เพราะเรานั้น เพื่อนกัน

เนื้อเรื่อง

ณ ตึกไข่ดาวในบ่ายวันหนึ่ง

            บ่ายที่ร้อนอบอ้าวและคลาคล่ำไปด้วยนิสิตเก่าและใหม่ ที่เรียกกันว่าตึกไข่ดาวนั้นเพราะบนยอดตึกมีหลังคาลักษณะกลมๆแผ่ลงมาแลดูคล้ายไข่ดาว ซึ่งแท้ที่จริงแล้วตึกนี้เป็นอาคารเรียนรวม นิสิตย่านอโศกแห่งนี้แทบทุกคณะล้วนเคยใช้และผ่านตึกนี้ 

           
            อาคารเรียนรวมหรือตึกไข่ดาว อันเป็นตึกที่ใช้เรียนร่วมกันหลายๆคณะของนิสิต มศว (มหาลัยศรีนครินทรวิโรฒ)นี้ แม้วันนี้จะมีเสียงคุยจ้อกแจ้กดังลั่นแต่ก็เป็นเสียงที่บ่งบอกถึงความสุข...ความร่าเริงใจ และสายใจที่รัดระหว่างรุ่นพี่และรุ่นน้องชาว มศว

           
            เมื่อมองทุกใบหน้าทั้งพี่เก่าและน้องใหม่ ต่างอิ่มเอมเปรมปรีดิ์ รุ่นพี่เก่าปี2 และปี3 ของหลายๆคณะ ต่างกระจัดกระจายกันใช้พื้นที่ของตึกไข่ดาวในการต้อนรับน้องปี1 กลุ่มใหญ่เล็กไม่เท่ากัน ทั้งใต้ตึกและใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีอยู่เป็นระยะ เสียงแนะนำน้องใหม่และการทักทายก็เริ่มต้นขึ้น

           
            ตั้งแต่วันประกาศผลสอบตรงเข้าคณะและผลสอบเอ็นทรานซ์ได้แปะรวมกันที่บอร์ดประกาศข่าวมหาลัย เยื่อใยอบอุ่นก็เริ่มก่อตัวขึ้น...รุ่นพี่มายืนรอรับน้องใหม่ตั้งแต่วันสอบสัมภาษณ์เสร็จสิ้นลง เพราะเชื่อว่านี้เป็นขั้นตอนสุดท้ายในการตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตมหาลัย ณ ที่แห่งนี้ รุ่นพี่แทบทุกคนเฝ้ารอวันนี้

            เพื่อจะสร้างมิตรภาพที่ดีให้เกิดขึ้น

           
            น้องชื่ออะไร...จบจากที่ไหน...บ้านอยู่ที่ไหน...มีปัญหาอะไรไหม...มีอะไรให้พี่ช่วยได้บ้าง..น้องอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับ มศว อะไรบ้าง พี่จะเล่าให้ฟัง

           
             ถ้อยคำที่จริงใจในคำถามต่างๆเหลานี้ ความสนุกสนานของกิจกรรมสันทนาการที่ตลกบ้าง ไม่ตลกบ้าง แต่เห็นถึงความพยายามของรุ่นพี่ คือสายใยไมตรีที่พี่ๆชาว มศว มีให้น้องใหม่ทุกคน

            น้องใหม่ทุกคนก็เลย อบอุ่น...ไม่เคว้งคว้าง...จะทำอะไร จะคิดอะไรก็มีพี่ๆ คอยแนะนำสั่งสอน

           
            จนกระทั่งถึงวันนี้ วันสุดท้ายของการร่วมซ้อมร้องเพลงเชียร์ ก่อนที่จะไปเข้างาน Freshy Night ซึ่งจัดที่ มศว วิทยาเขต องค์รักษ์ในสัปดาห์หน้า  หลังจากที่เหน็ดเหนื่อยด้วยกันมานาน ทั้งต้องสอนน้องร้องเพลง ทำหนังสือลายเซ็นรุ่นพี่ และทำป้ายคัทเอาท์ของเอก รุ่นพี่ผู้ชายปี2 อย่าง อุ้ย ก็ได้แต่ยืนมองน้องๆ ซ้อมร้องเพลงคณะ ด้วยความภาคภูมิใจ น้องๆหลายคนที่ก่อนหน้านี้เป็นคนอื่นที่ไม่รู้จักกัน แต่ก็ได้มาเป็นเพื่อนกันและใช้ชีวิตด้วยกันนับจากนี้ อุ้ยยิ้มอย่างภาคภูมิ

