อารอน-เอลันดา (ฟิคชั่น แฮรี่ พอตเตอร์ภาคอนาคต)

ลำดับตอนที่ #25 : อัลทาไลท์

เขาถูกพาตัวไปยังบ้านไม้หลังหนึ่งซึ่งตั้งอยู่เชิงเขาติดแม่น้ำ อันเป็นส่วนหนึ่งของช่องเขาที่แยกแม่น้ำซาร์ออกไปเส้นทางหนึ่ง    สถานที่แห่งนี้ซุกซ่อนอยู่ในหลืบของซอกเขาซึ่งสามารถหลบการสังเกตของผู้คนได้เป็นอย่างดี  

              เอลันดาถูกขังอยู่ในห้องที่ปิดตาย   เขานั่งพิงขอบเตียง จ้องมองไปยังพื้นไม้สีซีดๆ ในสมองว่างเปล่ารู้แต่เพียงว่าหมดหนทางที่จะหนี  ประตูห้องถูกเปิดออกมา  เขาเงยหน้ามองเห็นสมุนพ่อมดคนหนึ่งก้าวเข้ามาในห้อง

                   "เจ้าหนู ออกมานี่สิ"  พ่อมดคนนั้นบอกให้เขาออกไป  เอลันดาไม่รู้ว่าพวกนั้นจะพาเขาไปไหนอีก    สีหน้านิ่งเฉยของมันทำให้เขาคาดเดายากว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ตามออกไปโดยดีเพราะไม่มีทางเลือกอื่น    มันคุมตัวเขาไปตามระเบียงทางเดิน   เอลันดามองเห็นทิวทัศน์ของแม่น้ำและเทือกเขา    นึกไม่ออกว่าอยู่ตรงส่วนใดของนาดิเวีย  พ่อมดคนนั้นพาเขาเข้าไปในห้องเหลี่ยมกว้าง  ซึ่งมีโต๊ะยาวตั้งอยู่ใจกลางห้อง   เฟดิเรอนานนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ จ้องมองเขาไม่กระพริบตาตั้งแต่เขาก้าวเขามาในห้อง  สมุนพ่อมดโค้งคำนับเจ้านายก่อนที่จะออกไปจากห้องแล้วปิดประตู   ปล่อยให้เขาอยู่ตามลำพังกับเฟดิเรอนาน

                   "ยินดีที่เราพบกันอีกครั้ง   นั่งลงก่อนสิ"   เฟดิเรอนานเอ่ยปากเชื้อเชิญ   เอลันดาลากเก้าอี้ออกมานั่งลงโดยไม่พูดอะไร

                   "คนของฉันบอกว่าเธอไม่แตะต้องอาหารมาตั้งแต่เมื่อคืน   ฉันคิดว่าการที่เธอต้องอุดอู้อยู่แต่ในห้องคงอึดอัด ทำให้เธอไม่อยากทานอะไร   คงเป็นการดีที่เราจะทานมื้อเช้าด้วยกัน ทานเสียสิ  "

                   เอลันดาก้มมองจานสเต็กชั้นดีที่วางอยู่หน้าเขา  มีอาหารและเครื่องดื่มหลายอย่างอยู่บนโต๊ะอาหาร    เฟดิเรอนานจัดการหั่นชิ้นเนื้อสเต็กของตัวเอง

                   "ไม่มียาพิษหรอก ไม่ต้องห่วง ถ้าฉันอยากให้เธอตาย เธอคงตายไปนานแล้ว" เขาบอกเอลันดา

                   "ผมไม่หิว" 

                   เฟดิเรอนานเงยหน้ามองเด็กชาย  แต่มือยังคงหั่นเนื้อสเต็กอยู่  "เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธฉันตราบใดที่เธออยู่ที่นี่  ฉันบอกให้เธอกินก็ต้องกิน ฉันไม่อยากให้เชลยของฉันต้องตายไปก่อนที่ฉันจะได้สิ่งต้องการ" เขาตักชิ้นเนื้อที่หั่นใส่ปาก สายตายังคงจ้องเขม็ง เอลันดาเลื่อนถาดสเต็กเข้ามาใกล้ ทำท่าจะหั่นชิ้นเนื้อรับประทาน แต่แล้วเขาก็รวบมีดและส้อม

                   " คุณจับผมมาทำไม "  เอลันดาถามเพราะอดเก็บความสงสัยไว้ไม่ได้

                   "ทำไมนะหรือ  เพื่อแลกเปลี่ยนอะไรบางอย่างจากกษัตริย์   ไม่สินะ เพื่อเรียกสิ่งที่เป็นของฉันกลับคืนมามากกว่า สิ่งที่เขาและบรรพบุรุษของเขาเอาไปจากบรรพบุรุษของฉัน"

