คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1
ทิวทัศน์ในวันนั้น
...ตั้งชื่อให้กับภาพความทรงจำในอดีต...
...ฉันจะเกาะกุมมือนี้เอาไว้...
สถานที่จัดนิทรรศการภาพเขียน ภาพของผู้ที่ได้รับรางวัลในการประกวดถูกนำไปประดับบนฝาผนังสีขาว ภายในงานมีเพลงคลาสสิกที่เจ้าหน้าที่เปิดคลอเอาไว้ ถึงจะรำคาญหน่อยแต่ก็ไม่ได้ทำให้เสียสมาธิดูภาพวาดล่ะนะ มีผู้คนเข้ามาดูภาพวาดมากมายรวมทั้งเขาด้วย
เขาคลายเนกไทเครื่องแบบโรงเรียนมัธยมปลายออก ก็ปกติเขาก็ไม่ใช่คนที่ชอบแต่งตัวถูกระเบียบอยู่แล้วนี่ เขาเป็นชายหนุ่มผมสีนิลกาลยาวมัดรวบไว้อย่างเรียบร้อย นัยน์ตาสีรัตติกาลดูเย็นชาและลึกลับ
ชายหนุ่มเดินเตร็ดเตร่ไปทั่วบริเวณงาน ดูภาพวาดของคนอื่นภาพแล้วภาพเล่า เขามองไปอย่างเรื่อยเปื่อยในใจคิดว่า... มีแต่ภาพน่าเบื่อๆทั้งนั้น มีแต่ภาพที่วาดตามตำรา หรือไม่ก็ภาพที่วาดเพื่อเอาใจกรรมการ พูดง่ายๆก็คือจะพยายามใช้เส้นว่างั้นเถอะ
ชายหนุ่มมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าภาพๆหนึ่ง ซึ่งก็คือภาพของเขา เขาเองก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ได้รับรางวัลในการประกวดครั้งนี้เช่นกัน ถึงแม้ว่าจะเป็นรางวัลรองชนะเลิศก็ตามทีเถอะ คงเพราะฝีมือยังไม่ถึงขั้น
“เฮ้อ...” ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะหันไปมองภาพที่ได้รับรางวัลชนะเลิศ ภาพนั้นเป็นภาพนกนางนวลสีขาวสะอาดกำลังโผบินท่ามกลางหมู่เมฆและท้องฟ้าสีครามอย่างโดดเดี่ยว เขายอมรับว่ามันเป็นภาพที่ดูงดงามมากทีเดียว ไม่ใช่ภาพที่วาดมาจากตำรา ไม่ใช่ภาพที่วาดเพื่อเอาใจกรรมการ แต่เป็นภาพที่วาดออกมาจากจิตใจ
“ยูจางงงงงงงงงงงงงงง” ชายหนุ่มนามคันดะ ยู สะดุ้งสุดตัวเมื่อมีคนตะโกนเรียกชื่อของเขาเสียงดัง ก่อนจะคว้าเอาดาบเคนโด้ของตนออกมาชี้หน้าผู้มาเยือนอย่างเคยชิน ทำให้คนๆนั้นที่วิ่งเข้ามาในตอนแรกหยุดชะงักโดยปริยาย
“ใครบังอาจให้เรียกชื่อฉันไม่ทราบ ไอ้ราวี่” คันดะเอ่ยเสียงเย็นใส่ชายหนุ่มผมสีส้มประหลาด นัยน์ตาสีเขียวมรกตนามราวี่ บุ๊คแมนตรงหน้าที่หน้าซีดยิ้มเจื่อนๆมาให้เขา
“ใจเย็นจิ เค้าล้อเล่น เก็บดาบเถอะนะ เค้าขอร้อง” เมื่อเห็นราวี่ขอร้องดังนั้นคันดะจึงสบถออกมาเล็กน้อยก่อนจะยอมเก็บดาบเคนโด้อย่างโดยดี ราวี่ที่เห็นคันดะเก็บดาบไปแล้วถึงกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วหันไปดูภาพวาดของเพื่อนตน
“โห ไม่เลวนี่ยู ได้ตั้งรองชนะเลิศ ฉันได้แค่รางวัลชมเชยเองอ่ะ นี่ถ้านายพยายามอีกนิดนายคงจะได้รางวัลชนะเลิศนะ” ราวี่เอ่ยชมด้วยความจริงใจ แต่คันดะกลับไม่สนใจ สิ่งที่เขาสนใจคือ... ภาพของผู้ที่ได้รับรางวัลชนะเลิศ ราวี่มองเพื่อนของตนสลับกับภาพรางวัลชนะเลิศ แล้วก้มลงมองชื่อผู้วาด ก่อนจะคลี่ยิ้มกว้าง
