คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : กบฏชุดขาว
อารอนและเอลันดายังคงเข้านอกออกในบ้านโพรงกระต่ายเป็นแขกประจำสม่ำเสมอในช่วงหลายวันที่ผ่านมา เฮอร์ไมโอนี่ให้ความเอ็นดูเด็กชายทั้งสองคนเสมือนลูกชายตนเอง เอลันดามักยิ้มขำเวลาที่เห็นอารอนกับเซลิลีนถกเถียงกันเรื่องการบ้านเรียงความที่เซลิลีนทำ อีกไม่นานก็จะเปิดเทอมใหม่เธอยังเหลือการบ้านอีกตั้งกองหนึ่ง
“นี่ไง เรียงความแบบนี้ใช้ไม่ได้เลย ถ้าน่าจะเพิ่มส่วนผสมเข้าไปในของรากเมนเดรกเข้าไปอีกในตัวยาเพิ่มกำลัง และนี่อะไรเนี่ย เขียนไปได้ไง เรียงความเรื่องประวัติศาสตร์เวทมนตร์ช่วงศตวรรษที่ 22 ฉันว่า เธอกำลังทำผิดโจทย์อยู่นะ” อารอนหาข้อติเตียนเรียงความของเซลิลีนจนเธอชักรำคาญ
“นี่ฉันทำของฉันเองได้ และฉันก็ได้ตัว ‘ก’ นั่นหมายถึงเกินความคาดหมายทุกครั้ง เธอแน่หรือไงถึงมาจับผิดคนอื่นเขา ฉันไม่เห็นเธอทำการบ้านมั่ง” เซลีลีนเป็นฝ่ายต่อว่าบ้าง
“คนอย่างฉัน ไม่มาเร่งทำตอนใกล้เปิดเทอมร๊อก ฉันทำของฉันเสร็จแล้ว ไม่ยุ่งก็ได้ อุตส่าห์หวังดี”
“เธอว่า เด็กทั้งสามคนเหมือนพวกเราเมื่อก่อนไหม” เฮอร์ไมโอนี่ถามแฮรี่ที่แวะเวียนเข้ามาเยี่ยมเยียน แฮรี่มองเด็กทั้งสามคน นึกถึงวัยเยาว์ที่ผ่านพ้นมานานนัก
“คงงั้นมั้ง ต่างกันตรงที่ว่า เด็กชายอีกคนมีชาติกำเนิดที่เป็นปริศนา ฉันสังหรณ์ใจยังไงไม่รู้สิ”
“แล้ว เธอได้เรื่องจากกระทรวงว่าไงละ” เฮอร์ไมโอนี่ถามต่อขณะกำลังเอาน้ำเทใส่กาเพื่อเตรียมชงชา
“ไม่มีชื่อเด็กคนนี้ในทะเบียนราษฎร์เมื่อสิบสองปีที่แล้ว พวกเขายืนยันว่าไม่มีพ่อมดอีกคนที่เกิดในหมู่บ้านนี้นอกจากเซลิลีนและ ฟรอนท์ ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน อะ กวอเดียน โพรทีเรน่า เป็นคาถาที่ร้ายกาจ จะมีผู้วิเศษสักกี่คนที่สามารถทำได้ขนาดนี้ ” แฮรี่มองเด็กทั้งสามคนเล่นกันอย่างสนุกสนาน มีความกังวลปนเปกับความคลางแคลงใจ มีปริศนาที่ลึกลับที่เขาเคยไขออกได้มานักต่อนัก ครั้งนี้จะยอมแพ้ดีหรือไม่
