คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter >> 3 :: เรื่องวุ่นวายที่เหมือนจะคลี่คลายลง
Chapter > 3 เรื่องวุ่นวายที่เหมือนจะคลี่คลายลง
คงเพราะเจอเรื่องราวมาหนักหนาสาหัส(?)พอสมควร ทำให้ลูซี่เพลียทั้งร่างกายและจิตใจเสียจนหมดแรงแทบตาย สุดท้ายร่างบางก็เข้าสู่ห้วงนิทราไป..
เช้าวันใหม่ที่สดใส...ที่ลูซี่แน่ใจว่าน่าจะสดใสมาเยือนแล้ว ร่างบางลืมตาขึ้นมารับกับแสงยามเช้าช้าๆ แล้วลุกขึ้นมานั่งบิดขี้เกียจเล็กน้อย ก่อนจะพาร่างของตัวเองเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าห้องน้ำไปทันที
แต่เช้าที่ดูจะสดใสวันนี้กลับไม่เป็นอย่างที่ใจคิดเสียแล้ว เมื่ออาบน้ำยังไม่ทันจะเสร็จดี ลูซี่ก็ดันได้ยินเสียงกุกกักๆ ดังขึ้นมา และไม่ต้องสืบหาที่มาของเสียงให้เหนื่อยเปล่าเลย เพราะเสียงนั้นมันดังมาจากหน้าห้องน้ำแน่ๆ
ร่างบางไม่รอช้า รีบลุกขึ้นจากอ่างน้ำ คว้าผ้าเช็ดตัวสีสะอาดมาพันรอบกายเอาไว้ให้กระชับตัว ก่อนจะค่อยๆ ย่องมาที่ประตูห้องน้ำเบาๆ หวังจะส่องดูว่าสิ่งใดคือต้นเหตุของเสียงประหลาดที่เธอได้ยิน
..หรือจะเป็นพวกบ้านั่น..
คิดได้แค่นั้นก็ขนลุกขึ้นมาทันที เพราะถ้าเป็นพวกบ้านั่นจริงล่ะก็..เธอก็ไม่รอดล่ะจ้า
ลูซี่ยืนแอบอยู่ที่ประตูห้องน้ำ สายตาก็พยายามสอดส่องหาที่มาของเสียงกุกกักๆ ที่ตนได้ยิน แต่หาเท่าไรก็ไม่เห็นจะพบอะไรก็ตามที่เป็นที่มาของเสียงเลยสักนิด เธอจึงได้แต่ถอนใจ พลางคิดว่าตัวเองคงจะหูฝาดเป็นแน่
“เฮ้อ ฉันเนี่ยนะ ยังไม่ทันจะแก่เลยด้วยซ้ำ หูเหอไปหมดแล้ว” บ่นให้ตัวเองเล็กน้อยพอเป็นพิธี แล้วก็เดินออกมาหวังจะหาเสื้อผ้าใส่เลย...ก็นะ หมดอารมณ์แช่น้ำต่อแล้วล่ะ
คงเพราะมัวแต่ปล่อยอารมณ์กับการต่อว่าตัวเองอยู่ ทำให้ลูซี่ไม่ทันได้สังเกตเลยว่า...ใครบางคนกำลังย่องเข้ามาทางด้านหลังของตนเองช้าๆ และ..
หมับ!!
คว้าตัวเธอไปกอดจากด้านหลัง!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” ลูซี่ส่งเสียงกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะสะบัดตัวอย่างแรงเพื่อให้อ้อมแขนของใครก็ไม่อาจทราบได้หลุดพ้นจากตัวเธอ แต่ดูจะไม่เป็นผลเอาเสียเลย
“อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวคนอื่นก็วิ่งเข้ามาเห็นเธอในสภาพนี้กันพอดี”
ใครคนนั้นกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ออกจะติดตลกหน่อยๆ ทำให้ลูซี่รีบหันกลับไปมองหน้าเขาทันที
“โลกิ!!”
