วัวกินหญ้า หรือ หญ้ากินวัว? BL

ลำดับตอนที่ #14 : บทที่14

หลังจากคืนนั้นที่ไห่หลางเอานมสตรอว์เบอรี่มาให้ตามคำสั่งเซียงเว่ย วันถัดมา นอกจากรายได้ของวันที่เป็นคริสตัลกับอาหารกระป๋องแล้ว กู่หนิวยังได้รับนมสตรอว์เบอรี่แถมเข้ามาขวดหนึ่ง

“เอ่อ นมนี่...?”

“คุณชายเป็นคนให้ รับไปซะสิ”หลงคุนพูดด้วยเสียงห้วนๆ โดยไม่ยอมชี้แจงเหตุผลเพิ่มเติม ในครั้งแรกกู่หนิวได้แต่รับมาอย่างงงๆ และหันไปขอบคุณเซียงเว่ยอย่างงงๆ แต่พอวันถัดมาเขาก็ได้รับนมสตรอว์เบอรี่มาอีก พอมีครั้งที่สามครั้งที่สี่ คำขอบคุณก็ได้กลายเป็นไร้คำพูด ชายหนุ่มเริ่มแน่ใจ ว่านี่ไม่ใช่เรื่อง ‘ปกติ’

กู่หนิวไม่ใช่คนโง่ ถึงเขาจะทึ่มทื่อไม่ทันโลกเป็นครั้งคราว แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่สนใจอะไรเลย

นมสตรอว์เบอรี่ที่ได้มาอย่างไม่มีเหตุผลนี้ ย่อมกระตุ้นให้ตัวเขาระวัง

หากจะกล่าวว่าเซียงเว่ยต้องการเพิ่มสวัสดิการให้แก่สมาชิกป้อม คนอื่นๆในป้อมก็สมควรได้รับนมสตรอว์เบอรี่หรือของอย่างอื่นเพิ่มเช่นกัน แต่เท่าที่ลองถามดูก็พบว่านอกจากเขาแล้ว ไม่มีใครได้ของแถมพิเศษเพิ่มเติม

หากจะบอกว่าเป็นการซื้อใจเพื่อสืบถามความลับเรื่องที่มาของคริสตัล อีกฝ่ายก็ควรใช้ของมีค่าหรือหน้าที่สำคัญเพื่อหลอกล่อให้เขาเข้าเป็นพวกมากกว่านมสตรอว์เบอรี่ธรรมดาๆ

การกระทำที่ดูไม่หวังผลอะไร แต่ก็คล้ายแอบซ่อนเจตนาบางอย่างเอาไว้ก็ทำให้กู่หนิวต้องใช้สมองที่มีอยู่ของตัวเองขบคิดหาคำตอบ และเมื่อเขาลองทิ้งตรรกะยุ่งยากไป คำตอบที่ดูง่ายดายก็พลันปรากฏ

อยาก...สนิทสนม?

พูดไปแล้วไม่ว่าจะความสัมพันธ์รูปแบบไหน หากต้องการทำความใกล้ชิด ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะใช้วิธีมอบของบรรณาการ... แค่ก ของขวัญให้กันเพื่อเชื่อมสัมพันธ์ หากเซียงเว่ยต้องการทำความสนิทสนมด้วย การมอบนมสตรอว์เบอรี่ให้มาก็ถือเป็นเรื่องเข้าใจได้ ดังนั้น คำถามถัดมาที่เขาต้องค้นหาคำตอบคือ... อีกฝ่ายต้องการสายสัมพันธ์รูปแบบไหน?

สถานะของพวกเขาปัจจุบันคือเจ้านายกับลูกน้อง ไม่ขาดไม่เกิน ซึ่งหากคิดตามความเป็นไปได้แล้ว แนวทางความสัมพันธ์ที่ควรมุ่งต่อไปก็ควรเป็น...เพื่อน?

นอกจากเพื่อนแล้ว สายสัมพันธ์รูปแบบพี่น้องหรือคนรักก็ถูกเขาเอามาพิจารณาเช่นกัน แต่มันก็ถูกปัดตกไปอย่างรวดเร็ว

หากจะนับเป็นพี่เป็นน้อง ตัวเขาที่อายุมากกว่าอีกฝ่ายหลายปีก็สมควรเป็นพี่ แต่ความสัมพันธ์รูปแบบนี้จะทำให้ความสัมพันธ์รูปแบบเจ้านายลูกน้องเกิดความมัวหมองได้ และไม่ต้องไปพูดถึงเรื่องคนรัก ต่อให้เซียงเว่ยตาบอด กู่หนิวก็ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเลือกตน

ในป้อมไป่เหอแห่งนี้ มีสมาชิกชายหญิงที่หล่อเหลาและงดงามอยู่มากมาย แม้แต่หลงคุนที่กู่หนิวมองว่าหน้าตาไม่เท่าไหร่ก็ยังดูมีราศีกว่าตัวเขาอยู่โข และถึงเซียงเว่ยไม่สนใจเรื่องหน้าตา กู่หนิวก็ต้องพูดตรงๆ ว่า ไม่ว่าจะนิสัยหรืออะไร ตัวเขาก็ไม่มีจุดไหนที่โดดเด่นพอให้คนมาสนใจ ทั้งชีวิตของเขาไม่มีความมุ่งหวังหรือความฝันอะไร นอกเหนือไปจากการได้ดื่มนมสตรอว์เบอรี่ก่อนนอนหลังอาบน้ำเสร็จ ซึ่งเรื่องนี้ไม่เคยเปลี่ยนแปลง แม้จะเข้ายุคสิ้นโลกแล้วก็ตาม

คนอย่างเขา ถ้าให้วิจารณ์อย่างไม่เกรงใจก็ต้องบอกว่าเป็นพวกน่าเบื่อ จืดชืด ไร้จุดเด่น แน่นอนว่าคนประเภทเดียวกับเขายังมีอีกมาก กู่หนิวเชื่อว่าถ้าลองสุ่มหยิบคนสิบคนออกมาจากฝูงชน ก็อาจจะเจอสักสามถึงสี่คนที่มีนิสัยแบบเดียวกับตัวเขา

ดังนั้นความเป็นไปได้ที่เซียงเว่ยอยากจะเป็นคนรักของเขาจึงถูกตัดทิ้งอย่างรวดเร็ว

เรื่องข่าวลือที่ถูกพูดกรอกหูไม่ได้ทำให้กู่หนิวหวั่นไหว เพราะชายหนุ่มเป็นประเภทหัวแข็ง ถึงมองเผินๆจะดูโอนอ่อนไม่เคยขัดแย้งกับใครก็ตาม แต่ตัวเขาเป็นประเภทที่ยึดติดกับความคิดตัวเอง อย่างเช่นถ้ามีคนบอกว่าจางลู่เป็นผู้ชาย กู่หนิวก็จะไม่เชื่อจนกว่าจะมีคนเอาหลักฐานมายืนยัน เช่นเดียวกันกับเรื่องของเซียงเว่ย จนกว่าจะมีหลักฐานที่ไม่สามารถโต้แย้งได้มาล้มล้าง เขาก็จะเชื่อมั่นในความคิดตัวเองต่อไป

แน่นอนว่าถึงเซียงเว่ยจะไม่ได้ชอบเขาในรูปแบบที่ว่า แต่กู่หนิวก็สัมผัสได้ว่าตัวเขาในสายตาเด็กหนุ่มตอนนี้แตกต่างและ ‘พิเศษ’ กว่าคนอื่นอยู่บ้าง แต่ความพิเศษที่ว่านี้ก็อาจไม่ยืนยาวเท่าไหร่ ดังนั้นแล้วสิ่งที่เขาควรทำก็คือเออออเล่นไปด้วยจนกว่าอีกฝ่ายจะเบื่อ

“หนิว”

กู่หนิวที่รดน้ำอยู่มองเจ้านายหนุ่มที่อยู่ในชุดสเวตเตอร์สีขาวแขนยาวอย่างเคย เขารีบลุกขึ้นยืนแล้วรับคำ

“ครับ คุณชายต้องการอะไรงั้นเหรอครับ?”

“เย็นนี้ กินข้าวด้วยกัน”คำกล่าวที่เหมือนประโยคบอกเล่ามากกว่าไถ่ถามหรือชักชวนเรียกคิ้วของคนฟังให้เลิกขึ้นน้อยๆ แต่เพียงอึดใจกู่หนิวก็ตอบคำพลางโค้งศีรษะให้

“เข้าใจแล้วครับ ไม่ทราบว่าคุณชายทานอาหารเย็นกี่โมงครับ?”

