ฉันมีแค่สกิลอัตโนมัติแค่นั่นแหละ

ดวงอาทิตย์ยามเช้าทอแสงอ่อนโยนลงมายังหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่ติดชายแดนปีศาจ ที่นี่เป็นสถานที่เงียบสงบ ผู้คนใช้ชีวิตเรียบง่ายด้วยการเพาะปลูกและเลี้ยงสัตว์ แม้จะอยู่ใกล้เขตแดนของปีศาจ แต่ก็แทบไม่เคยมีเหตุการณ์ร้ายแรงใดๆ เกิดขึ้นมาก่อน

ในหมู่บ้านแห่งนี้ มีเด็กสาวคนหนึ่งนามว่า "ไลลา" เธอเป็นลูกครึ่งระหว่างมนุษย์และปีศาจ มีผมสีเงินยาวที่สะท้อนแสงแดดและดวงตากลมโตสีอำพันสดใส แม้เธอจะมีลักษณะแตกต่างจากเด็กมนุษย์ทั่วไป แต่ชาวบ้านต่างก็รักใคร่เธอราวกับเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว

ชีวิตของไลลาผ่านไปอย่างเรียบง่าย เธอเติบโตขึ้นมาอย่างมีความสุขภายใต้การดูแลของพ่อแม่ ผู้เป็นมนุษย์และปีศาจที่เลือกจะใช้ชีวิตร่วมกัน แม้เธอจะรู้สึกแปลกแยกจากคนอื่นบ้าง แต่พ่อแม่ของเธอก็มักจะปลอบโยนและให้ความรักแก่เธอเสมอ เธอจึงใช้ชีวิตไปพร้อมกับเพื่อนบ้านและเพื่อนรุ่นเดียวกันโดยไม่คิดมาก

จนกระทั่งวันหนึ่ง...

ท้องฟ้ากลางวันพลันมืดลงอย่างผิดปกติ เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังมาจากด้านนอกหมู่บ้าน ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของผู้คน ไลลาวิ่งออกไปนอกบ้าน และสิ่งที่เธอเห็นคือกลุ่มชายฉกรรจ์ในชุดเกราะหนัง พร้อมอาวุธครบมือ พวกเขาคือ "นักล่าทาส" กลุ่มที่คอยล่าจับพวกกึ่งมนุษย์เพื่อขายเป็นทาส

หมู่บ้านที่เคยสงบสุขบัดนี้เต็มไปด้วยเสียงร้องโหยหวน พ่อของไลลาหยิบดาบขึ้นมาปกป้องเธอและแม่ แต่มันไร้ผล จำนวนของศัตรูมีมากเกินไป แม่ของเธอพยายามพาเธอหนี แต่ถูกยิงด้วยธนูจากด้านหลัง ไลลาร้องไห้สุดเสียงเมื่อเห็นร่างของแม่ล้มลงกับพื้น

ร่างของพ่อก็ล้มลงต่อหน้าเธอ... เธอตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว

ขณะที่ชายคนหนึ่งพุ่งเข้าหาเธอพร้อมกับโซ่เหล็กที่ใช้จับทาส สัญชาตญาณของเธอเริ่มทำงาน ดวงตาของเธอเบิกกว้าง และในเสี้ยววินาที ร่างของเธอก็เคลื่อนที่ไปด้านข้างโดยที่เธอไม่ได้ตั้งใจ

"อะไร!? เด็กนี่... มันหลบได้เองงั้นเหรอ!?" ชายคนนั้นร้องขึ้นอย่างตกใจ

ไลลายืนอึ้ง เธอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่แล้วในหัวของเธอก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

[สกิล "หลบหลีกอัตโนมัติ" ถูกปลุกให้ตื่นขึ้น Lv 1]

สกิลของเธอทำงานโดยที่เธอไม่รู้ตัว และนั่นอาจเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยให้เธอรอดจากหายนะครั้งนี้...