เอลันดากับอารอนได้ตามพวกวีสลีย์ไปที่โรงพยาบาลเซนมังโกทุกครั้งที่ไปเยี่ยมอาการป่วยของฟรอนท์ ฟรอนท์มีสีหน้าดีขึ้น ร่าเริงแจ่มใส พูดคุยเล่นกับพวกพี่ๆของเขาได้ และเมื่อสบโอกาส เอลันดาจะแวบออกไปที่ห้องพักผู้ป่วยชั้นห้า ไปหาพ่อสติเฟื่องของตัวเอง ไปพูดคุยและนำของส่วนตัวของพ่อสมัยเด็กๆ ไปให้ มีความหวังไม่มากนักที่จะทำให้เขากลับมาเป็นปกติเหมือนเดิมแต่เขาจะพยายามดู
“เป็นไงบ้าง พ่อเธอใกล้หายหรือยัง” เซลิลีนถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นเอลันออกมาจากห้องผู้ป่วยหลังจากสามารถกล่อมให้พ่อของเขาหลับลงได้ เอลันดาส่ายหัว สีหน้าไม่สู้ดีนัก
“เขาคงเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิตแน่ๆ เขายังคงจำอะไรไม่ได้เลย”
“ใจเย็นๆ ฉันมาถ้านายมาหาเขาบ่อยครั้ง เขาคงจะดีขึ้นเอง เชื่อฉันสิ นายต้องทำได้” อารอนพูดปลอบให้กำลังใจ เอลันดามองเพื่อนทั้งสองอย่างรู้สึกซาบซึ้งในมิตรภาพไมตรีที่มีให้กัน แม้อีกคนหนึ่งจะเพิ่งรู้จักได้ไม่นาน
เด็กทั้งสามเดินออกจากชั้นห้าไปยังห้องพักฟื้นของฟรอนท์ เพราะจวนได้เวลากลับบ้าน รอนมองตามเด็กทั้งสามที่เดินหายจากบันไดลับตา เขาตามพวกนี้มาเพราะรู้สึกสงสัยว่าทำไมพวกเขาจึงมักหายไปไหนทุกครั้งๆละนานๆ รอนเดินเข้าไปหาถามผู้บำบัดร่างกลมที่กำลังจะเข้ามาดูแลผู้ป่วย
“ผู้บำบัดโรบิน เด็กสามคนนี้เขามาทำไมนี่ที่”
ผู้บำบัดร่างกลมขมวดคิ้วนิดหนึ่ง ก่อนจะตอบออกไป “เขามาเยี่ยมคุณแฮริสัน เวทเทอร์ที่เป็นลุงของเขา ก็ไม่มีอะไรแค่มาพูดคุยธรรมดาเอาของมาให้ ก็เท่านั้น คุณรู้จักพวกเขาเหลอ”
“ก็ทำนองนั้น แฮริสัน เวทเทอร์หรือ….” รอนตอบลอยๆ ในใจครุ่นคิดอะไรบางอย่าง แฮริสัน เวทเทอร์กับเอลันดาน่าจะมีความเกี่ยวข้องกันอย่างใดอย่างหนึ่ง เหตุใดเด็กคนนี้ถึงปกปิดไม่บอกเขา ผู้บำบัดโรบินกำลังจะเดินกลับห้องพัก
“คุณโรบิน ผมขอความช่วยเหลือคุณหน่อย ผมขอดูแฟ้มประวัติผู้ป่วยแฮริสันหน่อยได้ไหม” ผู้บำบัดเหลือกตามองรอน
“นี่ถ้าไม่ใช่คุณเป็นผู้บำบัดเหมือนกันเราคงให้คุณไม่ได้ ประวัติผู้ป่วยเป็นความลับที่ให้คนอื่นรู้ไม่ได้ แต่ถ้าเป็นคุณก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวตามผมไปเอาที่ห้องละกัน”
……………………………………………………………………….