“หกโมง”

“รับทราบครับ”หลังเขารับคำเสร็จก็มาก้มหน้าก้มตาดูแลพวกดอกไม้ต่อ ทางเซียงเว่ยก็นิ่งเงียบไป เนิ่นนานอีกฝ่ายจึงหมุนตัวจากไป ทางกู่หนิวเมื่อเจ้านายไม่อยู่แล้วก็หยุดมือที่กำลังทำเป็นยุ่งก่อนระบายลมหายใจยาวเหยียด พอก้มมองเนื้อตัวที่สกปรกมอมแมมของตัวเองชายหนุ่มก็ต้องส่ายหัว

“คงต้องแวะไปอาบน้ำก่อนละนะ”

พอตกเย็น กู่หนิวที่อาบน้ำมาเรียบร้อย แต่ยังอยู่ในชุดเสื้อยืดถูกๆ สีเข้มก็ขึ้นมารับเงินเดือนเหมือนอย่างเคย และเพราะครั้งนี้ถูกชวนมาทานข้าวด้วย หลังรับอาหารกระป๋องกับคริสตัลมาแล้ว เขาก็ตรงไปนั่งยังมุมทานอาหาร โดยเดินตามหลังเจ้านายน้อยไป

ในห้องของเซียงเว่ยนั้น ตรงฝั่งซ้ายมือจะมีโซนสำหรับนั่งคุยอยู่ด้วย เมื่อเดินผ่านประตูกระจกใสที่เป็นตัวกั้นระหว่างฝั่งห้องทำงานกับที่ทานข้าวเข้าไปก็พบเจอกับมุมที่ตกแต่งด้วยสวนถาดที่มีน้ำตกจำลองไหลรินฟังเสนาะหู เสียงน้ำใสผสานกับต้นไม้ขนาดเล็กที่ถูกตกแต่งอย่างลงตัว ได้สร้างบรรยากาศร่มรื่นที่พาให้จิตใจผ่อนคลายออกมา ซึ่งนอกจากสวนถาดดังกล่าวแล้ว ในโซนนี้ก็มีเพียงเบาะแดงบุนุ่นหนาสองเบาะประกบข้างโต๊ะไม้ตัวเล็กที่มีสีเข้มจนเกือบดำ โดยโต๊ะสี่เหลี่ยมตัวนั้นมีขนาดกว้างพอให้คนสองคนฟุบหน้านอนกับโต๊ะได้โดยที่หัวไม่โขกกัน

กู่หนิวเห็นเซียงเว่ยนั่งลงแล้วก็รีบนั่งลงบ้าง เขารู้สึกประหม่านิดหน่อยเพราะไม่ได้กินข้าวกับคนอื่นมานานหลายปี แต่พอคิดว่าอาหารที่กินก็เป็นแค่อาหารกระป๋องเหมือนทุกวันความตื่นเต้นที่ว่าจึงถูกกวาดทิ้งไป

แต่แล้วสมมติฐานของเขาต้องถูกทำลาย เมื่อสิ่งที่หลงคุนที่ยามนี้มีผ้ากันเปื้อนสีดำครึ่งตัวผูกเอวเอาไว้นำมาคือไก่อบซอสมะเขือเทศกับไข่ตุ๋นน้ำแดง และหมั่นโถว

ควันร้อนๆบวกกับกลิ่นหอมของอาหารที่โชยฟุ้งทำให้กู่หนิวมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้หลอนไปเอง พออาหารถูกนำมาวางเรียงข้างหน้าก็ทำให้เขาประจักษ์ชัดว่าไม่ใช่ความฝัน สีสันอันโดดเด่นกับกลิ่นหอมยั่วน้ำลายทำให้กู่หนิวแทบกระโจนเข้าใส่อาหาร แต่เขาก็ต้องตั้งสติและหักห้ามใจ เพราะนี่ไม่ใช่ยุคสมัยอันสงบสุขที่อาหารประเภทไก่อบซอส หมั่นโถว หรือไข่ตุ๋นจะหากินได้ตามรายทาง

กู่หนิวเหลือบมองหลงคุนที่ยามนี้ผันตัวไปเป็นคนเสิร์ฟอาหารอย่างระวัง ก่อนจะรู้สึกแปลกตา เพราะปกติหลงคุนมักใส่เสื้อผ้าที่ดูเป็นทางการและดูสง่า ทว่ายามนี้อีกฝ่ายกลับสวมผ้ากันเปื้อน ยิ่งรวมกับใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวเข้าไปด้วยก็ทำให้กู่หนิวเผลอมองอีกฝ่ายเป็นพนักงานเสิร์ฟในภัตตาคารหรูไปแวบหนึ่ง

“กินได้”เสียงเซียงเว่ยที่ดังขึ้นเรียกสายตากู่หนิวให้กลับไปหา ก่อนเขาจะประหลาดใจเมื่อสังเกตเห็นว่าเครื่องแต่งกายของเซียงเว่ยในวันนี้แปลกออกไป

