ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Fic บลีช เบียคุยะ x ลูเคีย

    ลำดับตอนที่ #4 : สมมุตินะสมมุติ

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.67K
      15
      8 พ.ค. 51

    3  สมมุตินะสมมุติ

     

                    จะบ้าหรือไงเจ้าคิดตลก ข้าไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย  ก็แค่

                แค่อะไร

     

                เร็นจิถามซ้ำแบบไม่ยอมปล่อยให้ลูเคียคิดเรื่องโกหกแม้แต่น้อย  คนถูกถามนั้นก็อึกอักไม่รู้จะพูดยังไง  เพราะขนาดเรื่องมันเป็นยังไงเธอเองยังไม่ค่อยเข้าใจด้วยซ้ำ

     

                ขนาดตัวเองยังไม่เข้าใจเลยแล้วจะไปเล่าให้ใครฟังได้ยังไงล่ะงานนี้

     

                ลูเคียเจ้าเป็นอะไร

     

                เร็นจิถามเพื่อนสาวตัวเองซ้ำอย่างร้อนรนกับท่าทีของหญิงสาว

     

                ยัยบ้านี้ไปทำเรื่องอะไรมาอีก

     

                ลูเคียเหลือบตามองดูคนตรงหน้าอย่างชั่งใจ  เร็นจิคือเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้  ถ้าเล่าให้ฟังแล้วก็อาจจะช่วยเธอได้ก็ได้  แต่ถ้าเล่าไปแล้วมันกลายเป็นเรื่องใหญ่เข้าไปอีกล่ะ  เจ้าบ้านี้ยิ่งถนัดอยู่ด้วยไอ้ทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่นะ

     

                ลูเคีย

                คือสมมุตินะ  นี้เป็นแค่เรื่องสมมุตินะเร็นจิ  ถ้าเกิดมีคนๆหนึ่งไปนอนหลับอยู่ใต้ต้นไม้  แล้วอยู่ๆฝนก็ตกแบบไม่รู้ตัว  แต่พอตื่นเช้าขึ้นมาตัวข้ากลับไปอยู่ที่ห้องแล้ว  เจ้าว่าข้าจะไปได้ยังไงเร็นจิ

     

                งง

                งงสุดขีด

     

                มันจะสมมุติทำไมให้ยากเย็นเพราะฟังหน่อยเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นเรื่องของเจ้าชัดๆลูเคีย  แต่ยัยบ้านี้ไปทำอะไรมาอีกล่ะเนี่ย  ขยันก่อเรื่องชะมัดยาก

     

                เจ้าว่าข้านอนละเมอหรือเปล่าเร็นจิ

     

                ละเมอบ้านเจ้าดิ  เดินไกลขนาดนั้น

     

                ข้าว่าถ้าเจ้าละเมอได้ถึงขนาดนั้นนะ  มีหวังวันหลังเจ้าคงปลดปล่อยดาได้ทั้งๆที่ยังหลับได้แน่นอนเชื่อข้า

     

                เร็นจิพูดประชดคนที่ตั้งสมมุติฐานแย่ๆ  แต่พอเห็นสีหน้าของหญิงสาวนั้นทำเอาเร็นจินั้นยิ่งห่วงเข้าไปใหญ่

     

                ขนาดว่าขนาดนี้ยังไม่มีสวนกลับ  อาการหนักแน่นอนงานนี้

     

                เจ้าลองคิดดูดีๆ ลูเคีย  ว่าก่อนเจ้าตื่นนะเจ้ารู้สึกอะไรก่อนหน้านี้มั๊ย  หรือว่าเจ้าคิดว่าเจ้าฝันเห็นอะไรหรือเปล่า  เจ้าลองนึกดูดิลูเคีย

     

                ก่อนตื่นนะเหรอ 

                รู้สึกเหมือนกับเห็นใครบ้างคนนะ

                แล้วก็รู้สึกอุ่นๆ  ทั้งที่เปียกฝนอยู่

     

                นึกออกหรือยังลูเคีย

     

                เร็นจิถามย้ำ  ลูเคียก็ได้แต่รวบรวมความคิดพยายามเรียบเรียงเป็นคำพูดให้เพื่อนสนิทฟัง

     

                เหมือนกับเห็นใครบ้างคน  แล้วสงสัยเขานั้นละที่เป็นคนอุ้มชั้นกลับห้องละมั้ง  แล้วก็รู้สึกเหมือนกับว่าจะเช็ดตัวให้แล้วก็เหมือนกับ

                เหมือนกับอะไร

     

                เร็นจิถามเสียงเข้ม  มือกำดาบฟันวิญญาณไว้แน่น

                ถ้าไอ้บ้าตัวไหนกล้าทำอะไรลูเคียแม้กระทั้งปลายเล็บแล้วล่ะก็  พ่อจะฟันไม่เลี้ยงเลยค่อยดู

     

                เหมือนกับ

                ลูเคียพูดย้ำแบบไม่แน่ใจว่าจะเล่าดีหรือไม่เล่าดี  นิ้วเรียวก็กดริมฝีปากของตัวเองอย่างคิดหนัก  เร็นจิเลยเอื้อมมือไปดึงมือของลูเคียออกมาจากปากของตัวเอง

