ดาบวิเศษ-sword of magic

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ตัวชั้นนั้นไม่เชิงเป็นสิ่งมีชีวิตหรอกค่ะ ชั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่พวกมนุษย์เรียกกันว่าภูติสิ่งของที่เมื่อถึงเวลาอันเหมาะสมก็จะเริ่มมีชีวิตจิตใจ พอยิ่งอยู่ไปนาน ๆ ก็จะวิวัฒนาการจนมีรูปร่างขึ้นมานั่นเองค่ะ ตัวชั้นเป็นดาบศักดิ์สิทธิ์ของบุคคลสำคัญในประวัติศาสตร์คนหนึ่ง แต่น่าเสียดายช่วงระยะเวลาที่อยู่กับนายท่านนั้น ชั้นเพิ่งจะมีความรู้สึกนึกคิดเองค่ะ แม้แต่พูดยังพูดไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ด้วยอายุขัยที่ไม่เหมือนกันทำให้นายท่านจากไปเสียก่อนจะเห็นวิวัฒนาการของชั้นค่ะ แต่เดิมนั้นชั้นเป็นดาบสวยงามไม่ได้มีเอาไว้ต่อสู้แต่อย่างใด นายท่านเองก็ไม่ใช่คนบ้าคลั่งเลือดร้อน จึงมักใช้ชั้นแทนคฑาเวทย์มนต์ไปเสียมากกว่า เห็นว่าไม่ค่อยมีประสบการณ์ด้านต่อสู้เท่าไรเลยใช่ไหมล่ะคะ แต่เห็นอย่างนี้ชั้นก็เป็นดาบปรามารอันดับหนึ่งเชียวล่ะค่ะ หลังจากที่นายท่านเสียชีวิต ชั้นได้ถูกเก็บไว้ในห้องบูชา และถูกบูชาประหนึ่งเทพเจ้าเรื่อยมา จนกระทั่งชั้นกลายร่างเป็นมนุษย์ และถูกมนุษย์ชราพบเข้า พวกเขาดูตื่นเต้นกันมากและอยากให้ชั้นเลือกเจ้านายที่เหมาะสมใหม่อีกครั้ง โดยกล่าวว่า ดาบที่ดีควรถูกเอาไปใช้งานมากกว่าอยู่เฉย ๆ นะ ถ้าเจ้านายของหล่อนยังมีชีวิตอยู่ล่ะก็เขาต้องบอกอย่างงี้แหง

หลังจากชั้นได้ส่องสิ่งที่เรียกว่ากระจกในร่างมนุษย์เป็นครั้งแรก พบว่าประหลาดสุด ๆ ไปเลยล่ะค่ะ ตัวของชั้นนั้นเป็นสีขาวไปหมดทั้งตัว เหมือนรูปลักษณ์ดั้งเดิมของชั้นเลยล่ะค่ะ ผิวสีซีด ๆ ดวงตาสีฟ้าซีด ๆ จนดูเหมือนสีเทา เส้นผมสีขาวเหมือนขนกระต่ายนี่อีก ส่วนรูปลักษณ์ภายนอกของชั้นนั้น ดูเหมือนกับคนรักของนายท่านเลยล่ะค่ะ ก็นะ ผู้หญิงที่ชั้นเห็นหน้าบ่อยที่สุดก็ต้องเป็นนายหญิงแหงอยู่แล้วล่ะค่ะ ถ้าความทรงจำของชั้นไม่ผิดพลาดดูเหมือนนายหญิงจะเป็นเจ้าหญิงด้วยล่ะนะ ความรักระหว่างขุนนางกับเจ้าหญิงอย่างงั้นหรอ ใช่เรื่องของนายท่านกับนายหญิงก็ประมาณนั้นแหละจ้า ครั้งแรกที่ชั้นถูกเอามาใช้ก็ตอนที่นายท่านเอามาปกป้องนายหญิงจากพวกคนร้ายล่ะมั้ง ทั้ง ๆ ที่เป็นดาษที่มีดีแต่สวยแท้ ๆ ดันคมกริบจนฟันไปมั่ว ๆ ก็สร้างบาดแผลให้อีกฝ่ายได้อย่างน่าเหลือเชื่อ ทุกคนเลยกล่าวว่า เห ดาบดีนี่นา อะไรประมาณนั้น และนั่นก็เป็นครั้งแรก ๆ ที่ชั้นได้สติพอดีนั่นแหละค่า