อีกฝ่ายอยู่ในชุดสูทลำลองสีขาวเทา เพราะสวมทับสเวตเตอร์คอเต่าตัวเดิมทำให้เขาไม่ทันเอะใจ ลักษณะตัวสูทที่เป็นเสื้อกั๊กสไตล์อังกฤษทำให้เด็กหนุ่มดูหล่อเหลายิ่งขึ้น และสูงส่งมากขึ้น

กู่หนิวถึงกับตั้งคำถามว่าตัวเองมาร่วมดินเนอร์กับอีกฝ่ายได้ยังไง? คนที่ควรนั่งอยู่ตรงนี้สมควรเป็นสุภาพสตรีผู้งดงามหรือคุณหนูสักคนที่คู่ควร ไม่ใช่คนขับรถ ไม่สิ ยามเฝ้าประตูคฤหาสน์แบบเขา...

เซียงเว่ยเริ่มต้นด้วยการตักไข่ตุ๋นขึ้นชิม วันนี้อีกฝ่ายไม่ได้แต่งทรงผมเหมือนงานคราวก่อน แต่ทวงท่ากิริยาตอนกินก็ทำเอาคนมองแทบลงไปคุกเข่า กู่หนิวเหม่อมองจนกระทั่งเซียงเว่ยหยุดมือแล้วปรายตามองมาอย่างคล้ายจะถามว่าทำไมไม่กิน เขาจึงได้คีบหมั่นโถวมาใส่จานตัวเอง ก่อนจะใช้ตะเกียบคีบขึ้นมากัดอย่างเก้ๆกังๆ กู่หนิวจำต้องยอมรับว่าตัวเองไม่ถนัดใช้ตะเกียบเท่าไหร่ ไม่ขอพูดถึงช่วงหลังๆที่กินแต่อาหารกระป๋อง แม้จะเป็นก่อนหน้านี้ ตัวเขาก็ยังไม่สันทัดในการใช้ตะเกียบนัก อาจเพราะปกติกินแต่อาหารเสียบไม้ซะส่วนใหญ่ ซึ่งพวกหมั่นโถวหรือปาท่องโก๋เขาก็มักใช้มือหยิบจับเอา ดังนั้นเมื่อต้องมาใช้ทักษะที่ไม่ถนัดต่อหน้าผู้สูงส่งจึงนึกเกร็งขึ้นมา

แน่นอนว่าท่าทางทั้งหมดของชายหนุ่มอยู่ในสายตาอีกคนตลอดเวลา นัยน์ตาสีฟ้าแวววาวมองไปยังร่างหนาที่เคลื่อนไหวทุลักทุเลด้วยแววตาเอ็นดู

ในตอนที่กู่หนิวตัดสินใจยอมแพ้กับการทานอาหารต่อหน้าพระพักตร์นั้นเอง ตะเกียบคู่หนึ่งพลันถูกยื่นมาหา และเมื่อสายตาของกู่หนิวมองเห็นเนื้อไก่ที่ถูกเลาะกระดูกออกแล้วในระยะประชิดก็เป็นอันต้องงงงัน

“อ้าปาก”

คำสั่งที่ได้รับในตอนที่สมองว่างเปล่าทำให้กู่หนิวปฏิบัติตามโดยสัญชาตญาณ กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เนื้อไก่ชิ้นนั้นเข้ามาอยู่ในปากแล้ว งานนี้สีหน้าที่ไม่เป็นเดือดเป็นรอดกับชีวิตของคนที่ใจเย็นตลอดศกเป็นอันต้องสั่นคลอน เมื่อได้รับรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำ และฝ่ายตรงข้ามกระทำลงไปเมื่อครู่คืออะไร

ป้อน???

เจ้านายที่สูงส่งทั้งฐานะและชาติกำเนิดลดตัวมาป้อนอาหารลูกน้องที่เป็นชนชั้นรากหญ้า?

แล้วลูกน้องโง่ๆ อย่างเขาก็ดันปล่อยให้เจ้านายป้อนง่ายๆ?

