อารอน-เอลันดา (ฟิคชั่น แฮรี่ พอตเตอร์ภาคอนาคต)

ลำดับตอนที่ #15 : เสนาบดี คริสตัล

 เพียงชั่วไม่กี่อึดใจ เอลันดารู้สึกเหมือนนั่งอยู่บนเครื่องบินที่กำลังลดระดับลงอย่างรวดเร็วเพื่อแล่นลงที่จอด    เขาสัมผัสถึงความนุ่มของพื้นที่ตัวเองหล่นลงมา  มันเป็นของพื้นพรมกำมะหยี่สีแดงสด   

              “โอ้ย  นี่จะให้มันลงมาดีกว่านี้ไม่ได้หรือไง “ เสียงแหลมของเซลิลีนโอดครวญถึงวิธีมาเดินทางของเจ้าพรมเช็ดเท้าวิเศษ เธอลุกขึ้นยืน  มองโดยรอบของสถานที่ปลายทางที่เพิ่งมาถึง

              “ว๊าว ที่ไหนเนี่ย ยังกับ พระราชวังแวร์ซาย”   

              เอลันดาเงยหน้าขึ้นมามองบ้าง แสงนวลสว่างเจิดจรัสจากโคมไฟระย้าที่ห้อยลงมาจากเพดานของห้องโถงวงกลมกว้าง   เก้าอี้โซฟาบุนวมสีทองถูกจัดวางเป็นชุดๆพร้อมโต๊ะเล็กปูผ้าลายสีทองเช่นกันถูกวางไว้โดยรอบ  แต่ละสัดส่วนของห้องนี้ได้รับการตกแต่งไว้อย่างวิจิตรบรรจงราวกับได้ช่างฝีมือจากฝรั่งเศสมาเป็นผู้ออกแบบไว้อย่างเลิศหรู     ภาพเหมือนของบุคคลสำคัญที่ติดไว้บนผนังข้างโซฟาแต่ละชุดต่างขยับตัวเหล่มองแขกผู้มาเยือน มีแต่เขากับเซลิลีนเท่านั้นที่ตื่นตะลึงกับสถานที่แปลกตา  แต่อีกสองคนไม่ได้รู้สึกอะไรเลยราวกับคุ้นเคยเป็นอย่างดี โดยเฉพาะอารอนที่สีหน้าบ่งบอกถึงความกังวลอะไรบางอย่าง ก่อนที่ใครทันที่จะเอ่ยปากพูดอะไรต่อไป เสียงประตูห้องบานสูงถูกเปิดขึ้นทั้งสองด้าน  เป็นชายหนุ่มวัยอ่อนหน้าใส ก้าวเข้ามาพร้อมโค้งคำนับลงอย่างช้าและสุภาพ

              “กระหม่อมขอเชิญเจ้าชายและพระสหายไปที่ห้องรับรองพิเศษที่ได้จัดเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้วพะยะค่ะ “ ชายหนุ่มบอกกับพวกเขา

              “คุณรู้ล่วงหน้า ว่าพวกเราจะมาได้อย่างไรกัน ” อารอนเกิดความสงสัยและไม่รีรอที่จะถามทันที

              “ท่านเสนาบดีเป็นคนสั่งกระหม่อมมา  มอบหมายให้กระหม่อมเป็นผู้ถวายงานครั้งนี้พะยะค่ะ ท่านเสนาบอกว่าเจ้าชายจะเสด็จกลับวันนี้  กระหม่อมรู้สึกยินดีอย่างยิ่งที่ได้ถวายการรับใช้เจ้าชาย”  ชายหนุ่มยังคงตอบคำถามด้วยเสียงเสมอกัน

              “ท่านเสนา คริสตัล หมายความว่าไง  เขารู้ว่าผมต้องมาเวลานี้   เขารู้ได้ไง หรือว่าที่เกิดขึ้น เป็นแผนการของเขา ”

              ชายหนุ่มตอบคำถามนี้โดยการก้มหน้านิ่ง   สีหน้าเรียบเฉยๆ  อารอนหันหน้ากลับมาที่เลนนอลที่บัดนี้ก็ก้มหน้าตนเองหลบสายตามองไปที่รองเท้าหนังสีเก่าซีดๆ เช่นกัน