            "ผมคิดว่าคุณคงผิดหวังนะครับ ผมไม่ได้สลักสำคัญอะไรมากมายจนพระองค์จะยอมแลกเปลี่ยนสิ่งที่มีค่า" 

                   "พระองค์คงไม่ปล่อยให้ลูกชายคนโตของเขาต้องตายจากไป  ฉันเชื่อว่าเขายังห่วงเธอมากแม้จะไม่ได้ทำหน้าที่ของพ่อที่ดี "

                   "คุณรู้เรื่องของผมได้ไง ในเมื่อทุกอย่างยังไม่ได้การเปิดเผย หรือว่า …."  ถึงตอนนี้เอลันดาเริ่มที่จะทานอาหาร 

                   "ฉันรู้ตั้งแต่วันแรกที่ฉันพบเธอ มองเข้าไปในส่วนลึกของความทรงจำของเธอ  ตอนนั้นฉันแค่สงสัย ฉันให้คนไปสืบจนพบปู่และย่าของเธอ ต่อมาไม่นานฉันได้รับการยืนยันแน่นอนจากสายของฉันที่ฉันส่งเข้าไปในพระราชวัง"     

                   "คุณนี่เอง คุณทำร้ายปู่และย่าของผม!!!" เอลันดาฉุนกระแทกช้อมส้อมเขาเนื้ออย่างแรง    เขาคงหิวน่าดูเพราะเนื้อในจานใกล้จะหมด

                   "เอาเป็นว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจะเป็นเช่นนั้น  ฉันก็แค่อยากรู้ความจริงเท่านั้นเอง   ลูกน้องฉันอาจทำอะไรเกินไปหน่อย แต่รับรองฉันไม่คิดฆ่าปู่กับย่าของเธอหรอก เพราะคนทั้งสองได้มอบสมบัติล้ำค่าแก่ฉันนั่นคือตัวเธอไง   ฉันรอวันนี้มานานแสนนาน รอโอกาสแห่งการแก้แค้น"

                   "บอกผมได้ไหม เกิดอะไรขึ้น และกษัตริย์เอ็ดมันส์ทรงทำอะไรให้คุณเจ็บแค้นมากมายแบบนี้" 

                   เฟดิเรอนานรวบมีดและช้อน สเต็กในจานเหลือเพียงชิ้นเล็ก   มือทั้งสองสอดประสานไว้ใต้คาง

              "อันที่จริงฉันโทษเธอไม่ได้ที่เธอเกิดเป็นลูกเขา ซ้ำยังไม่ได้เติบโตจากที่นี่อีกเลยไม่รับรู้อะไร แม้แต่คนนาดิเวียเองก็ไม่รู้เรื่องนี้   พ่อของเธอกวาดล้างครอบครัวฉัน และราชวงศ์มอร์รอนของฉัน จนเกือบหมดสิ้น เหลือเพียงคนสุดท้ายที่อยู่หน้าเธอตรงนี้ บรรพบุรุษของเธอทำกับบรรพบุรุษของฉันอย่างไร้เมตตา  " เฟดิเรอนานเล่าให้เขาฟังด้วยความโกรธแค้นเจือในน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย เขาก้มหน้าลง   มือเกร็งไว้ แน่นที่หน้าผาก จังหวะนี้ที่เอลันดาแอบหยิบมีดหั่นสเต็กสอดไว้ใต้ขา

              "แต่พวกคุณเป็นพวกกบฏนี่ครับ "    เอลันดาโพล่งออกไป เฟดิเรอนานปราดเข้ามากระชากคอเสื้อเขา แววตาแข็งกร้าวดุดัน เอลันดาสะดุ้งตกใจเพราะคิดว่าโดนจับได้ว่ากำลังคิดจะทำการบางอย่างอยู่

                "พวกกบฏงั้นเหลอ ราชวงศ์คาร์ดิแอสต่างหากเล่า พวกที่ทรยศต่อเพื่อนร่วมน้ำสาบาน พวกแกต่างหากพวกกบฎ"  เอลันดาพยายามจะแกะมือที่จับคอเสื้อเขาออก   เฟดิเรอนานค่อยปล่อยมือออกไป   ลุกชึ้นยืนหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง    ถอนลมหายใจ