           
           ************************
            อุ้ยได้แต่ยืนมองสภาพต่างๆ อย่างชื่นชมจนกระทั่งเสียงเล็กๆเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างๆ

            "อ้าว...ยืนเหม่ออะไรอยู่ล่ะ...ไอ้นี้ จ้องแต่น้องผู้หญิง จะหม้อท่าเดียวนะ"

            อุ้ยแทบหมดอารมณ์ทันที นี้ถ้าไม่ใช่เพื่อนในกลุ่ม อย่างไอ้ตาลพูดล่ะก็ ฮึ่ม..น่าดู 

            ด้วยท่าทางทอมบอย ผมสั้นติ่งหู และไม่ค่อยถือตัว อีกทั้งเป็นคนประเภทที่ลุย ถึงไหนถึงกัน จึงทำให้ตาลอยู่ในกลุ่มเพื่อนผู้ชายของอุ้ยได้อย่างง่ายดาย ตั้งแต่ปี1 

            อุ้ยหันกลับไปมองหน้า และเมื่อตากลมโตคู่นั้น สบตา อุ้ยจึงถอนหายใจ

            "แกนี้ เคยพูดอะไร ดีๆกับเค้าบ้างไหม.. ฉันกำลังภูมิใจอยู่โว้ย ภูมิใจที่พวกเราเหนื่อยกันมาเนี่ย"

            "อ๋อ ภูมิใจโดยการมองกระโปรงนักเรียน น้องอยู่อ่ะนะ ฮ่าๆ"

            "ไอ้บ้า..ฉันเหม่ออยู่ ใครจะไปโรคจิตมองวะ แกหึงน้องเขาล่ะสิ เขาห้ามรุ่นพี่จีบน้องตอนนี้นะ แกต้องรอก่อน โอเคๆ"

            "ฉันบอกแกกี่ครั้งแล้ว ว่าฉันเป็นผู้หญิง นี้ไม่เชื่อกันเลยใช่ไหม"

             "เป็นผู้หญิง แล้วทำไมไม่ไปมีแฟน ไปชอบใครมั้งวะ อยู่แต่กับผู้ชายใครเขาจะรู้ว่าแกไม่ใช่ทอม " อุ้ยตอบ ลมเบาๆพัดผมระหูที่เหน็บอยู่ของอุ้ย ให้หลุดออกมา

            "ก็เพราะฉันมีพวกแกเป็นเพื่อน แล้วไอ้พวกผู้ชายคนอื่นมันก็มีแต่พวกขี้หม้อ ขี้หลีอย่างแก นะสิ ฉันถึงไม่อยากเอาหัวไปเข้าห่วง"

            พูดเสร็จไม่ทันขาดคำ อุ้ยก็ยกมือขึ้นมาทำท่าจะเขกหัว

            "เดี๋ยวจะโดน มะเหงก...ไม่ติดว่าแกเป็นผู้หญิงนะ โดน"

            "ไอ้อุ้ยบ้า..ฉันเอาข้าวกล่อง มาให้แก แกยังมาว่าฉันอีก เอ้า!" ตาลกล่าวพลางยื่นกล่องข้าวให้ ลมอ่อนๆเริ่มพัดผ่านอีกครั้ง ชวนให้สดชื่น

            "เออ..ขอบคุณ"

            "..ไม่เป็นไร แกก็เพื่อนฉัน"

            "อืม...เอาวางไว้ที่โต๊ะก่อนแล้วกันนะ ฉันจะรีบไประบายสีคัทเอาท์กับไอ้ชัย ไอ้ปื้ด นี้ก็จะ 6โมงเย็นแล้ว เดี๋ยวดึก" 

