คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : หลับ
4 หลับ
“เจ้ากินชากับขนมบนโต๊ะรอข้าก่อนก็แล้วกัน”
เบียคุยะชี้ให้ลูเคียนั่งรอที่โซฟาตัวนุ่มภายในห้อง หญิงสาวนั้นก็ได้แต่พยักหน้ารับ ตาสีม่วงครามนั้นก็สำรวจภายในห้อง ห้องที่จัดได้ว่าใหญ่พอควร โทนสีของห้องนั้นโดยมากก็จะเป็นสีขาวซะส่วนใหญ่ อากาศก็ถ่ายเทสบายชวนให้ง่วนอยู่ไม่น้อย
ลูเคียคิดในใจก่อนจะหันไปทางเบียคุยะที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาอ่านเอกสรที่อยู่ในมืออยู่
สงสัยคงเป็นเอกสารสำคัญมั้ง แต่นานจังเลยชักจะง่วนนอนแล้วล่ะซิ
หนังตาของลูเคียนั้นเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆจากฤทธิ์ยาที่กินเข้าไปเมื่อตอนเช้า ประกอบกับโซฟานุ่นๆที่อยู่นั่งอยู่นั้นก็ชวนนอนอยู่ไม่น้อย แถมอากาศก็ยังเป็นใจมีสายลมเย็นๆมาปะทะอยู่แทบจะตลอดเวลาซ้ำยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้อีกตังหาก
หลับแล้วล่ะซินะ นึกอยู่แล้ว
เบียคุยะยิ้มอย่างขำๆ ขายาวนั้นก็เดินอย่างช้าๆมาที่หญิงสาวที่เผลอหลับไป ถึงใบหน้านั้นจะดูเฉยชาราวกับปกติ แต่นัยน์ตาสีน้ำเงินนั้นพราวระยิบราวกับกำลังยิ้มกับท่าทีของหญิงสาวตรงหน้า ชายหนุ่มโน้มหน้าเข้าไปใกล้กับใบหน้าหวานของหญิงสาว กระซิบถ้อยคำเบาๆอย่างอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยมีใครได้ยินแม้กระทั้งคนที่หลับ
“หลับให้สบายนะ ลูเคีย”
หิวข้าวชะมัด
ลูเคียเริ่มขยับตัวจากห้วงนิทรา เมื่ออยู่ๆท้องนั้นเริ่มประท้วงหาอาหารที่ไม่ได้เจอมาตั้งแต่ตอนเช้า
รู้งี้กินข้าวตั้งแต่ตอนเช้ามาด้วยก็ดี
เดี๋ยว นี้ข้าเอาเอกสารมาให้ท่านพี่นี้นา
ลูเคียลืมตาตื่นทันที่ แต่พอตื่นขึ้นมาตาสีม่งครามนั้นก็เห็นเบียคุยะที่กำลังนั่งอ่านเอกสารเหมือนกับทุกที่ ลูเคียมองไปรอบๆก็เห็นทุกอย่างนั้นคล้ายคลึงกับตอนที่ยังไม่หลับ หัวก็เริ่มประเมิณสถานการณ์แบบเข้าข้างตัวเอง
ข้าหลับไปแค่แป็บเดี่ยวแน่ๆ ท่านพี่ถึงยังไม่รู้ตัว
ใช่ ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ
ลูเคียคิดสรุปในใจอย่างง่าย ก่อนจะจัดท่าของตัวเองให้เรียบร้อยราวกับว่าตัวเองนั้นไม่เคยแอบหลับมาก่อน ท่าที่ที่เจ้าตัวไม่รู้แม้แต่น้อยว่าอยู่ในสายตาของใครบ้างคนมาตลอด