เอลันดากับอารอนกลับจากบ้านโพรงกระต่ายในเวลาเกือบเย็นมาก
“พรุ่งนี้ฉันคงไม่ได้ไปที่นั่น ฉันมีงานที่ไร่กาแฟ ปู่ฉันวานให้ฉันดูคนงานเก็บเกี่ยวเมล็ดกาแฟแทนเขา เพราะท่านติดธุระ
นายไปคนเดียวนะ “ เอลันดาบอกอารอนว่าเขาคงไม่ว่างไปบ้านโพรงกระต่ายในวันพรุ่งนี้
“งั้น ให้ฉันไปเที่ยวบ้านนายได้ไหม ฉันอยากเห็นไร่กาแฟนายจัง เซลิลีนไม่เห็นเราวันหนึ่งคงไม่ถึงกับเป็นบ้าเลยหรอกนะ” อารอนหาโอกาสที่จะไปบ้านเอลันดามานานแล้ว เพื่อสืบเรื่องครอบครัวของเขา ให้เลนนอลกับมันดังกัสไปก็ไม่ได้เรื่องอะไรกลับมา อีกคนเป็นคนแปลกหน้ากับอีกคนเป็นคนหน้าแปลกใครจะกล้าให้ข้อมูล
“ได้เลย บ้านไร่กาแฟเวทเทอร์ต้อนรับผู้มาเยือน ฉันจะพานายเที่ยวในไร่ฉัน ลิ้มรสกาแฟที่อร่อยที่สุดในโลก”
อารอนแต่งตัวและลงมารับประทานข้าวต้มโอ๊กเป็นอาหารเช้าในวันรุ่งขึ้นก่อนจะออกไปจากบ้านมันดังกัส
“วันนี้ฉันอาจกลับมาเกือบค่ำ ฉันจะไปบ้านของเอลันดา พวกคุณไม่ต้องเป็นห่วง ผมดูแลตัวเองได้” ยังไม่ทันทีมันดังกัสจะเอ่ยปากอะไร เขาก็วิ่งออกจากบ้านเสียแล้ว เลนนอลมองตามติดๆ มีเลสนัยบางอย่างแฝงอยู่หลังแววตา
เอลันดาต้อนรับเพื่อนของเขาอย่างดี ไม่เคยมีเพื่อนคนไหนมาหานานแล้วหลังจากปิดเทอม
“บ้านนายน่าอยู่จัง อยู่กันแค่สามคนเหลอ” อารอนมองไปรอบเรือนไม้สองชั้นสีน้ำตาลอมดำ ภายในบ้านสะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อยมาก เขาหยั่งเชิงถามดู
“ฉันอยู่กับปู่และย่า ส่วนคนงานจะมีบ้านพักแยกต่างหากอยู่ด้านหลัง” เอลันดากำลังจัดชุดกาแฟพร้อมขนมปังปิ้งมา
เสริฟ อารอนรับกาแฟมาสูดดม กลิ่นหอมเย้ายวนชวนน่าลอง
“หวังว่านายคงไม่ชงกาแฟรสเดียวกับที่พ่อนายชงให้ฉันนะ” อารอนนึกถึงกาแฟรสเกลือที่คุณแฮริสันชงให้ดื่ม เอลันดาน่าสลดนิดหนึ่ง “ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” อารอนสำนึกผิด ปากเขามันเร็วเกินไปหน่อย
“ช่างเถอะ ฉันเริ่มทำใจได้บ้างแล้ว เอาละเดี๋ยวนายทานของว่างเสร็จเราจะไป เที่ยวในไร่กัน คนงานกำลังเก็บเกี่ยวเมล็ดกาแฟ อยากลองไปทำดูบ้างไหม”
เอลันดาพาอารอนออกไปที่ไร่กาแฟที่กว้างขวางเกือบติดเทือกเขา อารอนตื่นตาตื่นใจที่ได้เห็น แม้มันจะไม่กว้างใหญ่โตได้ครึ่งหนึ่งของพระราชวังนาดิเวียที่จากมา แต่ก็น่าอยู่ ทุกคนในไร่มีอัธยาศัยดี เอลันดาลองให้อารอนหัดเก็บเมล็ดกาแฟ เขารู้สึกเป็นสุขใจกับการได้ทำงาน เพราะชีวิตที่ผ่านมาของการเป็นเจ้าชายมีแต่ผู้คนคอยทำให้เขาตลอดมาจนเขาแทบไม่ต้องกระดิกตัว
