อารอน-เอลันดา (ฟิคชั่น แฮรี่ พอตเตอร์ภาคอนาคต)

ลำดับตอนที่ #12 : ฐานะถูกเปิดเผย

เอลันดานั่งก้มหน้ากำมัดแน่นอยู่ที่นั่งระเบียงทางเดินหน้าห้องพักชั้นห้าห้องที่สามสิบห้า ในขณะที่ผู้บำบัดสองสามคนวิ่งเข้าวิ่งออกวุ่นวายถือถาดใส่แก้วน้ำยาหลากสีสัน  

              แฮรี่ใช้มือแตะบ่าเด็กชาย “ฉันว่าเธอควรจะกลับไปที่บ้านก่อนนะ”     เอลันดาเงยหน้าขึ้นมองตาสีเขียวใสผ่านกรอบแว่นหนาของแฮรี่     “แต่ อารอน ยังไม่ฟื้นเลยฮะ  เขาจะเป็นไรไหม” 

              แฮรี่ยิ้มน้อยๆให้เอลันดา  บอกให้ทำใจให้สงบ  “กว่าอารอนจะฟื้นก็พรุ่งนี้เช้า  เธออยู่นี่ก็ไม่มีประโยชน์   อารอนอยู่ในความดูแลของผู้บำบัดที่เชี่ยวชาญไม่ต้องเป็นห่วง  ห่วงตัวเธอเองดีกว่า ป่านนี้พ่อแม่เธออาจกำลังรอเธออยู่ พรุ่งนี้เราค่อยมาใหม่ก็ได้ เชื่อฉันเถอะ กลับไปก่อน”     

              เอลันดานิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง  ก่อนจะตอบตกลงยอมกลับ    แฮรี่จูงมือเด็กน้อยออกไปทางห้องโถงของโรงพยาบาล เวลานี้เป็นเวลาค่ำแล้ว จึงไม่มีผู้คนอยู่มากนัก

              “ฉันจะพาเธอหายตัวไปนะ เธออาจจะไม่คุ้นกับวิธีการเดินทางของพวกเรา   แต่ฉันเชื่อว่าไม่นานเธอจะชินเพราะเธอก็เป็นพ่อมดคนหนึ่ง”  

              “คุณยังคิดว่า ผมยังคงเป็นพ่อมดอีกฮะ ทุกอย่างอาจเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้นี่ฮะ” เอลันดายังคงค้านความคิดนี้อยู่ตลอดเวลา

              “ฉันเชื่อว่า ฉันดูไม่ผิด ฉันอาจเคยดูอะไรผิดไปเมื่ออดีตที่ผ่าน แต่คราวนี้ ฉันมั่นใจ  เอาละเราไปกันได้แล้วนะ เธอหลับตาเสีย ฉันเข้าใจความรู้สึกของการได้หายตัวครั้งแรกดี  ”  แฮรี่บอกเขา เอลันดาหลับตาลง เขารู้สึกถึงมวลอากาศรอบๆกำลังบีบอัดเขาแน่นเหมือนเขาอยู่ในกล่องเล็กๆแคบๆ ที่เหมือนมียักษ์กำลังจับเขย่าไปมา   แล้วมันก็หยุดลงอากาศค่อยกลับมาหายใจได้เต็มปอดอีกครั้ง  เอลันดาลืมตาขึ้น เขายืนอยู่หน้าบ้านตัวเอง

                                            “พรุ่งนี้ เธออยากให้ฉันมารับเธอที่นี่หรือไม่” 

                              “ไม่ต้องหรอกฮะ คุณมีอะไรต้องทำหลายอย่าง  ผมจะไปกับเซลิลีนกับคุณอาเฮอร์ไมโอนี่    พวกเขาต้องไปเยี่ยม

ฟรอนท์อยู่แล้ว”

                              “งั้นโชคดี พรุ่งนี้เจอกันนะ  ราตรีสวัสดิ์”  เอลันดามองตามแฮรี่ พอตเตอร์  ที่หายวับไป  เขาทึ่งในความเป็นพ่อมดและรับความรู้สึกถึงความอ่อนโยนจากตัวเขาในทุกคำพูดทุกการกระทำ  ถ้าเขาเป็นพ่อมดจริงๆ เขาตั้งใจจะยึดพ่อมดหนุ่มผู้แสนดีคนนี้เป็นต้นแบบ  เอลันดากลับเข้าไปในบ้าน โชคดีที่ปู่และย่ายังไม่กลับมาจากงานเลี้ยง  เขาขึ้นไปอาบน้ำและเข้านอนแต่วัน แม้วันนี้หรือหลายวันก่อนจะพบเรื่องราวมากมาย แต่ความเหนื่อยล้าทำให้หลับได้ในที่สุด