              “เลนนอล บอกมานะ ทุกอย่างถูกวางแผนไว้ใช่ไหม คนที่ส่งไปเป็นคนของท่านเสนา เลนนอลบอกมานะใช่ไหม” อารอนกระโชกถามเสียงดัง  ไม่มีคำตอบใดออกมาจากปากชายร่างเตี้ยเล็ก  เขายังคงนิ่งเงียบงัน  มือที่ประสานไว้ทั้งสองเริ่มมีเหงื่อซึมออกมา

              “เงียบแบบนี้ แปลว่าจริงใช่ไหม เพราะอะไร ทำไมถึงหักหลังฉัน”  เสียงพูดกัดฟันดังกรอด  อารอนหัวเสียอย่างมาก รู้สึกตัวเองกำลังเสียหน้าและเสียใจที่ไว้ใจคนที่น่าจะเข้าใจเขามากที่สุด   

              “อย่าโทษเลนนอลเลยพะยะค่ะ เขาทำตามที่กระหม่อมบอกเอง ” เสียงทุ้มหนักดังมาจากประตูห้องแต่ไม่ใช่เสียงของชายหนุ่มหน้าอ่อน  บุคคลที่อยู่ข้างหลังเป็นชายที่สูงวัยกว่ามาก   ใบหน้าเข้มหล่อ แม้จะมีริ้วรอยของวัยคนย่างเข้าหกสิบ หากแต่ดูภูมิฐานสง่าตั้งแต่เรือนผมสีดำเข้มจนถึงรูปร่างสูงล่ำ   เขาก้าวเข้าในห้องยืนอยู่ตรงหน้าระหว่างอารอนกับข้าหลวงผู้รับใช้

              “และกระหม่อมก็ต้องทำตามรับสั่งของเสด็จพ่อของเจ้าชาย กระหม่อมไม่มีทางเลือกพะยะค่ะ”     สุ้มเสียงอ่อนโยนแต่หนักแน่นและจริงจังช่วยลดความกราดเกรี้ยวของอารอนลงไปได้ เด็กชายหญิงอีกสองคนยืนมองสองฝ่ายสนทนาอย่างงงงันแต่ก็เข้าใจทุกอย่างได้ไม่ยาก  

              “งั้นแปลว่าที่นี่ก็คือ……”  เอลันดาพึมพำ

        “ราชอาณาจักรนาดิเวีย และนี่ปราสาทพอร์โลเทีย บ้านของฉันเอง” 

              “โอ้โห   นี่ฉันได้มาอยู่ในวังเชียวหรือเนี่ย” เซลิลีนอุทานอย่างตื่นเต้น พยายามมองทุกอย่างในห้องโถงอีกครั้ง

              “โอ้ กระหม่อมขออภัยที่ไม่ได้ ทักทายพระสหายของเจ้าชาย กระหม่อมชื่อ คริสตัล เป็นราชเสนาบดีของราชอาณาจักรนาดิเวีย กระหม่อมยินดีต้อนรับผู้มาเยือนเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะพระสหายผู้มีพระคุณต่อเราด้วย  เท่าที่เลนนอลเคยรายงานมา หนูทั้งสองนคนรวมทั้งครอบครัววีลลีย์ที่น่ารักให้ความช่วยเหลือเจ้าชายมาตลอด กระหม่อมในนามตัวแทนนาดิเวียขอขอบพระคุณอย่างยิ่ง ”

เสนาดีคริสตัลโค้งน้อยอย่างงดงาม   เอลันดารู้สึกเขินๆ และแปลกๆ ที่จริงเขาควรจะเป็นผู้แสดงความเคารพก่อนในฐานะเด็ก

        “จากที่เลนนอลรายงานมา  งั้นตลอดเวลาที่ฉันเที่ยวเล่นอยู่ในหมู่บ้าน   เลนนอล  นาย แอบติดต่อกับนาดิเวียโดยฉันไม่รู้เลย เลนนอล!! ”   อารอนมองตาถมึงทึงมาที่พี่เลี้ยงที่บัดนี้พยายามใช้สายตาวิงวอนไปทางเสนาคริสตัล

