คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : >>:: Prologue
บทนำ
รอยยิ้มของทั้งเจ็ดหนุ่มปรากฏขึ้นมา ก่อนจะเอื้อนเอ่ยวาจาที่ถ้าคนฟังได้ยินคงต้องขนลุกเป็นแน่แท้ออกมา
“เล่นกับเราแบบนี้....ต่อไปอย่าหวังเลยว่าจะอยู่อย่างสงบสุขได้น่ะ J”
.
.
“ช่วงนี้อย่าโผล่ไปบ้านจินตเมธรคงจะเป็นการดีกว่าล่ะมั้ง”
นั่นเพราะเธอดันไปก่อเรื่องให้เจ้าพวกคุณชายบ้าๆ โกรธ ขืนไปเจอพวกนั้นเข้าล่ะก็...
มีหวังเธอคงไม่เหลือสภาพคนแน่ๆ
.
.
ถึงจะเคยได้พูดเอาไว้แบบนั้นก็เถอะ แต่ดูท่าว่าลัลทริมาจะผิดคำพูดของตัวเองเข้าเสียแล้ว เมื่อในเวลานี้...เธอกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกของบ้านจินตเมธร
“ขอบคุณที่มานะครับ” น้ำเสียงอบอุ่นของเจ้าบ้านกล่าวขอบคุณพวกเธอ
“ไม่ต้องขอบคุณกันแบบนั้นหรอกค่ะ” แล้วน้าสาวแสนสวยของเธอก็ตอบกลับเขาพร้อมรอยยิ้ม “อันที่จริงทางฝ่ายเราต่างหากที่จะต้องเป็นฝ่ายขอบคุณและเลี้ยงตอบแทนที่ช่วยดูแลหลานสาวที่น่ารักของเรามาโดยตลอด”
“ไม่หรอกครับ ลัลทริมาก็เหมือนลูกสาวของผมคนหนึ่งนั่นล่ะครับ อีกอย่างเจ้าพวกลูกชายของผมก็ดูจะดีใจไม่น้อยที่เธอกลับมาจากต่างประเทศแล้ว ถึงได้เข้ามาขอร้องให้ผมเชิญพวกคุณมาร่วมรับประทานอาหารด้วยกันแบบนี้”
“แหม หนุ่มๆ พวกนั้นคงจะคิดถึงลัลน่าดูสินะคะ”
“ก็แบบนั้นล่ะครับ” แล้วทั้งนรินทร์กับรสวดีก็พากันหัวเราะคิกคักกับบทสนทนา
ส่วนคนที่ถูกกล่าวถึงอย่างลัลทริมากลับทำได้เพียงแค่นั่งยิ้มเจื่อนๆ อยู่บนโซฟาเท่านั้น
..โอ๊ยยย ไม่อยากจะมาเลย แต่ก็ปฏิเสธคุณผู้ชายไม่ได้ซะด้วย อุตส่าห์ชวนมาทานอาหารด้วยกันทั้งที แต่ก็นะ...ยังไงก็ไม่อยากมาอยู่ดี ยิ่งต้องมาเจอกับพวกนี้แล้วด้วย..
ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเหลือบมองเจ้าของใบหน้าสุดหล่อทั้งเจ็ดรายที่นั่งเรียงกันอยู่ที่โซฟาด้านตรงข้าม ยิ่งพวกนั้นยิ้มกลับด้วยรอยยิ้มกวนๆ แล้ว เธอก็ยิ่งรู้สึกหน้าเสียอย่างบอกไม่ถูก จะยิ้มก็ยิ้มไม่ออก จะร้องไห้ก็ไม่รู้ว่าจะร้องไปทำไม แต่ที่แน่ๆ คือเธอรู้สึกกระอักกระอ่วนใจเป็นที่สุด
“เอ้อนี่ลัลทริมา ออกไปเดินเล่นที่สวนหน้าบ้านกันหน่อยไหม?” อคินเอ่ยคำถามขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม
ยิ้ม ?? ไม่จริง มันไม่ใช่รอยยิ้มจริงใจแน่นอน ดังนั้นแล้วเด็กสาวจึงเลือกที่จะปฏิเสธกลับไป “เอ่อ..ไม่ดีกว่าค่ะ” ก็ใครมันจะไปยอมตกลงกันล่ะ? เพราะถ้าพวกนั้นเอ่ยชวนเธอออกไปที่ไหนก็ตามที่พ้นจากสายตาผู้ใหญ่แบบนี้ล่ะก็ หมายความว่าคงจะพาเธอไปยำเป็นแน่แท้
และดูเหมือนว่าคำปฏิเสธของเธอ จะทำให้รอยยิ้ม(กวนๆ)ที่ประดับอยู่บนใบหน้าของพวกนั้นหายไปแทบจะในทันที
คุณชายเจ้าของเรือนผมสีแดงจึงถลึงตาใส่เธอ เพื่อเป็นการบอกทางอ้อมว่า ‘เธอ-ต้อง-ไป’ และแน่นอนว่าฝ่ายลัลทริมาก็ส่ายศีรษะปฏิเสธเป็นการใหญ่ จนกลายเป็นการต่อสู้ทางสายตาและจิตใจที่ดูเหมือนจะไม่มีฝ่ายไหนยอมแพ้ให้แก่กันง่ายๆ สุดท้าย..
“ไป..” การินเอ่ยเรียบๆ หากแต่น้ำเสียงและแววตาที่จ้องเธออยู่กลับแฝงไปด้วยแววกดดันจนคนได้ยินถึงกับส่ายหน้าปฏิเสธไม่ลง ได้แต่จำใจพยักหน้ารับ
“พ่อครับ ขอตัวไปเดินเล่นกันหน่อยนะครับ ถ้าถึงเวลาอาหารก็ช่วยส่งคนไปเรียกด้วยนะครับ” การินหันไปบอกกับพ่อของตนเอง ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปพร้อมกับเพื่อนๆ ที่ทยอยตามกันไป แต่หันมาเห็นลัลทริมาไม่ยอมลุกตามมาเสียทีก็ต้องเร่งเร้าด้วยน้ำเสียงปกติทว่าคนฟังกลับรู้สึกกดดันอย่างรุนแรง “มาสิ”
..ไอ้พวกคุณชายบ้า!..
ร่างบางทำได้เพียงลุกตามและก่นด่าพวกคุณชายอยู่ในใจ ใครหนอใครจะช่วยเธอจากสถานการณ์ตรงหน้าได้ ? คุณผู้ชาย น้าโรส หรือพี่ลัทธ จะเป็นใครก็ได้ ได้โปรดห้ามหรือรั้งเธอไว้ที~
“พี่ไปด้วยสิลัล”
“ได้ค่ะ” ตอบตกลงทันควัน พร้อมหันไปยิ้มหวานให้พี่ชาย
เชียรที่เห็นว่าลัทธพลทำท่าจะลุกตามมาก็ไม่รอช้า หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล็กน้อย และเพียงครู่เดียว...เสียงแจ้งเตือนข้อความของแอปพลิเคชั่นไลน์จากเครื่องลัทธพลก็ดังขึ้น ชายหนุ่มรุ่นพี่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูด้วยสีหน้างงๆ
‘ใครเชิญ?’
ชายหนุ่มแย้มยิ้มเล็กน้อย ก่อนพิมพ์กลับ ‘ไม่มีใครเชิญหรอกนะ แต่อยากไปเดินเล่นด้วย ไปอยู่อเมริกามานาน คิดถึงและอยากคุยเล่นกับพวกนายเหมือนกัน’
ฝ่ายเชียรเองก็พิมพ์ตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว ‘ไม่ได้เชิญนาย เชิญคนชื่อลัล ถ้าไม่ได้ชื่อลัลก็ไม่ต้องมายุ่ง’
‘ไม่เอาน่า ยังไงฉันก็เป็นพี่ชายของลัลนะ ไปด้วยก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย’
‘อย่าห่วงน้องไม่เข้าเรื่องน่ะ พวกฉันไม่ได้จะพาไปทำมิดีมิร้ายหรอก แค่อยากคุยด้วยก็เท่านั้นเอง’
‘แน่ใจหรอ?’