ก๊อก ก๊อก
“ขออนุญาตค่ะ ท่านหัวหน้าคุจิกิ”
เสียงขออนุญาตดังขึ้น พร้อมกับยมทูตสาวที่ถืออาหารเข้ามาภายในห้อง ก่อนจะวางไว้ตรงหน้าลูเคีย แล้วโค้งคำนับเดินออกไปจากห้อง
แย่ แย่ที่สุดมาวางไว้หน้าข้าทำไม ข้ายิ่งหิวๆอยู่
ถ้าออกอาการต่อหน้าท่านพี่แล้วล่ะก็น่าอายจะตายชัก
“ลูเคียเจ้าช่วยกินข้าวพวกนั้นแทนข้าหน่อย ข้าไม่หิว” เบียคุยะสั่งหญิงสาวโดยไม่มองหน้าคยที่ถูกรับคำสั่งแม้แต่น้อย
“คือข้าว่า”
“กินเถอะลูเคีย”
“เอ่อค่ะ”
ลูเคียรับคำสั่ง ก่อนจะหันไปดูอาหารตรงหน้า ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อมีแต่ของโปรดเธอทั้งนั้น อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้นกำลังหิวอยู่พอดี
ลูเคียคิดอยู่ในใจก่อนจะจัดการอาหารบนโต๊ะอย่างรวดเร็วด้วยความหิว โดยไม่รู้แม้แต่น้อยว่าตอนนี้ตัวเองเป็นเป้าสายตาของใครบ้างคนที่แอบดูอยู่
“กินยานั้นด้วยนะลูเคีย”
เบียคุยะสั่งลูเคียที่กำลังมองเจ้าตัวยาสีดำสนิทที่อยู่ข้างๆเจ้าข้าวแบบไม่ค่อยไว้วางใจ พอได้ยินคำสั่งนั้นก็จะออกปากประท้วง แต่คนที่สั่งนั้นกลับใช้ก้าวพริบตามาปรากฏตรงหน้าหญิงสาวซะก่อน
“กินไปเถอะไม่มีอะไรหรอก”
“เอ่อ ค่ะ”
ลูเคียรับคำอย่างช่วยไม่ได้ แต่ทันที่ที่ยาเข้าปากนั้นลูเคียก็ทำหน้าเหย่เกทันที่เนื่องจากความขมของตัวยา
“กินนี้ตามไปซิจะได้ไม่ขม”
เบียคุยะเทอะไรบางอย่างใส่แก้วให้กับหญิงสาว ลูเคียรับมากินตามคำสั่งทำให้ปากที่ขมเนื่องจากฤทธิ์ยานั้นหายไปแทบจะทันที่
“ขะ ขอบคุณค่ะ”
ลูเคียถึงกับพูดตะกุกตะกักเมื่ออยู่ๆ เบียคุยะนั้นก็ขยับเข้ามาใกล้เกินความจำเป็น มือหนานั้นก็ไปวางไว้บนหน้าผากของหญิงสาวโดยที่ไม่ได้ขออนุญาต
“ตัวไม่ร้อนมากแล้ว เย็นนี้ไม่ต้องกินยาก็แล้วกัน นี้เอกสารเอากลับไปให้อุคิทาเกะดีๆล่ะ”
เบียคุยะยื่นเอกสารให้กับลูเคียที่อยู่ๆหน้าก็แดงอย่างไม่มีสาเหตุ ลูเคียก็ได้แต่พยักหน้ารับก่อนจะรีบเดินฉับๆออกจากห้อง
ข้าเป็นบ้าอะไรเนี่ยตะกี้นี้
แค่ท่านพี่ถูกตัวนิดหน่อยก็ทำท่าอย่างกับจะเป็นลม
หัวใจก็เต้นเร็วซะจนนึกว่าจะเป็นกลองซะแล้ว
ข้าเป็นบ้าอะไรเนี่ย
