คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 8 ถ่านไฟรัก (1)
Chapter 8
พาณิชย์กุลย์ พร็อพเพอร์ตี้ แลนด์...
เวลาที่ฝาผนังล่วงเลยผ่านมาจนเกือบสองทุ่ม ภีมพลปิดไฟล์ปิดทุกสิ่งอย่างที่เปิดทิ้งไว้เพื่อเตรียมกลับบ้าน และทันใดนั้นเอง
"กลับหรือยังคะพี่เหนือ"
ยายเด็กข้างบ้าน...โสภิดา ฝึกงานที่นี่แล้วก็ทำงานที่นี่ หล่อนสะพายกระเป๋าถือวิสาสะเข้ามาในห้องทำงานของเขา ซ้ำยังทำท่าไปนั่งรออย่างสบายใจที่โซฟา
"เธอนี่รู้เวลาจริง ๆ เลยนะ"
เขาเหน็บแนม ขณะเก็บสัมภาระใส่กระเป๋า คว้าเบลเซอร์มาสวม ตามด้วยกระเป๋าที่สะพายไว้บนไหล่ เตรียมตัวกลับบ้านได้ทันที
"ไปค่ะ ดาต้าหิวข้าวแล้ว"
คำว่าหิวข้าวเหมือนมีอะไรมาสะกิดใจ อยู่ดี ๆ เขาก็หันไปจ้องหน้าคนข้างกาย คลี่ยิ้มไปให้หล่อน จนโสภิดารู้สึกร้อนวูบวาบกับสายตาแบบนั้น
"วันนี้ไปกินข้าวที่บ้านพี่ไหม"
"อะ อะไรนะคะ!"
หล่อนไม่เชื่อหู คิดไปพร้อมกัน วันนี้เขาจะมาไม้ไหนกันแน่
"พี่ถามว่า ไปกินข้าวที่บ้านพี่ไหม กินคนเดียวทุกวัน...มันเหงาน่ะ แต่ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะ"
"ไปสิคะ ไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ"
หล่อนมัวแต่ยืนช็อก จนต้องวิ่งตามคนที่เปิดประตูเดินนำไปหลายก้าว ตลอดทางเดินที่พาไปสู่ลานจอดรถ หัวใจหล่อนพองโตยิ้มไม่หุบ ดีใจจนเนื้อเต้นเมื่อเขาเอ่ยปากชวนไปกินข้าวที่บ้าน ทั้งที่ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นหล่อนอยู่ในสายตา มีเพียงหล่อนที่เป็นฝ่ายวิ่งตามเขามาตลอด
"คุณพ่อกลับมาแล้ว"
ยุพินวิ่งกลับมายังมุมรับรองแขก เมื่อหล่อนเห็นรถของภีมพลกำลังแล่นผ่านรั้วบ้านเข้ามา หล่อนเข้ามาทำท่า
หยอกเย้ากับทารกน้อยในอ้อมกอดของจันทร์เจ้าเอย เลี้ยงมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก จนรักประหนึ่งเป็นหลานสาวแท้ ๆ ของตัว
'วันนี้จะเจออิทธิฤทธิ์อะไรบ้างนะเอย'
จันทร์เจ้าเอยอดคิดไม่ได้ หล่อนสูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึก ก่อนจะอุ้มลูกของเขาเดินออกไปรับหน้า รู้ดีว่าเมื่อยามเขากลับมา จะต้องได้เห็นหน้าลูกก่อนใคร
".....!"
หล่อนชะงักฝีเท้า เมื่อเดินออกไปยังไม่ทันพ้นกรอบประตู ก็เห็นภีมพลเดินหัวร่อต่อกระซิกกันมากับผู้หญิงที่ทำงาน...หล่อนพอจะรู้มาบ้างว่าเธอคนนั้นเป็นเด็กข้างบ้าน และยังเป็นเด็กที่มารดาของหล่อนอาศัยเส้นสายฝากเข้าไปทำงานในพาณิชย์กุลฯ
โสภิดามองคนที่อุ้มทารกน้อยมารอรับหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า...จันทร์เจ้าเอย เลขาคนโปรดของบอสใหญ่ หล่อนไม่ค่อยชอบหน้าเธอคนนี้เอาเสียเลย
"วันนี้ดาต้าจะมากินข้าวกับพี่ ไปเตรียมโต๊ะสิเอย"
เขาแสดงละครต่อหน้าทุกคน ทำทีเป็นรู้จักหล่อนในตัวตนของจันทร์เจ้าเอย
"หนูเอยอยู่กับน้องนะจ๊ะ เดี๋ยวป้าไปจัดการเอง"
"ไม่ต้อง ให้เธอทำ!"
