ฤทธิ์หมัดมังกรราชันสยบฟ้า

ลำดับตอนที่ #25 : ความรัก ดอกหญ้า น้ำตาของเด็กน้อย ตอนที่04

     "เข้ามาเลยบลู!"

     ท่ามกลางเปลวเพลิงโหมไหม้  สองบุรุษต่างยืนประจันหน้าโดยไม่มีใครยอมถอยให้แก่กัน  เปรียบกับประกายไฟอันระอุเผาผลาญมวลหมู่พฤกษาที่เคยงอกงามบนดินแดนแห่งนี้  อุดมการณ์แห่งตนก็แผดเผาความสัมพันธ์ของทั้งสองให้ขาดสะบั้นดุจเดียวกัน  ระหว่างลูกผู้ชายไม่จำเป็นต้องมีคำพูด! เพราะกำปั้นของทั้งคู่กำลังแลกเปลี่ยนความรู้สึกข้างในต่อกันโดยไม่จำเป็นต้องมีคำอธิบายใด ๆ ทั้งสิ้น!

     "ฮ่าห์!"

     พลังหมัดของบลูยังคงน่าเกรงขามไม่เปลี่ยน  แต่ละท่วงท่าของมันล้วนแล้วแต่มุ่งหมายชีวิตของอีกฝ่าย  ด้านเรดเองก็เช่นกัน  ฝ่ามือของมันตัดได้แม้กระทั่งเหล็กกล้า สองขุนพลพุ่งเข้าห้ำหั่นกันอย่างดุเดือดราวกับว่าไม่เคยรู้จักกันมาก่อน  หยาดเหงื่อที่หลั่งริน  หยาดเลือดไหลเป็นสาย  ทว่าลมหายใจของทั้งคู่กลับเข้ากันได้อย่างประหลาดทั้งที่ไม่ได้ใช้กระบวนท่าเดียวกันเลย  หรือว่านี่ก็คือชีพจรแห่งวิหคสวรรค์ในตำนานกันแน่นะ? 

     "ไม่เบานี่เรด!  ลองดูวิชาใหม่ของข้าหน่อยเป็นไร!"

     เมื่อจบการต่อสู้กับริวจินในครั้งนั้น  บลูก็เฝ้าคิดทบทวนถึงความไม่เอาไหนของตนและพยายามขัดเกลาฝีมือรวมถึงนำเอาแนวคิดใหม่ ๆ มาใส่รวมไว้ในกระบวนท่า  เพื่อเพิ่มพูนความร้ายกาจในการรับมือกับศัตรูที่ยิ่งใหญ่  ไม่ว่าจะเป็นเจ้าริวจินหรือแม้แต่เรดและกรีนเองก็ตามที

     "วิหคสวรรค์ทะยานเวหาสะบั้นคิรี!"

     ขุนพลบลูเริ่มจากย่อตัวลงต่ำก่อนจะทะยานตัวขึ้นกลางอากาศในทันใด  ท่าร่างนี่ช่างดูคล้ายวิชาในสายนภาเสียยิ่งกว่าสายปฐพีที่ตามปกติมักปักหลักยืนหยัดสู้บนพื้นในแนวตั้ง  กระนั้นหากว่านี่ออกมาจากมันสมองของบลูจริงคงจะมีเคล็ดลับอะไรซ่อนอยู่เป็นแน่จึงประมาทไม่ได้  เรดตั้งใจมองทุกการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายอย่างละเอียดเพื่อศึกษากระบวนการทำงานของท่วงท่า  แต่ก็ยังไม่พบสิ่งผิดปกติอันใด

     "รับมือ!"

     ฝ่ามือของบลูโจมตีเป็นแนวไขว้ซ้ายขวาสองจังหวะจากกลางอากาศ  คลื่นพลังที่โอบล้อมเข้ามานั้นกดดันให้เรดต้องตั้งรับด้วยแขนทั้งสองข้าง  ทว่าในจังหวะนั้นเองคลื่นพลังจากเบื้องล่างก็พุ่งเข้าโจมตีขาทั้งสองข้างของเขาอย่างรุนแรง  ที่แท้วิชานี้มีเคล็ดอยู่ที่การลอบโจมตีด้วยการปลดปล่อยคลื่นพลังจู่โจมครั้งแรกตั้งแต่ยังไม่ทะยานขึ้นฟ้า  ส่วนที่ทะยานขึ้นไปนั้นเป็นแค่กลลวงให้ศัตรูมัวแต่พะวงกับด้านบนจนเปิดช่องโหว่ที่ปลายเท้า

     "อั่กก!"