              “เมื่อเจ้าชายดื้อดึงไม่ยอมกลับท่าเดียว  กษัตริย์ทรงตามพระทัยเจ้าชาย  แต่ให้กระหม่อมส่งคนไปเฝ้าอารักขาความปลอดภัยให้  กระหม่อมจึงจำเป็นต้องใช้เลนนอลให้เป็นประโยชน์  เจ้าชายอารอน  พวกเราทำไปเพราะเป็นห่วงพะยะค่ะ” เสนาคริสตัลอธิบายทุกอย่างให้เข้าใจ  แม้อารอนจะดูโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงแต่ก็ยอมจำนนต่อเหตุผลของพวกเขา

              “อย่าไปพยายามอธิบายในสิ่งที่คนเอาแต่อารมณ์ฟังหรอกคะ  เปลืองคำพูดเปล่าๆ   ยินดีที่รู้จักค่ะ หนูชื่อ เซลิลีน” เธอไขว้ขาไปข้างหลังแล้วย่อเข่าพร้อมจับมือทักทายยิ้มกว้าง

              “ผม เอลันดาครับ”              เอลันดาจับมือทักทายบ้าง ทันทีที่ปลายนิ้วของเด็กชายแตะกับมืออันหนานุ่มของชายสูงวัย  สัมผัสพิเศษหวนกลับมาเกิดขึ้นอีกครั้ง เอลันดาเห็นภาพ  เสนาบดีคริสตัลยืนคุยกับชายผมสีทองวัยเดียวกันในห้องทึบที่เต็มไปด้วยชั้นหนังสือมากมาย และสิ่งที่เห็นอีกที่ทำให้เขาแทบตกใจ จนสะดุ้งปล่อยมือ อารอนเห็นภาพเหมือนหญิงสาวผมยาวดำ  สวยคมเข้มสง่างาม  

              “เธอชื่อเอลันดารึ  ชื่อแปลกดี เธอเป็นไรหรือเปล่า  ท่าทางไม่ดีเลย”  คริสตัลขมวดคิ้วมอง   “นี่เธอบาดเจ็บหรือนี่”

เสนาคริสตัลเลยมองไปเห็นเลือดบนศีรษะของเอลันดา

              “เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงมีการทำร้ายกัน ฉันสั่งไม่ให้ใครเป็นอะไรไม่ใช่หรือ”  เสนาคริสตัลถามเสียงเครียด

              “คือ มีปัญหาหน่อยหนึ่งระหว่างทางขอรับ มันก็ไม่ใช่ปัญหาหน่อยหรอกขอรับ มันใหญ่เลยทีเดียว ผมจะเล่าให้ฟัง”   

              “ สโตน เรียกผู้บำบัดพิเศษมาโดยด่วน ไปที่ห้องรับรองพิเศษทันที  หนุ่มน้อยคนนี้ต้องได้รับการรักษา ”เสนาคริสตัลสั่งให้ชายหนุ่มหน้าอ่อนให้ออกไปตามผู้บำบัดหรือเรียกกันง่ายในภาษามักเกิ้ลว่าหมอ   ชายหนุ่มรีบเดินออกจากห้องโถง

              “เอาละ เราไปที่ห้องพักรับรองพิเศษกัน ที่นั่นจะมีเครื่องดื่มและอาหารว่างเตรียมไว้ให้สุภาพบุรุษและสุภาพสตรีน้อยๆของเรา”ชายชรากล่าวเชื้อเชิญและยิ้มอย่างใจดี  

              “เอ่อ เจ้าชายอารอน เสด็จพ่อทรงรอเจ้าชายอยู่ที่ห้องหนังสือ พระองค์รับสั่งว่าถ้าเจ้าชายมาถึงเมื่อไรให้ไปหาเสด็จพ่อก่อนพะยะคะ ส่วนทางนี้กระหม่อมจะดูแลให้เอง ไม่ต้องเป็นห่วงพะยะค่ะ” อารอนได้ยินที่เสนาบดีบอก ออกจะรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย แต่ก็ดีเหมือนกัน เพราะอารอนก็มีเรื่องมากมายอยากจะคุยกับพ่อของตัวเอง             