ว่าแต่ท่านพี่รู้ได้ว่าข้าไม่สบายล่ะ เมื่อเช้านี้ท่านพี่ออกบ้านก่อนข้าซะอีก
ทางฝ่ายหน่วย 13 นั้นก็พากันดีใจจนแทบน้ำตาร่วงเมื่อลูเคียนั้นกลับมาที่หน่วยเรียบร้อยพร้อมกับเอกสารหลังจากที่หายไปร่วมครึ่งวัน นักสู้อันดับที่ 3 ทั้งสองคนแห่งหน่วย 11 ถึงกับเผลอกระโดดกอดกัน อุคิทาเกะที่ออกมารอที่หน้าหน่วยนั้นก็ถอยหายใจเฮือกใหญ่
“ทำไมไปนานจังเลยล่ะ คุจิกิ”
อุคิทาเกะถามแบบไม่ค่อยแน่ใจกับอาการของคนเป็นลูกน้องที่ดูแปลกๆไป
“ก็ท่านพี่เขาอ่านนานนะค่ะ แล้วก้หัวหน้าค่ะ ข้าลาป่วยกลับบ้านเลยนะค่ะ ขอโทษท่านหัวหน้าที่มาทำงานไม่ถึงชั่วโมงก็ขอกลับ”
ลูเคียพูดขอแบบไม่ฟังคำอนุญาต ก่อนจะเดินแบบใจลอยๆกลับไปที่บ้านคุจิกิ อุคิทาเกะนั้นก็ได้แต่มองลูกน้องที่เดินไปจนลับสายตา ก่อนจะก้มลงมองเอกสารในมือ
อ่านนาน
คนอย่างคุจิกิเบียคุยะนี้นะ อ่านกำหนดประชุมแค่หน้าเดียวนานร่วมสามสี่ชั่วโมง มันเป็นไปได้ยังเนี่ย
และอีกอย่างตอนนี้มันก็เกือบจะเที่ยงอยู่แล้ว ลูเคียไปทำอะไรมาถึงได้หลงเวลาซะขนาดนี้เนี่ย
หรือว่าเค้าจะใช่งานลูเคียมากเกินไปหรือเปล่า
ขืนเบียคุยะคิดว่าเค้าใช้งานลูเคียหนักละก็มีหวังถูกฉีกอกแน่ๆ
กลุ้มจริงๆ
-------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีจ๊ะ เจเจ้าประจำนั้นเองใกล้เปิดเทอมแล้วเลยมาอัพติดกันนิดหน่อย พี่เบียแกนี้ก็ทำไปได้เนอะ กระดาษแผ่นเดียวอ่านซะนาน น้องหนูลูเคียอีกดันไปหลับซะได้ 5555 รู้สึกว่าแต่งไปแค่งมานี้อาการโรคจิตคนแต่งจะกำเริบขึ้นมาเรื่อยๆแหะ คนอ่านคิดว่าไง ว่าแต่ว่าใครมีฟิคบลีชมันๆที่อื่นก็บอกกันหน่อยนะ คนแต่งจะได้อ่านไว้เก็บข้อมูลบ้าง เป็นคู่อื่นก็ได้เนืองจากเท่าที่ดูคู่ที่หายากเต็มกลืน(เพราะงี้แหละคนแต่งมันถึงแต่งเองอ่านเองอยู่นี้ล่ะ) ส่วนรูปใครมีก็บอกบ้างนะจะได้ตัดฉับๆอีกเป็นคู่อื่นก็ได้เพราะไงก็ตัดมาเป็นคู่เบียลูอยู่ดีนั้นแหละ แต่ถ้ามีเป็นคู่เบียลูด้วยก็ดี(แต่ว่าถ้าจะหายากเพราะคนแต่งก็หาไม่ค่อยได้ถึงได้ตัดรูปเองจนถึงเดี๋ยวนี้)
เจก็มารายงานตัวแค่นี้ล่ะ เพราะวันจันทร์ก็เปิดแล้วคลได้แต่อัพนิยายไม่ว่างมาพิมพ์คุยแบบนี้ รักคนอ่านทุกคนนะ
ขอให้ทุกคนมีชีวิตรอดบนโลกเบี้ยวๆใบนี้นะ
ja_ja_
ความคิดเห็น