birthday KimHyoyeon’

          นี่ฉันทำอะไรลงไป!!

          ฉันรีบวางกล่องเค้กแล้ววิ่งไปเคาะประตูห้องพี่ฮโยทันที แต่ไม่ว่าจะเรียกเท่าไหร่ พี่ฮโยก็ไปตอบ ในที่สุดฉันก็เปิดเข้าไป แล้วก็พบว่า...

          เตียงนอนว่าเปล่า!!

          พี่ฮโยหายไปไหน

.

.

.

          ขาสั้นๆ ของฮโยยอนก้าวเข้ามาในห้องพักอย่าเงียบๆ เพราะกลัวว่าจะรบกวนการนอนของซอฮยอน ไฟในห้องพักตอนนี้ถูกปิดแล้ว เธอจึงจำต้องเดินคลำทางไปเรื่อยๆ จนไปถึงห้องนอนของตัวเอง แม้จะเตะไอนุ่นไอนี่ไปตลอดทางก็เถอะ

          “ไปไหนมา!!” ทันทีที่ฮโยยอนเปิดประตูห้อง ซอฮยอนที่ดักอยู่ก่อนที่เอ่ยถาม ร่างบางตกใจเล็กน้อย ก่อนเอื้อมมือไปเปิดไป

          “ซอ...ร้องไห้ทำไม??” เมื่อไฟในห้องสว่าง ฮโยยอนก็เห็นคราบน้ำตาบนใบหน้าใส จมูกได้รูปตอนนี้กำลังรื้นสีแดงอย่างเห็นได้ชัด ขอบตาที่ตอนนี้บวมน่ากลัว แววตาดำขลับที่ตอนนี้ฉายแววเศร้าอย่างเห็นได้ชัด ซอฮยอนไม่พูดอะไร แขนยาวๆ รั้งอีกคนเข้ามาในอ้อมกอด น้ำตาที่อุตส่าห์กลั้นไว้ ตอนนี้กลับหลั่งไหลลงมาอีกรอบ

          “ซอ...” ฮโยยอนดูอึ้งเล็กน้อยที่เห็นซอฮยอนเป็นอย่างนี้

          “ฮึก.. ซอ..ข..ขอโทษฮือออ...”

“ขอโทษทำไม ขอโทษเรื่องอะไร” ฮโยยอนดูไม่ค่อยเข้าใจ ซอฮยอนกลั้นสะอื้นเล็กน้อย

“ฮึก...ขอทาที่เย็นชา ฮึกๆ... ขอโทษ...ที่โกรธพี่ ขอโทษ ฮึก ที่ลืมวันเกิดพี่” เพียงเท่านี้ฮโยยอนก็ถึงบางอ้อ.. นี่ซอฮยอนคงไปเห็นกล่องเค้กนั่นแล้วมั้ง

“ช่างมันเถอะ อย่างน้อยตอนนี้ซอก็รู้สึกผิด อย่างน้อยตอนนี้ซอก็ยังเห็นพี่เป็นคนสำคัญ แค่นี้ก็พอแล้ว” ร่างบางพูดเบาๆ ซอฮยอนเลื่อนมาสบตาอีกคน นัยน์ตาสีสนิมของฮโยยอนตอนนี้กลับเริ่มมีน้ำตา

“แค่ให้พี่ได้รักซอก็พอแล้ว”

“...”

“พี่รักซอนะ” พูดจบริมฝีปากบางของฮโยยอนก็ถูกกลืนด้วยริมฝีปากของซอฮยอน แล้วซอฮยอนก็ผละออกมา แล้วยิ้มให้กับท่าทีงงๆ ของอีกคน

“ฉันก็รักพี่มาตั้งนานแล้ว” ซอฮยอนเอ่ย “ฉันเพียงแค่กลัวว่าคนอื่นจะมองไม่ดีที่เราเป็นผู้หญิงเหมือนกัน นอกจากนี้ฉันยังทำร้ายพี่สารพัดจน...” ยังพูดไม่จบฮโยยอนก็เอื้อมไปจุมพิตเบาๆ อีกครั้ง

“แล้วก็ไม่บอกพี่นะเด็กน้อย...ถ้ารักพี่ก็ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว” ร่างบางเอ่ยยิ้มๆ ซอฮยอนยิ้มตอบ ก่อนเปลี่ยนเป็นหัวเราะเบาๆ

“ไปนอนได้แล้ว” ฮโยยอนเอ่ย พลางผลักร่างสูงไปอีกทางแต่ซอฮยอนกลับยืนนิ่ง

“ไม่เอา ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลย”

“งั้นเดี๋ยวพี่ไปทำอะไรให้กิน” ร่างบางทำท่าจะเดินไปแต่ร่างสูงกลับรั้งเธอไว้ในอ้อมกอด

“ไม่เอา...พี่ทำให้ฉันไม่ได้กินข้าว พี่ต้องชดใช้” ฮโยยอหันมาสบตาอีกคนอย่างสงสัย แต่กลับถูกตอบกลับด้วยแววตากรุ้มกริ่มเจ้าเล่ห์ ร่างสูงยิ้มร้ายก่อนอุ้มอีกคนขึ้นมา คนโดนอุ้มนั้นตกใจทำอะไรไม่ถูก ทำได้เพียงกอดคออีกคนไว้ไม่ให้ตก ซอฮยอนยื่นหน้าไม่ใกล้แล้วยิ้มกวน

“ฉันไม่ได้กินข้าว ดังนั้นพี่ต้องให้ฉันกินพี่แทน” พูดจบก็เดินเข้าห้อง ส่วนคนในอ้อมกอดทำได้แค่ดิ้นขลุกขลัก แต่ไม่กล้าดิ้นมากเพราะกลัวตก

“ไอ่เด็กหื่น...ใครสอนเธอมานะ!!!” ความคิดสุดท้ายของฮโยยอนก่อนที่ประตูห้องจะถูกปิดลง

.

.

.

จบแล้ว!!