อารอนกลับบ้านจนเกือบเย็น เอลันดาตามออกมาเป็นเพื่อน เขาให้กาแฟชั้นดีกระปุกหนึ่งฝากให้ลุงทั้งสองของอารอน
“รู้ไหม วันนี้ฉันมีความสุขมากที่สุดวันหนึ่ง ฉันไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลย” อารอนบอกกับเอลันดา
“นายนี่แปลกนะ” เอลันดาว่า “นายไม่เคยเล่าเรื่องของนายให้ฉันฟังเลย ฉันรู้แต่ว่านายเป็นพ่อมด เป็นหลานชายของลุงมันดังกัส แต่ฉันว่านายไม่เหมือนพวกเขา และไม่เหมือนกับคนอื่นๆ ด้วย ฉันรู้สึกนายมีอะไรที่ไม่ได้บอกพวกเราอีก”
อารอนหยุดเดิน หันมาสบตาเอลันดา “ฉันไม่มีอะไรจะปิดบัง แต่ฉันจะบอกเองเมื่อถึงเวลา” อารอนพูดทิ้งไว้ให้เอลันดาขบคิดแค่นี้แล้วเดินต่อไป เอลันดาส่ายหัว แล้วเดินตาม ไม่มีอะไรอยากจะถามอีกเมื่อเจ้าตัวยังไม่ต้องการบอก เด็กทั้งสองเลี้ยวหัวมุมถนนจวนถึงแยกที่จะถึงบ้านสีส้ม เอลันดารู้สึกเหมือนมีฝีเท้าของคนที่สามเดินตามมา
“อารอน มีคนสะกดรอยตามพวกเรามา” เอลันดาค่อยกระซิบบอกเบาๆ
“ฉันรู้แล้ว แต่ฉันไม่รู้ว่า เขาสะกดตามฉันหรือนาย นายเดินต่อไปเรื่อยๆทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เมื่อถึงทางแยก นายกับฉันต้องไปคนละทาง เราจะได้รู้ว่ามันต้องการตามใคร ” อารอนบอกแผนการ
“อารอน ถ้ามันตามนายละ นายจะทำยังไง ”
“ฉันเป็นพ่อมด ฉันใช้ไม้กายสิทธิ์ป้องกันตัวได้ แล้วนายละ เอลันดา ถ้าพวกเขาสะกดรอยตามนายละ ” อารอนถามกลับบ้าง
“อาแฮรี่บอกว่า ฉันมีเวทมนตร์ปกป้องอยู่แล้ว ฉันไม่กลัว”
“แต่นายก็ใช้เวทมนตร์ไม่ได้อยู่ดี เอางี้” อารอนหยิบของบางอย่างออกจากระเป๋ากางเกง ใส่มือเอลันดา มันเป็นนกหวีดยาว “ถ้านายเป่ามันทีหนึ่ง มันจะดังลั่นมาก ถ้าเกิดอะไรขึ้นให้นายเป่ามันนะ แล้วฉันจะมาช่วย จะถึงทางแยก ถ้าฉันนับถึงสามเราวิ่งไปคนละทางนะ เอาละ หนึ่ง สอง สาม…”
เด็กชายทั้งสองต่างแยกกันวิ่งคนละทาง เอลันดาวิ่งมาได้ระยะหนึ่งเมื่อหันหลังกลับไป ไม่มีใครตามเขามาเลย นั่นแสดงว่าอารอนเป็นเป้าหมายของการติดตามครั้งนี้ เอลันดารีบวิ่งย้อนกลับทางเดิม เริ่มกังวลใจเป็นห่วงเพื่อน