“ไงครับที่รัก J” โลกิยิ้มหวานพร้อมปล่อยลูซี่ออกจากอ้อมแขนของตน แต่สาวเจ้ากลับยิ้มไม่ออก ได้แต่มองเขาตาค้างด้วยความตกใจ...หรือบางที...อาจจะกลัวด้วยก็เป็นได้
“นายออกมาทำไมกัน?”
“ก็ฉันคิดถึงเธอนี่ลูซี่” โลกิพูดพร้อมๆ กับสาวเท้าเข้ามาใกล้ลูซี่อย่างช้าๆ เช่นกันกับเธอที่ค่อยๆ ถอยห่างจากเขาอย่างช้าๆ
..ถ้าถามว่าหนีทำไม? นี่มันเทพแห่งดวงดาวของเธอเองนะ ก็คงตอบได้เลยว่า ..ไม่หนีก็บ้าแล้ว! เพราะสายตาของโลกิที่มองมายังเธอ..ดูไงๆ ก็สายตาของนักล่าชัดๆ !!!
ใช่...ราวกับสิงโตที่กำลังจ้องจะขย้ำเหยื่อสาวแสนสวยที่อยู่ในชุดผ้าขนหนูผืนบาง
..ตาย! ตายแน่ๆ !! งานนี้ฉันไม่รอดแล้วแน่ๆ ฮือๆ ความสาวสวยสะอาดบริสุทธิ์ผุดผ่องงดงามของฉันจะต้องมาจบลงที่ตรงนี้แล้วหรือ? ฉันยังไม่ทันได้เตรียมใจเลยนะ T^T
อันที่จริงในเวลาปกติแล้ว ลูซี่ไม่เคยคิดที่จะมีความรู้สึกหวาดกลัวโลกิเลยแม้แต่น้อย แต่เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานมันทำให้เธอ...กลัวเขา
คิดไปก็ยิ่งพาให้ตัวเองกลัวจนต้องเข่าอ่อนทรุดลงไปนั่งกับพื้นช้าๆ น้ำตาก็พาลจะไหลแหล่มิไหลแหล่ออกมา “อย่านะโลกิ ฉันขอล่ะ”
งานนี้มีหวังสิงโตล่ากระต่ายแน่ๆ
“ลูซี่ร้องไห้ทำไมกัน?” โลกิถามเสียงอ่อน ก่อนจะนั่งลงจ้องหน้าสบตากับเธอ
“เอ๋???”
“อย่าร้องไห้สิที่รัก” ไม่ว่าเปล่า มือเรียวยื่นมา...เกลี่ยเอาหยาดน้ำตาออกจากใบหน้าสวยหวานของผู้เป็นเจ้านายอย่างแผ่วเบา
“เอ๊!!!!!!!!!!!” ลูซี่ร้องลั่นด้วยความประหลาดใจ “เกิดอะไรขึ้นน่ะโลกิ ทำไมนายกลายเป็นแบบนี้ไปแล้วล่ะ เมื่อวานนายยังดูน่ากลัวอยู่เลยนะ ไม่ใช่ว่าโดนยาเสน่ห์เข้าไปหรอกเหรอ?”
โลกิยิ้มน้อยๆ กับใบหน้าสวยที่ตอนนี้ออกอาการเหวอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะตอบคำถามให้ลูซี่ “อื้อ โดนสิ”
“แล้วทำไม....?”
“ลูซี่ลืมไปแล้วงั้นเหรอ? ผมเป็นเทพแห่งดวงดาวนะ กะอีแค่ยาเสน่ห์ของโลกมนุษย์นี้น่ะ ทำอะไรเทพแห่งดวงดาวอย่างผมไม่ได้หรอก”
คนฟังคิดตามเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นมึนตึงขึ้นมาทันที
“แล้วเมื่อวานนายพุ่งใส่ฉันทำไม?”