มาต่อกันที่การหาเจ้านายให้ชั้นกันเถอะค่ะ ชายชราเหล่านั้นกล่าวว่าถ้าชั้นไม่ไปเลือกเองเค้าจะจัดงานประลองอะไรสักอย่างแล้วคนที่ชนะก็จะบังคับให้ทำสัญญากับชั้นแทน ชั้นก็ส่ายหน้ารัว​ ๆ และรับข้อเสนอของชายชราเหล่านั้นแทน ชั้นได้รับมอบหมายให้ไปยังเมือง ๆ หนึ่งที่ว่ากันว่าเป็นเป้าหมายการบุกโจมตีของกลุ่มกบฏ หรือทหารฝ่ายตรงข้ามอะไรสักอย่าง ตอนนี้กำลังรวมพลผู้กล้าและอื่น ๆ เพื่อคอยต้านทานการโจมตีอยู่ เนื่องด้วยเหตุผลบางอย่างที่ทางเมืองหลวงไม่สามารถออกหน้าช่วยเหลือได้นั่นเอง ชั้นมองเงื่อนไขในการทำพันธะสัญญาของตัวเอง คำสาบาน กับเงินค่าธรรมเนียมสองล้านเอส นักผจญภัยที่ไหนใจกล้าพกเงินมามากมายขนาดนั้น

รูปลักษณ์ภายนอกที่เป็นแบบนี้ทำให้ชั้นเลือกที่จะไปสมัครเป็นนางพยาบาลแทน ชั้นเดินเข้าออกไปมาในสถานที่ต่าง ๆ อย่างง่ายดาย ถึงไปในที่ที่ไม่ควรไปก็บอกว่าหลงทางพร้อมรอยยิ้ม กับเครื่องแบบนางพยาบาลของชั้นก็ทำให้คนอื่นไม่ได้สนใจอะไรนัก ชั้นเก็บข้อมูลและประเมินสถานการณ์ไปมา ชั้นต้องเลือกใครสักคนจากทั้งหมดนี่ ทำสัญญากับเค้าแล้วอาศัยสถานการณ์วุ่นวายทำตัวเป็นผู้กล้าไปสินะ บางทีเหล่าคนชราก็ติดต่อผ่านมาทางลูกแก้วสื่อสารบ้าง เพราะอย่างไรชั้นก็ถือเป็นสมบัติล้ำค่าของพวกเขานี่นะ นึกถึงเมื่อก่อนที่เค้าเคยเอาบุญคุณมาท่วมหัวชั้นแล้วชั้นสวนกลับไปว่า คนก่อตั้งที่นี่คือราชวงศ์ก็จริง แต่องค์หญิงเป็นนายหญิงของชั้น คนอื่นที่ไม่ใช่สายเลือดของพวกเค้าไม่มีสิทธิ์สั่งชั้น ไม่งั้นชั้นจะฆ่าให้หมด พอพูดไปแบบนั้นแล้ว พวกเค้าก็จับชั้นสะกดไว้ในหอบูชา แต่ชั้นก็หลุดออกมาได้ทุกครั้ง แต่ก็กลับไปทุกครั้ง มันก็เหมือนบ้านชั้นนี่นา แค่คนอื่นอย่าเข้ามาใกล้ ๆ ชั้นมากก็พอ