              ระหว่างที่เอลันดานั่งนิ่งให้ผู้บำบัดทำแผลให้ที่ห้องรับรองพิเศษ เซลิลีนกำลังเอร็ดอร่อยกับพายไส้ต่างๆ และขนมหวานมากมายที่นำมาจัดวางให้พร้อมเครื่องดื่มทุกชนิดตั้งแต่น้ำผลไม้ ชา กาแฟ  น้ำฟักทอง ช็อตโกแล็ตร้อนๆ     เสนาบดีนั่งเท้าแขนอย่างสบายตรงกันข้ามเขา แล้วเลนนอลก็นั่งข้างกัน เอลันดาฉุกนึกสงสัยอะไรบาง

              “ผมมีคำถามจะถามหน่อยได้ไหมครับ”  

              “ว่ามา  ฉันยินดีตอบคำถามเธอทุกคำถาม” ชายชรายิ้มรับ

              “ถ้าคุณรู้ว่า เจ้าชายอยู่ที่ไหน ทำไมถึงได้ให้คนไปถามหาเจ้าชายถึงที่บ้านผมละฮะ ผมไม่เข้าใจ”   เอลันดาเก็บความสงสัยไว้ไม่ได้ แม้จะรู้ออกจะเสียมารยาทก็ตาม

              “ไม่นะ  ไม่มีเรื่องของเธออยู่ในแผนการของฉันเลย และฉันก็ไม่รู้ว่าเธอคือใครจนวันนี้ ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าเธออยู่ที่ไหน มีคนไปที่บ้านเธอเพื่อตามหาเจ้าชายหรือ ”

              “นี่ละ ที่ผมกำลังจะเล่าให้ท่านเสนาฟังว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างที่พวกเรากำลังจะเดินทางมาที่นี่ คือเรื่องเป็นแบบนี้ครับ” เลนนอลแทรกขึ้นมาทำให้การสนทนาระหว่างของเขากับคริสตัลถูกตัดไปชั่วครู่ เอลันดาเห็นชายสองคนคุยกระซิบเบาๆประมาณยี่สิบนาที  พลาสเตอร์ส่วนที่สองก็ถูกปิดลงบนผ้าปิดแผลที่หน้าผากเขา ผู้บำบัดใส่ยาและทำแผลให้เขาเรียบร้อยแล้ว คริสตัลหันมามองหน้าเด็กชายอย่างพินิจพิเคราะห์

              “เธอว่ามีคนไปที่บ้านของเธอ เธอเล่าให้ฉันฟังได้ไหม พวกเขาพูดอะไรกับเธอบ้าง แล้ว ไปกี่คน หน้าตาอย่างไร”

              เอลันดาเล่าเรื่องทุกอย่างตั้งแต่เหตุการณ์ที่คนงานในไร่ของเขาเหมือนต้องมนตร์สะกด    มีบางทีที่เซลิลีนเกิดคันปากอยากจะพูด  ไม่ก็เลนนอลเกิดสงสัยอยากถามขึ้นมา แต่เสนาคริสตัลจะยกมือปรามไว้  เมื่อเขาเล่าจบเกิดความเงียบขึ้นมามีเพียงเสียงหักขนมพายของเซลิลีน   เสนาคริสตัลเคาะนิ้วไปตามที่วางมือ  เหลือบตามองขึ้นไปข้างบนราวกับกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก

              “เฟดิเรอนาน  ถ้าลักษณะของคนที่เธอบอกมา ใช่เขาแน่นอน  ขนาดตัวเขาลงมาเอง คงมีแผนการใหญ่เตรียมไว้ ดีที่ฉันจัดการให้เจ้าชายกลับมาก่อน”

              “ว่าไงนะครับ หัวหน้ากบฏเสื้อขาว  ตายละ งั้นคนที่ไล่ตามหลังเราก็เป็นพวกมันแน่นอน  เคราเมอร์ลินเป็นพยาน ดีที่ได้ผงความมืดทันใจจากหนูเซลิลีนมาช่วย ไม่งั้นเราคงหาทางรอดได้ยาก” เลนนอลเกิดอาการตัวสั่นสะท้านที่นึกถึง

              “อ้อ ที่จู่ๆมืดลงไปทันทีเพราะของวิเศษจากลุงเธอนี่เอง ขอบใจนะ เซลิลีน” เซลิลีนยิ้มน้อยๆ และยักไหล่ก่อนจะยกแก้วน้ำผลไม้ดื่ม