อารอนวิ่งขึ้นปีนบนกำแพงซ่อนอยู่หลังเสาไฟฟ้า คนที่สะกดรอยตาม เป็นผู้ชายในใส่ชุดคลุมสีดำ รูปร่างสูงโปร่ง สวมหมวกพ่อมด เมื่อคนที่ตามมารู้ตัวและหนีจนหลุดพ้นจากสายตา เขาจึงหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาจากเสื้อคลุมด้านใน
“เอ็กเปล ลิอาร์มัส” อารอนร้องคาถาออกมา
ไม้กายสิทธิ์ลอยหลุดมือจากพ่อมดคนนั้น อารอนกระโดดลงมาจากกำแพง ชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่พ่อมดหนุ่ม
“แกเป็นใคร ตามฉันมาทำไม” อารอนถาม ชายผู้นั้นตัวสั่นเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกไป
“กระหม่อมชื่อพอสเซล มาตามที่ท่านเสนาบดีสั่ง เจ้าชายได้โปรดประทานอภัยโทษกระหม่อมด้วย กษัตริย์เอ็ดมันส์ทรงโปรดให้กระหม่อมตามอารักขาพระองค์ ในเมื่อพระองค์ไม่ยอมกลับ ทรงไม่รู้จะทำเช่นไร ”
“คนของเสด็จพ่อ ” อารอนลดไม้กายสิทธิ์ลง เปลี่ยนทิศทางไปอีกทางหนึ่ง “แอ๊กซิโอ ไม้กายสิทธิ์” ไม้กายสิทธิ์ของพ่อมดหนุ่มลอยมาในมือเขา เขาส่งคืนให้กลับพ่อมดคนนั้น
“บอกเสด็จพ่อด้วย ไม่ต้องเป็นห่วงเรา เราอยู่ทางนี้ปลอดภัยดี และกำลังตามหาแม่กับพี่ชายเราจวนจะพบแล้ว”
“แต่เจ้าชาย ท่านเสนบดีได้ข่าวไม่สู้ดีนัก สายสืบรายงานว่ามีพวกกบฏชุดขาวเดินทางมาที่อังกฤษ กระหม่อมเกรงว่า พวกมันอาจระแคะระคายเรื่องที่เจ้าชายเสด็จมาที่นี่ ถ้ายังไงได้โปรดเสด็จกลับนาดิเวียเถอะพะยะคะ ไม่ก็ทรงต้องหลบไปที่ที่ปลอดภัยเสียก่อน” พอสเซลเตือนเจ้าชายอารอนอย่างร้อนใจ
“พวกกบฏชุดขาว ทำไมฉันไม่ยักจะได้รู้ ฉันเจอคนของกระทรวงเวทมนตร์ตั้งหลายคนไม่เห็นมีใครพูดเรื่องนี้เลย อย่ามาหลอกเราเลยดีกว่า ” อารอนว่าให้
“เขาไม่ได้หลอกพระองค์หรอกพะยะคะ และก็ล่าช้ากินไปแล้วที่จะมาเตือนภัย” อารอนใจหายวูบ พอสเซลตั้งท่าเตรียมต่อสู้กับกลุ่มพ่อมดที่ปรากฏกายขึ้นมาตรงหน้าแปดคน ต่างอยู่ในชุดคลุมพ่อมดสีขาว สวมหน้ากากอำพราง ถือไม้กายสิทธิ์หมายจะจู่โจม
“กระหม่อมตามหาพระองค์ ในหมู่บ้านนี้อยู่หลายวันทีเดียว จนวันนี้ที่พระองค์ออกไปจากบ้านหลังหนึ่งที่เราเคยสั่งให้คนเฝ้าตามดูและก็เป็นเจ้าชายอารอนจริงเสียด้วย ยินดีที่ได้พบกัน องค์รัชทายาทแห่งนาดิเวีย” พ่อมดคนกลางกล่าวเสียงทุ้มกระวานแต่แข้งกร้าว
“ทรงเสด็จหนีไป ข้ากระหม่อมจะทานกำลังพวกมันไว้ก่อน” พอสเซลตะโกนร้อง เขายิงแสงสีแดงขึ้นไปบนท้องฟ้าก่อนที่จะเริ่มใส่คาถาสู้กับพวกมัน อารอนรีบวิ่งหนีออกไปทันที
