ห้วงรักนิรันดร์

รายงานตัวค่ะ ขอโทษที่หายไปเกือบหนึ่งปี แหะๆ
ตอนนี้ขอตรวจทานเนื้อหาเดิมที่ลงไปก่อนนะคะ บางช่วงมันหลุดรายละเอียดไป อ่านแล้วมันไม่สัมพันธ์กัน 

เนื้อหาที่ลงยังเป็นโครงเรื่องเดิมหมดนะคะ ปรับแค่บางคำกับบางอย่างให้สมบูรณ์ขึ้นค่ะ

พิภพเทพ พิภพมาร พิภพอสูรและพิภพมนุษย์

สิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ในภพภูมิแหล่านี้ล้วนต้องเวียนว่ายตายเกิดด้วยกันทั้งสิ้น โดยปกติแล้วไม่ว่าจะเป็นเทพ มาร

อสูรหรือมนุษย์จะไม่ล่วงล้ำซึ่งกันและกัน อันเนื่องมาจากกฎเกณฑ์ที่เจ้าผู้ครองภพภูมิทั้งหลายได้ตั้งไว้

มีการกำหนดเขตหวงห้ามที่จะมีบทลงโทษแก่ผู้ที่ล่วงล้ำเข้าไปตามความสำคัญของสถานที่นั้นๆ

หากแต่เขตหวงห้ามที่สำคัญที่สุดคือ ‘ป่ารัตติกาล’ ป่าที่ปรากฏอยู่ในทุกภพภูมิอย่างเป็นปริศนา

ป่าที่ทุกสิ่งถูกอาบไปด้วยสีดำ ไม่ว่าจะเป็นลำต้นขนาดห้าคนโอบที่สูงเสียดฟ้า กิ่งไม้ขนาดใหญ่ที่เชื่อมต่อกันทุกต้น

ใบไม้ใหญ่หนาที่ปกคลุมทั่วผืนป่าจนแสงอาทิตย์และแสงจันทร์ไม่สามารถสาดส่องถึงพื้นดินได้

ทุกสิ่งล้วนมีเพียงความมืดมิด อ้างว้างและเหน็บหนาว

ไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นใดสามารถอยู่อาศัยได้

ไม่มีผู้ใดกล้าเข้าใกล้

...

ไม่มีผู้ใดรู้ว่าป่าแห่งนี้เกิดขึ้นมาเมื่อใด แต่เชื่อกันว่ามันเกิดขึ้นมาพร้อมผืนพิภพก็เป็นได้

นับแสนปี ล้านปีหรือแม้กระทั่ง...อนันต์

จวบจนกระทั่งใบไม้ใบหนึ่งร่วงลงสู่ผืนดิน เกิดเป็นช่องทางเล็กๆ พอให้แสงสว่างของพระอาทิตย์และพระจันทร์

สามารถส่องแสงลงมาบนผืนดินได้ น่าแปลกที่ช่องทางเล็กๆ นั้นไม่เคยมีใบไม้ใบใหม่มาแทนที่

นับแต่วันที่ใบไม้ใบนั้นได้ร่วงหล่น ราวกับผืนป่ามีเจตนารมณ์ของมันเอง

วันคืนหมุนผ่านไปอีกนับพันปี

ผืนดินที่ได้รับแสงพระอาทิตย์และพระจันทร์มานานได้ปรากฏต้นไม้ต้นเล็กๆ สูงไม่เกินหนึ่งฉื่อ*

ต้นไม้ต้นนี้ดูแตกต่างกว่าต้นไม้อื่นอย่างเห็นได้ชัด ไม่ว่าจะเป็นลำต้นบอบบางสีเงินยวง

ใบไม้สีทองอร่ามที่พลิ้วไหวไปมาทั้งๆ ที่ไม่ได้ต้องลม ก่อให้เกิดเสียงกรุ๊งกริ๊งไพเราะเสนาะหู

ประกอบกับรัศมีสีเงินที่ส่องประกายล้อมรอบแม้ไม่กว้างมากนักแต่ก็ก่อให้เกิดแสงสว่างให้แก่ผืนป่าที่เคยมืดมิด

ไม่มีใครรู้ว่าความอัศจรรย์นี้เกิดขึ้นเพราะสาเหตุใด
...

หากรู้แต่เพียงว่า

...


‘ดวงใจแห่งป่ารัตติกาล’ ได้ถือกำเนิดขึ้นมาแล้ว

*หนึ่งฉื่อ เท่ากับ 22.7 – 23.1 เซนติเมตร

ป่ารัตติกาล

เริ่ม 13 กรกฎาคม 2556