“ก็ไม่ได้ตั้งใจหรอก แค่อยากล้อเล่นเฉยๆ J”
“ตาบ้า” ว่าแล้วก็ฟาดแขนโลกิเสียยกใหญ่ เล่นบ้าอะไรไม่เข้าท่า ดูสิ..ทำเอาเธอกลัวจนขนลุกไปหมดแล้วเนี่ย ดีนะไม่โดนเทพแห่งดวงดาวของตัวเองข่มขืนเข้าให้
“ฮะๆ ขอโทษนะที่รัก เอาเป็นว่าเลิกกลัวผมได้แล้วนะ แล้วก็ขอโทษด้วยที่ทำให้ลูซี่ต้องรู้สึกกลัว”
“อะ อื้อ” ลูซี่พยักหน้ารับคำขอโทษของโลกิ
“ดีแล้ว งั้นก็ไปใส่เสื้อผ้าได้แล้วนะ นั่งอยู่ในชุดผ้าขนหนูผืนเดียวแบบนี้มันไม่ดีเลยนะ” เขาว่าพลางเบนสายตาไปทางอื่นแทน “แล้วก็..วันนี้ออกไปทำภารกิจด้วยกันนะ”
“นายออกมาเพื่อชวนฉันไปทำภารกิจเนี่ยนะ?”
“ไม่เชิงซะทีเดียว ก็ตอนนี้ลูซี่โดนหมายปองอยู่ อัศวินอย่างผมก็ต้องช่วยปกป้องเจ้าหญิงอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นก็เลยออกมาเพื่อคอยปกป้องลูซี่จากพวกนั้นต่างหาก แล้วก็...ช่วงที่ต้องหลีกเลี่ยงพวกนั้น ลูซี่ก็ต้องหาเงินค่าเช่าบ้านด้วย ก็เลยกะว่าจะเป็นเพื่อนทำภารกิจไปก่อนจนกว่าจะหาทางแก้เรื่องยาเสน่ห์นั่นได้น่ะ”
ร่างบางยิ้มรับกับคำพูดของอีกฝ่าย
“โลกิใจดีที่สุดเลย”
“คร้าบๆ เจ้านายของผม”
แล้วก็ทำการไล่เจ้าเทพแห่งดาวสิงโตออกไปรอข้างนอกก่อน เพื่อที่เธอจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างสะดวกใจ
ณ กิลด์แฟรี่เทล
“อืม งั้นเอาภารกิจนี้ก็แล้วกัน” สิ้นเสียงลูซี่ โลกิก็ยิ้มรับ ก่อนที่เขาจะดึงกระดาษใบภารกิจออกมาแล้วเดินเอาไปยื่นให้มิร่าเจนที่เคาท์เตอร์ ทุกอย่างเหมือนจะไปได้อย่างราบเรียบ...
...จนกระทั่งลางซวยเดินเข้ามา
“เฮ้อ น่าเบื่อชะมัด อยากไปทำภารกิจกับลูซี่จริงๆ”
เสียงของเกรย์ดังขึ้นมา พร้อมกับร่างของเจ้าตัวที่เดินอาดๆ เข้ามาในกิลด์ด้วยสีหน้าเซ็งๆ
แต่หารู้ไม่ว่าตอนนี้เขากำลังทำให้ใบหน้าของใครบางคนตกใจสุดขีดไปแล้ว..
เมื่อเห็นท่าไม่ดี โลกิก็ไม่รอช้า ถอดเสื้อสูทสีเข้มของตนออกมาคลุมศีรษะไว้ให้ลูซี่ เพื่อหวังจะปกบังผมสีบลอนด์เด่นของเธอไม่ให้เกรย์ได้เห็น ก่อนจะดันตัวเธอมาหลบอยู่ด้านหลังของตน
“อ๊ะ โลกิ?” ฝ่ายคนถูกคลุมหัวมองเขาด้วยสีหน้างุนงงเล็กน้อย
“คลุมเอาไว้ก่อนลูซี่..”
