คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : BAD NEWS :: 2
---------------------------
“อ้าวแล้วนี่จะกลับบ้านกันเลยหรือว่าจะไปบ้านเฮียก่อน”
“คงจะกลับเลยน่ะครับดึกแล้ว”
“โอเคงั้นขับรถดีๆล่ะ”
“ครับแล้วเจอกันที่มหาลัยนะครับเจ้โหด”เซฮุนพูดเล่นแต่ดูเหมือนคนที่ถูกพาดพิงจะไม่เล่นด้วย
“เดี๋ยวเถอะไอ้เด็กพวกนี้”
“ลาละนะชานยอลลานะครับเฮียเจ้”ชานยอลก็ได้แต่พยักหน้าน้อยให้กับเพื่อตัวเองก่อนะเข้าไปนั่งในรถที่ตอนนี้มีเฮียกับเจ๊นั่งอยู่คู่กันด้าน
หน้า
“ยอลเจ้ว่าอย่าคิดมากเลยเราก็โตๆกันแล้วแค่คำพูดไม่กี่คำอย่าเอาเก็บมาคิดมาใส่ใจ”
“ฮะยอลจะไม่เก็บมาคิด”
“ก็ดีแล้วแต่ตอนนี้เราต้องโทรไปบอกเจ้าคริสก่อนว่าจะนอนบ้าน”
“ฮะ”พูดจบร่างบางก็หยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคนรักของตน
ตู๊ด ตู๊ด เสียงสัญญาณดังขึ้นไม่นานก็มีคนกดรับ
“พี่คริสวันนี้ผมนอนบ้านนะฮะ”
[แล้วจะนอนบ้านกี่วันครับตัวเล็ก]
“ก็คงนานทุกวันแหล่ะฮะ”
[พี่ก็คิดถึงเราแย่สิ]
“ไม่ต้องมาอ้อนเลยฮะยอลอยากอยู่บ้านบ้างพี่คริสอยากเจอยอลตอนเช้าก็มารับยอลไปมหาลัยสิฮะช่วงนี้ยอลมีเรียนเช้า”
[เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ]
“คริสคุยเสร็จรึยังดึกแล้วฉันอยากกลับบ้าน”เสียงจากปลายสายที่ดังรอดมาทำให้หัวใจของอีกคนกระตุกวูบอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“พี่คริสงั้นแค่นี้ก่อนนะฮะยอลต้องทำรายงานของเจ้ฮีชอลอีกเยอะเลยแล้วเดี๋ยวยอลโทรหาใหม่นะฮะ”
[โอเคครับรีบทำรีบนอนนะ]
“เข้าใจแล้วฮะ”
[รักยอลนะครับ]เมื่ออีกคนพูดจบร่างบางก็กดตัดสายทิ้งทันทีเพราะไม่อยากให้อีกคนได้ยินเสียงสะอื้นของตนเอง
ทางด้านของคริสในเวลาเดียวกัน
“เป็นอะไรของเขานะตัดสายทิ้งทำไมกัน”คริสมองหน้าจอโทรศัพท์เครื่องหรูก่อนจะขมวดคิ้วอย่างงุนงง
“คริสไปส่งฉันที่คอนโดหน่อยนะ”
“อื้ม”
“ทำไมทีพูดกับเด็กนั่นพูดซะหวานเลยแต่พอพูดกับฉันนี่ต่างกันจริง”
“เธอมีสิทธิ์เรียกร้องอะไรจากฉันด้วยอย่างนั้นเหรอ”
“สิทธิ์ของคนมาก่อนยังไงล่ะคริส”ไม่พูดเปล่าแบคฮยอนก็ลูบไล้ไปที่แผงอกกว้างของอีกคนอย่างโหยหาและคิดถึง
“เธอไม่ควรจะมาทำอะไรแบบนี้กับฉันนะแบคฮยอนถอยออกไปซะ”
“นายน่าจะรู้ดีนะคริสว่านายควรที่จะทำตัวดีๆกับฉันเอาไว้ถ้าไม่อยากให้ฉันเอาเรื่องทีนายเอาไอ้เด็กนั่นมาอยู่ในบ้านถึงหูของคุณลุงคุณป้า”