จริง ๆ ผู้กล้าคนที่ชั้นสนใจก็มีนะ เค้าคล้ายกับนายท่านของชั้นมากเลยล่ะ มันต้องเป็นพรหมลิขิตแน่นอน ชั้นหมายมาดไว้เช่นนั้น แต่เค้ากลับมีสาวน้อยน่ารักมีดสั้นสีดำแดงอยู่แล้วนี่นา ชั้นต้องทำอะไรบางอย่างซะแล้ว

ในคืนก่อนวันที่ศัตรูจะบุกมาชั้นได้แอบลอบสังหารสาวน้อยมีดสั้นคนนั้นโดยที่ไม่มีใครรู้ แหงล่ะใครจะสงสัยชั้นล่ะ อายุขัยที่ยาวนานทำให้ชั้นดูเหมือนมนุษย์มาก ๆ จนไม่มีใครแยกออกเชียวล่ะ เว้นเสียแต่ว่าจะเป็นมังกร หรืออะไรที่มีอายุนาน ๆพอ ๆ กันหรือมากกว่าล่ะก็นะ

ในคืนนั้นศัตรูก็บุกมาจริง ๆ ฝ่ายเรานั้นทั้ง ๆ ที่มีผู้กล้าขนกันมาเยอะแยะแท้ ๆ กลับสู้ฝ่ายตรงข้ามไม่ได้แม้แต่น้อย ผ่านไปไม่ถึงสองชั่วโมงศัตรูก็บุกเข้ามาในเมืองไล่ฆ่าผู้คน เสียงกรีดร้อง ไฟไหม้ กลิ่นเลือด เสียงต่อสู้ฆ่าฟันดังมาตลอดทาง ในสถานการร์แบบนี้ชั้นรีบวิ่งเข้าไปหาผู้กล้าที่ชั้นหมายตาไว้ทันที แต่ปรากฏว่าเค้าเอาแต่นั่งกอดศพของมีดสั้น แม้ชั้นจะพยายามอธิบายสถาการณ์ให้เค้าฟังแต่เค้าก็ไม่สนใจอะไรใดๆ ทั้งสิ้น ในที่สุกชั้นจึงสารภาพบาปไปว่าชั้นเป็นคนฆ่าสาวมีดสั้นเอง อีกฝ่ายจึงละจากศพและดูเหมือนว่าจะตั้งใจจะฆ่าชั้นสินะ ชั้นได้แต่หลับตายอมรับชะตากรรมโดยดี อย่างมากชั้นก็แค่บาดเจ็บน่ะ ชั้นไม่ใช่มนุษย์สักหน่อยนี่คะ ถือเป็นการไถ่โทษละกันนะคะ ชั้นหลับตาลงยอมรับความเจ็บปวดที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้า แต่ปรากฏว่ามันมีสายลมพัดวูบผ่านชั้นไป และน้ำพุเลือดก็กระฉูดขึ้นมา ชั้นได้แต่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ชายคนนั้นกล่าวปลอบใจชั้นว่าไม่ต้องกลัวนะ ชั้นที่ยังคงงุนงงอยู่นั่นเอง อีกฝ่ายก็คว้าเอวชั้นและวิ่ง บ้างกระโดดบ้างจนในที่สุดก็ออกมานอกเมืองจนได้ ชั้นได้แต่นั่งแปะอยู่บนพื้น สับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก ชั้นมองไปยังชายที่ช่วยชีวิตชั้นมา ถามถึงความแข็งแกร่งน่ะหรือ ทั้ง ๆ ที่ไม่มีอาวุธแท้ ๆ แต่กลับผ่านมาได้จนถึงที่นี่ชั้นลืมนับไปแล้วว่าผ่านไปกี่ศพ เค้าทั้งป่าเถื่อนและโหดเหี้ยมราวกับสัตว์ป่าที่ให้มือเปล่าฉีกกระชากร่างศัตรูเป็นชิ้น ๆ บีบกะโหลกของอีกฝ่ายให้แหลกเหลวราวกับ อะไรดีล่ะ ฟองน้ำล้างจานรึ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกอยากจะอ้วก แต่ว่านะเค้าก็เป็นคนดีไม่ใช่หรอ อย่างน้อยก็ยังช่วยชีวิตชั้นเอาไว้ยังไงล่ะ ถึงจะขาด ๆ เกิน ๆ ไปบ้าง แต่อย่างไรก็ไม่มีตัวเลือกอื่นแล้วล่ะค่ะ