ยังไม่ทันจะทำหน้าหล่อให้สาวเจ้าชื่นชม เจ้าตัวปัญหาที่เพิ่งเดินเข้ามาในกิลด์เมื่อครู่ก็สังเกตเห็นเขาเข้า ก่อนจะเดินเข้ามาทักทายด้วยน้ำเสียงที่ดูจะอารมณ์ดีขึ้นกว่าตอนแรกเล็กน้อย
“อ้าว โลกิ นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง งั้นก็แสดงว่าลูซี่...”
“เปล่า ฉันแอบออกมาโดยพลการเองน่ะ” โลกิกล่าวตอบทันทีโดยไม่รอให้เกรย์พูดจบประโยคเลยด้วยซ้ำ
“เห..?” เกรย์เลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยเล็กน้อย ก่อนจะเหลือบเห็นอะไรแวบๆ ที่ด้านหลังของโลกิ
ฝ่ายเทพแห่งดวงดาวเองก็พอจะสังเกตสายตาสงสัยใคร่รู้ของอีกฝ่ายได้ จึงชวนเปลี่ยนเรื่องคุยเสีย
“ไม่ได้เจอกันนานนะเกรย์ ไปทำภารกิจด้วยกันดีไหม?”
“พูดบ้าอะไรของนาย ก็เพิ่งจะเจอกันเมื่อวานไงฟระ” เกรย์ว่า
โลกิหน้าอึนไปเล็กน้อย ..เออจริงด้วย..เพิ่งเจอกันเมื่อวานนี่เอง..
“แต่ก็ได้ ไงๆ ก็ไม่ได้ทำภารกิจด้วยกันนานแล้ว ไปก็ได้ฟระ” สุดท้ายเกรย์ก็ยอมรับคำอยู่ดี ร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มหันหน้าจะเดินไปทางบอร์ดทีแปะใบรีเควสต์ภารกิจไว้ หากแต่โลกิกลับรีบเอ่ยเรียกเสียก่อน
“ฉันเลือกภารกิจไว้แล้ว ถ้ายังไงก็ไปกันเลยนะ”
ว่าแล้วก็ไม่รอช้า รีบคว้าคอเกรย์แล้วพากันเดินออกไปจากกิลด์อย่างรวดเร็วทันที ปล่อยให้ลูซี่ได้แต่มองตามอย่างขอบคุณในความช่วยเหลือของโลกิ ก่อนที่ดวงตาซึ่งแฝงไว้ด้วยแววความขอบคุณนั้นจะแปรเปลี่ยนเป็นโมโหขึ้นมาในทันที
..นั่นภารกิจที่จะทำกับฉันไม่ใช่เหรอยะ? แถมยังได้เงินเยอะด้วยนะภารกิจนั้นน่ะ !!!!..
กร๊าซซซซซ ลูซี่อยากพ่นไฟจริงๆ
“อ้าว ลูซี่จริงๆ สินะนั่น ถึงว่าสิว่าทำไมโลกิคุงถึงได้มายื่นใบขอทำภารกิจ ที่แท้ก็มากับเธอนี่เอง” เสียงมิร่าที่ดูเหมือนว่าจะเพิ่งสังเกตเห็นลูซี่เอ่ยทักขึ้นมา
ลูซี่สะดุ้งสุดขีด ก่อนจะหันใบหน้าซีดเซียวไปมองมิร่าเจน
..เมื่อวานคุณมิร่าเองก็โดนยาเสน่ห์เข้าไปเหมือนกัน.. เธอคิด พลางสมองก็รีบคิดหาวิธีที่จะหลบหนีจากมิร่าไปให้ได้อย่างรวดเร็ว ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะพุ่งเข้าใส่เธอเหมือนดังที่ทำเมื่อวาน
...หากแต่คนตรงหน้ากลับยังยืนยิ้มระรื่นให้กับเธออยู่ที่เคาท์เตอร์เช่นเดิม
“เอ๋??????” รอบที่สองของวันที่ลูซี่เกิดอาการงงเข้าให้อีกครั้ง
“รับเครื่องดื่มอะไรก่อนดีไหมจ๊ะ?” มิร่าเอ่ยถามลูซี่ ซึ่งหญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีบลอนด์ที่ยังงงๆ อยู่ก็ได้แต่พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้หน้าเคาท์เตอร์ด้วยอาการกล้าๆ กลัวๆ เล็กน้อย ก่อนจะดึงเอาเสื้อสูทของโลกิออกจากหัวของตัวเอง
..ทำไมคุณมิร่ายังยืนยิ้มเฉยอยู่ล่ะ? ก็เมื่อวานเธอโดนยาเสน่ห์เข้าไปนี่นา หรือว่าเพราะผ่านไปหนึ่งคืน ยาก็เลยหมดฤทธิ์แล้ว..?