“คิดว่าเอาเรื่องนี้มาขู่แล้วฉันจะกลัวเธออย่างนั้นเหรอแบคฮยอน”
“ก็ลองดูแล้วกันใครกันที่จะเป็นคนที่ท่านเลือกฉันหรือมัน”
“ลงไปซะ”ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบ
“หึคอยดูเถอะฉันไม่ปล่อยไว้แบบนี้แน่ของที่มันเคยเป็นของฉันยังไงซะมันก็ต้องเป็นของฉัน”แบคฮยอนพูดจบก็ลงจากรถเข้าไปใน
คอนโดของตัวเองทันที
ในเวลาเดียวกันที่คฤหาสน์สุดหรู
“อ้าวคุณหนูเล็กป้ามาได้ยังไงคะเนี่ย”ป้าชอนอาเข้ามากอดหนุ่มน้อยตัวสูงร่างบางที่ยืนส่งยิ้มมาให้ก่อนจะเดินเข้าไปกอด
“ยอลมากับพี่ซีวอนฮะกะว่าจะกลับมาอยู่บ้านคิดถึงทุกคนจะแย่แล้ว”ไม่พูดเปล่าแต่เจ้าตัวกลับอ้อนหญิงผู้ซึ่งเป็นแม่นมของตัวเองอย่างน่ารัก
เรียกรอยยิ้มของคนในคฤหาสน์ได้เป็นอย่างดี
“เข้าไปข้างในกันก่อนเถอะค่ะอากาศเริ่มเย็นแล้วเดี๋ยวจะไม่สบายเอาได้”ป้าชอนอาหลีกทางให้กับคุณๆได้เดินเข้าไปข้างในคฤหาสน์
“ป้าชอนอาครับพรุ่งนี้เช้าผมอยากทานข้าวฝีมือป้าจังเลย”
“อ้อนป้าแบบนี้อีกแล้วนะคุณหนูเล็ก”ป้าชอนอาเอื้อมมือไปลูบผมของชานยอลอย่างเอ็นดูซึ่งคนเป็นพี่ใหญ่ของบ้านก็มองน้องอย่างเอ็นดู
เช่นกัน
“ของผมกับฮีชอล ด้วยนะครับป้าพอยอลกลับมาแล้วอย่าลืมพวกผมนะครับ”ซีวอนพูดออกมาอย่างขำๆ
“ป้าไม่ลืมหรอกค่ะงั้นป้าขอตัวขึ้นไปดูห้องคุณหนูเล็กก่อนนะคะ”
“ฮะ”
“แล้วพรุ่งนี้เราต้องไปเรียนเช้าใช่มั้ย”
“ใช่ฮะ”
“งั้นก็ไปพร้อมพวกพี่เลยสิ”พี่ฮีชอลพูด
“ผมเกรงใจกลัวไปเป็นกขคของเฮียกับเจ้”
“แล้วเราจะไปยังไง”เฮียซีวอนมีสีหน้าที่เป็นกังวลขึ้นคงจะกลัวเป็นเหมือนตอนนั้นสินะ
“ยอลให้ลุงชานไปส่งก็ได้เฮียไม่ต้องห่วงยอลโตแล้วอีกอย่างอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด”
“แต่เฮียไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนั้นอีกเฮียไม่อยากเสียเราไปเหมือนป๊ากับม๊า”
“โถ่เฮียเรื่องมันก็นานมาแล้วป๊ากับม๊าต้องรู้สึกไม่ดีแน่เลยถ้ารู้ว่าเฮียยังคิดมากเรื่องนี้อยู่”
“ก็จริงของชานยอลนะที่รักอย่าคิดมากสิดูดิหน้าเหี่ยวเลย”
“คิกคิกเหี่ยวจริงๆด้วยฮะ”
“เดี๋ยวเถอะมาว่าเฮียกันเฮียออกจะหล่อกระชากใจสาว”
“เมื่อกี้ว่าไงนะ”
“ป่าวจ้าเมื่อกี้เฮียบอกว่าเฮียหล่อกระชากใจที่รักไงล่ะคร้าบ”
“ที่แท้ก็กลัวเมีย”
“เราเงียบไปเลยเรื่องของผัวเมีย”
“อ้าวสรุปยอลเป็นส่วนเกินว่างั้นเถอะ”
“เออพึ่งรู้ตัวเหรอครับคุณฯองชายบังเกิดเกล้า”
“ชิไปข้างบนละกลัวโดนมดกัดตาย”
โป๊ก!