‘เออ’
คนห่วงน้องเกินเหตุเงยหน้าขึ้นมองสบตากับเชียร...พบว่านัยน์ตาที่สบกลับมาคู่นั้นแฝงไปด้วยแววของความจริงใจ(พอสมควร)
“พี่ไม่ไปแล้วดีกว่า เชิญลัลตามสบายเลยนะ” ว่าแล้วก็ยิ้มกว้างให้กับน้องสาว แต่ฝ่ายลัลทริมาที่ได้ยินแบบนั้นกลับห่อเหี่ยวขึ้นมาทันที ร่างบางตีหน้าบึ้งใส่พี่ชาย แล้วเดินตามพวกคุณชายออกไป
“เอ้า รีบเดินเร็วๆ สิ” เชียรหันมาเร่งเด็กสาวที่เดินตามมาด้วยท่าทีอ้อยอิ่งราวกับไม่อยากจะมาด้วย (ก็ไม่อยากมาด้วยจริงๆ นั่นแหละ)
..รอจังหวะพวกนี้เผลอแล้วแวบหนีเลยดีไหมเนี่ย?.. ลัลทริมาแอบคิดในใจ ก่อนจะมองพวกคุณชายที่เดินอยู่เบื้องหน้าอย่างไม่วางตา แต่ดูท่าพวกนั้นคงจะไม่เผลอกันง่ายๆ เพราะเล่นเดินไปหันมามองหน้าเธอไปด้วยแบบนี้ ยิ่งเรวินยิ่งแล้วใหญ่ เดินถอยหลังเฉยเลย นี่คงจะจับตาดูเธออยู่สินะ
“อย่าคิดหนีเลยครับ” แล้วเรวินก็พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มกวนอารมณ์
..นั่นปะไร ว่าไว้ยังไม่ทันขาดคำ จับตาดูเธออยู่จริงๆ ด้วย..
“ว่าแต่พวกคุณเรียกฉันออกมาทำไมเหรอคะ? คุยกันอยู่ในบ้านก็ได้นี่” เด็กสาวเอ่ยถามข้อข้องใจออกไป
“เดี๋ยวก็รู้เองแหละน่า” ภามตัดบทสนทนา แล้วพากันเดินต่อจนกระทั่งมาถึงม้านั่งกลางสวน พวกคุณชายก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับเด็กสาวเพียงหนึ่งเดียวในที่นี้
“นั่งสิ” ชินะเอ่ยพร้อมกับผายมือเชิญให้ลัลทริมาไปนั่งยังม้านั่ง และเธอก็ทำตามอย่างว่าง่าย
“ตกลงจะคุยเรื่องอะไรคะ?” คำถามถูกเอ่ยออกมาทันทีที่เด็กสาวนั่งลงได้
“เมื่อวันก่อนเธอหนีไปไหน?” / “ไหนบอกจะเซอร์ไพรส์พวกฉันไง?” / “แล้วทำไมถึงได้หนีหายไปแบบนั้น?” / “อุตส่าห์ไม่ตามไปเพราะไว้ใจแล้วเชียวนะ” / “พวกฉันนั่งรอเธอนานมากนะรู้ไหม” / “พวกผมเสียใจมากเลยนะครับ” / “ผมก็รู้สึกแย่เหมือนกันนะครับเนี่ย”
เหมือนโยนไม้ขีดไฟเข้าไปในกองประทัดอย่างไรอย่างนั้น เพราะแค่ลัลทริมาเอ่ยปากถามว่าจะคุยเรื่องอะไร พวกคุณชายต่างก็พากันรัวคำถามและความในใจใส่เธอไม่มียั้ง ทำเอาเด็กสาวถึงกับหน้าเสียเล็กน้อย จะว่ารู้สึกผิดก็รู้สึกผิดมากๆ เลยล่ะ แต่ตอนนี้ชักจะรู้สึกรำคาญมากกว่า...และเริ่มกลัวขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินประโยคถัดไปที่ถูกเอ่ยออกมาจากปากของสามตัวโหดอย่างการิน อคิน และเชียรตามลำดับ