“ลูซี่จ้ะ วันนี้เราไปห้องสมุดกันสองคนดีไหม?” เพราะมัวแต่กำลังใช้สมองขบคิดเรื่องของมิร่าอยู่ ทำให้ลูซี่ไม่ทันได้ตั้งตัวกับคำถามที่อีกฝ่ายยิงมา ทำให้เธอค่อนข้างจะตกใจกับคำถามนั้นมากจนแทบจะหงายหลังตกเก้าอี้เข้าให้
..ตกลงว่ามันยังไงกันแน่เนี่ย??.. ร่างบางผู้ใช้เวทอัญเชิญเทพแห่งดวงดาวมองใบหน้ายิ้มแย้มของมิร่าด้วยความไม่เข้าใจ
“อะ เอ่อ...ทำไมต้องไปกันแค่สองคนด้วยล่ะคะ? คุณมิร่า” ลูซี่เอ่ยถามกลับไป
“ก็ตอนนี้ไม่มีใครสนใจจะไปช่วยฉันจัดหนังสือที่ห้องสมุดของกิลด์สักคนเลยนี่นา ก็เลยคิดว่าถ้าเป็นลูซี่ล่ะก็..น่าจะสนใจไปช่วยฉันจัดหนังสือหน่อย” มิร่าว่าพร้อมกับมือทาบใบหน้าตัวเองพร้อมรอยยิ้มเขินอาย
..เขินอายทำไม?
“เอ่อ คือฉัน....” ด้วยยังไม่แน่ใจว่าหากไปกันแค่สองคนตามที่มิร่าชวนแล้วล่ะก็ เธอจะโดนสาวสวยเจ้าของเวทเทคโอเวอร์กระทำชำเลาอะไรบ้าง..
“คุณลูซี่คะ!”
เสียงเรียกของใครบางคนดังขึ้นมา ทำให้ทั้งลูซี่และมิร่าเจนหันหน้าไปมองทันที ก็พบกับร่างเล็กเจ้าของเรือนผมสีน้ำรีบวิ่งจ้ำเข้ามาด้วยใบหน้าร้อนรน พร้อมๆ กับแมวสีขาวที่รีบบินตามเด็กสาวเข้ามา
“เวนดี้ มีอะไรรึเปล่า??” ลูซี่เอ่ยถามเวนดี้ไปทันที
แต่ร่างเล็กไม่ตอบคำถามของเธอ เวนดี้รีบวิ่งเข้ามาพร้อมกับจะลากลูซี่ให้ออกห่างจากมิร่าเจน ด้วยไม่ไว้ใจกลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบเมื่อวานขึ้นมาได้ ..เธอจะต้องปกป้องคุณลูซี่เอาไว้ให้ได้ เพราะออกปากบอกไปเองว่าจะช่วยเหลือลูซี่ไม่ให้ต้องเจอกับพวกที่โดนยาเสน่ห์เข้าไป
“หืมม์?” ทั้งลูซี่และมิร่าเจนต่างก็มองเวนดี้ด้วยสายตาประหลาดใจ
“รีบไปสิคะคุณลูซี่” เวนดี้ออกแรงลากแขนลูซี่
“ดะ เดี๋ยวนะ เวนดี้ ไปไหนงั้นเหรอ?” คนถูกลากเอ่ยถามด้วยสีหน้างุนงง