“สตูเปฟาย ” “เอ็กเปลลิอาร์มัส” อารอนว่าคาถาโบกไม้กายสิทธิ์ข้ามไหล่ไปมั่วๆ รู้สึกจะถูกพวกมันคนสองคน ส่วนพอสเซลไม่ต้องพูดถึง เขาโดนคาถาหลายคาถากระแทกร่างจนสลบไป เอลันดาที่กำลังวิ่งย้อนกลับมาเห็นอารอนกำลังวิ่งหนีคนที่กำลังติดตามมา
“อารอน มาทางนี้” อารอนเห็นเอลันดาวิ่งย้อนกลับมาหาเขา ใจหนึ่งก็ดีใจที่เพื่อนไม่เคยทิ้งกัน แต่ใจหนึ่งก็เครียดขึ้นมาทันที พวกนั้นต้องฆ่าเขาแน่นอน
“เอลันดา หนีไป อย่าเข้ามา อันตรา….” ยังตะโกนบอกไม่ทันจบประโยค อารอนก็มีอันต้องฟุบลงไปกับพื้นเพราะลำแสงสีแดงพุ่งเข้ามาโดนข้างหลัง
“อารอน อารอน อย่าเป็นไรนะ” เอลันดาวิ่งมาประคองร่างเขา เอามือจับชีพจรดูมันยังเต้นอยู่แสดงว่าเขายังไม่ตาย พ่อมดชุดขาวที่เหลือกรูเข้ามา
“เราได้ตัวเจ้าชายแล้ว เด็กอีกคนละ”
“ฆ่ามันซะ ” พ่อมดอีกคนบอก เอลันดาหายใจไม่ทั่วท้อง ความหวาดกลัวผุดขึ้นมา
“อะวาดา เคดาฟรา” แสงสีเขียวพุ่งออกจากปลายไม้กายสิทธิ์ของพ่อมดชุดขาวคนหนึ่ง มันมุ่งตรงมาที่เอลันดา เขาได้แต่มองตะลึงค้าง แล้วแสงสีเขียวนั่นก็ไปกระทบกับอากาศที่ว่างเปล่าสะท้อนกลับไปยังเจ้าของ กระแทกร่างกระเด็นตายคาที่
“เกิดอะไรขึ้น เจ้าเด็กคนนี้มัน….” แสงสีฟ้าพุ่งขึ้นมาบนท้องฟ้าด้านหลังพวกนั้นเสียก่อน
“สัญญาณเตือน มีคนอื่นกำลังมา ฝากไว้ก่อนเถอะ ” พวกพ่อมดชุดขาวทั้งหมดหายตัววับจากตรงนั้น เอลันดาพยายามพยุงอารอนให้ลุกขึ้น มันดังกัสกับเลนนอลวิ่งตรงดิ่งเข้ามาตรงพวกเขา
“เคราเมอร์ลินเป็นพยาน เจ้าชายอารอน เขายังไม่เป็นไรมากใช่ไหม” เลนนอลตกใจมากที่เห็นร่างหมดสติของเขา
“เขายังหายใจอยู่ครับ ช่วยผมหน่อย เราต้องพาเขาไปโรงพยาบาล” พอดีที่แฮรี่และพวกคนจากกระทรวงเวทมนตร์รวมทั้งรอนวิ่งมาสมทบ
“เราจับพวกมันได้สามคน และก็นอนตายอยู่นี่อีกคน พวกมันเป็นกบฏชุดขาว มันกล้ามาถึงที่นี่“ ดีนเตะร่างไร้วิญญาณของพ่อมดที่โดนคาถาตัวเอง
“เราเห็นไฟขอความช่วยเหลือ จึงระดมมือปราบมารที่อยู่ใกล้ที่สุดมาที่นี่ เกิดอะไรขึ้นกับพวกเธอ “ รอนร้องถาม
“ช่วยอารอนก่อนเถอะครับ แล้วผมจะเล่าให้ฟัง ” เอลันดาร้องขอ เขากลัวว่าอารอนจะเจ็บหนักกว่านี้
มือปราบมารพาผู้บาดเจ็บไปโรงพยาบาลเซนมังโก อีกส่วนพาพวกที่ถูกจับได้ไปขังไว้ที่กระทรวงเวทมนตร์
ความคิดเห็น