คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2
คันดะพาเด็กหนุ่มเดินมาบริเวณทางออกอีกทางหนึ่ง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีกลุ่มชายสวมสูทดำกลุ่มหนึ่งกำลังเดินมาทางพวกเขาแต่ยังไม่เห็นตัวพวกเขา คันดะและราวี่จ้องหน้ากันชั่วครู่ก่อนที่คันดะจะดึงตัวเด็กหนุ่มไปซ่อน ส่วนราวี่จะเดินไปหาชายกลุ่มนั้นและพูดอะไรบางอย่างทำให้ชายกลุ่มนั้นเดินไปอีกทางหนึ่ง เมื่อราวี่ทำสัญญาณมือให้คันดะรู้ว่าปลอดภัย คันดะจึงพาร่างบางออกจากที่ซ่อนแล้วรีบวิ่งไปยังทางออก
ทั้งสามหอบหายใจหนักอยู่บริเวณสวนสาธารณะที่อยู่ไม่ไกลจากบริเวณจัดงานนิทรรศการภาพวาดซักเท่าไหร่นัก จู่ๆเด็กหนุ่มก็หัวเราะออกมานิดๆสร้างความฉงนใจให้กับร่างสูงทั้งสองเป็นอย่างยิ่ง
“นายหัวเราะทำไม?” คันดะเอ่ยถามพลางขมวดคิ้ว
“ก็... มันตื่นเต้นดีนี่ครับ ไม่นึกเลยนะเนี่ยว่าโลกภายนอกจะสนุกขนาดนี้” คำพูดของเด็กหนุ่มยิ่งเพิ่มความสงสัยให้กับชายหนุ่มทั้งสองยิ่งขึ้นไปอีก
“นายหมายความว่าไงเนี่ย? พูดยังกับว่าตังเองเพิ่งเคยออกมาข้างนอกนี่เป็นครั้งแรกยังงั้นเหละ” ราวี่พูดออกมาเล่นๆ แต่ร่างบางกลับหัวเราะขึ้นมาอีกก่อนจะตอบว่า
“ก็ใช่นะสิครับ”
O-O <<<< หน้าคันดะ
O[]O!!!! <<<< หน้าราวี่
ทั้งสองทำหน้าอึ้ง ตาโตเท่าไข่ห่าน ยิ่งราวี่ที่อ้าปากค้างด้วยแล้ว ยิ่งทำให้ดูน่าขันยิ่งนัก เด็กหนุ่มร่างบางมองหน้าทั้งสองแล้วหัวเราะอย่างสุดกลั้น เสียงหัวเราะหวานใสของร่างบางทำให้ชายหนุ่มทั้งสองตื่นจากภวังค์ ก่อนทั้งสองจะตั้งสติแล้วทำหน้ากลับเป็นปกติ แต่เด็กหนุ่มก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดหัวเราะ
“เลิกหัวเราะซักทีเถอะน่า!!!!” คันดะโวยวายเสียงดังเพื่อให้เด็กหนุ่มหยุดหัวเราะ และก็ได้ผลเมื่อร่างบางเงียบเสียงลงแต่ยังคงหัวเราะคิกคักอยู่น้อยๆ
“ว่าแต่... นายยังไม่ได้บอกชื่อเราเลยนะ” ราวี่พูดขึ้น
“อ๊ะ จริงด้วยสิ งั้นขอแนะนำตัวนะครับผมชื่อ อเลน วอคเกอร์ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ร่างบางเอ่ยอย่างสุภาพแล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“อเลน วอคเกอร์ งั้นเหรอชื่อคุ้นๆนะเนี่ย เอ... เอ๋?... หา!!!!!!!!!!” ราวี่ร้องเสียงดังลั่นจนทั้งคันดะและอเลนสะดุ้ง
“นายคือ อเลน วอคเกอร์ลูกชายของเศรษฐีชื่อดัง มานา วอคเกอร์ คนนั้นน่ะเหรอ!?” สิ้นคำถามของราวี่ อเลนก็พยักหน้าน้อยๆอย่างงงๆ ราวี่เห็นดังนั้นถึงกับช็อก ส่วนคันดะขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดใจ
“แล้วทำไมนายไม่บอกพวกเรา?” คันดะถาม
