ณ ห้วงภวันดร

ลำดับตอนที่ #30 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ

เมื่อเขาพูดถึงเรื่องนี้ เธอก็อยากรู้สถานะของคนช่วยชีวิตไว้เพื่อหาทางหนีทีไล่สักหน่อย.. ตามคำที่ว่ารู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง แต่..เธอไม่ได้จะรบกับเขาเสียหน่อย แต่เอาเถอะ เมื่อต้องพึ่งเขาก็ขอรู้ปูมชีวิตพ่อคนหน้าดุนี้สักหน่อย
“คุณเป็นขุน มีเมียหรือยัง”

คนที่กำหลังจะเปิบขาวชะงัก หรี่ตามองอย่างมีเลศนัย… จนกรวลัยรีบพูดปัดเผื่อเขาจะเข้าใจผิด
“ไม่ได้จะถามเพื่อสนใจคุณนะ แค่อยากรู้ว่าถ้าไปกับคุณ เกิดมีลูกมีเต้า มีมงมีเมียฉันจะไม่โดนดักตบเพราะเข้าใจผิดนะ”
คนมีชะนักร้อนรนจนผิดสังเกต 
“ยังมิได้ออกเรือน”
“อืม…แล้วอยู่กับใคร”
เขาว่างอาหารลง แล้วเลิกคิ้วเป็นการถามที่ดูยียวน แต่กรวลัยไม่สนใจ อธิบายให้เขารู้ว่าเธอกังวลสิ่งใด
“ฉันตอนนี้ตัวคนเดียว แล้วมากับคุณ ฉันจำเป็นต้องรู้ว่าบ้านคุณเป็นยังไง และถ้าฉันจะขออาศัยอยู่กับคุณก่อนจะได้ไหม จนกว่า…”
“จนกว่ากะไร”
“ฉันจะนึกหาทางกลับบ้านได้น่ะ” 
ทำไมนะแม้แม่คนนี้จักพูดธรรมดา แต่แววตากลับแลเศร้าเหมือนคนไร้สิ้นความหวัง จนน่าสงสาร… พักนี้เขาคงนึกถึงสะมิง แลเห็นใจที่มันยอมสละชีพเพื่อให้หนีมา จึงยอมดูแลแม่คนนี้แทน แลยังเห็นใจมันเกินงามอีก คนคิดลูบหน้าไล่ความฟุ้งซ่านที่รบกวนใจออก ก่อนจะตอบ
“ฉันยังมิออกเรือน จึ่งอยู่เรือนใหญ่ ถ้าแม่ยังไม่มีที่ใดไป อยู่เรือนฉันไปก่อนก็แล้วกัน”
“จริงนะ”
“อืม…ฉันกินได้หรือยัง”
“กินสิใครห้าม…เจ้าคะ”
ถึงจะกวน แต่ก็ยังไม่ทิ้งคำสร้อยที่เขาขอ พร้อมยิ้มดีใจที่มีที่อยู่ โดยไม่รู้เลยว่าตนเองจะไปอยู่ในสถานะใด…!??