เสียงสั่งกึ่งตะคอกทำให้ยุพินชะงักฝีเท้า หล่อนมองหน้าเจ้านายหนุ่มสลับกับจันทร์เจ้าเอยด้วยแววตาเลิ่กลั่ก
เหตุใดคนจะแต่งงานกันถึงมีท่าทีไม่ลงรอยรอยกันเอาเสียเลย แววตาของเจ้านายหนุ่มราวกับเกลียดชังกันมาแต่ชาติปางไหน
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเอยทำเอง"
ยุพินมองหน้าอีกฝ่ายด้วยแววตาสื่อถึงความเกรงใจ สองมือรับร่างทารกน้อยมาจากอ้อมอกของอีกฝ่าย...มองตามหลังทั้งสามคนที่กำลังเดินตรงไปยังห้องอาหารด้วยความไม่เข้าใจ
เจ้านายของหล่อนต้องการอะไร ถึงพาผู้หญิงคนอื่นเข้าบ้าน ซ้ำยังให้คนที่กำลังจะกลายสถานะมาเป็นแม่ของลูกจัดโต๊ะให้ หล่อนไม่เข้าใจหนุ่มสาวสมัยนี้ ได้แต่ส่ายหัวพลางระบายลมหายใจออกมา
ในห้องรับประทานอาหาร จันทร์เจ้าเอยวิ่งวุ่นกับการเตรียมอาหารแบบเร่งด่วน และตลอดการแสดงออก มีสายตาของคนเจ้าคิดเจ้าแค้นคอยมองตลอดเวลา
'เธอพาตัวเองมาตกนรกเองนะเอิง'
ถามว่าสงสารหล่อนไหม เขาคิดว่าไม่ และภีมพลก็ทำในสิ่งที่โสภิดาต้องยกมือขึ้นทาบอก
"พี่เหนือ..."
แก้วน้ำที่ถูกมือใหญ่แกล้งปัดจนล้มนอนตะแคงอยู่บนโต๊ะ น้ำในแก้วไหลนองไปทั้งโต๊ะ ก่อนไหลลงพื้นจนเลอะเทอะไปทั่ว
จันทร์เจ้าเอยยืนนับหนึ่งถึงร้อยในใจ รู้ทั้งรู้ว่าเขาแกล้ง แต่...มันจะไม่ได้ผล จะแสดงให้เขาเห็นว่าหล่อนเข้มแข็งกว่าที่คิด
"รีบเอาผ้ามาเช็ดสิ เห็นมั้ยเนี่ยว่ามันหก"
เขาลุกพรวดขึ้น แววตาเข้มมองมาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
"กำลังจะไปค่ะ"
จันทร์เจ้าเอยเดินไปทางหลังบ้าน เพื่อหาผ้ามาเช็ดโต๊ะ รวมทั้งไม้ถูพื้นเพื่อเช็ดคราบน้ำที่เปียกนองอยู่บนพื้น...ตลอดระยะทาที่พาไปสู่ทางออก แววตาคู่สวยก็ร้อนผ่าวปวดหนึบ
'ทนเอาไว้นะเอย...สักวัน...เขาจะต้องได้รับกรรมอย่างสาสม'
หล่อนสูดลมหายใจให้ลึก ตั้งสติรับมือกับสิ่งที่ไม่ได้ก่อ อดทนเพื่อเป้าหมายอันสูงสุด นั่นคือการเอาคืนเขาอย่างสาสม
หล่อนเดินกลับมา ก่อนจะใช้ผ้าเช็ดทำความสะอาดคราบน้ำ โดยที่มีสายตาสองคู่คอยมอง ประหนึ่งหล่อนเป็นสาวใช้ที่พวกเขาจะเหยียบย่ำอย่างไรก็ได้
"ชักช้าแบบนี้ วันนี้พี่กับดาต้าจะได้กินมั้ย ข้าวน่ะ"
เขาทำทีเป็นถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทำกระฟัด กระเฟียดอารมณ์เสีย...จันทร์เจ้าเอยรีบตักข้าวใส่จานสองใบ ต้องเอาใจเด็กข้างบ้านของเขา รู้สึกฝืนใจเหลือเกินหากแต่ก็ต้องทำ