หากไม่ติดว่าอาหารที่เข้าปากไปถือเป็นของล้ำค่า กู่หนิวก็อยากจะคายออกมาเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจว่าตัวเองไม่มีเจตนาจะให้อีกฝ่ายป้อน แต่ของที่เข้าปากไปแล้ว จะคายออกมาตอนนี้ก็ไม่มีความหมายแล้ว

สีหน้าของกู่หนิวยามนี้อยู่ระหว่างอยากร้องไห้กับเอาหัวโขกกำแพง แต่เซียงเว่ยที่เป็นต้นเหตุกลับวางตัวเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ เจ้าตัวเพียงว่าขึ้นอย่างเรียบๆ

“ใช้มือ ได้ อนุญาต”

ถ้อยคำสั้นๆ แต่เหมือนเป็นการพระราชทานอภัยโทษ กู่หนิวที่ได้รับพระเมตตาลืมเลือนเรื่องถูกป้อนอาหารเมื่อครู่ไปทันใด เขาวางตะเกียบลงแล้วใช้มือกับช้อนสั้นกินอาหาร และคงด้วยได้รับการปลดปล่อยจากพันธนาการ กู่หนิวจึงเผลอกินอาหารอย่างเพลิดเพลิน โดยปราศจากอาการเกร็งเหมือนตอนต้น ซึ่งท่าทีนั้นทำให้คนบางคนซ่อนยิ้มในสีหน้า

ไม่นาน มื้ออาหารก็จบลง กู่หนิวเพิ่งจะมารู้สึกตัวว่าตัวเองเผลอทำตัวตามสบายเกินไปก็ตอนที่หลงคุนเดินเข้ามาเก็บถ้วยจานที่เกลี้ยงเกลาออกไป แววตาที่อีกฝ่ายมองมาดูเย็นชาอย่างที่คนถูกมองต้องยิ้มแหย

สงสัยจะกินมากเกินไปหน่อย...

กู่หนิวรู้สึกผิดเล็กน้อย เพราะเขาแน่ใจว่าตัวเองกินอาหารเข้าไปถึงสามส่วนสี่จากทั้งหมด แน่นอนว่าส่วนของเซียงเว่ยก็ถูกเขาชิงไปไม่น้อย แต่ความรู้สึกผิดดังกล่าวก็ต้องถูกกลบฝังเมื่อยังมีเรื่องสำคัญที่ยังไม่ได้รับการแถลงไข

อาหารพวกนั้น... มีที่มายังไง?

ที่ต้องถาม เพราะตั้งแต่มาอยู่ที่ป้อมนี้ตัวเขาไม่เคยได้ยินเสียงสัตว์ร้อง โดยเฉพาะประเภทโทรโข่งมีชีวิตอย่างไก่ เขายิ่งไม่เคย แต่เนื้อไก่ที่กินลงไปเมื่อครู่นั้นสดใหม่เกินกว่าจะเป็นอาหารแช่แข็ง แต่หากไปซื้อมา คำถามคือ...ซื้อมาจากไหน?

กู่หนิวเคยไปตระเวนซื้อของกับจางลู่เป็นครั้งคราว ดังนั้นเขาย่อมรู้ว่าในห้างนั้นมีอะไรขายบ้าง แน่นอนว่ามันไม่มีเนื้อสัตว์สดใหม่ขาย มากสุดมีแค่ไข่ ซึ่งไข่แต่ละใบราคาไม่ใช่น้อยๆ

กู่หนิวอยากถามถึงที่มา แต่ก็ห้ามตัวเองเอาไว้ เพราะเรื่องบางเรื่อง คนระดับล่างอย่างเขาก็ไม่ควรรู้...

ขณะที่เขาคิดอย่างนั้นเซียงเว่ยกลับเปิดปากพูดช้าๆ

“ไก่ ไข่ พืช ทั้งหมด เป็นพลัง ของคุน”

“!!!”

กู่หนิวเบิกตาขึ้น คำว่า ‘อะไรนะครับ?!’ ติดค้างอยู่ในคอ แต่ไม่รอให้มีใครถาม เซียงเว่ยก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงเฉยเมย

“มิติพิเศษ คือพลังของเขา”

กู่หนิวไม่รู้ว่าตัวเองควรจะตกใจเรื่องอะไรดีระหว่างเรื่องพลังพิเศษของหลงคุน กับเรื่องที่เซียงเว่ยพูดมันออกมาง่ายๆ

มองไปทางหลงคุนผู้ถูกเปิดเผยความลับ กู่หนิวก็เห็นสีหน้าจนใจที่ดูไม่สบอารมณ์นิดๆของอีกฝ่าย ซึ่งนั่นทำให้เขาค่อนข้างแน่ใจว่าสิ่งที่เซียงเว่ยพูดคือเรื่องจริง ทั้งอีกฝ่ายยังเอาเรื่องนี้มาบอกเขาโดยไม่ได้ปรึกษากับหลงคุนมาก่อน

และจุดนี้เองที่ทำให้กู่หนิวไม่เข้าใจว่า... ทำไม?