     เรดหลงกลโดนโจมตีด้านล่างเข้าเต็มเปา  แต่ยังฝืนกัดฟันซัดฝ่ามือโต้ตอบกับบลูที่กลางอากาศได้อีก  ซึ่งอีกฝ่ายใจเย็นพอจะรับการจู่โจมอย่างปราณีตบรรจง  แล้วเหินลงสู่พื้นอย่างปลอดภัย  เท่ากับยกแรกบลูเป็นฝ่ายได้เปีรยบไปก่อน  เพราะอาวุธร้ายของวิหคสวรรค์สายนภานั้นคือการท่องเวหาเหินหาวจู่โจมจากทิศเบื้องสูงได้ดั่งใจ  ทำให้รับมือได้ยากยิ่งสำหรับคู่ต่อสู้ที่ปักหลักบนพื้นดิน

     "เป็นอะไรไปเรด  แค่นี้คงทำอะไรแกไม่ได้หรอกนะ!"

     บลูแกล้งยั่วอีกฝ่ายเล็กน้อย  แน่นอนว่าขุนพลเรดเองก็หยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีไม่แพ้ใคร  แค่เจอเล่นงานเพียงเท่านี้ไม่ได้ทำให้จิตต่อสู้มอดลงเลยแม้แต่นิดเดียว  กลับกันมันรู้สึกยินดียิ่งที่ได้เห็นเพื่อนรักลงมือเอาจริงถึงขนาดนี้  ดังนั้นเพื่อตอบแทนน้ำมิตรของอีกฝ่าย  ตนก็ต้องสำแดงของดีให้ได้ดูบ้าง

     "กับอีแค่ขาข้างสองข้าง  คิดหรือว่าจะหยุดขุนพลเรดผู้นี้ได้น่ะหา!!!"

     คราวนี้เป็นทีของเรดบ้าง  เมื่อบลูยอมเผยไพ่เด็ดให้ได้ยลทางนี้ก็จะขอแสดงเคล็ดวิชาก้นหีบของวิหคสวรรค์สายนภาให้ได้ชมเป็นขวัญตาเช่นกัน  เจ้าขุนพลย่อตัวลงต่ำก่อนจะพุ่งทะยานเข้าหาคู่ต่อสู้ซึ่งตั้งท่ารออยู่ก่อนแล้ว  แต่พริบตาที่บลูแทงฝ่ามือเพื่อเล่นงาน  ร่างของเรดกลับอันตรธานหายไปเสียดื้อ ๆ  ไม่สิ... เรดไม่ได้หายไปไหนเพียงแต่มันจงใจพุ่งออกในแนวทะแยงมุมทางด้านซ้ายแทนการจู่โจมโดยตรง  ครั้นบลูส่งกำปั้นไปในทิศนั้นร่างของเรดก็หายไปอีก  ที่ชกโดนก็มีเพียงเงาร่างอันว่องไวของอีกฝ่ายเท่านั้น

     "คนทั่วไปมักเข้าใจว่าวิหคสวรรค์สายนภามีดีแค่ลูกเล่นกลางอากาศเท่านั้น  แต่วันนี้แกจะได้เห็นยุทธะบนภาคพื้นของสายนภา!"

     เรดตวัดฝ่ามือจู่โจมเข้าที่หลังชายโครงด้านขวาของบลู  เรียกเลือดกระเซ็นได้พอควร  ครั้นบลูจะหันไปรับมือในทิศทางนั้น  คราวนี้คู่ต่อสู้ก็มีหยุดอยู่ที่ตรงหน้าแทน  ปลายนิ้่วของเรดเฉียดผ่านคอหอยของอีกฝ่ายแบบเส้นยาแดงผ่าแปด  ถ้าไม่เพราะบลูมีปฎิกิริยาที่รวดเร็วพอ  ป่านนี้ศีรษะของตนคงจะหลุดจากบ่าไปแล้ว  แต่นี่มันบ้าอะไรกันก็ในเมื่อเจ้าเรดโดนจู่โจมที่ขาทั้งสองข้างจนขยับตัวได้อย่างยากลำบากนี่นา  อย่าว่าแต่จะเหินหาวเลยแค่วิ่งเต็มที่ยังไม่น่าจะทำได้เลยด้วยซ้ำไป?

     "วิหคสวรรค์สยายปีกเบิกเวหา!"

     แม้จะเป็นเพียงกระบวนท่าเริ่มต้นของสายนภา  ทว่าเมื่อยอดยุทธเช่นเรดใช้ก็จะกลายเป็นท่วงท่าสังหารได้ในทันที  ฝ่ามือคู่ของมันพุ่งตรงเข้าหาลำคอของบลูอย่างมุ่งร้าย  เฉพาะแรงอัดอากาศที่พุ่งเข้ามาก็เพียงพอจะปลิดชีพคนธรรมดาได้แล้ว  เล่นเอาอีกฝ่ายต้องใช้กระบวนท่าหักศิลาป่นดินทรายรับมือด้วยการกระแทกเข้าที่บริเวณท้องแขนทั้งสองข้างของเรดเพื่อหักล้างพลังทำลายนั่น  เมื่อกระบวนท่าของเรดพลาดเป้าหมายบลูจึงสวนกลับด้วยเคล็ดวิชาใจประสานกายอันเป็นท่าพื้นฐานของสายปฐพีเช่นกัน 

     "ก็บอกแล้วไงว่าแกจะได้เห็นเพลงยุทธที่แท้จริงของสายนภา!!!"