                เอลันดาแอบออกจากบ้านแต่เช้าเพื่อไปบ้านโพรงกระต่าย  เซลิลีนกับแม่ของเธอกำลังจัดเตรียมของเพื่อนไปโรงพยาบาล

              “ดีใจที่เธอมาเอลันดา  เราได้รับนกฮูกเมื่อเช้านี้  พวกเราตกใจกันมาก มีอะไรเกิดขึ้น” เซลิลีนตั้งคำถามทันทีเห็นหน้าเขา เอลันดาเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง    

              “ทำไม พวกนั้นถึงตามล่าอารอน  แปลกจริงๆ  ”   เฮอร์ไมโอนี่ตั้งข้อสงสัย  เด็กทั้งสองมองหน้าหญิงสาวผมหยิกฟู

              “เอาละ เอาละ อย่าเพิ่งพูดกันตอนนี้เลย แม่ว่าเรา ควรไปกันได้แล้วเดี๋ยวมันจะสาย  เราต้องไปที่โรงพยาบาลผ่านทางเครือข่ายผงฟลู”

              “อะไรนะฮะ  เครือข่ายผงฟลู” เอลันดาอุทานอย่างแปลกใจ 

              “เธอคงเพิ่งได้ยินครั้งแรก แหงอยู่แล้วละ ไม่เป็นไร เธอทำตามฉันนะ  พูดให้ชัดด้วย  ” เซลิลีนว่าจบแล้วก็เดินไปที่หน้าเตาผิง หยิบเอาผงในถุงเล็กๆข้างเตาผิง  ขว้างเข้าไปในกองไฟ ก่อนเอาตัวเข้าหย่อนในเปลวไฟสีเขียว ตะโกนเรียกชื่อสถานที่ปลายทาง   เมื่อเอลันดาลองทำบ้างอย่างไม่แน่ใจนัก   เขาพบว่าตัวเองเกือบจะอาเจียนออกมาระหว่างถูกหมุนในเตาผิง 

              “เธอ โอเคไหม พ่อหนุ่มน้อย”   เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นเด็กชายสะบัดหัวไปมา ปัดเอาขี้เถ้าออกจากตัว  “ไม่เป็นไรฮะ”

              ทั้งสามพากันเดินไปที่เคาร์เตอร์ประชาสัมพันธ์ เฮอร์ไมโอนี่เป็นคนถามชื่อห้องพักจากเจ้าหน้าที่หญิงหน้าแหลม

              “ดิฉัน เฮอร์ไมโอนี่ วีสลีย์   ต้องการมาเยี่ยม ผู้ป่วยชื่อ อารอน เฟร็ดเชอร์ ไม่ทราบเขาอยู่ห้องไหนคะ”   

              เจ้าหน้าที่หญิงเงยหน้าขึ้นมองแวบหนึ่ง ก่อนหันไปดูรายชื่อจากสมุดบันทึกเล่มหนาตรงหน้าเธอ   มีสีหน้าเคร่งเครียดเมื่อมาหยุดที่บรรทัดหนึ่ง

              “เสียใจด้วยคะที่จะบอกว่า เราคงให้คุณเยี่ยมผู้ป่วยรายนี้ไม่ได้ ทางโรงพยาบาลได้จัดผู้ป่วยคนนี้เป็นกรณีพิเศษที่ห้ามผู้ใดเข้าเยี่ยมเด็ดขาด ”  

              “ห้ามเยี่ยม นี่มันหมายความว่าไงคะ เขาเจ็บหนักมากหรือ” เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเป็นงง ไม่เคยมีผู้ป่วยรายไหนในโรงพยาบาลนี้ที่ถูกสั่งห้ามเยี่ยม

              “เราไม่สามารถให้เหตุผลแก่คุณได้ เชิญคุณออกไปหน่อยคะ  มีคนข้างหลังกำลังรอคิว”   เจ้าหน้าที่หญิงยังคงปฎิเสธไม่ให้เข้าเยี่ยม