“ก็ไปให้ไกลจากคุณมิร่าไงคะ” เวนดี้ตอบด้วยสีหน้าเป็นห่วง
ร่างบางเจ้าของเรือนผมสีบลอนด์จึงพอจะเข้าใจสถานการณ์ขึ้นมาบ้างแล้ว ว่าที่เวนดี้เข้ามาลากแขนเธอแบบนี้ก็คงเพราะเป็นห่วงเป็นแน่ แต่เธอก็รีบห้ามการกระทำของเวนดี้เอาไว้เสียก่อน “ไม่เป็นไรแล้วล่ะเวนดี้ ดูเหมือนคุณมิร่าจะไม่มีอาการหน้ามืดตามัวเหมือนเมื่อวานแล้วล่ะ”
“เอ๊ะ?” เวนดี้มีสีหน้างงทันทีเมื่อได้ฟังคำพูดของลูซี่ “ทำไมล่ะคะ?”
“ก็ไม่รู้เหมือนกันสิ แต่ฉันคิดว่าน่าจะเป็นเพราะผ่านมาหนึ่งคืน ยาเสน่ห์มันก็เลยหมดฤทธิ์ลงน่ะ” ลูซี่ว่า
“แต่มันจะจริงเหรอคะคุณลูซี่?”
“คิดว่าน่าจะใช่นะ เพราะเท่าที่เคยอ่านหนังสือ(นิยาย)มา พวกที่โดนยาเสน่ห์น่ะ พอปล่อยไว้หนึ่งคืน ฤทธิ์ของยามันก็จะหมดลงทันทีเลย”
ดราก้อนสเลเยอร์แห่งนภาหันไปมองใบหน้ายิ้มแย้มปนงงงวยของมิร่าเจนแล้วจึงยอมเชื่อในคำพูดของลูซี่ เพราะมิร่าไม่มีอาการอย่างที่เธอเป็นห่วงไว้จริงๆ
เด็กสาวจึงปล่อยลูซี่ พร้อมกับเดินเข้าไปหามิร่าแทน “สวัสดีค่ะคุณมิร่า แล้วก็ต้องขอโทษด้วยนะคะที่เมื่อกี้หนูทำตัวเสียมารยาท”
“ไม่เป็นไรจ้ะ” มิร่ายิ้มหวานให้ “จริงสิ เวนดี้มาพอดีเลย พวกเราสามคนไปจัดหนังสือที่ห้องสมุดของกิลด์กันนะ”
“ดะ ได้ค่ะ” เวนดี้เองก็ยิ้มและตอบรับคำชวนของมิร่า
เมื่อเห็นว่าไม่ได้ไปกันแค่สองคนแล้ว ลูซี่เองก็ตอบตกลงที่จะไปด้วยเช่นกัน
แล้วทั้งสามสาวก็ไปยังห้องสมุดทันที เพื่อช่วยกันจัดหนังสือให้เข้าที่เข้าทาง พร้อมกันนั้นก็ยังพูดคุยหยอกล้อเล่นกันเหมือนปกติเช่นเคย
..และนั่นมันก็ทำให้ลูซี่รู้สึกดีใจเป็นที่สุด! ก็จะไม่ดีใจได้อย่างไร ในเมื่อยามันหมดฤทธิ์ลงแล้ว ทีนี้เธอก็จะได้ไม่ต้องหลบหน้าผู้คน และยังสามารถมาที่กิลด์ได้อย่างสบายใจได้แล้วด้วย
..จริงสิ เดี๋ยวเสร็จจากนี้แล้วชวนนัตสึไปทำภารกิจดีกว่า..
