ณ ห้วงภวันดร

ลำดับตอนที่ #28 : กรุงศรีอยุธยา

กรวลัยขมวดคิ้ว พลางคิดจริงสินะเธอย้อนอดีตมา กรุงเทพฯ ที่เขาพูดคงไม่ใช่กรุงเทพมหานคร บ้านหล่อนแน่นอน… ชัวร์ป้าบ!
“เดี๋ยวนะ! กรุงเทพ… ทวารวดี… ศรีอยุธยา”
วรวลัยคิดพลาง นึกขึ้นได้ ฮ้า! ต้องใช่แน่ๆ
“อยุธยาใช่ไหม”
เป๊าะ! เสียงดีดนิ้วของเธอดังขึ้น พร้อมๆ กับคำถาม
“ใช่ แลแม่อยู่คุ้งไหน”
กำไลห่อไหล่ลู่ลงทันที เธออุตส่าห์หลงดีใจ ลืมไปได้ยังไงกันว่าตัวเองตกน้ำแล้วข้ามมหานทีมาโผล่ที่ยุคโบราณนี้
“กรุงศรีอยุธยาเป็นราชธานี… หวังว่าคงไม่ซวยมาตอนสงครามหรอกนะ”
“กะไรรึแม่”
“เปล่าๆ อย่าสนใจฉันเลย นี่ขุนแสน…จริงๆ แล้วฉันเข้าใจผิด ฉันไม่ได้อยู่กรุงเทพอยุธยาของคุณหรอก”
“กรุงเทพทวารวดีศรีอยุธยา”
“นั่นล่ะ ไม่ได้อยู่”
“แลแม่อยู่ที่ใดกันล่ะ หากฉันผ่านจักได้ไปส่ง”
“ไปไม่ได้หรอก ไกล แล้วฉันก็ไม่รู้จะกลับยังไงนี่สิ”
“แม่จำมิได้รึ”
กรวลัยคอตกส่ายหน้า ก้มมองอาหารตรงท้องก็หิว ตัดสินใจหยิบอาหารขึ้นมากิน ก้มหน้าซ่อนน้ำตา
ภาพหญิงสาวกินข้าวไป พยายามหลบซ่อนเช็ดน้ำตาพลาง ทำคนใจแข็งโอนอ่อน ขยับออกไปรอด้านนอกให้เธอได้ใช้เวลากับความคิดตัวเอง บางครั้งหล่อนอาจจะอยากร้องไห้โดยไม่มีสายตาอยากรู้จากใครก็ได้
กรวลัยมองคนตัวหนาที่ออกไปนั่งด้านนอกกับคนของเขา เธอก็วางข้าวลงขันเข่า ปิดปากร้องไห้โฮทันที
“ฮึก ฮือ อยากกลับบ้าน ฮือ”