              “พวกเราเป็นเพื่อนเขานะฮะ  ทำไมต้องห้ามด้วย” เอลันดาโพล่งออกไปอย่างไม่พอใจ   จนเจ้าหน้าที่หญิงเริ่มจะมีสีหน้าบึ้งขึ้นมา 

              “เด็กๆ พวกเธอมากันแล้วหรือนี่  มาทางนี้ คุณโรซ่า เดี๋ยวผมจัดการเองครับ เขาเป็นญาติผมเอง”  ทั้งสามหันไปตามเสียงเรียกของรอนที่มาพบเขาพอดี รอนพยักเป็นเชิงให้เดินตาม เขาพาภรรยาและลูกสาม และเอลันดาไปที่ห้องทำงานส่วนตัว

              “นั่งก่อนสิ   ทานน้ำชากับขนมพายก่อน ตอนนี้เรายังเข้าเยี่ยมอารอนไม่ได้ ท่านรัฐมนตรีอาราฟัดกำลังสนทนากับเขาอยู่”  รอนบอกกับทุกคน นั่นทำให้ทั้งสามถึงกับหน้าตาตื่นตะลึง

              “ท่านรัฐมนตรีมาด้วยตนเองเชียวหรือ นี่มันเรื่องอะไรรอน” เฮอร์ไมโอนี่ตั้งกระทู้ถาม รอนเงียบขรึม ลุกขึ้นเดินช้าๆไปที่หน้าต่างห้องที่แขวนม่านสลับสีขาวมุก  ถอนลมหายใจยาวๆ ออกมา

              “เมื่อคืน พวกเราคาดคั้นความจริงจาก มันดังกัสกับเพื่อนของเขาอีกคน เราถึงได้รู้   ดีนเป็นคนแจ้งข่าวนี้ทันทีที่กระทรวง   ฟังฉันนะ อารอนไม่ใช่หลานของมันดังกัส  เขาเป็น………” รอนหยุดไว้นิดหนึ่ง หันมาทางที่คนทั้งสามนั่งฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ  ไม่สนใจของว่างที่อยู่ตรงหน้า

              “ เจ้าชายอารอน หรือพระนามเต็มว่ามงกุฎราชกุมารอารอนซานที่สามแห่งราชอาณาจักรนาดิเวีย พระราชโอรสองค์เดียวของ

กษัตริย์เอ็ดมันส์”   

               เซลิลีนทำถ้วยน้ำชาหกเลอะโต๊ะ  เฮอร์ไมโอนี่ยกมือปิดปากอุทานเบา  ส่วนเอลันดาอ้าปากค้าง

              “เป็นไปได้ไง ที่ผ่านมา เราอยู่กับเจ้าชายโดยเราไม่รู้ตัวมาก่อนเลยหรือนี่” 

              “พ่อก็ไม่รู้ว่าทำไม  เจ้าชายต้องปิดบังฐานะที่แท้จริง ทรงอาจมีเหตุผลบางอย่าง ถ้าท่านรัฐมนตรีออกมาแล้ว เราจะไปเยี่ยมกัน ทางโรงพยาบาลได้จัดห้องพิเศษสำหรับบุคคลสำคัญอยู่แล้ว มีการอารักขาอย่างเข้มงวด  จึงไม่แปลกว่าทำไมเจ้าหน้าที่โรซ่า ถึงไม่บอกพวกเธอ  ” 

        หลังจากนั้นประมาณยี่สิบนาทีต่อมา  รอนพาทั้งสามเดินไปที่ปีกขวาของตึกชั้นห้าซึ่งเป็นส่วนของพื้นที่พิเศษ จึงไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านมากนัก   ท่านรัฐมนตรีกำลังเดินออกมาจากห้องพักผู้ป่วยชื่อห้อง Diamond เป็นจะเป็นห้องเดี่ยวขนาดกว้าง  มีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย

              “ผู้บำบัดรอน และ อดีตมือปราบมารสาวคนเก่ง  ยินดียิ่งได้เจอพวกคุณที่นี่  แล้วนี่ลูกๆ คุณใช่ไหม” ท่านรัฐมนตรีหยุดทักทาย

