มิติแห่งรัก

ลำดับตอนที่ #3 : THREE

                ชั่วโมงวิชาภาษาอังกฤษเป็นวิชาเรียนคาบแรกของเธอในต้อนเช้าของวันอังคาร  ระหว่างรอ อาจารย์ประจำวิชา  นักเรียนพูดคุยกันเสียงดังอื้ออึง ลั่นห้อง บางคนกำลังกระโดดข้ามโต๊ะไปมาราวกับว่าจะไปแข่งโอลิมปิค   วุ้น กำลังจ้องมองไปที่รูปภาพของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ในชุดนักเรียน

                 “ไหน เธอกำลังดู รูปใครจ๊ะ” ส้มแก้ว ถามขึ้นมาเมื่อเห็นวุ้นเอาแต่มองรูป พร้อม ยื่นหน้าขอดูรูปบ้าง

                “โธ่  นึกว่าใครภาพของตัวเองแท้ๆ มีใครบ้างที่หลงภาพของตัวเอง เนี่ย”  ส้มแก้ว หัวเราะขำเพื่อนของเธอ ทำให้ตาที่เล็กหยี เล็กเข้าไปอีก

                “ฉันกำลังคิดว่าจะส่งไป หรือไม่ดี” วุ้นกำลังตัดสินใจที่ส่งภาพของเธอไปให้วิล แต่เธอไม่กล้า กลัวว่าอีกฝ่ายถ้าเห็นหน้าเธอ จะหยุดคุยไปเลย  วุ้นคิดว่าตัวเองไม่ใช่คนสวยเลิศเลอตรงไหน เธอแค่เด็กธรรมดาคนหนึ่ง  แต่คิดอีกที ถ้าเขากับวุ้น มีมิตรภาพความเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน  หน้าตาก็ ไม่ใช่สิ่งสำคัญ 
                เสียงดังราวกับวิทยุ  ก็เงียบลง อัตโนมัติเหมือนใครหมุนปุ่มปิดเสียง  อาจารย์ สุมาลีก้าวขาเข้ามาในห้อง ด้วยชุดข้าราชการครูสีกากี  สีหน้าเคร่งขรึม   จนไม่มีใครกล้าขยับเขยื้อนหรือกระพริบตา

                “นักเรียน เคารพ.” หัวหน้าห้อง กล่าวนำ   ทั้งหมดลุกขึ้นยืนกล่าวแสดงความเคารพ

                “นี่เป็นคะแนน สอบ ล่าสุด ครูไม่อยากเชื่อเลยว่า นักเรียนของครู จะทำคะแนนแย่ลง แย่ลงทุกวัน  ” อาจารย์ สุมาลี พูดขึ้นมาหลังจากเธอลุกจากโต๊ะหน้าห้อง พร้อม หยิบกระดาษคำตอบ  ปึกหนึ่ง
                “มีคนสอบตก และสอบได้ บางคนที่ครูคิดว่าน่าจะสอบตกก็ตกจริงๆ  และบางคนครูก็คาดไม่ถึงเหมือนกัน ”   อาจารย์สุมาลี เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเรียกชื่อใครคนหนึ่งที่ทำให้ทุกคนหันไปมองตาเดียวกัน  
                “กรุณาพร  ”  วุ้นลุกขึ้นยืน  ชื่อกรุณาพรเป็นชื่อจริงของเธอ  และขาของวุ้นอ่อนล้าขึ้นมาทันที  หน้าซีดขาว  เธอคิดว่าเธอทำข้อสอบได้ ทำไม อาจารย์บอกว่าสอบตกหรือเธอคิดไปเองว่าเธอทำได้
                อาจารย์ สุมาลี ยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนบอกว่า “เธอได้คะแนน สอบสูงสุดในครั้งนี้
   ครูไม่แปลกใจนักเพราะเธอสอบได้คะแนนดีเกือบทุกครั้ง แต่ครั้งเธอทำได้เกือบเต็ม เธอขยันเรียน ขึ้นมาก  ทุกคนดูกรุณาพรเป็นตัวอย่างนะ”

สีหน้าของวุ้น เปลี่ยนเป็นสีชมพู จางๆ  เธอรู้สึกอยากกระโดดไปกอดคุณครูเหลือเกิน เธอทำได้คะแนน ท๊อปของห้อง ทั้งที่ไม่เคยทำได้ เพื่อนอีกหลายคนกระซิบกระซาบกันเบาๆ แต่วุ้นไม่ได้สนใจเพราะมัวแต่ปลาบปลื้ม

อาจารย์ ให้หัวหน้าห้องแจกกระดาษคำตอบคืน   พร้อมกับบอกให้คนที่สอบตกไปสอบซ่อมอีกครั้งในวันจันทร์หน้า แล้วเริ่มสอนบทเรียนต่อไป กับนักเรียน   วุ้นตั้งใจเรียนเต็มที่ เธออารมณ์ดีเป็นพิเศษ

ก่อนได้เวลาเลิกเรียน วุ้นเดินไปที่ห้องธุรการของโรงเรียน เมื่อมีอาจารย์บอกว่ามีพัสดุไปรษณีย์ ชิ้นหนึ่งเป็นชื่อของวุ้น เธอรู้ทันทีว่ามันมาจากไหน แน่นอน วิลนั่นเอง แต่เธอสงสัยนักว่า ทำไมต้องเอามาไว้ที่ห้องธุรการ  

เจ้าหน้าที่ได้หยิบ  พัสดุไปรษณีย์มาให้เธอ เป็น  มันดูเหมือนจะเป็นกรอบรูปขนาดใหญ่ที่ห่อหุ้มด้วยกระดาษสีน้ำตาล วุ้นเซ็นชื่อรับ แล้ว เดินหนีบมันกับลำตัวข้างหนึ่ง