“นายสนใจภาพนี้เหรอ? ยู” คันดะเหลือบมองราวี่เล็กน้อย แต่เพียงเท่านั้นก็ทำให้ราวี่รู้ได้ว่าชายหนุ่มสนใจ
“ภาพๆนี้เป็นภาพของ อเลน วอคเกอร์ เป็นเด็กอายุแค่ 15 เองด้วยนา เป็นลูกชายคนเดียวของเศรษฐี มานา วอคเกอร์ ฉันเคยเห็นภาพของเด็กคนนั้นได้รางวัลมา 2-3 ภาพแล้วล่ะ แต่ยังไม่เคยเห็นเจ้าตัวมารับรางวัลเองเลยซักครั้ง” ราวี่พูดในขณะที่คันดะมองภาพตรงหน้าไม่วางตา
“ถ้าอย่างงั้นฉันไปดูทางนั้นหน่อยละกันนะ” ราวี่พูดพลางเดินไปดูภาพอื่นๆที่โชว์อยู่ ในขณะที่คันดะยังคงจ้องมองภาพๆนั้นอย่างใจจดใจจ่อ
“เอ่อ... คุณคันดะ ยู ใช่มั้ยครับ?” น้ำเสียงหวานนุ่มเอ่ยเรียกชื่อของเขาอย่างไม่แน่ใจ คันดะหันไปมองต้นเสียงที่เรียกตน คนที่เรียกเขานั้นคือเด็กหนุ่มอายุประมาณ 15 ปี ผมสีหิมะสั้น โครงหน้าหวาน ดวงตาสีเงินขี้เถ้ากลมโตน่ารัก ริมฝีปากสีชมพูดอกซากุระ เรียกได้ว่าเหมือนผู้หญิงจนน่าตกใจ คันดะเผลอจ้องหน้าร่างบอบบางตรงหน้าอย่างเคลิบเคลิ้มโดยไม่รู้ตัว เด็กหนุ่มเมื่อเห็นฝ่ายตรงข้ามนิ่งเงียบจึงเอ่ยทักออกไปอีกครั้ง
“เอ่อ... คุณครับ...” กระแสเสียงของเด็กหนุ่มทำให้คันดะตื่นจากภวังค์
“มีอะไร?” คันดะถามห้วนๆ เด็กหนุ่มมีท่าทีไม่แน่ใจซักครู่ก่อนจะยื่นบางอย่างให้ร่างสูง
“ไอ้นี่น่ะ... ของคุณใช่มั้ยครับ?” คันดะมองของในมือของเด็กหนุ่มแล้วก็ต้องตกใจ นั่นมันบัตรประจำตัวนักเรียนของเขา ทำไมล่ะก็มันอยู่ในกระเป๋ากางเกงของเขานี่...
คันดะล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างควานหาบัตรประจำตัวนักเรียนของเขาที่น่าจะอยู่ในกางเกง แต่กลับไม่เจอ ร่างสูงหันไปคว้าเอาบัตรประจำตัวนักเรียนของเขาคืน ก่อนจะจ้องเด็กหนุ่มร่างบางเขม็ง
“ทำไมมันถึงไปอยู่ที่นายได้?” คันดะเอ่ยถามเสียงเย็น แต่เด็กหนุ่มไม่มีความหวาดกลัวในน้ำเสียงของเขาเลยซักนิด
“ผมเจอมันตกอยู่ที่หน้าภาพนั้นน่ะครับ” ร่างบางพูดแล้วชี้ไปที่ภาพที่ได้รางวัลรองชนะเลิศ ภาพของเขา เขาคงจะทำตกตอนดูภาพของตัวเองล่ะมั้ง
“แล้วทำไมนายถึงรู้ว่าเป็นของฉัน?” คันดะเอ่ยถามเด็กหนุ่ม
“ก็มันมีชื่อแล้วก็รูปอยู่ ผมก็เลยดูรูปแล้วก็เดินหาเอาน่ะครับ” ร่างบางตอบแล้วยิ้มอย่างน่ารัก
“ภาพของคุณสวยดีนะครับ” เด็กหนุ่มพูดขึ้น
“อย่างงั้นเหรอ...” คันดะพูดเบาๆ รู้สึกเก้อเขินนิดๆที่มีคนมาชม
“ครับผมคิดว่าภาพของคุณสวยมากเลย สวยกว่าภาพนี้ซะอีก” เด็กหนุ่มพูดแล้วชี้นิ้วไปยังภาพที่ได้รับรางวัลชนะเลิศ ชายหนุ่มเลิกคิ้ว จ้องหน้าเด็กหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไมนายถึงคิดอย่างงั้น?” เมื่อได้ยินคำถามเด็กหนุ่มก็หัวเราะน้อยๆก่อนจะตอบว่า
