~เรื่องเล่าของเจ้าหญิง~

เนื้อเรื่อง

ฉันขอแทนตัวเองว่าเจ้าหญิงนะคะ คือว่าฉันเป็นอดีตแฟนของเจ้าชายคนนึงค่ะ เมื่อเร็วๆนี้ ฉันได้พบกับความสูญเสียอันใหญ่หลวงนัก อยากจะระบายให้ทุกๆคนฟัง รบกวนช่วยฟังเรื่องที่ฉันจะเล่าต่อไปนี้ด้วยนะคะ

เรื่องมันเริ่มจาก...

“แต่งงานกับฉันนะเมย์”

“แต่ว่ามันคงเร็วเกินไป เราเพิ่งอยู่ม.ปลายเองนะคิน”

คิน คือเพื่อนร่วมห้องของฉันเอง เขามีตาสีน้ำตาลเข้ม ผมสีเดียวกับตา จมูกโด่งเป็นสันได้รูป ใบหน้าซึ่งแต้มไว้ด้วยรอยยิ้มตลอดเวลา บ่งบอกถึงอุปนิสัยของเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี

 และวันนี้ เขาก็เพิ่งมาบอกกับฉันว่า เขาคือเจ้าชายที่ถูกส่งมาตามหาเจ้าหญิงของเขาเอง!!!

“ฉันรู้ว่านายเป็นเจ้าชาย แต่ว่านายจะมาบังคับฉันอย่างนี้ไม่ได้นะ” ฉันแหวออกไปด้วยความโมโห ฮึ่ย เจ้าชายก็เจ้าชายเหอะ ส่วนคินพอเห็นฉันโมโหก็มีสีหน้าอ่อนลง พลางพูดว่า

“ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เธอโกรธ ฉันแค่...” เขาหยุดไว้แค่นั้น

“แค่อะไร” เกลียดนักเชียวพวกพูดค้างๆคาๆเนี่ย

“ฉันแค่อยากคบกับเธอก่อนที่เวลาของฉันจะหมด ก็แค่นั้นเอง” เขาพูดแล้วก็น้ำตาซึม เสียงของเค้ามันช่าง...ไม่รู้สิ เศร้าน่ะ

“อย่าร้องไห้น่า ไม่สมกับเป็นนายเลยนะ...” เงียบไปสักครู่ก่อนจะพูดต่อ

“เอางี้มั้ย ฉันจะคบกับนายก็ได้ แต่ว่าฉันจะไม่ไแสดงความรักกับนายแบบแฟนนะ”

“จริงเหรอ ขอบใจจริงๆนะ ขอบใจมาก แค่ 1 เดือนก็พอแล้วสำหรับฉันน่ะ”

“อืม เข้าใจแล้ว”

หลังจากนั้นฉันก็คบกับเค้า ถึงมันจะดูแปลกๆในสายตาคนอื่น เพราะเราไม่เคยไปเที่ยวหรือกินข้าวด้วยกันเลย แต่เค้าก็ยังคงยืนยันว่า ขอแค่มีฉันอยู่ข้างๆเขา ก็ดีใจแล้ว

แต่น่าแปลกใจแฮะ ช่วงนี้ฉันไม่ได้เจอคินเลย ตอนเที่ยงเค้าก็หลบฉันด้วยการบอกว่ามีธุระ พอไปที่บ้านแม่เค้าก็บอกว่าไม่อยู่บ้าน แถมช่วงหลังๆนี่ยังดูท่าจะซูบลงด้วย

1 เดือนต่อมา

วันนี้เป็นวันครบรอบคบกัน 1 เดือนของเรา ฉันซึ่งปกติไม่เคยสนใจเรื่องอย่างนี้มาก่อน แต่วันนี้ฉันกลับซื้อดอกไม้ไปให้คิน  หรือว่าฉันจะหลงรักเขาซะแล้วน่ะ ไม่น่าเชื่อเลยว่า ระยะเวลาเพียง 1 เดือน ฉันจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้

อาจเป็นเพราะเขาคอยเทคแคร์ฉันตลอดเวลาด้วย ฉันซึ่งคอบปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองมาตลอดจึงจำต้องยอมรับมัน แต่ทันทีที่ฉันไปถึงหน้าบ้านเขา ก็พบพ่อแม่ของเขารีบเร่งวิ่งออกจากบ้าน พอท่านเห็นฉันก็รีบบอกฉันว่า

