คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Burn
2
Burn
“ รับ...ไ้รับ...อีประมาหนึ่อาทิย์รับ...รับ...รับผมอเรียมัว่อนรับ...ั้นแ่
นี้นะรับ...รับสวัสีรับ “ ผมรอำพูใส่โทรศัพท์้วยเสียเบื่อหน่าย พ่อผมโทรฯ มาามให้
ผมลับเมือไทยมาหลายรั้แล้ว แ่ผม็อผลัพ่อมาหลายรั้ ผมไม่อยาลับไปเมือไทยสั
เท่าไหร่ เพราะผมไม่อยาทำามสัาที่ผมให้พ่อไว้ ผมอยาทำานอยู่ที่นี่ แ่านที่นี่
อืม ผมว่าผมวรแนะนำัวสัหน่อย สวัสีรับผมื่อ ‘ เบิร์น ‘ รับ ยัไม่มีแฟน หน้าาั
ว่าีมา ผมไม่ไ้มัวเอนะมีแ่นบอผมว่าผมสีน้ำาลเ้ม าสีน้ำาลอ่อน มูโ่ ผิวสี่อน
้าาวอผมน่ะมันลัวันมา อย่าับพระเ้าั้ใสร้าผมมาเป็นพิเศษอย่านั้นแหละ เรา
มาพูถึรอบรัวทาบ้านผมบ้าีว่า ผมน่ะเป็นลูายนที่สอรับ เลยถูพ่อับแม่เลี้ย
อย่าามใเพราะเป็นลูนสุท้อ เวลาผมออะไรพ่อับแม่็ให้ผมไ้ลอ แ่ผมว่าทุอย่า
ะีว่านี้นะ ถ้าผมไม่มี ‘ ไอ้พี่บ้า ‘ ที่ทำานเ่นผมรู้สึอาย พี่ผมน่ะเรียนเ่ แ่เรื่อเรียนผม็
ไม่ใ่เล่นนะที่หนึ่ลออ่ะ แ่มีบาอย่าที่ผมว่าผมแพ้มันอย่าราบาบ อืมไม่บอีว่าเพราะ
ผม็ไม่มั่นใว่าใรันแน่ะเป็นนแพ้
“ Rrrrr Rrrrr Rrrrr “
“ ใรโทรฯ มาอีว่ะ “ ผมพูอย่าเ็ๆ
“ ฮัลโหล...สวัสีรับ...ไม่ทราบเหมือนันรับ...ถ้าุรีบผมว่าุวระไปรวสอบเอ
ะีว่านะรับ...ผมไม่ว่ารับไม่่อยสบายเท่าไหร่...ถ้าเป็นพรุ่นี้น่าะไ้รับ...รับ...ผมอโทษ
าใเลยรับที่ไม่สามารถทำใหุ้ไ้...อบุรับ...สวัสีรับ “ บอสผมนี่ริๆ เลย วันไหนไม่
ไ้ใ้านผมนี่สใสะอุาระไม่ออมั้เนี่ย ใ้ไ้ใ้ี
อ้อ ทุนสสัยละสิว่าผมทำานอะไร ผมเป็นพนัานรัษาวามปลอภัยรับ หรือ
เรียอีอย่า็ รปภ. นั่นแหละรับทุนิว่าทำไมผมถึทำานนี้ทั้ที่ทาบ้านผมออะรวย
ผม็แ่นึสนุเท่านั้นเอ อืมอนนี้ผมหิว้าวแล้วอ่ะไปหาอะไรทานีว่า
@ K Restaurant
“ รับออเอร์หน่อยรับ “ ผมเรียพนัานเสิร์ฟ
“ อสปาเ็ี้อสไ่ับเบียร์รับ “ ผมว่า
“ เท่านี้นะรับ “
“ รับ “ ผมบอพนัานเสิร์ฟ แล้วหยิบโทรศัพท์ออมาโทรฯ ไปหาเพื่อนมาทาน้าว้วยัน
“ ฮัลโหล นานะใ่มั๊ยรับอนนี้ผมมาทานอาหารที่ K Restaurant น่ะรับุพอะมีเวลา
ว่ามาทานับผมบ้ามั๊ย...โอเรับผมะรอ “ ผมโทรฯ ไปวนเพื่อนเสร็ นานะเป็นนไทยน่ะรับ
เราเอันที่สนามบินอนผมมาอเมริารั้แรน่ะ ผมไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรอนแรเรา็พ่นภาษา
อัฤษใส่ันนมารู้ทีหลัว่าเป็นนไทยเหมือนัน นานะับผมเราเป็นเพื่อนันมานานั้แ่เรามา