     ต่อให้กระบวนท่าแรกจะพลาด  แต่เรดยังมีการโจมตีต่อเรื่องตามมาอีกนั่นคือฝ่าเท้าซึ่งเตะตวัดจากทิศทางที่คาดไม่ถึง  ขนาดบลูพยายามเอี้ยวตัวหลบก็ยังไม่พ้น  จึงโดนเฉือนเนื้อตรงส่วนต้นขาเข้าให้  เลือดสด ๆ หลั่งรินจากบาดแผล  ส่วนตัวเรดเองก็เจอการปะทะจากกระบวนท่าของอีกฝ่ายทำให้กระเด็นไปไกลพอดู  ทั้งสองเว้นระยะถอยออกห่างกันเพื่อสำรวจความเสียหายของตนเอง  แม้ว่าบลูจะเสียเลือดไปมากเพราะโดนเฉือนเนื้อไปหลายจุดแต่ยังไม่หนักเท่าเรดที่กระดูกซี่โครงหักเนื่องจากกระบวนท่าลับเมื่อสักครู่

     "ไม่เบานี่หว่าบลู...  นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้ต่อสู้แบบเอาจริงกับแกอย่างนี้น่ะ!"

     ทั้งคู่เคยประมือกันมาแล้วหลายต่อหลายรอบ  ทั้งในระหว่างที่เป็นทหารหน่วยองค์รักษ์ในวังหลวงหรือกระทั่งตอนที่ออกรบแนวหน้าและไต่เต้าเลื่อนขั้นจนถึงจอมพลผู้มีอำนาจสั่งการกองทัพได้  แต่นั่นก็แค่การฝึกฝนตามแบบฉบับผู้มีวิชาการต่อสู้เท่านั้น  มิใช่ในการศึกเพื่อประหัตประหารกันเช่นนี้

     "เออ! ก็แกเอาแต่อยู่แนวหน้านี่หว่า"

     บลูสูดลมหายใจเข้าลึก  สังเกตจากไอระอุของพลังจิตต่อสู้หรือโทวคิที่แผ่ซ่านออกจากร่างของเจ้าขุนพลผู้นี้ก็พอจะบอกได้ถึงสัญญาณอันตรายบางอย่าง  การเรียกใช้ชุดกระบวนท่าลับอันทรงพลังของวิหคสวรรค์นั้นสัมพันธ์กับระดับพลังจิตต่อสู้ภายในร่างกาย  เฉพาะผู้เยี่ยมยุทธถึงที่สุดเท่านั้นจึงจะเยื้องย่างเข้าสู่เขตแดนของเพลงหมัดระดับเทพเจ้าได้  และทั้งสามขุนพลแห่งกาเลเทียก็คือบุคคลเพียงไม่กี่คนที่สามารถก้าวไปจนถึงจุดนั้น  นี่เป็นช่วงเวลาสำคัญที่การต่อสู้ของลูกผู้ชายทั้งสองดำเนินมาจนกระทั่งเพลงหมัดตัดสิน

     "ฮ่าห์!"

     เมื่อเห็นสหายเร่งพลังจิตจนถึงขั้นสูงสุด  เจ้าขุนพลเรดเองก็เอาบ้าง  และตอนนี้ทั่วทั้งร่างของพวกเขาปกคลุมไปด้วยพลังจิตต่อสู้อันเข้มแข็งขนาดมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า  ไอพลังสีแดงของเรดและไอพลังสีน้ำเงินอ่อนของบลูตรงเข้าปะทะกันอย่างตึงเครียดจนพื้นดินบริเวณนั้นแตกสลายกลายเป็นเม็ดกรวดเล็ก ๆ ในพริบตา!

     "เข้ามาเลยบลู"

     "ไม่ต้องบอกข้าก็จะจัดการแกอยู่แล้ว!"