     

                นี้เจ้าไม่รู้เลยหรือไงว่าปากเจ้านะบวมขนาดไหน  ยังจะไปกดมันอีกเดี๋ยวปากแตกจะทำยังไงห๊ะ

     

                ไม่เคยดูแลตัวเองเลย  ไปทำอีท่าไหนอีกล่ะปากถึงได้บวมมาอย่างนั้น  สงสัยคงเม้นปากมาตลอดทางเลยมั้งเนี่ย

     

                ซู่ม

     

                พลังกดดันวิญญาณขนาดมหาศาลพุ่งตรงมายังบุคคลทั้งสอง  เร็นจิถึงกับชะงัดไปทันที่

     

                เจ้าทำอะไรกัน  เร็นจิ  ลูเคีย

     

                น้ำเสียงเย็นชาดังขึ้นข้างหลัง  ทำเอาเร็นจินั้นฟังอย่างงุนงง  ว่ามันมีอะไรกันแน่ที่ทำให้ท่านหัวหน้าถึงเผลอปล่อยพลังกดดันวิญญาณออกมาได้

     

                มีอะไรครับหัวหน้า

     

                เร็นจิถามงงแบบไม่เข้าใจ  แต่พอเห็นสายตาของคนถูกถามนั้นล่ะ  ทำเอาเร็นจิรีบปล่อยมือของลูเคียทันที่  ทำให้แรงกดดันวิญญาณนั้นเริ่มจางหายไป

     

                คนอะไรว่ะ  หวงน้องเป็นบ้า 

     

                เร็นจิได้แต่คิดในใจแล้วก็รีบพูดอธิบายทันที่  เมื่อเห็นสายตาคำถามของผู้บังคับบัญชา

     

                คือลูเคียเอามือไปกดปากตัวเองนะครับ  แต่ผมเห็นปากของลูเคียมันบวมอยู่กลัวจะเป็นแผลเลยดึงมือของลูเคียออกนะครับ

     

                เบียคุยะฟังคำอธิบายของรองหัวหน้าตนเสร็จก็ไม่พูดอะไร  ตาสีน้ำเงินนั้นหันไปทางหญิงสาวที่ยังดูงงๆกับสถานการณ์อยู่

     

                แล้วเจ้ามาทำไมลูเคีย

                คือ  ข้าเอาเอกสารจากหัวหน้าอุคิทาเกะมาให้ท่านพี่ค่ะ

     

                ลูเคียยื่นเอกสารให้กับเบียคุยะ  ชายหนุ่มก้มดูหัวข้ออยู่เล็กน้อย  ก่อนจะหันกลับมามองใบหน้าของหญิงสาวอีกครั้ง

     

                ข้าจะไปอ่านที่ห้อง  เจ้าก็ตามไปรอที่นั้นด้วยก็แล้วกัน

                ค่ะ

     

                ลูเคียโค้งคำนับรับคำสั่ง  เดินตามหลังชายหนุ่มไป  แต่ทว่าพอเร็นจิขยับจะเดินตามเบียคุยะกลับหยุดขึ้นมาซะเฉยๆ

     

                เร็นจิเจ้าไปเอาเอกสารที่หน่วย 11  ให้ข้าด้วยนะ

     

                เบียคุยะสั่งทิ้งท้าย  ก่อนจะเดินจากไปแบบไม่รอฟังตำอุทธรณ์ของรองหัวหน้าที่ทำหน้าเหมือนอยากจะตายให้รู้แล้วรู้รอด

                  ไปเอาเอกสารหน่วย 11  เป็นงานที่ถือได้ว่าโหดสุดยอดของงานทั้งหมด  เพราะกว่าจะหาตัวหัวหน้าเจอ  แถมเจอแล้วดีไม่ดี  ถูกท้าสู้อีก  กว่าจะได้เอกสารกลับมานั้นแทบลากเลือด

     

                ซวยซะมั๊ยล่ะเจ้าเร็นจิ

                ท่านหัวหน้าแกล้งข้าหรือเปล่าเนี่ย

     

    -------------------------------------------------------------------------------------------

     

                555  รู้สึกว่าตอนที่แล้วมีแต่คนทายว่าพี่เบียแห๊ะ  แต่ผิด 555  แต่เร็นจินี้ก็คิดแต่ว่าพี่เบียเราหวงน้องนะ  ไม่คิดว่าหึงบ้างเลยแห๊ะ  ไม่รู้ว่างานนี้ลูเคียไปหาคนปรึกษาถูกหรือเปล่านี้     เหมือนเดิมใครมีฟิคบลีชสนุกๆก็บอกกันบ้าง  ใครมีรูปเจ๋งก็บอกกันด้วยนะจ๊ะ  แล้วก็ขอโทษด้วยที่บ้างอันก็พิมพ์ผิด  ไอแอมซอรี่  เผอิญรีบไปหน่อย  ตรงไหนไม่ดีก็บอกกันบ้างนะจะได้แก้

                                                        ขอให้ทุกคนมีชีวิตรอดบนโลกเบี้ยวๆใบนี้นะ

                                                                                        ja_ja_

                   

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×