“ก็ผมจะบอกพวกคุณแล้ว แต่มันโดนขัดจังหวะทุกทีเลยนี่ครับ แล้วตอนที่กำลังหนีอยู่ใครจะมัวบ้ามานั่งแนะนำตัวกันล่ะจริงมั้ยครับ?” อเลนพูด มันก็จริงอย่างที่เด็กหนุ่มว่าใครจะเป็นบ้ามาแนะนำตัวตอนหน้าสิ่วหน้าขวานกันล่ะ ร่างสูงคิดในใจ
“แล้วพวกนั้นไล่ตามนายทำไม?” คันดะถาม
“หรือว่านายจะถูกพวกนั้นจับไปเรียกค่าไถ่ เลยหนีออกมาน่ะ!” ราวี่ที่เพิ่งได้สติโพล่งขึ้นมา อเลนรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ คือว่า... ผม... แอบหนีออกจากบ้านมาน่ะครับ แล้วคนพวกนั้นก็เป็นบอดีการ์ดที่คอยคุ้มกันผมน่ะครับ” ร่างสูงทั้งสองอึ้ง จ้องใบหน้าหวานเขม็ง แต่ร่างบางกลับยิ้มขบขันกับท่าทีของชายหนุ่มทั้งสองแทน
“เป็นอะไรเหรอครับ? ตกใจเหรอครับ?” อเลนพูดกลั้วหัวเราะ
“ถามมาได้ ก็ต้องตกใจสิ นายเป็นถึงคุณหนูลูกเศรษฐีเชียวนะ แถมยังมีบอดีการ์ดซะขนาดนั้น แต่ไหงนายถึงได้หนีออกมาได้” ราวี่พูดอย่างประหลาดใจ คันดะก็พยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าเห็นด้วยกับราวี่ อเลนเอามือไพล่หลังแล้วยิ้มอย่างซุกซนก่อนจะตอบว่า
“เรื่องนั้นเป็นความลับครับ” พูดจบ เด็กหนุ่มร่างบางก็หันหลังเดินไปใต้ต้นซากุระที่มีดอกบานสะพรั่ง ร่างบางยื่นมือออกไปรองรับกลีบดอกซากุระที่โปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสาย อเลนหรี่ตามองกลีบดอกซากุระในมือตนเองด้วยสายตาที่อ่อนโยนแล้วยิ้มออกมาอย่างงดงาม จนชายหนุ่มทั้งสองเผลอมองดูรอยยิ้มที่ฉาบอยู่บนริมฝีปากจิ้มลิ้มอย่างหลงใหล
“แล้ว... ทำไมพวกคุณถึงช่วยผมละครับ?” อเลนเอ่ยถามหลังจากเงียบไปพักหนึ่งทั้งที่ยังหันหลังให้ชายหนุ่ม ชายหนุ่มทั้งสองตื่นจากภวังค์เมื่อได้ยินคำถามของอเลน
“ทำไมนะเหรอ?... เอ... ก็ไม่รู้เหมือนกันแฮะ...” ราวี่เปรยขึ้นพลางลูบคางอย่างใช้ความคิด
“ทำไม? รึว่านายไม่อยากให้พวกเราช่วย?” คันดะพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง อเลนที่ได้ยินคำถามถึงกับโบกมือปฏิเสธพันละวัน
“ม... ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ เพียงแต่พวกคุณเพิ่งเจอผมได้ไม่นาน พวกคุณก็ไม่น่าจะช่วยนี่นา” อเลนรีบพูดรัว ทำสีหน้าเป็นกังวล เพราะกลัวว่าจะทำร้ายจิตใจของทั้งสองคนที่อุตส่าห์ช่วยตนหนีออกมา
“เอาน่าๆ เราก็แค่ช่วยเพราะอยากช่วยไม่ต้องคิดมากไปหรอก” ราวี่พูดปลอบอเลนแล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตร อเลนชะงักชั่วครู่ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาน้อยๆ คันดะมองดูท่าทีของทั้งคู่อย่างไม่ชอบใจสักเท่าไหร่นัก จึงเอ่ยขัดขึ้น
“แล้วทำไมนายถึงได้หนีออกจากบ้านมา?” อเลนเมื่อได้ยินคำถามก็ทำสีหน้าสลดลง
“เรื่องนั้น....”