อยู่อเมริา นานะมีบ้านอยู่ที่นี่อนแรเธอวนผมไปอยู่้วยันแ่ผมเลือที่ะอยู่อนโฯ เพราะ
เรใเธอ
“ ทานี้ๆ “ ผมโบมือเรียนานะ ไม่นานเธอ็มาถึ
“ ไะ สุหล่อ “ เธอพูหยอ
“ ไ๊ะ สุสวย “ ผมเลยหยอเธอลับ
“ ทานอะไรีรับ “ ผมถามเธอ
“ เอาแบบุ็ไ้่ะ “
“ รับออเอร์หน่อยรับ “ ผมวัมือเรียพนัานเสิร์ฟ
“ อแบบนี้ที่หนึ่รับ “ ผมสั่
“ ไ้รับ “ เ็เสิร์ฟพูแล้วเินาไป
“ เหาหรือไะ เห็นปิไม่เยโทรฯ มาวน “ นานะพููเหมือนะประผม ใ่เราเป็น
เพื่อนัน แ่ไม่่อยไ้ใ้เวลาอยู่้วยันแบบเพื่อนเลย
“ แหม อย่าพูแบบนั้นสินสวย เวลาุทำหน้าแบบนั้นไม่น่ารัเลย รู้มั๊ยรับ “ ผมแวเธอ
“ ถ้าเบิร์นอยาให้นานะหายอน ืนนี้้อามในานะนะะ “
“ นานะะให้ผมทำอะไรล่ะรับ “ ผมถาม
“ ็แ่พานานะไปเที่ยวทั้ืน แ่นั้นเอเบิร์นทำให้นานะไ้มั๊ยะ “
“ เรื่อแ่นั้นสบายมารับ “
“ ั้นถ้าทานอาหารเสร็แล้วเราไปันเลยนะะ “
“ แน่นอนรับ “ ผมว่าแล้วยิ้มให้เธอรับ
ัพัเรา็ทานอาหารันเสร็ผมเลยพาเธอมาที่สวนสาธาระแห่หนึ่ นานะบอผมว่า
เธออยามาที่นี่นานแล้วแ่ไม่มีเวลาัที วันนี้เธอเลยอให้ผมพาเธอมาที่นี่
“ ว๊าว สวยั่ะเบิร์น “
“ รับ ที่นี่อนลาืนสวยมาเลย “ ผมและนานะำลัื่นมวามานอบรรยาาศ
ยาม่ำืนอสวนสาธาระแห่นี้ ที่นี่สวยินใผมสุๆ เลยล่ะ อนลาืนสวนสาธาระแห่นี้
ะเปิไฟส่อสว่าสีสวยลอทั้ืน ไม่แปลถ้าเราะเห็นู่รัมาสวีทันหรืออแ่านันที่นี่
“ เบิร์นะูู่นั้นสิะน่ารัเนอะ “ นานะี้ไปทีู่่รัู่หนึ่ที่ฝ่ายายำลัุเ่าอฝ่ายหิ
แ่าน
“ รับ น่ารัมาเลยล่ะ “ ผมว่า
“ นานะอยาะมีนมาทำให้แบบนั้นบ้าัเลย่ะ “
“ นานะ็หาผู้ายีๆ สันมาูแลสิรับ “ ผมบอเธอแล้วยิ้มน้อยๆ
“ แล้วเบิร์นล่ะะ “
“ นานะหมายวามว่าอะไรรับ “ ผมถามเธอแ่เธอลับยิ้มบาๆ
“ เปล่าหรอ่ะ นานะ็แ่พูไปอย่านั้นเอ เบิร์นอย่าไปใส่ใเลยนะะ “
“ นานะรับ “ ผมเรียเธอเสียเบา
“ หืม มีอะไระ “
“ อีประมาหนึ่อาทิย์...ผมะ้อลับเมือไทยนะรับ “ ประโยสุท้ายผมพูเสีย
เบานแทบไม่ไ้ยิน
“ เมื่อี๊ ุบอว่าอะไรนะะ “
“ ผมว่าุไ้ยินนะ “
“ ุ...ะทิ้นานะเหรอะ “
“ เปล่านะรับ ผมไม่ไ้ะทิุ้นะนานะ เราะลับ้วยัน็ไ้ถ้านานะ้อาร “ ผมว่า
“ นานะลับับุไ้้วยเหรอะ “ นานะพูเสียสะอื้น
“ ใ่สิรับ “ ผมอบ เท่านั้นนานะถึไ้ยิ้มออ พวเราไม่ไ้ัสนเรื่อเินทอเพราะะนั้น
เรื่อบินไปไหนมาไหนน่ะสบายมาสำหรับเรารับ
เม้นท์ันหน่อยน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา พลีสสสสส
ความคิดเห็น