"นาย ชั้นขอร้องล่ะ ทำสัญญากับชั้นแล้วกลับไปช่วยทุกคนที"

อีกฝ่ายมองหน้าชั้นสลับกับมองเมืองที่ลุกไหม้ไปด้วยเปลวเพลิง

ชั้นก้มหน้าลง "นายน่ะแข็งแกร่งนะ ตลอดทางที่ผ่านมาไม่ได้รับบาดแผลแม้แต่น้อย เลือดที่เปรอะตัวนั่นก็ของคนอื่นทั้ง ๆ ชั้นน่ะ เป็นอาวุธวิเศษ"

พอพูดถึงตรงนี้อีกฝ่ายก็ทำหน้าตื่นตะลึง

"ต้องมีคนทำพันธะสัญญาด้วยถึงจะแสดงประสิทธิภาพได้เต็มที่ นาย ..นายไม่ต้องกลับไปช่วยใครก็ได้ แค่ทำสัญญากับชั้นก็พอ"

หลังจากความเงียบงันอันยาวนาน ชั้นได้แต่ทำใจพร้อมผุดลุกขึ้น เพื่อกลับไปที่เมืองคนเดียวแทน

"เดี๋ยวก่อนสิ ชั้นตกลงนะ ชั้นจะทำสัญญากับเธอ"

ชั้นรีบหันกลับไปมองอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วพร้อมแย้มรอยยิ้มให้กับเขา

"ขอบคุณนะ ขอบคุณมาก ๆ เลยล่ะค่ะ"

ชั้นแบ่งพลังแสดงรูปลักษณ์ที่แท้จริงของชั้นให้อีกฝ่ายดู อีกฝ่ายเบ้หน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินไปดึงดาบเล่มยักษ์มาจากศพแถว ๆ นั้นแทน

"หยุดก่อนค่ะ ดิชั้นสามารถเปลี่ยนรูปลักษณ์ภายนอกได้ค่ะ"

แล้วเธอทำอะไรได้บ้างล่ะ

"พลังของดิชั้นเป็นพลังศักดิ์สิทธิ์ขับไล่ปีศาจกำราบหมื่นมารได้ค่ะ มีพลังเยียวยารักษา ฟื้นฟูพลังงาน กางอาณาเขต ตรวจจับจิตอาฆาตมุ่งร้าย"

อีกฝ่ายทำหน้าอึดอัดใจพร้อมบอกว่า มันไม่ค่อยเข้ากับสไตล์ของเขาสักเท่าไร ก็คนเถื่อนนี่นะ

พลังของดิชั้นจะเปลี่ยนไปตามความต้องการของผู้ใช้ค่ะ

หลังจากถกเถียงเรื่องต่าง ๆ กันได้สักพักชั้นก็เริ่มทำพันธสัญญากับเขา

ชั้นโยนสร้อยคอสื่อสารลอยขึ้นไปกลางอากาศ ภาพโฮโลแกรมของเหล่าชายชราดูตื่นตระหนก และยิ่งตื่นตระหนกยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อเห็นชายคนที่ชั้นจะทำพันธสัญญาด้วย

ภาพลักษณ์ของอีกฝ่ายน่ะหรือ ดูอย่างไรก็น่าจะคลาสเบอร์เซิร์กชัด ๆ แถมเลือดโชกอย่างนั้นอีก

ค่าธรรมเนียมสองล้าน ชั้นแยกเขี้ยวใส่เหล่าชายชราทันที

สถานการณ์แบบนี้พวกท่านยังจะ!!