     สองเจ้าขุนพลเดินหน้าเข้าประหัตประหารกันอย่างเต็มกำลัง  ฝ่ามือของบลูร่ายรำไปมารอบตัวราวกับพญาวิหคที่สยายปีกเต็มที่พร้อมจะเหินทะยานเข้าจู่โจมในทุกเมื่อ  ด้านเรดเองก็จี้สกัดจุดที่ต้นขาเพื่อห้ามเลือดและบรรเทาความเจ็บปวด  วิชาลับนี้ช่วยให้ตนสามารถกระโจนขึ้นสู่ฟากฟ้าได้อีกครั้ง  และนั่นก็นำมาซึ่งกระบวนท่าไม้ตาย เจ้าเวหาสังหารราชัน  เรดกางมือทั้งสองข้างออกเต็มเหยียดด้วยท่วงท่าดุจพญาวิหคสวรรค์ที่เตรียมขย้ำเป้าหมายให้ด่าวดิ้น  ด้านบลูเองก็ตอบโต้ด้วยท่าไม้ตายวิชาวิหคสวรรค์ถล่มเวหาทลายปฐพีเช่นกัน  วินาทีที่ขั้วพลังอันยิ่งใหญ่ทั้งสองปะทะกัน  มองดูคล้ายนกยักษ์น่าเกรงขามที่พัวพันไปมาต่อสู้กันอย่างดุเดือดเลือดพล่าน

     "ฮ่าห์!"

     และเป็นเรดที่เร็วกว่าเพียงเศษเสี้ยววินาที  ปลายนิ้วของมันพุ่งตรงเข้ากลางหน้าอกของอีกฝ่ายได้ก่อน  แต่บลูซึ่งเตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้วก็สวนกลับด้วยกำปั้นเข้าที่ใบหน้าของมันเช่นเดียวกัน  ก่อนจะจับร่างของเรดที่ลอยกลางอากาศทุ่มลงสู่พื้นในทันที

     "...ยอดเยี่ยมมากเรด  แต่ยังดีไม่พอจะเอาชีวิตข้าคนนี้!"

     บลูเกร็งกล้ามเนื้อทั่วทั้งร่างเพื่อปิดบาดแผลใหญ่กลางอก  แม้ว่าจะไม่สามารถปิดปากแผลได้สนิทแต่อย่างน้อยก็บรรเทาอาการเสียเลือดได้ในระดับหนึ่ง  เป็นเครื่องหมายว่าเจ้าขุนพลคนนี้ยังจะสู้ต่อ  ด้านเรดเองก็กัดฟันจู่โจมด้วยฝ่ามือที่รวดเร็วดุจสายลม  ทว่าอีกฝ่ายก็ตั้งรับอย่างใจเย็นด้วยวิชาสายปฐพีซึ่งมีจุดเด่นในเรื่องนี้อยู่แล้ว  และเมื่อเผลอเปิดช่องว่างบลูจึงสวนกลับด้วยพยุหะหมัดถี่ยิบราวกับสายฝน  อัดเจ้าขุนพลอีกฝ่ายให้กระเด็นกระดอนล้มกลิ้งไม่เป็นท่า

     "หึหึ... มันต้องอย่างนี้สิวะบลู!!!"    

     ตอนนี้ต่างฝ่ายต่างบาดเจ็บหนักด้วยกันทั้งคู่จนแทบจะไม่เหลือเรี่ยวแรงในการต่อสู้อีกแล้ว  แต่ก็ยังไม่มีใครยอมลงให้ใคร  ตราบเท่าที่ไฟสู้ในตัวยังคงลุกโชนทั้งสองก็ยังลุกขึ้นตั้งท่าเพื่อเข้าประจันบาญกัน  ศึกนี้ไม่ได้เดิมพันด้วยอนาคตของกาเลเทียเพียงอย่างเดียว  หากแต่ยังเดิมพันด้วยมิตรภาพของลูกผู้ชายที่ก้าวย่ำลงบนหนทางแห่งการฝึกฝนต่อสู้ในสงครามที่ไม่มีวันจบสิ้นอีกด้วย

     "ข้าเองก็รู้สึกยินดีเช่นกันเรดที่แกถือศักดิ์ศรีลงมือสู้เต็มที่  เท่านี้ก็ไม่มีอะไรจะต้องเสียอีกแล้ว!"

     บาดแผลของบลูในตอนนี้เกินคำว่ารักษาเยียวยาไปแล้ว  ไม่ว่าศึกนี้จะจบลงด้วยผลลัพธ์เช่นใดก็คงไม่พ้นความตายของมาหบุรุษเป็นแน่  แต่อย่างน้อยการได้ตายในอ้อมอกของยอดนักรบและเพื่อนสนิทที่สุดของตนคงไม่ใช่เรื่องเลวร้ายเสียทีเดียว  กลับกันมันเป็นความน่ายินดีด้วยซ้ำ  เพราะที่สุดแล้วเขาจะได้รับโอกาสในการตามไปพบกับอาจารย์สาวของตนในโลกหลังความตายเสียที  หลังจากที่ปล่อยให้นางต้องรอคอยมานานแสนนาน...

จบตอน