              “เซลิลีนลูกสาวคนโตของผมครับ ส่วนเด็กผู้ชายคนนี้  เอลันดา  เป็นเพื่อนเธอครับ”  รอนแนะนำทุกคนให้อาราฟัดได้รู้จัก 

                                “ยินดีที่ได้รู้จักครับ”   เอลันดาจับมือทักทาย

              “รอน  เฮอร์ไมโอนี่  ฉันมีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับคุณเสียหน่อย ขอเวลาสักครู่ได้ไหม  เชิญที่ห้องข้างๆดีกว่านะ” รัฐมนตรีมนตรีบอกกับสองสามีภรรยา  

              “หนูกับเอลันดาเข้าไปข้างในก่อน แม่คุยธุระเสร็จจะตามไป”  เฮอร์ไมโอนี่บอกเด็กๆ

              เอลันดากับเซลิลีน เข้าไปข้างในห้องโดยที่มีมือปราบมารสองคนที่เฝ้าอยู่ด้านหน้า  อารอนนั่งอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงผู้ป่วย  ยิ้มกว้างเมื่อเห็นเพื่อนรักสองคนเข้ามา

              “เอลันดา นายไม่เป็นไรใช่ไหม พวกนั้นไม่ทำอะไรนายใช่ไหม” 

              “ฉัน… เอ่อ ผมไม่เป็นไร  ครับ” เอลันดาไม่รู้จะใช้คำพูดอย่างไรกับอารอน  ในเมื่อเวลานี่รู้แล้วว่า ฐานันดรแตกต่างกัน

              “เอลันดา ปลอดภัยดีทุกอย่าง ไม่ต้องเป็นห่วง เพคะ เจ้าชายอารอน…” เซลิลีนเน้นพยางค์ตัวหลังแข็งและต่ำลง  ผิดกับใบหน้าที่เชิดขึ้น  อารอนถึงกับหน้าถอดสี

              “พวกเธอ รู้เรื่องทั้งหมดแล้วใช่ไหม   ฉันสามารถอธิบายได้นะ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะปิดบัง คือฉัน……” อารอนพยายามหาคำพูดที่ดีที่สุด 

              “ไม่ต้องหรอกเพคะ เป็นเจ้าชายไม่ผิดอะไร จะโกหกกี่ครั้งกี่หนก็ได้ ” เธอยังคงระดมคำพูดเจ็บแสบมาต่อว่า 

              “เซลิลีน!!” เอลันดาอยากจะปิดปากเด็กสาวเหลือเกิน 

              “ฉันจะไปรอข้างนอกนะ  เธอคุยกับ… เจ้าชายไปก่อนแล้วกัน  ฉันกลัวว่าถ้าอยู่ต่อไปอาจจะทะเลาะกับเชื้อพระวงศ์”  เซลิลีนพูดจบก็สะบัดหน้าบึ้งตึงออกนอกห้อง เอลันดาทำตัวไม่ถูก หันมามองหน้าคนบนเตียงก่อนจะตามเธอออกไป เซลิลีนออกมายืนกอดอกหน้าระเบียง   เธอกำลังโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง 

                    “ฉันขอโทษ ….. ” อารอนพึมพำกับตัวเอง รู้สึกเสียใจ

              “เซลิลีน ฟังฉันก่อนนะ อารอนไม่ได้ตั้งใจจะหลอกพวกเรา ฉันเชื่อว่าเขามีเหตุผลที่สำคัญมากๆ ที่ไม่บอกความจริง เซลิลีน ฉันขอร้องละ ยกโทษให้อารอนนะ”  เอลันดาขอร้องเธอ เซลิลีนหันมามองหน้าก่อนที่หันกลับไปมองออกนอกหน้าต่างเหมือนเดิม

              “เขาไม่ไว้ใจพวกเรา   เขาไม่คิดว่าพวกเราเป็นเพื่อน   เราสองคนไว้ใจเขามาก  แต่เขาไม่เชื่อใจเราเลย ”  เธอยังคงตัดพ้อ

              “แต่เขาก็เป็นเพื่อนที่ดีของฉัน ของเธอ  ที่ผ่านมาเขาไม่เคยประสงค์ร้ายเราสองคนเลยใช่ไหม เธอคิดสิดูสิ” เอลันดาบอกกับเซลิลีนจนเธอนิ่งคิดอยู่นาน  ไม่มีคำพูดอะไรกลับมา