คิดอย่างอารมณ์ดี จนทำให้สองสาวที่อยู่ด้วยมองลูซี่ด้วยแววตาสงสัย
“มีอะไรรึเปล่าจ๊ะ?” มิร่าเอ่ยถามขึ้นมา
“อ๋อ เปล่าค่ะคุณมิร่า แค่รู้สึกว่าอยากจะไปทำภารกิจแล้วน่ะค่ะ”
“จริงสิ ตอนแรกฉันนึกว่าเธอจะออกไปทำภารกิจกับโลกิคุงซะอีกนะลูซี่” เจ้าของเรือนผมสีขาวเอ่ยพร้อมรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ประจำตัว
“เอ๋? จริงเหรอคะคุณลูซี่??” เวนดี้ที่ได้ยินอย่างนั้นก็รีบถามลูซี่ด้วยแววตาเป็นประกาย
..เอ่อ ทำไมทำตาแบบนั้นล่ะเวนดี้ คงไม่ใช่ว่าเธอจิ้นฉันกับโลกิอยู่หรอกนะ -___-; ..
“เอ่อ พอดีว่าโลกิเค้าเป็นห่วงน่ะ ก็เลยออกมา แล้วก็ชวนไปทำภารกิจด้วยกัน แต่พอดีว่าเกรย์เดินเข้ามาก่อน...หมอนั่นก็เลยลากเกรย์ออกไปแทนน่ะ” ลูซี่ว่าพร้อมทำหน้าเอือมระอากับสายตาของเวนดี้
“ว้าว คุณโลกิช่วยปกป้องคุณลูซี่เอาไว้ด้วย หวานกันจังเลยนะคะ” เวนดี้เอ่ยชม
“เอ่อ...ไม่ใช่หรอกเวนดี้ -*-”
“เอ~ แต่ฉันว่าหวานจริงๆ นะ เพราะก่อนที่โลกิคุงจะออกไป เค้ายังถอดเสื้อสูทเอามาคลุมหัวลูซี่ไว้เลยนี่นา สงสัยกลัวว่าเกรย์จะเห็นลูซี่เข้าสินะ” มิร่าเองก็เอ่ยแซวอีกคน
“เอ๋ งั้นเสื้อสูทที่คุณลูซี่เอาคล้องแขนไว้นั่นก็ของคุณโลกิสินะคะ??”
“น่ารักเนอะเวนดี้จัง” แล้วทั้งมิร่าและเวนดี้ก็หันไปหัวเราะคิกคักกัน
เล่นเจอสองสาวรุมแซวแบบนี้ ลูซี่ก็ไปไม่เป็นเหมือนกันล่ะจ้ะ
“กลายเป็นเรื่องสนุกปากซะได้นะ” ชาร์ลที่นั่งเงียบมานานเอ่ยกับลูซี่ พร้อมมองเวนดี้ด้วยสายตาเอือมระอา แต่กระนั้นแล้วสายตาของชาร์ลก็ยังคงแฝงไว้ซึ่งความเอ็นดู
“เฮ้อ ทำไงได้ล่ะ” ลูซี่ถอนหายใจ ก่อนจะหันหน้าไปจัดหนังสือต่อ
“แล้วนี่เธอได้เจอกับเจ้าแมวตัวผู้บ้างรึเปล่าน่ะ?” เจ้าแมวตัวสีขาวถามขึ้นมา ซึ่งลูซี่ก็ได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธไปมา ก่อนจะตอบกลับไป
“ไม่เลย แต่เดี๋ยวว่าจะไปชวนพวกนั้นไปทำภารกิจกันอยู่น่ะ”
แล้วทั้งชาร์ลและลูซี่ก็รีบช่วยกันจัดหนังสือต่อ ปล่อยให้สองสาวต่างวัยอย่างเวนดี้กับมิร่าหัวเราะคิกคักกันต่อไป
ไม่นานหลังจากนั้น ลูซี่ก็ขอตัวลาพวกมิร่าเจนและเวนดี้ เพื่อที่ตัวเองจะได้ไปตามหานัตสึกับแฮปปี้ แล้วชวนออกไปทำภารกิจด้วยกัน
“ไปแล้วนะคะ”