“อ้าว หนูเมย์ คินกำลังแย่ รีบไปที่โรงพยาบาลกับน้าเร็ว”

ตอนนั้นฉันไม่มีความรู้สึกอะไรหลงเหลืออยู่อีกแล้ว นี่มันอะไรกันน่ะ กำลังแย่ หมายความว่าไงกัน

พอมาถึงโรงพยาบาล แม่ของคินก็เข้าไปคุยกับคุณหมอที่เดินออกมาจากห้องๆหนึ่ง แล้วท่านก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องนั้นทันที แล้วฉันก็ต้องช็อค เมื่อเห็นคินนอนอยู่ที่เตียงนั่น สภาพเหมือนคนไร้วิญญาณเต็มที แต่เขาก็ยังคงลืมตาขึ้นมาคุยอยู่ แล้วเขาก็กวักมือเรียกฉันให้เข้าไปหา ฉันรีบปาดน้ำตาแล้วเดินเข้าไปอย่างช้าๆ เพราะไม่อยากให้เขาเห็นว่าฉันต้องร้องไห้

“มาจนได้...นะเมย์” เสียงของเขาฟังดูเหนื่อยเต็มทีแล้ว

“นายเป็นอะไรไปน่ะ ไหนว่าวันนี้จะไปกินข้าวกับฉันไง ครั้งแรกของเรานะ” ฉันถามออกไปทั้งที่รู้คำตอบดี

“ฉัน...ขอ....โทษ...ที่ไม่สามารถ...ทำได้นะ” เขาพูดแค่นั้นแล้วก็หยุดหายใจอย่างแรงก่อนจะพยายามพูดต่อ

“ฉันมี...นี่...มาให้เธอ...ด้วยนะ” เขาพูดพลางหยิบแหวนให้ฉันวงหนึ่ง มันสลักไว้ว่า kin & may 30 days

“เป็นของ...ดูต่างหน้า...ไงล่ะ...เฮือก!!!” เขาหายใจเหมือนกับว่าไม่มีอากาศให้หายใจอีกแล้วตอนนี้

“อะไรน่ะ นายพูดอะไรของนาย เรายังอยู่ด้วยกันนะ ไม่เอา...ฉันไม่ยอม”

“ฉัน...คงไม่ไหว...แล้วเธอ...ดูแลตังเอง...ดีๆนะ...”

ฉันที่พอรู้รางๆว่าจะเกิดอะไรขึ้นจึงรีบคว้าตัวเขาเข้าไปกอดไว้

“ไม่เอา ฉันไม่ให้นายไปไหนทั้งนั้นน่ะ...อย่าไปนะคิน”

“จำเอา...ไว้นะถึงฉัน...จะไม่...อยู่...ฉันก็จะรัก...เธอตลอดไป...” เขาพูดไว้แค่นั้นแล้วก็ค่อยๆหลับตาลงช้าๆ เสียงอีซีจีดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าเขา...จากไปแล้ว

“ไม่นะ ฉันรักนายนะคิน...ฟื้นขึ้นมาสิ ขอร้องล่ะ ฮือๆ...”

หลังจากตรวจชีพจรเสร็จแล้ว คุณหมอก็หันมาบอกแม่ของคินว่า

“เสียใจด้วยครับ...สิ้นลมแล้ว”

“คิน ทำไมนายถึงทำอย่างนี้ ฉันขอโทษ ถ้าฉันรู้ว่าเวลาของนายมีค่าขนาดนี้ฉันคง...ฮือๆ...ฉันรักนายนะ!!!”

เวลานั้น ทั่วทั้งห้องพลันเงียบงัน และฉันก็ได้ยินเสียงๆหนึ่งดังขึ้น

“...ฉันจะรักเธอตลอดไปเช่นกัน...”

End

จบแล้วค่ะ...เล่าไปก็น้ำตาซึมเหมือนกันนะเนี่ย  อย่างไรก็ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่รับฟังเรื่องราวของฉันจนจบนะคะ ขอบคุณจริงๆ

เพื่อนๆคะ เค้าว่ากันว่า คนเราจะรู้ค่าของๆสิ่งนั้นก็ต่อเมื่อเราสูญเสียมันไปแล้ว...จริงไหมคะ ฉะนั้นเพื่อนๆควรจะดูแลรักษาของๆตนให้ดี อย่าให้เป็นเหมือนกับฉันนะคะ จะได้ไม่ต้องเจ็บแบบฉัน...

Princess May