                วุ้นกำลังจะเดินกลับไปห้องเรียน  เด็กนักเรียนกลุ่มหนึ่งยืนขวางทางเธอ  ลิ้นจี้ เปรี้ยว และ แหววกับกลุ่มเพื่อนชายของพวกเธอ  บ้างก็ผิวปากแซว      ทั้งหมดมองมาที่วุ้น ใบหน้ายิ้มเยาะ ราวกับจะหา เรื่อง วุ้นเลี่ยงไปข้างๆแต่ไม่วายที่หนึ่งในสาม เดินมาบังหน้าเธอไว้
                  “ว่าไงไปไหน จ๊ะ แม่คนเก่ง”  น้ำเสียงของแหวว  ส่อเสียดยิ่งนัก   วุ้นได้แต่ก้มหน้าหลบ

“เดี๋ยวนี้ดังใหญ่แล้วนะ  หรือกลัวไม่ได้เรียนที่นี่อีก  จริงๆเธอไม่น่าเรียนที่นี่หรอก มันไม่เหมาะกับลูกแม่ค้าปากตลาดอย่างเธอ  ”  แหววพูดจาหาเรื่องหนักกว่าเดิม

วุ้นฉุกกึก เธอมองหน้าคนพูดด้วยแววตา เกลียดชัง มือสองข้างที่ถือรูปพัสดุ มันกำแน่นกว่าเดิม วุ้นพยายามอดกลั้นไว้ ใช่ วุ้นไม่ควรได้มาเรียนวิทยาลัยเอกชนของพวกคนมีฐานะดี หากแต่ อาจารย์ใหญ่ ที่เป็นเจ้านายเก่าของพ่อ  เอ็นดูเธอและเห็นเธอตั้งแต่เล็กๆ อาจารย์ใหญ่ จึงฝากให้วุ้นเรียนที่นี่ โดยเป็นนักเรียนทุนพิเศษ   และแม่ของวุ้นก็ดีใจเอามากๆ เมื่อรู้ว่าวุ้นได้ไปเรียนโรงเรียนดีๆ 

“ขอทางฉันหน่อย ฉันจะกลับไปห้องเรียน” ลิ้นจี่กับเปรี้ยว หลีกทางให้วุ้น วุ้นเดินไปได้ 2-3 ก้าวก็ต้องหงายหลังกลับ  รู้สึกเจ็บที่หัว มือหนึ่งกระชากผมที่เป็นจุกของเธออย่างแรง

“โอ้ย ปล่อย อะไรกัน ปล่อยนะ”  วุ้นพยายามเอามืออีกข้างที่ว่างแกะมือ แหววออกจากผมของเธอ

“เอาอะไรมา ภาพโป๊เหลอ  พวกตลาดอย่างเธอ ต้องไม่ใช่ ของดีแน่ เอามานี่ ฉันจะให้ แม่ดู จะได้เฉดหัวแกออก”   แหวว ปล่อยมือ ที่ดึงผมเธอ แล้วเข้าไปยื้อแย่ง วุ้นยื้อมันไว้สุดกำลัง แต่ทั้งสามก็ช่วยกันกระชาก แล้วแกะมือวุ้นออกจากสิ่งที่เขาต้องการ

“หยุด  นะอะไรกัน  ” เสียงอาจารย์ใหญ่  ตะเบ็งดัง  แล้วเดินอย่างรวดเร็วตรงมายังพวกเด็กๆ

 “เธอสามคนทำอะไรกัน”   อาจารย์ใหญ่ถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงดุดัน 

“คือ หนูแค่ขอดู ของของวุ้นเขาเท่านั้นเองคะ” แหวว ทำเสียงอ่อยๆ
“แล้วไง เขาไม่ให้ดูต้องยื้อแย่งกันด้วยหรือ  แล้วนี่พวกเธอไม่มีชั่วโมงเรียนหรือไง ทำไมไม่กลับไปเรียน”

 ทั้งสามยกมือไหว้ลกๆ  แล้วรีบเดินจ้ำอ้าวออกไป วุ้นไหว้ทำความเคารพอาจารย์ใหญ่  แล้ว เธอเดินกลับห้องเรียน ปัดผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงจากแรงกระชาก คนทั้งสามช่างน่ารังเกลียดที่สุด เท่าที่เธอเจอมา

วุ้นแวะเข้าบ้านเพื่อเก็บของก่อนไปทำงานที่ร้าน     เธอค่อยเดินเลี่ยงไปข้างๆ เพราะไม่อยากให้คนในบ้านเห็นว่าเธอมีอะไรติดมือมามากกว่ากระเป๋าเรียน  โชคดีที่แม่เธอง่วนอยู่กับการผัดกับข้าวจนหน้ามัน จึงไม่ได้สังเกตว่าวุ้นถืออะไรมา วุ้นเดินขึ้นบันไดเข้าห้องของเธอ  นั่งลงบนเตียงนอนแล้วค่อยๆ บรรจงแกะ ห่อสีน้ำตาล สิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้กระดาษสีน้ำตาลเมื่อสักครู่   เป็นภาพเขียนสีน้ำมันที่จิตรกรตั้งใจวาดสุดฝีมือ  วุ้นพิจารณาภาพนั้นอยู่นาน   ผู้ชายคนที่อยู่ในภาพน่าจะมีอายุใกล้เคียงกับวุ้น  เขาอยู่ในอิริยาบถ สบายๆนั่งหันข้าง     ดวงตาเป็นสีฟ้าที่มองให้ความรู้สึกเหมือนมีชีวิต

 

วุ้นมองไปยัง ลายเซ็นหวัดๆ ใต้ภาพ ซึ่งระบุชื่อคนที่วาดภาพนี้ว่า