“ก็ภาพๆนี้ให้ความรู้สึกเหงาๆ คงทำให้คนที่มาดูพลอยรู้สึกแบบนั้นไปด้วย แต่ภาพของคุณให้ความรู้สึกสงบนิ่ง แบบนั้นคนที่ดูภาพคงรู้สึกดีกว่าภาพนี้จริงมั้ยล่ะครับ” คันดะอึ้งกับคำตอบของเด็กหนุ่ม มันก็จริงอย่างที่เด็กหนุ่มว่า แต่... เรื่องความสวยงามของภาพนั้นเขาเทียบไม่ติดเลยทั้งลายเส้นและสีดูคมชัดมีพลัง แต่ก็อ่อนช้อยมีความละมุนละไม
“แต่ฉันว่าภาพนี้เป็นภาพที่ดีนะ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น
“เพราะว่าคนที่วาดน่ะ ไม่ได้วาดเพื่อต้องการรางวัล ไม่ได้วาดเพื่อเอาใจกรรมการ แต่วาดเพราะความที่รักในการวาดภาพ เพราะแบบนั้นถึงได้วาดโดยใส่ความรู้สึกของตัวเองลงไปโดยที่ไม่รู้ตัวยังไงล่ะ” เมื่อชายหนุ่มพูดจบ ร่างบางก็หันมามองเขาอย่างแปลกใจก่อนจะยิ้มและหัวเราะอย่างยินดี คันดะมองดูท่าทีของเด็กหนุ่มอย่างฉงนใจ ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างออกมาได้
“นายชื่ออะไร?” คันดะเอ่ยถามเสียงเรียบ
“อ๋อ... ผมชื่อ...”
“ยูจ๋าาาาาา...” ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะบอกชื่อ ก็มีบุคคลเข้ามาขัดจังหวะอย่างกะทันหัน แถมยังเรียกชื่อของชายหนุ่มอย่างไม่กลัวตาย คันดะคว้าเอาดาบเคนโด้ขึ้นมาชี้หน้าคนที่วิ่งเข้ามาหาตน ทำให้บุคคลที่ถูกชี้หน้าเหงื่อตก
“อยากจะลงนรกมากใช่มั้ย? ถึงได้กล้าเรียกชื่อฉัน ไอ้กระต่ายหัวส้ม^^**” คันดะว่าพร้อมส่งรอยยิ้มเหี้ยมให้ชายหนุ่มผมส้ม
“ใจเย็นๆสิขอรับท่านขุนพล กระผมไม่เรียกก็ได้อย่างเพิ่งฆ่ากระผมเลยนะขอรับ” ราวี่พูดพลางยกมือไหว้ขอคมาชายหนุ่มผมนิล จนคันดะยอมเก็บดาบราวี่จึงโล่งใจแล้วหันไปมองเด็กหนุ่มหน้าหวานร่างบอบบางที่ยืนดูเหตุการณ์อย่างงงๆอยู่ข้างๆเพื่อนรัก(?)ของตน
“ยูใครอ่ะ? น่ารักจังเลย แฟนใหม่เหรอ? เฮ้ย! เค้าล้อเล่นอย่าเอาดาบมาฟาดเขานะ!” ราวี่ร้องโวยวายเมื่อคันดะตั้งท่าจะเอาดาบเคนโด้ออกมาอีกรอบ
“ว่าแต่ นายชื่ออะไรล่ะ?” ราวี่หันมาถามเด็กหนุ่ม
“ผมชื่อ...!?”จู่ๆร่างบางก็ชะงักไปรีบเข้าไปหลบอยู่หลังชายหนุ่มผมนิลอย่างรวดเร็วๆพร้อมกับทำสีหน้าหวาดๆ คันดะและราวี่มองท่าทีของเด็กหนุ่มอย่างสงสัยก่อนจะร้องอ๋อ เมื่อเห็นว่ามีกลุ่มชายฉกรรจ์สวมชุดสูทสีดำเดินเข้ามาในบริเวณงานนิทรรศการ แล้วแยกกลุ่มกันหาอะไรบางอย่างอยู่
“นายกำลังหลบคนพวกนั้นอยู่เหรอ?” ราวี่ถามเด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มจึงพยักหน้าน้อยๆ
“แล้วเจ้าพวกนั้นจะตามหานายไปทำไม?” คันดะเอ่ยถามขึ้นบ้าง แต่เด็กหนุ่มได้แต่ทำสีหน้าลำบากใจอ้ำอึ้งไม่ยอมตอบ
“ช่างมัน เอาเป็นว่าพวกฉันจะช่วยพานายหนีเจ้าพวกนั้นก็แล้วกัน” คันดะว่า แล้วจูงมือเด็กหนุ่มให้เดินตามเขาไป ราวี่เมื่อเห็นดังนั้นจึงวิ่งตามทั้งสองไปด้วย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เชิญติชมกันตามสบายเจ้าค่ะ
ความคิดเห็น