นี่อย่างไรเสียเธอก็เป็นดาบในตำนานเชียวนะ แค่นี้ยังถือว่าถูกเลย

ตกลง

ชายเบอร์เซิร์กที่ไม่รู้อย่างไรคว้าบัตรนักผจญภัยของตัวเองชูขึ้นกลางอากาศ โดยเท่าที่ชั้นเห็นคร่าว ๆ อีกฝ่ายมีเงินอยู่ประมาณเจ็ดล้านได้

น่าเหลือเชื่อจริง ๆ

จากนั้นเสียงบริกรรมคาถาของชายชราก็ดังขึ้น พร้อมคำสาบานที่ดูคล้ายกับงานแต่งเล็กน้อย ก็แค่ตอบ ๆ ตกลงไปนั่นแหละว่าจะใช้ชั้นปกป้องผู้คนและความสงบสุขบนโลกใบนี้ อีกฝ่ายอึกอักเล็กน้อยก่อนจะตอบตกลงโดยดี

หลังจากทำพันธสัญญาชั้นก็เปลี่ยนรูปลักษณ์เป็นดาบใหญ่สีขาวที่ดูแข็งแรง จากนั้นอีกฝ่ายก็เพียงกวัดแกว่งชั้นฆ่าคนไปเรื่อย ๆ ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง เจ้านายคนใหม่ของชั้นก็ฆ่าคนทำลายสถิถิทั้งชีวิตของเจ้านายคนเก่าไปเรียบร้อย ชั้นรู้สึกได้ว่าเค้ามีความผิดปกติบางอย่าง อย่างรสนิยมที่ชื่นชอบเลือดมากไปนั่น และไหนจะเส้นผมที่ปิดบังใบหน้ากว่าขึ้นจนแทบไม่เห็นดวงตา ยุ่งเหยิงเสียจริง แต่ดวงตาที่ชั้นมองเห็นเพียงแวบนึงนั้น เป็นประกายอย่างมีความสุข มีความสุขมากจริง ๆ ดูเหมือนว่าเค้า ดูเหมือนว่าจะเป็นปีศาจที่ใส่เครื่องป้องกันบางอย่างกดพลังไว้ให้ดูเหมือนมนุษย์ ไม่ก็เป็น พวกลูกครึ่ง หรือพวกมีเชื้อสายหรือเปล่า นั่นสามารถอธิบายความบ้าคลั่งประหลาด ๆ พวกนี้ได้เป็นอย่างดี ดูเหมือนว่าชั้นจะจับคู่กับคนที่ไม่ควรเสียแล้ว ก็ตัวชั้นเป็นดาบปราบมารนี่นะ แต่ขนาดชั้นยังจับสัมผัสไม่ได้นี่ก็น่าคิดนะ ในตอนแรกอาจเพราะตกใจ ตัวชั้นในตอนนี้ยังไม่สมบูรณ์ก็จริง แต่ถ้าเป็นปีศาจล่ะก็น่าจะหลีกเลี่ยงชั้นสิ แต่สถานการณ์ตอนนั้นมันก็วุ่นวายจริง ๆ นั่นแหละ ช่างมันเถอะ ถูกเหวี่ยงเหวี่ยงมาอย่างนี้เวียนหัว เลือดเยอะแยะขนาดนี้ ถ้าอยู่ในร่างมนุษย์ชั้นคงอ้วกไปแล้วจริงๆนั่นแหละ