“รู้ใช่ไหมว่าทำแบบนี้กับพวกฉัน เธอจะต้องโดนเอาคืนหนักกว่าเป็นสองเท่า” / “เตรียมตัวเตรียมใจรับผลการกระทำของตัวเองได้เลย” / “เธอตายแน่”
เด็กสาวสะดุ้งเฮือก พลางคิดในใจไปว่าไหนพวกนี้บอกว่ารักเธอนักรักเธอหนา แล้วทำไมถึงคิดจะเอาคืนกับเธอแรงๆ แบบนี้เล่า เธอก็กลัวเป็นนะ ;( ..เอาวะ เป็นไงเป็นกัน! “อ๊ะ คุณอธิศมาตามแล้วล่ะค่ะ” โป้ปดออกไปให้พวกคุณชายต้องหันมองตาม แล้วร่างบางก็อาศัยจังหวะที่พวกนั้นเผลอลุกพรวดขึ้นทันที และไม่รอช้า...วิ่งหนีออกมาจากวงสนทนาอย่างเร็วไว
“อ้าวเฮ้ย! จะไปไหน??” อคินตะโกนถามด้วยความตกใจ
“ถ้าอยู่ให้พวกคุณรุมยำก็บ้าแล้วล่ะค่ะ” เธอตะโกนตอบ พลางวิ่งจ้ำอ้าวหนีอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าพวกคุณชายที่เหลือต่างก็รีบวิ่งตามเธอทันทีพร้อมตะโกนสั่งให้เธอหยุด
“หยุดเดี๋ยวนี้นะยัยบ้า! พวกฉันยังพูดไม่ทันจบเลยนะ!!!”
“ตลก! หยุดก็บ้าแล้วสิ” เด็กสาวหันไปแลบลิ้นปลิ้นตาใส่โดยที่ยังคงวิ่งหนี ฝีเท้าเธอน่ะเร็วมากพออยู่แล้ว ถึงจะแพ้ฝีเท้าอคิน และแม้ว่าตอนนี้เขาจะตามกวดเธอมาติดๆ ก็เถอะ แต่อีกนิดเดียวก็ถึงประตูบ้านแล้ว แค่วิ่งเข้าไปในบ้านได้ก็รอดแล้วลัลเอ๋ย..
ปึ้ก
“ว้ายยย” ลัลทริมาร้องเสียงหลงเมื่อเธอดันวิ่งชนกับใครบางคนเข้าจนเธอเกือบจะหงายหลังล้มกระแทก..หากไม่ได้แขนแกร่งของคนที่เธอวิ่งชนเมื่อกี้โอบรัดร่างของเธอเอาไว้เสียก่อน
“คะ...คุณ....” ร่างบางนิ่งอึ้งทันทีเมื่อสบมองบุคคลเบื้องหน้า
เรือนผมสีเงินประกายและนัยน์ตาสีทอง...ใบหน้าที่คล้ายคลึงกับอคินแทบไม่ผิดเพี้ยน
“ไอ้อัลเวน!”
-----------------------------------------------------------------------
Writer Talk
อัพบทนำล่ะเน้อ... ไม่รู้ตอนนี้ทุกท่านจะงงๆ กันไหม เอาเป็นว่าอย่างงเน้อ ๕๕.
และสำคัญที่อยากจะบอก...
สัปดาห์หน้าและสัปดาห์ถัดไป ไรต์เตอร์มีสอบมิดเทอมนะคะ
และด้วยความที่อยู่มหาลัยมันไม่ง่ายเหมือนมัธยม
เลยขอหายตัวสักพักนะคะ
สอบเสร็จแล้วจะกลับมาพบกันใหม่
:)
ความคิดเห็น