“อเลน!”
กระแสเสียงทุ้มห้าวดังขึ้น ทำให้ทั้งสามหันไปมองที่ต้นเสียง เจ้าของเสียงนั้นเป็นชายหนุ่มผมสีดำหยักสก ตาสีอำพัน ผิวสีเข้ม ใบหน้าดูหล่อเหลาคมคาย สวมสูทสีดำ เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าพวกเขา
“ท... ทีกี้” อเลนพูดตะกุกตะกักก่อนจะวิ่งไปหลบหลังคันดะอย่างหวาดๆ
“อเลนหนีออกมาแบบนี้มันไม่ดีนะ กลับกันแล้ว” ชายหนุ่มที่ชื่อทีกี้พูดเสียงเรียบ
“ไม่เอา! ผมไม่กลับ!!” อเลนก้มหน้าตะโกนลั่น ทำให้ทีกี้ดูท่าทางหงุดหงิดเล็กน้อย
“อเลนไม่เอาน่า กลับไปด้วยกันได้แล้ว”
“ไม่กลับ!”
“อเลนอย่าเอาแต่ใจนะ!”
“ช่างผมเถอะน่า ผมจะเอาแต่ใจมันก็เรื่องของผม!”
“อเลน ถ้าท่านมานารู้เข้า ท่านจะเป็นห่วงเอาได้นะ” อเลนชะงัก ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มผมหยักสก
“ว่าไง อยากให้ท่านมานาเศร้าใจอย่างงั้นเหรอ? อเลน” ทีกี้เอ่ยถามอีกครั้ง แล้วทีกี้ก็ยิ้มอย่างมีชัยเมื่ออเลนส่ายหน้าตอบ
“ถ้างั้นก็กลับกันได้แล้ว” ทีกี้พูด
อเลนหลุบตาลงแล้วเดินไปหาทีกี้ช้าๆ แต่ก่อนที่จะถึงตัวทีกี้ อเลนก็ชะงักแล้วหันกลับมาหาชายหนุ่มทั้งสอง ร่างบางมองทั้งสองยิ้มอย่างเศร้าๆแล้วพูดว่า
“ขอบคุณมากนะครับ” พูดจบอเลนก็เดินไปจนถึงตัวทีกี้ ทีกี้ใช้แขนแกร่งโอบไหล่บางของอเลนไว้แล้วดันให้ร่างบางเดินไปกับเขา ทั้งสองมองดูจนอเลนขึ้นรถลีมูซีนสีดำอย่างหรูแล้วขับไปจนลับตาแล้วจึงหันมาสบตากัน
“ราวี่อย่างนายคงสืบได้ไม่ยากสินะ ว่าที่อยู่ของเจ้าถั่วงอกนั่นอยู่ที่ไหน” เมื่อราวี่ได้ยินคำถามของคันดะ ราวี่ก็ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
“แน่นอนอยู่แล้วครับท่าน ไม่มีอะไรที่ ราวี่ บุ๊คแมน คนนี้สืบไม่ได้อยู่แล้วครับท่าน” คันดะยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบของเจ้าเพื่อนตัวดี ก่อนจะนึกถึงรอยยิ้มเศร้าๆของเด็กหนุ่มร่างบางเมื่อครู่
...อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ...
...ไม่ต้องเศร้าอีกแล้วล่ะ...
...เพราะว่าอีกไม่นานหรอก...
...ที่เราจะได้เจอกันอีก...
มาต่อแล้วนะเจ้าคะ เชิญเม้นท์กันตาสบายเลยเจ้าค่ะ
ความคิดเห็น