หลังจากวิกฤตการณ์ความเวียนหัวนั้นจบลง ชั้นถูกเหวี่ยงทิ้งง่าย ๆ อยู่บนพื้นชั้นหงุดหงิดเล็กน้อยอย่างน้อยก็ควรทำความสะอาดดิชั้นบ้างนะคะ แต่หลังจากรอแล้วรอเล่าดูเหมือนอีกฝ่ายอาบน้ำเส็จแล้วจนมาผึ่งไฟสบายๆ ดิชั้นโกรธมากจนคืนร่างเป็นมนุษย์พาตัวเองมาอาบน้ำเสียเอง ฮึ่ยชุดเปื้อนหมดเลย ชั้นลงไปแช่อยู่ในน้ำ ดำผุดดำว่ายอยู่สักพักก็ใช้พลังชำระล้างตัวเองไปรอบนึง ไม่งั้นไม่ไหว มีแต่จิตสังหาร เต็มไปหมดชั้นขึ้นจากน้ำหมุนตัวรอบนึงทำให้ตัวแห้งทันที ก่อนจะไปบ่นกระปอดกระแปดใส่นายท่าน

"เธออาบน้ำได้ด้วยหรอ"

มันเป็นหน้าที่ของนายท่านค่ะ ปกติชั้นไม่ต้องทำเองหรอกค่ะ อีกอย่างถ้าแช่น้ำนาน ๆ ชั้นก็จะอ่อนแอลงค่ะ ถ้าเป็นมนุษย์ก็คือป่วยนั่นแหละค่ะ

"ก็เธอเหมือนมนุษย์มากนี่นา มันยังไง ยังไงอยู่นะ"

"อะไรนะคะ"

"อ่อ คิดว่าจริง ๆ แล้วไม่ได้ลำบากอะไรก็ทำเองเถอะ อยู่ในร่างมนุษย์ดีกว่าอีกนะ"

"งุย ก็ดิฉันเป็นอาวุธ ก็ต้องรู้สึกภูมิใจในร่างอาวุธมากกว่านี่"

อันที่จริงก็อยากได้ฝักดาบหรืออะไรมากกว่านี้นะแต่ถ้าใส่ฝักดาบอยู่ชั้นจะมองไม่เห็น มันมืดกว่าน่านอนดี นายท่านแลยาจกจะตายอย่างนี้ต้องเข้าเมืองไปติดต่อสมาคมนักดาบของพวกชายชราพวกนั้นก่อนสินะ

งืม ซื้อเสื้อผ้าใหม่ด้วยก็ดี ยังกะคนเถื่อนแหน่ะ

จริง ๆ ตอนที่ปรากฏตัวขึ้นในร้านนั้น พนักงานก็แสดงสีหน้าไม่อยากจะเชื่อออกมา ชั้นจึงโยนป้ายประจำตัวให้ดู พวกเขาถึงดำเนินการเรื่องทุกอย่างให้เป็นเรื่องง่าย

เมื่ออยู่ในสมาคม เราได้บ้านพักหลังหนึ่งในเมืองแทน เพราะนายท่านของชั้นไม่อยากสุงสิงกับคนอื่นค่ะ แต่เรื่องที่ทำให้ชั้นรู้สึกหงุดหงิดใจมากที่สุดจะเป็นเรื่องที่นายท่านไม่ยอมใช้ชั้นเลยล่ะค่ะ เวลาออกไปทำภารกิจก็ไปมือเปล่าไม่ก็แย่งดาบง่อย ๆ ของอีกฝ่ายมาใช้แทน เนื่องจากนายท่านเป็นชายถึกมากเลยมีชีวิตรอดกลับมาเสียทุกครั้ง มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ชั้นบ่น ๆ ไปว่ากลับบ้านช้าจังเลยนะคะ ประมาณนี้ หลังจากนั้น อีกฝ่ายก็กลับบ้านมาในสภาพโชกเลือด สรุปคือที่กลับช้าเพราะมัวแต่ไปอาบน้ำนั่นแหละค่า

เรื่องกลุ้มใจเหล่านี้ชั้นได้นำไปปรึกษาเพื่อนที่เป็นอาวุธด้วยกัน บางคนกล่าวว่าจริง ๆ แล้วก็เป็นคนดีไม่ใช่หรอทั้ง ๆ ที่ทำสัญญาด้วยแล้วแต่ก็ปล่อยให้เดินเล่นไปมาในร่างมนุษย์ ไม่ใช่เรื่องปกติเลยนะนั่น ถ้ามีอาวุธวิเศษหลาย ๆ ชิ้นก็ว่าไปอย่าง