"จะไปไหนก็ไป มีอะไรเดี๋ยวพี่จะเรียกเอง"
เขาโบกมือไล่คล้ายกับไล่แมลงหวี่แมลงวันอันแสนน่ารำคาญ คล้ายกับต้องการทำทุกอย่างเพื่อบั่นทอนใจคนที่คิดว่าเป็นปานตะวัน ในขณะที่จันทร์เจ้าเอยไม่เผยความรู้สึกใด ๆ ออกมา ตรงกันข้าม...ภีมพลกลับยิ่งร้อนรุ่ม
เมื่อเจ้าหล่อนใช้ความนิ่งเข้าสู้ ไม่แสดงท่าทีหึงหวง ทั้งที่เขาอยากให้หล่อนเจ็บ จากการเห็นเขากำลังปลูกต้นรักใหม่อยู่กับใครอีกคน
"พี่เหนือ กับข้าวไม่อร่อยเหรอคะ"
โสภิดาตักอาหารไปใส่จานให้เขาหวังเอาใจ...แต่หล่อนพลาดเสียแล้ว เมื่อเขากลับยิ่งแสดงท่าทีรำคาญ
"ไม่ต้องดาต้า พี่ตักกินเองได้"
โสภิดานั่งงงทำตาปริบ ๆ เมื่อเขาเปลี่ยนท่าทีกะทันหันหลังจากผู้หญิงคนนั้นปลีกตัวออกไป แววตาที่มองมา ผิดจากคนก่อนหน้าอย่างสิ้นเชิง
"อิ่มแล้วเหรอคะ"
หล่อนถามเมื่อเห็นเขารวบช้อนเข้าด้วยกัน ตามมาด้วยการยกน้ำขึ้นจิบ ทั้งที่เพิ่งทานไปไม่กี่คำด้วยซ้ำ
"อืม...พี่ขอตัวก่อนนะ เธอก็นั่งทานไปเรื่อย ๆ ไม่ต้องรีบ"
เขาลุกออกจากที่นั่ง ทำท่าจะเดินหนีไปเสียดื้อ ๆ และนั่นทำให้โสภิดารู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที
"พี่เหนือ! ทำแบบนี้กับดาต้าเหรอคะ"
เขาหันกลับมา แววตาเข้มตวัดมองคนที่ตะคอกใส่เสียงดัง ด้านโสภิดาลุกพรวดขึ้น ยืนกำมือแน่นมองหน้าคน
ตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
"พี่เหนือเห็นดาต้าเป็นอะไรคะ นึกจะทำอะไรใส่ก็ทำกันง่าย ๆ เหรอคะ"
และภีมพลก็ทนเสแสร้งต่อไปไม่ได้ เขารู้สึกรำคาญและหงุดหงิดกับท่าทีเอาแต่ใจนั่นเหลือเกิน
"ก็พี่อิ่ม จะให้นั่งเฝ้าเธอหาพระแสงอะไรล่ะ เมียก็ไม่ใช่ ทำไมต้องนั่งเฝ้าฮึ!"
"อ๊ายยย ไอ้พี่เหนือ คอยดูนะคะ ดาต้าจะฟ้องคุณป้า จะฟ้องให้หมดเลยว่าพี่เหนือแกล้งดาต้า!"
"ไปเลย เชิญ จะฟ้องอะไรก็ฟ้อง!"
"ได้!"
หล่อนกระทืบเท้าเดินหนีไป ภีมพลมองตามหลังแล้วส่ายหัวออกมา เขากำลังคิดว่าพลาดที่คิดจะใช้โสภิดาเป็นเครื่องมือ เพราะดูแล้วคนที่เขาเข้าใจว่าคือปานตะวันไม่ได้มีท่าทีหึงหวงเขากับเด็กข้างบ้านแม้สักนิดเดียว
 |
|
ติดต่อสั่งจองได้ที่นี่ จิ้มๆ ชื่อเพจเลยค่ะ
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น