ร่างบางเจ้าของเรือนร่างอันสมบูรณ์เดินออกมานอกกิลด์ด้วยรอยยิ้มอารมณ์ดี พลางคิดไปว่าตัวเองจะชวนพวกนัตสึไปทำภารกิจอะไรดีไปเรื่อย
..จนไม่ทันได้ระวังตัวเอาเสียเลย
อ้อมแขนของใครบางคนก็เข้าจู่โจมกอดลูซี่จากด้านหลังของเธอทันที เหตุการณ์เหมือนที่เธอเจอโลกิแกล้งเมื่อเช้าแทบจะไม่ผิด หากแต่คนที่กอดเธออยู่ตอนนี้จะเป็นโลกิไปไม่ได้ เพราะหนุ่มเทพแห่งดวงดาวนั้นออกไปทำภารกิจกับเกรย์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
..เอ๊ะ? หรือว่าโลกิจะหนีเกรย์กลับมาก่อน???.. ลูซี่คิด..แม้จะไม่รู้ว่าจะมาเสียเวลาคิดทำไมก็ตาม ในเมื่อตอนนี้เธอควรจะสะบัดตัวให้หลุดจากอ้อมกอดของไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้ก่อนแท้ๆ
คิดได้ดังนั้น ร่างบางก็สะบัดตัวออก แต่เรี่ยวแรงกลับสู้ร่างปริศนานั้นไม่ได้เอาเสียเลย
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!!”
หากแต่คำพูดของลูซี่ดูเหมือนจะไม่เข้าหูร่างนั้นเลยแม้แต่น้อย เพราะร่างที่สูงกว่าเธอกลับกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น แล้วค่อยๆ โน้มใบหน้าลงมากระซิบที่ข้างหูลูซี่...ด้วยน้ำเสียงที่พาให้เธอต้องใจสั่น
“ไปทำภารกิจด้วยกันนะ 
-TBC-
14/10/2013
เห็นวันอัพตอนก่อนหน้านี้แล้วตกใจ -*- รู้สึกไม่ได้อัพนานมาก~ #แหม่
ก็นะคะ..พอดีว่าสอบเสร็จและได้ขนของกลับมาอยู่ที่บ้านแล้ว ก็เลยเอามันซะหน่อย อัพซะหน่อยเหอะ 55. แล้วก็ด้วยความที่ว่าช่วงนี้ติดอ่านมากกว่าติดอัพด้วยล่ะมั้ง T^T
ใครอ่านแฟรี่เทลเล่ม 36 แล้วบ้าง ??? เห็นหน้าปกไหม ? 3 หนุ่มสุดหล่อน่ารักบนหน้าปกนั่นคือที่รัก (โลกิ) แฟน (นัตสึ) และคู่หมั้น (เกรย์) ของไรต์เองจ้า ^o^ //โดนรีดฯ รุม
นี่รู้สึกไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับฟิคตอนนี้เลยนะเนี่ย -*- #แหม่
สำหรับตอนนี้นะคะ เรียบดีเนอะ? 55. และไอ้คนที่โผล่มาในตอนสุดท้ายนี่ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นใครอื่นไปได้ นอกจากเจ้า 8 คนที่โดนยาเสน่ห์เข้าไปนั่นแหละ แต่ปัญหาคือ..เขาจะเป็นใครกัน (โลกิกับเกรย์ไปทำภารกิจแล้ว มิร่าก็ยังอยู่ข้างใน ก็เหลืออยู่แค่ 4 คนกับอีก 1 ตัว 55.)
ไรต์พูดมากเนอะ? TwT ไปดีกว่า.. แล้วจะขยันอัพนะคะ :D
ความคิดเห็น