              “อืม เธอว่า เฟดิเรอนาน  รู้ว่าเจ้าชายอยู่ไหน โดยที่เธอไม่ได้ปริปากบอกเขาเลย เธอบอกว่า เขามองเห็นได้จากภายในจิตใจของเธอ เธอรู้ตัวตลอดเวลาเลยหรือ”   เสนาคริสตัลหันกลับมาเข้าเรื่องราวต่อ

              “ครับ ผมคิดว่าอย่างงั้น และผมก็รู้สึกจริงๆ   แต่ผมพยายามแล้วนะ ผมพยายามจะปิดไม่ให้เขาเห็น แต่ผมทำไม่ได้จริงๆครับ “ เอลันดาพยายามหาข้อแก้ตัวให้กับตนเอง เขาคิดเสมอว่าเป็นเพราะเขาอารอนจึงตกอยู่ในอันตราย    เสนาคริสตัลได้แต่ส่ายหน้าน้อย หัวเราะอยู่ในลำคอเบา

              “หนุ่มน้อย   การจะป้องกันไม่ให้ใครรุกล้ำเข้าไปในจิตใจมีเพียงศาสตร์ชั้นสูงอย่างการสกัดใจเท่านั้นถึงจะทำได้ ซึ่งต้องเป็นพ่อมดที่ได้รับการฝึกฝนอย่างดี   พ่อมดบางคนยังไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าเขากำลังถูกพินิจใจอยู่หากอีกฝ่ายเป็นผู้พินิจใจที่เก่งมากอย่างเฟดิเรอนาน และจะตกหลุมพรางเอาง่ายๆ  ประสาอะไรกับเด็กชายที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะอย่างเธอ เพียงแค่เธอรู้ตัวว่าเขาพยายามเข้ามาในใจเธอได้ก็เหลือเชื่อแล้ว     เธอนี่เก่งไม่เลวเลย”  ชายชราชื่นชมเขา  “เอาละ  พักผ่อนให้สบาย ฉันเห็นต้องขอตัวไปรายงานให้กษัตริ์ย ทรงทราบ  สโตนจะพาเธอไปที่ห้องพัก ต้องการอะไรก็บอกเขานะ” เสนาคริสตัลกำลังลุกขึ้นยืน  เอลันดาก็ถามขึ้นมาอีกที

              “ผมอยากถามอีกข้อหนึ่งครับ”

              “ได้สิ หวังว่าคงเป็นคำถามข้อสุดท้ายของเธอในตอนนี้นะ เพราะฉันเริ่มจะไม่ว่างแล้ว”

              “อารอนเคยเล่าว่า  ที่ปราสาทมีห้องทรงกลมห้องหนึ่ง  มีชั้นหนังสือด้วยครับ และมี เอ่อ…  ภาพเหมือนของผู้หญิงที่สวยมากๆ คนหนึ่ง อารอนบอกว่าเขาชอบมาแอบซ่อนประจำ มาคุยกับผู้หญิงในภาพ มีห้องแบบนั้นด้วยหรือครับ”  เอลันดาอ้างชื่ออารอนมากล่าวเพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัย

              “อืม ห้องที่เธอบอก ถ้าเดาไม่ผิดคงเป็นห้องหนังสือส่วนพระองค์ของกษัตริย์   เจ้าชายชอบแอบไปเล่นบ่อยๆตั้งแต่เด็กๆ อืมเด็กน้อยทั้งสอง ฉันขอบอกกฎอีกข้อของการอยู่ที่ปราสาท  ที่นี่มีการจัดระบบรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวดมาก  ฉันขอให้เธออยู่ในที่ที่ควรอยู่ สโตนจะบอกเธอเองว่าพวกเธอสามารถเดินไปตรงไหนได้บ้าง ตรงไหนเป็นสถานที่ต้องห้าม ฉันไม่อยากลำบากใจกับพระสหายของเจ้าชาย ขอร้องอย่าเดินเพ่นพ่านละ”   เสนาตริสตัลบอกกับเอลันดายังกับเขาอ่านใจเขาได้อย่างทะลุปรุโปร่ง   หลังจากอาหารว่างถูกจัดการเข้าท้องจนอิ่ม  ข้าหลวงสโตนได้นำเด็กทั้งสองไปห้องพักของแต่ละคน