ณ ห้วงภวันดร

ลำดับตอนที่ #64 : ของฝาก?

“ขุนแสน”

กำไลเอ่ยชื่อผู้ที่กำลังเดินเอามือไพล่หลังก้าวอาดๆ บนเรือนตน ตัวโตหน้านิ่งขรึมราวยักษ์วัดแจ้ง ผู้มาใหม่ชายตามองเย็นครู่หนึ่ง บ่าวของกำไลก็หลบตาวูบคลานถอยห่างราวคนมีชนักติดหลัง

“คุณมาเรือนนี้ทำไมอีกคะ”

“ทำไมฉันจักมามิได้ นี่เรือนฉัน”

กรวลัยเหม็นเบื่อขุนแสน ที่กับเธอละเสียงห้วน ตีหน้ายักษ์ใส่ตลอดเวลา พออยู่กับสาวละหน้าบานอมยิ้ม

“ผีเข้ารึ จึ่งทำตาค่อนปะหลับปะเหลือก”

“ป่าว...เหม็นขี้หน้าคน”

“เหม็นก็ต้องทนเอา เพราะเจ้าเป็นคนเลือกที่จักเป็นเมียฉันเอง”

“พูดบ่อยจัง ทำไมจะมาเรียกร้องสิทธิ์ผัวอะไรอีก อ๋อ...หรือจะมาหาเรื่องที่ฉันไปขัดจังหวะชะม้ายชายตาจีบกันของพวกคุณ จะบอกให้นะไม่ได้อยากขึ้นไปสักนิด แต่ก็นั่นล่ะไม่มีใครเชื่อ แถมโดนด่ากลับมาอีก”

“ว่าพอหรือยัง” คนถูกว่าถามเรียบ แต่ความเรียบของขุนแสนไม่เบาจึงแลคล้ายกับคนตวาด

“!” 

คนถูกถามไม่ตอบ สะบัดหน้าหนี ใจจริงเธออยากด่าอีก แต่ก็เกรงกลัวเขาอยู่บ้างเหมือนกัน ต่อให้เก่งกล้าแค่ไหนถ้าลองมาเป็นเธอที่ต้องอยู่ตัวคนเดียวในยุคนี้ดูสิ กล้ามาขนาดนี้ก็เสียงสันหลังเหมือนกัน เกิดเขาชักดาบออกมาปาดคอ พี่เย็นก็ช่วยเธอไม่ได้

 “อ้าว เกิดเป็นใบ้ขึ้นมาอีก”

“อ้ายหมาย”

“ขอรับท่านขุน”

“เอาของที่ข้าให้เอ็นไปหามาขึ้นมากงนี้ซิ”

สิ้นคำสั่ง ร่างสูงใหญ่ของอ้ายหมายก็โผล่ที่หัวกระได กรวลัยหันมองเธอลืมเสียสนิทว่าปกติหมายจะอยู่เฝ้าที่เรือนนี้ แต่วันนี้ตั้งแต่เช้าก็ไม่เห็นหน้า ไม่อย่างนั้นคงได้ช่วยยืนยันว่านางเป็นคนมาบอกให้เธอไปคุณหญิงแล้ว

หมายคลานเข่าเข้ามาพลางยกอะไรบางอย่างรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า มองไม่ออกว่าคืออะไรเพราะมีผ้าสีน้ำตาลเข้มห่อคลุมปิดมิดชิด

แม้จะเคืองโกรธขุนแสน แต่ความอยากรู้ชนะทุกสิ่ง จึงเอ่ยถามขุนแสนเสียงห้วน

“ให้พี่หมายเอาอะไรมา”

“เจ้าคะหล่อนมิมีแล้วรึ คุณแม่ก็สอน ฉันก็สอนเหตุใดมิจดจำ”

“เจ้า...คะ” 

กำไลต้องใจประชดประชันยียวนเขาด้วยการลากเสียงยาว ตั้งใจจะแหย่ให้คนโมโหกระพือจมูกข่มกลั้นเหมือนทุกครั้ง แต่ผิดคาดคราวนี้เหมือนเขาจะเตรียมตัวตั้งรับมาดี สบตาเธอครู่เดียวด้วยสีหน้านิ่งเรียบเฉยดังเดิม ก็หันไปชี้สั่งให้อ้ายหมายวางห่อนั้นลงข้างเธอ

“!”

“เปิดดูสิ”

อะไร? คำแรกที่แวบเข้ามาในหัว เจ้าสิ่งนี้มันคือ?... และเขาให้เธอทำไม? ให้ของขวัญ ก็ไม่น่าจะใช่นะอย่างขุนแสนเนี่ยนะจะให้ของขวัญเธอ อิมพอสซิเบิ้ล