“โอ๊ยไอ้เฮียบ้ามาโยนของใส่หัวยอลทำไมเนี่ยเจ็บนะ”
“ก็จะทำให้เจ็บยังไงล่ะ”
“เชอะงอนแล้ว”
“ไม่ง้อนะคร้าบไม่ใช่เมีย”
“เอ้อใช่ซี้น้องไม่สำคัญแล้วนี่”
“ไปเลยไอ้ตัวแสบ”
“แบร่”ยังจะมีแลบลิ้นมาอีก
“อ้าวคุณหนูเล็กมาแล้วหรือคะป้ากำลังจะลงไปตามเลย”
“ตามจริงป้าไม่เห็นต้องมาทำความสะอาดให้เหนื่อยเลยนะฮะผมไม่ได้อยู่ที่บ้านแค่อาทิตย์เดียวเอง”
“ไม่ได้หรอกค่ะคุณหนูเล็กของป้ายิ่งแพ้ฝุ่นอยู่ขืนไม่ทำความสะอาดก่อนมีหวังได้หามส่งรพ.แน่ๆเลย”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกฮะ”
“ถ้าอย่างนั้นคุณหนูเล็กพักผ่อนเถอะนะคะพรุ่งนี้คุณหนูมีเรียนเช้านี่คะป้าไม่กวนแล้ว”
“ฝันดีนะฮะป้าชอนอา”ชานยอลพูดพรางจุ๊บแก้มกร้านของหญิงชราตรงหน้า
Rrrrrrrrr Rrrrrrrrrrr เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเรียกสายตาของชานยอลที่ตอนนี้กำลังนั่งเช็ดผมให้หันไปมองว่าเป็นใครกันที่โทรมาตอนนี้
“ว่าไงฮะพี่คริส”
[นอนรึยังฮะเรา]
“นอนแล้วฮะ”
[โกหกพี่เดี่ยวโดนตี]
“อ้าวก็พี่ถามว่านอนรึยังยอลก็ตอบไปตามตรงแล้วนี่ฮะ”
[เรานี่นะ เอ้อพรุ่งนี้พี่คงไม่ได้ไปรับเรานะพอดีพี่พึ่งนึกได้ว่ามีธุระ]
“ฮะ”
[ตอนกลับถ้าเลิกแล้วก็โทรบอกพี่นะเผื่อพี่ว่างพี่จะเข้าไปรับ]
“โอเคฮะ”
[แล้วนี่จะนอนตอนไหนครับตัวเล็ก]
“ก็จะนอนแล้วแต่พี่คริสโทรมาซะก่อนยอลเลยไม่ได้นอนเลย”
[อ่างั้นฝันดีนะครับ]
“ฝันดีเหมือนกันนะฮะ”พูดจบชานยอลก็กดวางสายไปทันทีก่อนจะเอาโทรศัพท์ไปวางไว้ที่เดิมแล้วตัวเองก็ล้มตัวลงนอนที่เตียงก่อนจะปิด
ไฟให้ดับลงเหลือแต่เพียงความมืดที่เข้าปกคลุมในห้อง
เช้าวันต่อมาที่ดูจะน่าเบื่อสำหรับคนร่างบางที่ตอนนี้นั่งหน้ามุ่ยรอให้ลุงชานกลับมาจากทำธุระหลังจากที่เจ้าตัวทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย
แล้ว
“เอ่อป้าชอนอาฮะลุงชานยังไม่มาอีกเหรอฮะ”
“ยังเลยคะคูณหนูจะให้ป้าออกไปเรียกแท็กซี่ให้มั้ยคะ”
“ไม่เป็นไรฮะเดี๋ยวยอลโทรให้เซฮุนมารับก็ได้ฮะ”พูดจบชานยอลก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาเพื่อนของตนทันที
ตู๊ด ตู๊ด
[ว่าไง]
“มารับที่บ้านหน่อย”
[อือเลี้ยงข้าวด้วยนะเว้ยใช้แรงงานกันแล้วอ่า]
“โอเครีบมานะเดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน”
[รู้ว่าไปเรียนไม่ทันทำไมไม่ให้สามีที่รักไปส่งล่ะครับ]
“ยุ่ง”
[ทะเลาะกันรึไง]
“ถามมากรีบมาเลยให้เวลาแค่5นาทีแค่นี้นะ”พูดจบชานยอลก็ชิงวางสายก่อนทันทีไม่งั้นมีหวังเซฮุนมันได้ร่ายยาวแน่ๆ
ปริ๊น ปริ๊น โหยถ้าจะมาเร็วขนาดนี้ยังไม่ถึง 5 นาทีเลยมันขับหรือมันเหาะมากันแน่เนี่ย
“อ้าวเร็วๆสิครับคุณหนูเล็กเดี๋ยวก็ไปเรียนไม่ทันหรอก”