นั่นสินะ หรือพวกเราจะไม่เหมาะกันจริง ๆ พวกสไตล์การต่อสู้นั่นน่ะ ถ้าสู้ร่วมกันบ่อย ๆ เดี๋ยวมันก็มีการอีโวลูชั่นเองนั่นแหละค่ะ แต่ต่างคนต่างอยู่กันแบบนี้ก็ไม่มีวันเข้ากันได้เลยนี่นา

ความสามารถที่เหมาะกับการทำภารกิจเสี่ยงตายก็มีอยู่นี่นา

ที่ข้อมือของชั้นมีกำไลกระพรวนที่จะส่งเสียงกรุ๊งกริ๊งเตือนภัยได้ น่าจะเป็นประโยชน์อยู่นา

พอเสนอไปอีกฝ่ายก็ปฏิเสธกลับมาอย่างนุ่มนวล

"ชั้นน่ะแข็งแกร่งอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงหรอกนะ เพราะอย่างงั้นในงานประลองประจำปี ชั้นจะคว้าที่หนึ่งมาให้เอง โดยไม่ใช้อาวุธอะไรเลย"

จริง ๆ แล้วมันออกจะน่าอายไปหน่อยที่อีกฝ่ายพูดแบบนั้น ชั้นต่างหากล่ะคะที่จะต้องปกป้องคุณน่ะ ชั้นต่างหากที่ควรจะแข็งแกร่งมากกว่านี้ จะได้เป็นกำลังให้คุณได้ ชั้นน้อยใจนิดหน่อย แต่หากอีกฝ่ายพูดแบบนั้นชั้นก็จะไปดูให้เห็นกับตาตัวเองค่ะ

ชั้นได้รับตั๋ววีไอพีรอบการชิงชนะเลิศมา คู่ต่อสู้ของอีกฝ่ายนั้น มีอาวุธวิเศษ แล้วก็แข็งแกร่งในระดับหนึ่งเชียวล่ะ จะใช้มือเปล่าสู้จริง ๆ หรอคะ ทำเอาชั้นกังวลใจมาก ๆ เลยล่ะค่ะ

ชั้นนั่งมองการต่อสู้อย่างเคร่งเครียด ก่อนหน้านั้นก็พยายามให้เค้านำชั้นไปด้วยแท้ ๆ แต่ก็ถูกปฎิเสธไป

"เธอเชื่อใจชั้นไหม"

อีกฝ่ายพูดมาแบบนั้น ชั้นก็ได้แต่พยักหน้าสิคะ

ก็ลำบากจริง ๆ นั่นแหละค่า อีกฝ่ายอาวุธครบมือแต่นายท่านของชั้นมือเปล่า ตอนนี้ได้แต่หลบไปหลบมา ดูเหมือนว่าจะได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะด้วยสินะคะ ชั้นร้อนใจเสียจนนั่งไม่ติดเก้าอี้ ส่วนเพื่อนรักของชั้นได้แต่บีบมือให้กำลังใจอยู่ข้าง ๆ

หลังจากหลบหลีกไปมาอยู่นาน อยู่ ๆ เค้าก็ดีดตัวเข้าไปชกเสยคางอีกฝ่ายจนสลบลงไปกองกับพื้นจนได้ และผู้ชนะในครั้งนี้คือ นายท่านของชั้นเองแหละค่ะ ชั้นรู้สึกแปลกประหลาดในใจ รู้สึกดีใจที่ชนะก็จริง แต่ก็อยากจะร้องไห้ที่อีกฝ่ายบาดเจ็บ เป็นความรู้สึกที่ประหลาดสุด ๆ ไปเลยแหละค่ะ