              "เอาละ เธอไม่ได้มีส่วนรู้เห็นเรื่องนี้ แต่เธอต้องรับสิ่งที่พ่อเธอทำ เขาตามฆ่าพ่อและแม่ฉันจนพวกเขาหลบหนีไปในที่แห้งแล้งกันดารและตายอย่างอัปยศอดสู " เฟดิเรอนานหันหน้ากลับมา  และนั่นเอลันดาตัดสินใจพุ่งเข้าไป ใช้มีดที่แหลมคมเสียบเข้าไปที่ท้อง

              "แก …" เฟดิเรอนานตาค้างยืนกุมท้องตัวงอ  สีหน้าเจ็บปวด  เอลันดากำลังตะลึงกับสิ่งที่ตัวเองลงมือทำหมาดๆ พอตั้งสติได้ เขารีบออกไปจากห้องทันที เขากระโจนตัวเองกระโดดข้ามระเบียงไม้  วิ่งหนีออกไปทางแม่น้ำ เมื่อเห็นสมุนพ่อมดสองสามคนกำลังเดินมา เขาก็ยืนหลบที่ข้างพุ่มไม้ก่อน  

              เขากวาดสายตาสำรวจจนทั่ว   พยายามคิดวิธีหนีก่อนที่เฟดิเรอนานจะเรียกพวกพ้องมา   แล้วก็พลันไปเห็นเรือพายลำหนึ่งจอดอยู่ที่ริมน้ำ   มันถูกผูกไว้ที่หลักไม้ริมตลิ่ง

              เอลันดายิ้มดีใจ มองเห็นทางรอดแล้ว เขารีบวิ่งไปที่เรือลำนั้น แกะเชือกผูกเรือออก เดินลุยน้ำตื้นไปที่เรือ  ยังไม่ทันจะถึงเรือ มนุษย์สองถึงสามคนโผล่ขึ้นมาจากในน้ำ เอลันดาตกใจแทบช็อก

              สิ่งที่เห็นตรงหน้าไม่เหมือนพ่อมด และไม่ไช่มักเกิ้ล พวกมันเหมือนซากศพถูกปลุกขึ้นมามากกว่า   อมนุษย์ร่างเปียกโชกไร้สีเลือดโผล่ขึ้นมาจากน้ำกลางวันแสก ๆ มีทั้งผู้หญิงผู้ชายและเด็ก และเริ่มโผล่มาจากน้ำอีกหลายตัว  ตาเขียวคล้ำโหลลึกจ้องนิ่งค้างไร้ชีวิตไร้ความรู้สึกใดๆ    กำลังจ้องมองและเดินแข็งทื่อตรงมาที่เอลันดา  เอลันดาหวาดกลัวขวัญกระเจิง  หันหลังกลับพยายามจะวิ่งหนีขึ้นฝั่ง มือเปียกเย็นเยียบคว้าแขนและขาของเขา เขาใช้แรงที่มีอยู่ทั้งถีบทั้งสะบัด แต่พวกมันรุมทึ้งเขา  เขาถูกพวกมันจับกดลงในน้ำจนหายใจไม่ออกอีกไม่ช้าเขาต้องตายเป็นพวกเดียวกับมันอีกคน  

              "พวกแกออกไป"  เสียงหนึ่งดังแว่วมาผ่านไปยังหูเขาซึ่งบัดนี้จมอยู่ในน้ำ  พวกผีดิบปล่อยตัวเขาออกไป   แล้วพากันกลับลงไปในใต้น้ำถิ่นที่อยู่ของพวกมัน  เอลันดากระเสือกกระสนคลานขึ้นมาที่ฝั่ง  เปียกมะลอกมะแสกตั้งแต่หัวจรดเท้า  สำลักน้ำเกือบตาย  เขาหายใจหอบถี่รัว หัวใจยังคงเต้นเสียงดังตุบๆไม่เป็นจังหวะ  เฟดิเรอนานและสมุนสองคนยืนจ้องมองเขาอยู่   มือของเขายังกุมอยู่ที่ท้องด้านขวา

              "อยากรู้นัก ถ้าเธอทำร้ายฉันแล้ว  เธอจะออกไปได้อย่างไร   ฉันสร้างอัลทาไลท์เพื่อพิทักษ์ที่นี่  มันจะเชื่อฟังแต่ฉันเท่านั้น ฉะนั้นถึงเธอคิดจะหนีอย่างไรก็ไม่พ้น พวกมันมีนับสิบตัว  ฉันหวังว่าเธอคงไม่อยากมาเป็นผู้พิทักษ์ที่นี่อีกคนหนึ่ง "

              เอลันดาเงยหน้าขึ้นมอง   มือกำแน่น ทั้งเจ็บใจและเจ็บตัว   สมุนพ่อมดช่วยกันหิ้วปีกทั้งสองข้างพากลับไปยังที่คุมขัง