“ชิไม่ต้องมาประชดเลยนะยอลไปก่อนนะคฮะป้าชอนอา”
“ค่ะรีบไปเถอะค่ะ”
“ผมไปก่อนนะครับป้ารับรองว่าคุณหนูของป้าปลอดภัยหายห่วง”
“ค่ะขับรถดีๆนะคะคุณเซฮุน”
“รับทราบครับ”
เมื่อออกมาจากคฤหาสน์ของตระกูลชเวได้ไม่นานก็เดินทางมาถึงมหาลัยโดยที่คนนั่งข้างๆแทบจะลืมหายใจถึงจะเคยนั่งรถของเพื่อนตัว
เองมาหลายครั้งแล้วก็ตามแต่มันก็ยังไม่เคยชินซะทีเพราะด้วยความเร็วที่ขับเคลื่อนอยู่บนถนนบางครั้งมันก็ยังโอเคพอรับได้แต่บางครั้งนี่ก็
เร็วเกินนี่ถ้าคนเป็นโรคหัวใจมานั่งผมว่านะได้หัวใจวายตายตั้งแต่รถขับออกไปไม่ถึง1นาทีแล้วล่ะครับ
“ถึงแล้วลงดินั่งรอใครจุดธูปเชิญให้ลง”
“บอกดีก็ได้”
“ฉันเรียกแกตั้งนานละไอ้ยอลเดี๋ยวเจอโบก”
“อ้าวเหรอไม่เห็นจะได้ยิน”
“ก็มัวแต่เมื่อคิดอะไรอยู่ล่ะถึงไม่ได้ยิน”
“บ่นจังมาเป็นป๊าฉันเลยเอามั้ย”
“ถ้าได้ก็ดี”
“ชิไปดีกว่าเบื่อ”
“เอ้าอะไรวะคนเค้าอุตส่าไปรับยังจะมาเบื่อกันอีกไอ้เพื่อนเลวไม่รู้จักบุญคุณกันเลย”
“ย๊า!ได้ยินนะ”
“หูดีจริงๆคนหรือ...”
ป้าบ!
“โอ๊ยเจ็บนะเว้ย”
“ก็แกว่าฉันเป็นหมานี่”
“ฉันพูดตอนไหนว่าเป็นหมาแกนั่นแหล่ะที่ร้อนตัว”
“อ้าวสองคนนั้นน่ะเป็นอะไรกันเถียงกันมาแต่ไกลเลย”
“ก็มันว่าฉันเป็นหมาอ่า”
“ก็บอกไปแล้วว่าไม่ได้พดออกมาสักคำร้อนตัวเองแถมยังจะมาทำร้ายร่างกายฉันอีก”
“พอเลยทั้งสองคนน่ะแหล่ะเถียงกันเป็นเด็กๆไปได้”ซิ่วหมินเอ่ยตัดบทขึ้นเมื่อเพื่อนทั้งสองเริ่มจะเปิดศึกกันอีกรอบ
“ชิ”
“ไม่ต้องมางอนฉันเลยฉันไม่ใช่สามีเธอที่จะง้อ”
“ใครบอกฉันงอน”
“โอ๊ยจะเถียงกันอีกนานมั้ยเนี่ยถ้าจะเถียงกันก็ไปเถียงกันไกลๆรำคาญ!”ซิ่วหมินที่หมดความอดทนตะหวาดใส่ทั้งสองคนอย่างหัวเสียแล้วมี
เหรอที่สามคนจะอยู่ใกล้ตอนนี้ไปกองรวมกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“สงสัยเมนไม่มา”
“เออๆใช่ๆ”
“นั่นสิ”
“หุบปากไปให้หมดเลยนะ”หลังจากที่ซิ่วหมินทิ้งระเบิดไว้อีกลูกก่อนจะเดินไปที่ห้องเรียนและตามด้วยพวกผมที่เดินตามที่ห่างจาก
ซิ่วหมิน3เมตร
หลังจากที่เข้ามาในห้องเรียนที่มีนักศึกษามากมายอยู่ก่อนแล้วเมื่อถึงเวลาเรียนซิ่วหมินก็ตั้งหน้าตั้งตาเรียนโดยที่ไม่สนใจพวกผม3คน
เลยพอถึงเวลาเลิกก็ตรงไปที่ห้องพักของอาจารย์ฮีชอลคนสวยทันทีเหมือนจะลืมพวกผมไปหรือว่าตั้งใจก็ไม่รู้เล่นเอาพวกผมมองหน้ากัน
แทบจะทันทีเมื่อเริ่มได้สติพวกผมก็รีบตามออกไปที่ห้องพักของอาจารย์ฮีชอลทันทีขืนไปช้านะมีหวังโดนเจ้แกเอาขวานมายืนรอต้อนรับ
แน่ๆเลยแต่เหมือนผมจะรีบเกินไปทำให้ไปชนกับคนที่เดินสวยมาเข้าตายๆซวยแล้วไงชานยอลเอ้ยซุ่มซ่ามอะไรอย่างนี้นะให้ตายเถอะ
พลั๊ก!
ความคิดเห็น