ณ ห้วงภวันดร

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ

“พี่ขายให้หนูเถอะ”

.........................

ร้านก๋วยเตี๋ยวติดริมน้ำในตลาดน้ำเกาะเกร็ดคลาคล่ำไปด้วยผู้คน เนื่องจากร้านนี้เป็นที่รู้จักกันว่าถ้าใครมาเกาะเกร็ดไม่ได้ชิมก๋วยเตี๋ยวโบราณถือว่ามาไม่ถึง เพราะเหตุนี้ซันช่ายผู้มียอดฟอลโลเวอร์ในไอจีหลักแสนจึงต้องลากกรวลัยมาเช็คอินด้วย เพื่อเอาไว้อวดแฟนคลับตามวิถีเน็ตไอด้อล

“แล้วบรรดากุมารเอย ลูกเทพเอยที่อยู่ในห้องไม่ตีกันหรอ” กรวลัยถามขึ้นขณะตักน้ำซุปที่ปรุงรสขึ้นมาชิม

“ไม่ตีสิ นี่เขาไอ้ไข่เชียวนะ”

“แล้วต่างกันยังไงเนี่ยะก็เหมือนกุมาร” พูดไปก็จิ้มบนกล่องไอ้ไข่ของเพื่อนที่วางไว้บนโต๊ะให้ดู

เจ้าของกุมารรีบหยิบถุงของรักออกห่างมือเพื่อน ก่อนจะอธิบายในมุมของตัวเอง

“อย่ามาลบหลู่นะ ไม่เหมือน นี่ไอ้ไข่อายุเยอะกว่าบรรดากุมารอีก ใครบูชาก็มีแต่เฮง ถูกหวยเอย ขายของก็ดี้ดีนะเธอ แบบใครบนอะไรก็ได้ดั่งใจ เนี่ยะเขากำลังฮิตกันแบบของมันต้องมีอ่ะเข้าใจไหม แต่พูดไปแกก็ไม่รู้เรื่องหรอก คนไม่เชื่อพูดไปก็เท่านั้น”

“แล้วซื้อมาเยอะแยะ เขาจะแบ่งหน้าที่ช่วยกันรึไง แล้วแกจะรู้ได้ยังไงว่าที่โชคนั้นน่ะไอ้ไข่ตนไหนช่วย”

“นี่น่ะฉันจะเอาไปทำเป็นกำไลข้อมือ กะว่าจะถ่ายสวยๆ ลงในไอจี ขายด้วยตะหาก”

“อ้อ” กำไลรับคำแล้วนึกถึงความรู้สึกของตัวเองตอนได้สัมผัสกำไลวงนั้นเมือ่ผ่านมา

“พูดถึงพี่เค้าก็ใจดีนะที่ให้กำไลแกด้วย ตอนแรกนึกว่าจะขายซะอีกเห็นแกตาวาวๆ แบบอยากได้มาก” ลากเสียงคำว่ามากยาวจนกำไลอดค้อนในความเวอร์ของเพื่อนไม่ได้

“เขาก็บอกแถมให้ไง ก็แกเล่นเหมาไอ้ไข่ซะเกลี้ยงร้านเลยอารมณ์ดีแถมให้สะเลย”

“ไม่ก็มีผีสิง แล้วเห็นแกไม่กลัวอะไรเลยให้แกเอาไป เห่อๆ ระวังน้าวันนี้อาจจะฝันถึงเจ้าของกำไลนี้ก็ได้ พี่เขาบอกไม่รับคืนนะเว้ย ฮ่า ฮ่า”

“ผีบ้าน่ะสิ ดีถ้ามาหลอกแม่จะด่าให้หนีออกจากกำไลเลยคอยดู”

“ปากดี”