ณ ห้วงภวันดร

ลำดับตอนที่ #27 : กรุงเทพทวารวดีศรีอยุธยา

เมื่อถึงท่าน้ำที่ชายหนุ่มเตรียมการไว้เขาก็ให้ไอ้หมายเอาม้าไปขาย จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นนั่งเรือที่มีลักษณะท้องเรือโค้งมน ส่วนด้านบนมีหลักคาลักษณะสานด้วยใบอะไรสักอย่าง กรวลัยมองสำรวจเรือคันปากยิกๆ อยากจะถาม แต่ก็ต้องเงียบไว้เพราะคนตาเสือส่งตาวาวๆ เหมือนรู้ว่าเธอจะเอื้อนเอ่ย พยักพะเยิดให้เข้าไปนั่งด้านในเงียบๆ แล้วเขาก็สั่งความสองสามคำกับสองหนุ่มด้านนอก ถึงค่อยเข้ามานั่งข้างใน
“แม่จักถามกะไร รอให้ฉันั่งพักหายใจหายคอก่อนเถิดฉันเมื่อย”
กรวลัยอยากค้อนให้ แต่ก็สงสาร มองซ้ายมองขวากระซิบ
“ผ้านี่เอาออกได้ไหม ร้อนจะแย่”
“ตามใจแม่เถิด”
หลังจากเขาอนุญาติเธอก็รีบปลดผ้าออกจากหน้า มองเห็นเหงื่อเม็ดโตๆ ของเขาก็เห็นใจ จับผ้ายื่นไปซับหน้าให้
ขุนหนุ่มคว้าข้อมือเล็กไว้มั่น
“โอ้ย!”
“มีกะไรขอรับ”
“มิมีดอก ออกไปเสีย”
เสียงตวาดสั่งความ พร้อมมองดูข้อมือเล็กที่ตนบีบแล้วถาม
“จักทำกะไร”
“ฉันจะเช็ดเหงื่อให้ เจ็บ ปล่อยสิ”
“งั้นรึ”
“เออ! หวงตัวนัก เช็ดเองไปเลย” คนเจ็บกระแทกเสียง พลางปาผ้าของเขาใส่หน้า แล้วสะบัดข้อมือที่เป็นอิสระไปมา
“เจ็บมากฤาไม่”
“ไม่ตายหรอก”
กรวลัยประชดประชัน หันหลังให้ทันที
“เฮ้อ… ฉันตกใจ เห็นยื่นมือมา คิดว่าแม่จักบีบคอ ดูรึมือหนาออกปานนั้น คอฉันก็เล็กจ้อยเพียงนี้”
คนถูกโกรธแกล้งเย้า ไม่รู้ทำไมแค่เห็นเธอโกรธ หันหลัง ก้มหน้าบีบนวดมือตังเองไม่พูดไม่จา เขาก็รู้สึกไม่ดี
“…”
“แม่เคืองฉันรึ”
“!”
“ฉันเย้าเล่นดอกหนา”
“..”

โครก คราก
เสียงท้องไม่รักดีของกรวลัยดังขึ้น พร้อมๆ กับอาการปวดท้องเพราะน้ำย่อยเริ่มทำงาน ทำเอาคนกำลังโกรธหน้าบิดเบ้
“หึ” เสียงหัวเราะเยาะ ดังเบาๆ แต่คนนั่งห่างแค่เอื้อมได้ยินชัด
“หิวฤาไม่”
คนถูกถามพยักหน้า กุมท้องตัวเอง แต่ยังไม่ยอมพูดกับเขาสักคำ
คนถามที่เปลี่ยนมาพูดมากตั้งแต่ขึ้นเรือมาหันไปหยิบห่อผ้า ที่เธอไม่รู้ว่าเขามีมันมาตั้งแต่ตอนไหน เปิดออกด้านในมีห่อใบตองตึงมีกี่ห่อเธอก็ไม่แน่ใจเพราะเห็นไม่ชัด
“ฉันมีเนื้อย่าง แม่กินได้ฤาไม่”
ความหิวทำลายทุกอย่างเธอรู้ดี ยื่นมือแบขอเขาทันที
“กินได้ ขอหน่อยสิ”
“เจ้าคะ”
“ห๊ะ!”
“ฉันเคยบอกแม่แล้วหนา”
“ขุนแสนขอข้าวให้ฉันหน่อยเจ้าค่ะ หิวมากเจ้าค่ะ ปวดท้องไปหมดแล้วเจ้าค่ะ”
คนหิวและอารมณ์พาลแกล้งรวนกวนโทสะกลับ แต่แทนที่เขาจะโกรธหรือดุเหมือนทุกครั้ง กลับหยิบห่อใบตองตึงออกมาแกะแล้วยื่นให้
“กินเสีย อีกนานกว่าจักถึงพระนคร”
จริงสิเธอตามเขาต้อยๆ โดยไม่รู้จุดหมายเลยว่าเขาจะพาตัวเองไปไหน พอเขาพูดขึ้นมาก็นึกได้
“เราไปไหนกัน”
“กรุงเทพทวารวดีศรีอยุธยา ”
“กรุงเทพ ฉันคนกรุงเทพ”
“แม่อยู่คุ้งน้ำใดเล่า ฉันจักไปส่ง”
“หา…คุ้งอะไร”