            อุ้ยตอบพร้อมกับหันหลังทำท่าจะเดินออกไป สวนทางกับเสียงร้องวี้ดว้ายของน้องปี1 ที่ตลกขบขันท่าเต้นไก่ย่างของพี่ๆ ที่กำลังสันทนาการอยู่ 

            อุ้ยหันกลับมาเหลือบมองขึ้นไปที่ชั้นบนสุดของสแตนเชียร์ข้างร่มไม้ใหญ่ ดูสาวน้อยตาคมผมเปีย กำลังหัวเราะกับกลุ่มเพื่อน 

            "งั้นแกก็เอาไปทิ้งถังขยะเหอะ แกวางไว้ตรงนี้คงไม่ได้กลับมากินหรอก เดี๋ยวหมาก็แย่งแกกินหมด กว่าจะทาสีเสร็จ" ตาลพูดหงุดหงิด ใบไม้ใบเล็กปลิวลงช้าๆตามลม ลงมาติดที่ผมของตาล

            "เออๆ ฉันเอาไปด้วยก็ได้...ขอบใจนะตาล " อุ้ยยิ้ม ยื่นมือไปปัดเศษใบไม้บนหัวตาลให้

            "แกก็อย่าไปจีบน้องนะ.....ถ้าพี่ปีอื่นเขาห้ามไว้  ฉันสงสารน้องๆนะ" ตาลพูดพร้อมกับยิ้ม แล้วยักคิ้วข้างเดียวโชว์

            "ไอ้บ้า" อุ้ยยิ้ม รีบถือข้าวกล่องก้าวเดินออกไป ทิ้งตาลที่ยืนมองอุ้ยไว้ อยู่ในกลุ่มพี่สันทนาการเบื้องหลัง ไกลออกไป

           ..................................................................

 

            "อ้าว ไอ้อุ้ย มาช้าจริง กำลังเป็นห่วงอยู่เลย " ชัยกล่าว ขณะที่ปื้ดกำลังนั่งผสมสีอยู่อย่างหงุดหงิด

            "โทษทีๆ เป็นห่วงอะไรวะ"

            "ก็ข้าวกล่องมันไม่พอนะสิ เพิ่งให้กล่องสุดท้ายไอ้ตาลมันไป....แต่เอ๊ะ แกได้แล้วนิ ตรงสแตนเชียร์มันมีเหลือเหรอวะ" ชัยนั่งลง หยิบแปรงสีไปจุ่มน้ำ พร้อมกับแอบตบหัวไอ้ปื้ด โทษฐานที่ผสมสีผิดแบบ

            อุ้ย นิ่งมองข้าวกล่องในมือ พลางตอบว่า

            "งั้น....เดี๋ยวฉันมานะ" อุ้ยลุกขึ้น

            "อ้าวเฮ้ย เพิ่งมาก็ไปอีกแล้ว จะไปไหนวะ" 

            "จะไปซื้อ ข้าวกระเพราอีกกล่อง เดี๋ยวร้านมันจะปิดก่อน ฝากแกทำเป็ปนึงนะ เดี๋ยวฉันจะรีบมา" 

            "แล้วไอ้ที่อยู่ในมือแก ไม่ใช่ข้าวเหรอวะ งง" ไอ้ชัยบุ้ยปาก พลางใช้ด้ามแปรงเกาหัว

            "ของไอ้ตาลมัน มันฝากฉันไว้ ไปก่อนนะ...เฮ้ย!!ไอ้ปื้ดผสมผิดอีกแล้ว ฮ่าๆ" อุ้ยตอบพร้อมรอยยิ้ม  กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปที่หน้ามหาลัย ทิ้งเพื่อน2คนไว้ให้ทะเลาะกันอีกรอบ

 

            อากาศในในเมืองย่านอโศก แม้เวลาจะเริ่มค่ำแล้วแต่ยังคงแห้งและร้อนอบอ้าว ตอนนี้เสื้อนิสิตของอุ้ยเต็มไปด้วยเหงื่อเพราะอากาศร้อนที่ไม่มีลม

            แปลก...ที่ข้างในใจอุ้ยนั้น กลับรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด