เหตุผลที่ทำให้ฉันรู้อิ่มเอมใจ โทโรโดกิ โชโตะ [หยุดพัก]

ไลลานี อิเมเรีย เจ้าหญิงแห่งเมืองมาเจนเซีย พ่อแม่ของเธอแนะนำให้ ลูกสาวของตัวเอง ไปเรียนศึกษาต่อที่โรงเรียนยูเอย์ ประเทศญี่ปุ่น พวกเขาทั้งสองคนได้ฝากลูกสาว ของตัวเอง ให้พ่อเลี้ยงทูนออลไมท์ ให้ดูแลเธออย่างดี ในระหว่างที่เธอศึกษาเรียนอยู่ที่โลกแห่งนั้น โดยเพื่อนๆ ภายในห้องไม่ได้รับรู้ตัวตนที่แท้จริงของตัว เป็นทั้งเจ้าหญิงและแฟรี่อีกด้วย ความสัมพันธ์ มิตรภาพระหว่างความเป็นเพื่อน แต่ทำไมหัวใจของเธอ และเขาเองก็เหมือนกัน รู้สึกถึงอัตราการเต้นแรงของหัวใจ ของชายหนุ่มและหญิงสาวทั้งคู่ ไลลานี ควรจะเลือกอะไรดี ? 

ไลลานี อิเมเรียและโทโรโดกิ โชโตะ

"นายไม่ต้องจำเป็นจะต้องเชื่อตัวเอง ฉันจะไม่ถามนาย แต่โปรดเชื่อในตัวของฉันเหมือนกับที่ฉันเชื่อในตัวของนาย"
 

"พลังของฉันกับเธอแตกต่าง กันอย่างสิ้นเชิง"

 นิยายแฟนฟิคเรื่องนี้ จะดำเนินเรื่องราว ไปตามเนื้อเรื่องหลักของอนิเมะ เรื่อง my hero academia อาจจะมีฉากแฟนพิค winx club ที่ไรท์คิดแต่งขึ้นมา เนื้อหาบางส่วนของ winx club ได้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับ เนื้อเรื่องของ my hero academia แต่อย่างใด อายุของตัวละครจะถูกปรับขึ้นหรือลดลงไปตามความเหมาะสมของเนื้อหาในแฟนพิค ส่วนนั้น

# ไรท์ได้เปลี่ยนตัวละคร oc ใหม่จาก oc bloom เทียร่า มาเป็น oc flora ไลลานี อิเมเรีย แทนนะคะ หวังว่าผู้อ่านทุกคนไม่โกรธกันนะคะ เพื่อที่ผู้อ่านทุกคนจะได้ไม่ต้องสับสนพลังในความสามารถของตัวละคร oc  นิยายแฟนพิคเรื่องนี้ ไรท์จะไม่ลบทิ้งอย่างแน่นอนเลยคะ! ไม่อยากลบทิ้งไปอีกแล้ว ไรท์เสียดายเนื้อหาของนิยายที่แต่งเอาไว้ ดังนั้นไรท์จะแต่งนิยายแฟนพิคเรื่องนี้ต่อไป! 

# นิยายเรื่องนี้ไรท์ได้แรงบันดาลใจจากเพื่อนชาวต่างชาติคนหนึ่ง ชื่อคุณ K4NOR3GI มาจาก wattpad เจ้าของเรื่อง REASON TO MY EUPUHORIA SHOTO TODOROKI ไรท์ได้ทำการขออนุญาตจากเจ้าของเรื่อง นำมาแต่งในฉบับนิยายแฟนพิครูปแบบของตัวเอง ในเรื่องเหตุผลที่ทำให้ฉันรู้สึกอิ่มเอมใจ โทโรโดกิ โชโตะ ขอบคุณเครติดคุณ K4NOR3GI ด้วยนะคะ

ส่วนอายุของไลลานี ประมาณ 16-17 ปี ตามที่ไรท์แต่งไว้ นิสัยของน้องจะเหมือนกับฟลอร่าทุกอย่าง นิสัยอ่อนหวาน ขี้อาย เป็นคนอ่อนโยนและเอาใจใส่ผู้อื่น มีบุคลิกที่อ่อนไหว คอยดูแลเพื่อนๆ ถึงแม้ว่าเธอจะมีด้านที่ใจดี แต่บางครั้งเธอก็จะโกรธ และแสดงอารมณ์ที่ก้าวร้าว

เหตุที่ทำให้ฉันรู้สึกอิ่มเอมใจ

todoroki shoto x flora oc ( ไลลานี อิเมเรีย )

“ความมหัศจรรย์ของการพบกับระหว่าง ไลลานี และโทโรโดกิ โชโตะ ทั้งสองคนนี้ เป็นเรื่องบังเอิญ หรือโชคชะตาลิขิตให้พวกเขาทั้งสองคนได้เจอกัน ความสัมพันธ์ระหว่างนางฟ้าและมนุษย์ เป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์ใจแปลกใหม่ของพวกเขาทั้งคู่”

"Heaven, When I held you again How could We ever just be friends I would Rather die than let you go Juliet to your Romeo How I heard you say"

"สรวงสวรรค์ เมื่อฉันได้โอบกอดคุณอีกครั้ง มันจะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อพวกเราเป็นเพื่อนกันเท่านั้น ฉันจะยอมตายดีกว่าเสียคุณไป จูเลียตถึงโรมิโอ นั่นคือสิ่งที่ฉันได้ยินคุณพูด"

"I would never fall in love again until I found her" I said, "I would never fall unless it's you I fall into" I was lost within the darkness, but then I found her I found you…."

"ผมจะไม่ตกหลุมรักอีกแล้ว จนกระทั่งผมได้พบกับคุณ , ผมจะบอกว่าจะไม่มีทางตกคลุมรักอีก เว้นแต่คนนั้นจะเป็นคุณ ผมหลงทางอยู่ท่ามกลางความมืดมิด แต่แล้วผมก็ได้พบคุณ ผมเจอคุณแล้ว...."

until i found you - stephen sanchez & em beihold 

-------

'cause l'm in a field of dandelions'

wishing on every one that you' ll be mine , mine

เพราะฉันอยู่ในดอกแดนดิไลออน ภาวนาขอให้คุณมาเป็นของฉันเพียงคนเดียว

And I see forever in your eyes I feel okay when I see you smile , smile

และฉันขอให้เห็นคำว่า "ตลอดไป" ในดวงตาของคุณ ฉันรู้สึกดีนะ ที่ได้เห็นเวลาคุณยิ้ม

Dandelions Ruth B.

-----

And now I'm Falling for ya, falling for ya

และตอนนี้ฉันว่าฉันตกหลุมรักนายเข้าให้แล้ว ตกคลุมรักนายจนได้

I know I shouldn't but I 

I just can't stop myself from

Falling for ya, falling for ya

ฉันรู้ว่ามันไม่ควร แต่ฉันก็ยังห้ามตัวเอง ตกคลุมรักนาย ตกหลุมรักนายจนได้

Can't hold on any longer

And now I'm falling for you

ฉันห้ามตัวเองไม่ได้อีกต่อไปแล้ว และตอนนี้ฉันว่าฉันตกคลุมรักนายแล้วล่ะ

Falling for ya teeth beach

**สปอยเนื้อหาคร่าวๆ

เธอหายใจติดขัดขณะถอนหายใจ"ฉันนี่มันโง่จริงๆ" เธอพึมพำพลางส่ายหัวด้วยความผิดหวัง

"แต่นั้นก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้วไม่ใช่หรือ นายเป็นคนพูดเองนะว่า เราไม่ได้เป็นเพื่อนกัน" เธอเดินจากไปและโอบกอดตัวเอง ทิ้งให้โทโรโดกิยืนนิ่งอยู่ตามลำพัง

-------

ฉันกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ "ด้วยความเคารพ เอนเดเวอร์..." ฉันขู่เขา "แค่เพราะเขาเป็นลูกชายของคุณ คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะควบคุมชีวิตและการตัดสินใจของเขา คุณอยากให้เขาเป็นแบบคุณ แต่คุณคิดผิด เขาอยากเป็นฮีโร่ เขาแข็งแกร่ง ใช่ แต่เขาไม่ใช่คนที่สนใจเป็นจุดอันดับหนึ่ง"

"ใช่แล้ว คุณมีชื่อเสียง คุณคือที่หนึ่ง นั่นคือสิ่งที่คุณต้องการ ไม่ใช่หรือ? แต่การอยู่ในอันดับสูงสุดก็มีผลที่ตามมา" ฉันพูดและหันไปเผชิญหน้ากับเขา

"การเป็นที่หนึ่งไม่ได้หมายความถึงพลังหรือความแข็งแกร่งเท่านั้น คุณอาจเป็นภัยคุกคามอันดับหนึ่งของผู้ร้าย แต่คุณเป็นเหยื่อที่แสวงหาความมั่นใจ ความสงบสุข และความหวังหรือไม่"

"หากคุณพิจารณาแค่ความแข็งแกร่งและทักษะของคุณ แต่ไม่ได้คำนึงถึงความเคารพและศีลธรรมที่คุณมีต่อผู้อื่น...แม้แต่คนที่คุณช่วยไว้ก็คงไม่ถือว่าคุณเป็นฮีโร่ การปราบปรามความชั่วร้ายและการเป็นฮีโร่มีความคล้ายคลึงแต่ก็มีความแตกต่างกัน"

ฉันหันศีรษะเล็กน้อยเพื่อมองเขา "ลองถามตัวเองว่าการเป็นฮีโร่อันดับหนึ่งอย่างเอนเดเวอร์หมายความว่าอย่างไรกันแน่" ฉันพูดเสริมโดยปล่อยให้เราเงียบสนิท ฉันรู้สึกว่าไฟของเขายิ่งร้อนขึ้นเรื่อยๆ เดาว่าสิ่งที่ฉันพูดทำให้เขาโกรธ

ฉันเห็นมือของเขากำแน่นเป็นกำปั้น ไฟของเขาก็ยิ่งเริ่มลุกโซนขึ้น ฉันถอนหายใจและหันหน้าหนี "ฉันไม่มีทางดูหมิ่นคุณหรอก เป็นเพียงแค่การไตร่ตรองตามสิ่งที่ฉันได้เห็นและประสบมา" ฉันบอกเขา แต่ไม่ได้รับคำตอบใดๆ เลย

ฉันฮึดฮัดแล้วเดินจากไป โดยทิ้งฮีโร่เพลิงไว้ที่โถงทางเดินก่อนที่จะเดินกลับไปยังอัฒจันทร์

 ------

"โดยปกติแล้ว เมื่อฉันรู้สึกเศร้าหรือเสียใจ การกอดจะทำให้รู้สึกดีขึ้น เป็นการแสดงให้เห็นว่าคนๆนั้น ห่วงใยมากแค่ไหน"

เมื่อเขานึกถึงคำพูดเหล่านั้นที่ได้ยินมาจากเธอเมื่อวานซืน เขาจึงรวบรวมความกล้าแล้ววิ่งเข้าไปหาเธอ เขาคว้าจับแขนและหมุนตัวเธอ ให้หันหน้ามาเผชิญหน้ากับเขา ทั้งสองคนสบตากัน ก่อนที่เขาจะดึงเธอเข้ามาหา เขาโอบกอดรอบตัวเธอ และวางศรีษะบนไหล่ของไลลานี อิเมเรีย เธอหยุดนิ่งและตกใจสุดขีด จนหาคำพูดและคำตอบไม่ได้ แต่เธอกลับรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของเขา กำแพงน้ำแข็งที่เธอสร้างขึ้นมาพังทลายลงไปในที่สุด เหมือนกับสองสัปดาห์ที่ผ่านมา เธอพยายามอย่างหนักกลั้นเพื่อไม่ให้น้ำตารินไหลออกมา แต่โชโตะก็สัมผัสได้

"เธอสามารถเป็นตัวเองได้ เมื่ออยู่กับฉัน" เขาพูดกระซิบ ความโกรธเคืองเล็กน้อยที่เธอมีต่อเขาก็หายไปในพริบตา เธอปล่อยตัวปล่อยใจ เอาหัวพิงซบไหล่เขา พร้อมกับปล่อยให้น้ำตารินไหลลงมาอาบที่แก้มของเธอ

----

ร่างนางฟ้าที่สั่นไหว

"มาหาฉันนะ" 

เพียงคำพูดเดียวเท่านั้น เจ้าหญิงน้อยก็รู้สึกว่าวิญญาณของเธอกำลังจะถูกแยกออกไปจากร่างกาย ลูกแก้วที่อยู่ภายในมือของเธอหายไป เหลือแต่ความว่างเปล่า การมองเห็นของเธอพร่ามัว และร่างกายของเธอเปราะบางลง

โทโรโดกิเบิกตากว้างและสังเกตเห็นร่างของเจ้าหญิงน้อยที่กำลังจะลงล้มบนพื้นปูซีเมนต์ เขารีบวิ่งไปหาเธอและคว้าไลลานีไว้ในอ้อมแขนทั้งสองข้าง โดยอุ้มเธอไว้ในท่าเจ้าสาว ก่อนที่ร่างกายทั้งหมดของเธอจะถึงพื้น

ร่างกายของไลลานียังคงสั่นไหวจากร่างนางฟ้าของเธอ ร่างกายของเธอเปล่งประกายแสงสว่างเจิดจ้า ทำให้โทโรโดกิหรี่ตาลงจากแสงสว่างจ้า นั้น ดวงตาของเขาเบิกกว้างเมื่อเห็นลูกบอลแสงเล็กๆ ออกมาจากหน้าอกของเธอ เขามองดูลูกบอลกลม ลอยขึ้นไปก่อนที่จะบินหนีออกไปจากสนามกีฬาการแข่งขัน

นักเรียนและฮีโร่มืออาชีพคนอื่นๆ ฝูงชนอ้าปากค้างกับสิ่งที่เกิดขึ้น ขณะที่พวกเขามองดูทั้ง ไลลานีและโทโรโดกิ อาจารย์คนอื่นๆ ถึงกับพูดอะไรไม่ออก แต่ก็มีสีหน้ากังวล และร่วมถึงเพื่อนๆ ที่กำลังนั่งดูจากอัฒจันทร์เช่นกัน

เหงื่อของออลไมท์ไหลหยดลงมา เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับราชินีคาลิสต้า เมื่อแม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่ การต่อสู้เกิดขึ้นในครั้งนั้น ก่อนที่อดีตราชินีแครอลีนจะสิ้นพระชนม์

----

ฉันกำหมัดหนาแน่นและรวบรวมพลังเคลื่อนที่ไปทั่วร่างกาย "เธอจะต้องเสียใจสำหรับสิ่งนั้น อิลักซ์!" ฉันตะคอกใส่เธอ รัศมีสีทองโอบล้อมร่างกายของฉัน ในขณะที่เวทมนตร์ไหลเวียนไปตามเส้นเลือด กระตุ้นพลังที่อัพเกรดใหม่ล่าสุดของฉัน
"ชาร์มิกซ์!"

(เมื่อไลลานีแปลงร่าง ทรงกลมส่องแสงสว่างออกจากร่างกายของเธอ ส่องแสงสว่างเจิดจ้าไปยังทุกคนรอบข้างเธอ ระหว่างการแปลงร่างของไลลานี จะอยู่ภายในทรงกลม ขณะที่เธอแปลงร่าง ทุกคนรอบข้างตัวเธอ จะเห็นเพียงทรงกลมสีเขียวที่ส่องแสงสว่างเจิดจ้ามาก ปกคลุมร่างกายของเธอในขณะที่แปลงร่างเป็นนางฟ้า การแปลงร่างเหมือนกันนางฟ้าคนอื่นๆ เช่นเดียวกัน)

ฉันบินขึ้นไป รู้สึกถึงเวทมนตร์ใหม่ทรงพลังยิ่งขึ้นไหลเวียนในจิตวิญญาณของฉัน

"แม่!" ฉันเรียก แม่พยักหน้า และเพราะรู้ว่าฉันกำลังพยายามจะสื่อถึงอะไร

ฉันบินขึ้นไปและอยู่ข้างหลังเธอ "ไปเข้าคุกซะ คนทรยศ" ฉันตะคอกก่อนจะยิงลำแสงไปที่อิลักซ์

"เธอประเมินเราต่ำไป อิลักซ์..." ฉันพูดพร้อมโจมตีเธอ

"ฮีโร่..จะหาหนทางสู่ความสำเร็จได้เสมอ...แม้ว่าสิ่งต่างๆ จะไม่เป็นไปตามที่เธอต้องการก็ตาม" ฉันพูดและเล็งไปที่ทางด้านล่างของเธอ

รากเถาวัลย์ขนาดยักษ์ปรากฏขึ้นมาใต้ร่างของเธอและกลืนเธอลงไปทั้งตัว

-----

ตั้งชื่อฮีโร่

ไลลานียกมือขึ้นโดยยังคงก้มหน้าลง "ฉัน...มีของฉันแล้ว ฉันอยากไปต่อคะ"

มิดไนท์ยิ้มอย่างอ่อนโยน "ลุยเลย!"

ไลลานีเดินไปข้างหน้าและสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะแสดงชื่อของเธอออกมา "เมื่อมองย้อนกลับไป ชื่อที่ฉันเลือกนี้มาจากคนที่สำคัญกับฉันมาก..." เธอกล่าวพร้อมกับเหลือบมองไปที่เด็กชายผมสองสี

"พวกเขาบอกว่าฉันเป็นแสงสว่างในยามที่มืดมิด และ....พวกเขาบอกว่าฉันสามารถเปลี่ยนสิ่งที่เลวร้ายที่สุดให้กลายเป็นอย่างอื่นได้" เธอกล่าวเสริม โทโรโดกิเงยหน้าขึ้นและสบตากับเจ้าหญิงน้อยที่ยืนข้างหน้าชั้นเรียน

"....เช่นเดียวกับเทพีเฮเมร่าและนิกซ์ เธอคือแสงสว่างของตัวเองในช่วงเวลาที่มืดมนที่สุด และเช่นเดียวกับไดอา เทพีแห่งธรรมชาติ เธอทำให้ดอกไม้เบ่งบานงดงาม"

เธอถอนหายใจและในที่สุดก็นำเสนอสิ่งที่เธอเขียนบนไวท์บอร์ดของเธอ "ฮีโร่นางฟ้า : ซีเรีย"

"สวยจัง! เป็นชื่อที่ผสมผสานระหว่างชื่อของเทพธิดาแห่งธรรมชาติ แสงตะวัน และความมืด ช่างโรแมนติกจริงๆ~" มิดไนท์พูดด้วยรอยยิ้มกว้าง

ไลลานีพยักหน้าขณะที่เธอเดินกลับไปที่นั่งของเธอและนั่งลงด้วยใบหน้าที่แดงก่ำเล็กน้อย แต่ยังคงมีสีหน้าจริงจัง

-----

เผชิญหน้ากับสเตน

โทโรโดกิยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับเปลิวไฟที่ลุกโชนออกมาจากทางด้านซ้ายของเขาและร่างผู้หญิงอีกคนที่สวมใส่ชุดฮีโร่สีดำกรมท่าพร้อมลูกแก้วลมที่พุ่งออกมาจากมือข้างหนึ่งของเธอ

"มิโดริยะ..." โทโรโดกิพูดพร้อมแสดงแผนที่ในโทรศัพท์พร้อมตำแหน่งที่มิโดริยะส่งมาให้เขา

"...นายต้องบอกรายละเอียดเพิ่มเติมในช่วงเวลาแบบนี้ เราสายเกินไปเกือบที่จะหยุดผู้ชายคนนี้แล้ว"

"นายก็เหมือนกัน โทโรโดกิ?" อีดะถามโดยที่ริมฝีปากของเขายังคงสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

"นายมาที่นี่ได้ยังไง? เดี๋ยวนะ...นายใช่ด้านซ้ายอยู่เหรอ?" มิโดริยะถามเพื่อนผมสองสีของเขา

"จริงๆ แล้วมันง่ายมาก..." หญิงสาวพูดออกมาจากเงามืด

"...เจอกันตอนที่เรากำลังเดินทางมาที่นี่" เธอกล่าวโดยวางมือข้างหนึ่งไว้ที่สะโพก

"นายไม่ได้แค่ส่งข้อความถึงฉันนะ มิโดริยะ แต่ส่งถึงทุกคนในชั้นเรียนของเราด้วย"

"อิเมเรีย...?" อีดะพึมพำด้วยความตกใจเมื่อเห็นเพื่อนสาวของเขาปรากฏตัวมาจากไหนก็ไม่รู้

-----

การตายของสเตน

ขณะที่พวกเขาทั้งสี่คนกำลังเตรียมตัวต่อสู้กันอีกครั้งหนึ่ง พวกเขาก็สังเกตเห็นว่า สเตนไม่ขยับตัวอีกต่อไปแล้ว...ยืนนิ่งอยู่แบบนั้น หมดสติไปโดยสิ้นเชิง

"เขาถูกน็อคเอาท์หลังจากทั้งหมด...นั้น ใช่ไหม?" มิโดริยะพึมพำ

"ฉันจะไปตรวจสอบเขาเอง" ไลลานีบอกกับพวกเขาและบินไปหาคนร้าย

"ระวังตัวด้วย อิเมเรีย" โทโรโดกิเตือน เธอแตะสองนิ้วบนชีพจรของเขาอย่างลังเล เธอส่งเสียงหายใจแรงเล็กน้อย ขมวดคิ้ว

"เขายังมีชีวิตอยู่ แค่หมดสติไป"

"งั้นเราจะจับเขาไว้" โทโรโดกิบอกพวกเขา ไลลานีพยักหน้าและใช้พลังเวทมนต์แห่งลม เพื่อพาตัวคนร้ายกลับลงสู่พื้น

"เราคงต้องเอาอาวุธทั้งหมดของเขาไปด้วย" มิโดริยะเสริม

"ใช่แล้ว...." ไลลานีพึมพำ

----

ทุกสิ่งทุกอย่างจบลงด้วยดี (กลับไปที่โรงเรียน UA )

เขายกมือของตัวเองขึ้นมาจ้องมอง "เมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันมีส่วนร่วม...."

"มือของใครซักคนต้องได้รับบาดเจ็บ...มีอะไรผิดปกติกับฉันหรือเปล่านะ?" เขาถามตัวเอง

ไลลานี มิโดริยะ และอีดะจ้องมองเขาด้วยสายตาที่ว่างเปล่า "ห๊ะ??"

"ฉันโดนสาปเหรอ...?"

"..."

"..."

"..."

ทั้งสามคนพากันเงียบกริบเมื่อได้ยินคำพูดของโทโรโดกิ ไม่กี่วินาทีต่อมา พวกเขาทั้งสามคนอดหัวเราะไม่ได้และหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินคำพูดของเขา

"อุ๊บส์ โทโรโดกิ..." ไลลานีพยายามกลั้นหัวเราะ โดยเอามือปิดปากและมืออีกข้างหนึ่งวางไว้ที่ท้อง

"โทโรโดกิ ฉันไม่คิดเลยนะว่า นายจะมีอารมณ์ขันอีกด้วย!" มิโดริยะหัวเราะพร้อมกับอีดะและไลลานี

"นี่ไม่ใช่เรื่องตลก....ฉันเป็นเหมือนกับเครื่องมือบดหรืออะไรประมาณนั่น...!" โทโรโดกิคิดเหตุผล แต่กลับให้ทั้งสามคนพากันหัวเราะหนักขึ้นไปอีก

"คิกๆ"

"ฮ่าๆ"

"ฮ่าๆ เครื่องมือบด"

----

"ใครสนล่ะ~"มิเนตะตอบอย่างไม่ใส่ใจ "ฉันอยากเห็นส่วนโค้งของยาโอโยโรซุ! หน้าอกและต้นขาของอิเมเรีย! เอวบางๆ ของอาชิโดะ! ชุดชั้นในลอยน้ำของฮางาคุเระ! หุ่นสุดเพรียวของอุรารากะ! หน้าอกของอาซุยที่คิดไม่ถึง—!!" เขาร้องเชียร์ด้วยความดีใจ

แต่ความตื่นเต้นอันน่ารังเกียจนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็วเมื่อช่องเสียบหูฟังอันแหลมคมของจิโระแทงเข้าที่ตาของเขาอย่างกะทันหัน... ขอบคุณพระเจ้า เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดทันที

มิโดริยะเบิกตากว้างด้วยความกลัวและตกใจ "นั่นช่องเสียบหูฟังของจิโร่นี่! การโจมตีแบบจู่โจมจากข้างๆ ช่างโหดร้ายและแม่นยำเสียจริง!"

โทโรโดกิยักไหล่ ไม่สนใจเสียงร้องไห้ของเด็กโรคจิตคนนั้นมากนัก เขาคิดในใจว่าเพื่อนร่วมชั้นของเขาสมควรได้รับสิ่งนี้ เขาเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วเดินผ่านเด็กโรคจิตคนนั้นที่ร้องไห้บนพื้น

 "...คราวหน้าจะไม่ใช่แค่เสียบแจ็คหูฟังเข้าตานายแน่" เขาเตือนก่อนจะเดินจากไป

ในขณะเดียวกัน ในห้องล็อกเกอร์ของสาวๆ มีสาวๆ บางคนโกรธจัดด้วยความรังเกียจ "โอ้ ขอบคุณนะ เคียวกะ!" ฮางาคุเระถอนหายใจออกมา

"น่ารังเกียจ เราจะปิดรูนี้ทันที!" ยาโอโยโรซุประกาศ

ไลลานีพยักหน้าขณะที่เธอเดินไปหาเคียวกะ เธอวางมือบนไหล่ของเธอ ทำให้หญิงสาวผมสีน้ำเงินสะดุ้งเล็กน้อย ความคิดที่ไม่มั่นคงของเธอถูกตัดขาดทันที หญิงสาวผมสีเข้มยิ้มให้เธอเล็กน้อย

จิโร่ดึงหูฟังของเธอออกแล้วปล่อยให้ไลลานีใช้เถาวัลย์ของเธอปิดผนึกทั้งหมด

 "ฉันแปลกใจที่เราเพิ่งเห็นสิ่งนี้ตอนนี้..." มินะพึมพำ

"ขอบคุณที่ช่วยปกปิดไว้ ลานี" ฮางาคุเระฮึดฮัด ไลลานีหัวเราะเบาๆ 

"ฉันยังเซอร์ไพรส์องุ่นที่อยากจะเป็นลูกนั้นนิดหน่อยด้วย" เธอขยิบตา

กลับมาที่ห้องแต่งตัวของผู้ชาย มีดอกไม้ต้นหนึ่งงอกออกมาจากเถาวัลย์และส่งกลิ่นสเปรย์ไล่แมลงเข้าหน้าของเด็กชายตัวน้อย มิเนตะล้มลงกับพื้นอย่างน่าตกตะลึง โดยเอามือปิดจมูกและตาของเขา

-----

SPECIAL Episode 3 TRAINING OF DEAD

จากทางด้านหลังของโทโรโดกิและมิโดริยะ ทั้งสองคนไม่ได้สังเกตเห็นว่าโคดะกำลังค่อยๆเคลื่อนตัวมาหาพวกเขาเพื่อกัดพวกเขา

"โทโรโดกิ! มิโดริยะ! ขยับ!" ใครบางคนตะโกน

ทั้งสี่คนเงยหน้าขึ้นมองและเห็นนางฟ้าปีกสีเขียวที่คุ้นเคย ลมกระโชกแรงสามารถผลักตัวโคดะให้ถอยห่างจากเด็กชายทั้งสองคนได้ 

ไลลานีบินลงไปยืนอยู่ตรงหน้าทั้งสองคน โดยยืนอยู่ในท่าต่อสู้ โดยมือทั้งสองข้างมีลูกแก้วเวทมนตร์ 

 "พวกเธอโอเคไหม มินะ โอชาโกะ สึ?" เธอถาม ทั้งสามสาวพยักหน้าตอบรับ

โทโรโดกิด่าเบาๆ "ชิ แม้แต่โคดะยังโดนกัด..." เขาพึมพำ

"แล้วเราจะทำยังไงต่อกันดีล่ะ?!" มินะถามและหันหน้าไปหาทั้งสี่คน

"ฉันมีไอเดีย...ก่อนอื่น เราจะต้องรักษาระยะห่างจากพวกเขากับพวกเรา..." ไลลานีตอบ 

"ตามฉันมา!" เธอตอบพร้อมกับโบยบินออกไปด้วยปีกของเธอ และคนอื่นๆ ตามไปด้วย

----

"ฉันมาถึงแล้ว--!"ออลไมท์ กล่าวทักทาย แม้ว่าเขาไม่ได้อยู่ร่างซูเปอร์ฮีโร่ร่างกายกำยำ ดูเหมือนว่าเขากำลังหมดแรง

ใบหน้าของมิโดริยะและไลลานีซีดเซียว ขณะที่พวกเขาทั้งสองคนกระพริบตาและจ้องมองไปทางโทชิโนริอย่างว่างเปล่า อุราระกะและอาชิโดะร้องกรี๊ดออกมาด้วยความหวาดกลัว

"อ๊ากกก!! คนแปลกหน้ากลายเป็นซอมบี้!!" ทั้งสองคนร้องตะโกนออกมาและคว้าจับมือมิโดริยะ และลากเขาหนีจากคนที่เรียกว่า ตัวเขาเองว่า เป็นคนแปลกหน้า ในขณะเดียวกันโทโรโดกิก็คว้าจับข้อมือของไลลานีไว้แล้วดึงให้เธอวิ่งหนีไปพร้อมกับเขา "รีบหนีกันเถอะเร็วเข้า!" เขาพูดกับเธอขณะวิ่งหนีไปอยู่ข้างๆ กัน กับหญิงสาวผมยาวสีน้ำตาลเข้มออลไมท์เหงื่อแตกพลั่กเมื่อเห็นว่า ตัวเองเปลี่ยนกลายร่าง มาเป็นเหมือนเดิม

"เดี๋ยวก่อน! พวกเธอ! ฉันไม่ใช่ซอมบี้นะ!!" เขาหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงเหล่าซอมบี้ของนักเรียนดังมาจากทางด้านหลังของเขา เขาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ 

'แย่แล้วสิ!!!'

------

ไลลานียืนอยู่บนยอดเขาและเรียกขวดยาออกมาไว้ในมือของเธอ 'ฉันมียาขวดเดียวนี้แค่ขวดเดียว....ต้องใช้อย่างคุ้มค่า'

เธอคิดขณะหาวิธีทำให้ส่วนผสมของยากระจายไปทั่วบริเวณ 'ฉันต้องทำให้มันได้ผล...ฉันจะต้องย้อนกลับสิ่งนี้ และคืนทุกอย่างให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม....!'

'ถ้าฉันทำไม่ได้ แล้วฉันจะเรียกตัวเองว่าฮีโร่ได้อย่างไร?'

'ชาร์มิกซ์!'

เธอใช้เวทมนตร์และพลัง Charmix  เพิ่มเติมเพื่อสร้างดอกซินเนียขนาดยักษ์ที่มองเห็นได้จากระยะทางหลายพันไมล์

มันสูงถึงสิบห้าฟุตและกว้างประมาณยี่สิบเมตร เธอสามารถสร้างได้ถึงสองฟุตและกว้าง 5-10 เซนติเมตร ด้วยพลัง Charmix เพิ่มเติม เธอสามารถไปไกลกว่านั้นได้เท่าที่เธอจินตนาการได้ โดยเพิ่มขีดจำกัดปัจจุบันของเธอเป็นสามเท่า

เธอบินขึ้นไปด้านบนด้วยปีกของเธอ มุ่งหน้าไปยังละอองเกสรที่ด้านบนดอกไม้

-------

ทบทวนบทเรียน ก่อนการสอบปลายภาค (ท่ามกลางสายฝน)

ในที่สุดเวลาตอนเที่ยงก็มาถึง และกริ่งที่หน้าประตูก็ดังขึ้นมา "มาแล้ว!!!" ไลลานีร้องอุทาน ขณะที่กำลังวิ่งลงบันได พร้อมกับอุปกรณ์การเรียนในมือ เธอเปิดประตู เผยให้เห็นโทโรโดกิในชุดลำลอง

"เธอพร้อมไหม" เด็กหนุ่มถาม และไลลานีพยักหน้าตอบ ก่อนจะหันหน้าเข้าไปข้างใน

"ฉันจะรีบกลับมานะคะ คุณพ่อ"

"ขอให้สนุกนะ สาวน้อยลานี" ออลไมท์ตะโกนตอบกลับ เห็นได้ชัดว่าเขากำลังซ่อนตัวอยู่หน้าประตู ไลลานีคว้ากุญแจจากผนังก่อนจะเดินออกไปและล็อกประตู ทั้งคู่เดินออกมาจากอพาร์ตเมนต์ และเริ่มเดินไปตามถนนอย่างเงียบๆ

"แล้วเธอคิดว่า เราควรจะทบทวนบทเรียน กันที่ไหน..." เขาถามขึ้นมาเพื่อทำลายบรรยากาศความเงียบ ไลลานีเม้มริมฝีปาก ด้วยความคิด

"ที่บ้านของนายล่ะ"

โทโรโดกิส่ายหัว "ตาแก่นั้น กลับมาที่บ้านอยู่บ่อยครั้ง ฉันไม่อยากให้เขาเข้ามายุ่ง" เขาตอบ ไลลานีก็พยักหน้า "เข้าใจแล้วล่ะ..."

"แล้ว ร้านคาเฟ่ล่ะ..." โทโรโดกิเสนอความคิด

"จำได้ไหมว่า เมื่อวานซืนก่อนหน้านั้น เราควรจะซื้อไอศครีม หลังจากที่ทานโซบะ" เขาเสริม ไลลานีรู้สึกว่ามีรอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏบนริมฝีปากของเธอ เมื่อรู้ว่าเขาจำเรื่องนั้นได้

"โอ้...ใช่...แล้วละนะ"

"ฉันรู้จักร้านคาเฟ่ดีๆ แถวนี้นะ เธอโอเคไหม?" เขาถามอีกครั้งหนึ่ง พร้อมกับรอยยิ้มที่เขินอาย บนริมฝีปาก

"อ-อืม" เธอตอบด้วยความเขินอาย

------

"ขอบคุณอีกครั้งที่พาฉันกลับมาส่งที่บ้านนะโทโดโรกิ..." ไลลานีกล่าวขอบคุณในขณะที่ทั้งสองมาถึงบ้านของไลลานีในที่สุด

"ไม่เป็นไร...เราเป็นเพื่อนกันใช่ไหม" เขากล่าว

"...ใช่" หญิงสาวพยักหน้าตอบพลางตอบรับขณะเดินไปที่ประตู หยิบกุญแจจากกระเป๋าเพื่อเปิดประตู ก่อนจะเดินเข้าไป เธอหันหน้าไปหาเขาพร้อมยิ้มจริงใจเล็กน้อย "ขอบคุณ... นายควรกลับบ้านได้แล้ว... เดินทางกลับบ้านอย่างปลอดภัยนะ โทโรโดกิ..."

"ใช่แล้ว ฉันจะ…" เขาตอบ

ไลลานีเหลือบมองเขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะปิดประตู

เมื่อประตูปิดลง โทโรโดกิก็รออยู่สองสามวินาทีก่อนจะวางมือบนหน้าอกของตัวเอง รู้สึกถึงจังหวะการเต้นของหัวใจ ราวกับว่ามันจะกระโดดออกมาได้ทุกเมื่อ จิตใจของเขาวนเวียนอยู่ในความสับสนอย่างหนัก 'เกิดอะไรขึ้นกับฉันนะ?'

ในขณะเดียวกัน ไลลานีก็เกิดเหตุการณ์เดียวกันนี้กับเธอ เมื่อเธอปิดประตู เธอเอนตัวพิงกับประตูไม้ รู้สึกถึงการเต้นแรงอย่างรุนแรงในอกของเธอ เธอลูบหน้าอกด้วยฝ่ามือของเธอ พยายามสงบใจ เธอกลืนน้ำลายลงคอ ปล่อยเสียงถอนหายใจหนักๆ

'นี่มัน...?'

'ไม่นะ เป็นไปไม่ได้...'

ไลลานีเอามือลูบหัว"นี่ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมที่จะคิดเรื่องแบบนั้นนะ... ฉันยังมีเรื่องต้องกังวลอีกเยอะ..." เธอพึมพำกับตัวเอง

'ฉันทำไม่ได้ ฉันไม่ควรทำ'

'...จะเป็นอย่างไรถ้า...'

'แล้วถ้าสิ่งเดียวกันเกิดขึ้นกับเขาล่ะ?'

แม้ว่าเธอจะรู้สึกเช่นนี้ แต่เธอก็ไม่ต้องการทำลายความสัมพันธ์มิตรภาพระหว่างความเป็นเพื่อนกันระหว่างเธอกับเขา

โดยเฉพาะเพราะเธอรู้ดีว่าเด็กชายต้องผ่านอะไรมามากมายในช่วงวัยเด็กเช่นนี้

เพื่อน.

ในใจเธอ นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ไลลานีต้องการ...

...แต่นั่นคือสิ่งที่หัวใจของเธอต้องการใช่ไหม?

'นายทำอะไรกับฉันนะ โทโรโดกิ โชโตะ?'

-----

สอบภาคปฏิบัติ teachers vs student

ขณะที่ทุกคนแยกกันไป ไลลานีก็ถอนหายใจ

"ฉันเดาว่า พวกเราทั้งสามคนจะต้องวางแผนการ วิธีการเอาชนะอาจารย์ไอซาวะ"

โทโรโดกิพยักหน้าเห็นด้วย "ถูกต้อง" เขาตอบ และทั้งคู่ก็เดินจากไป ยาโอโยโรซุเงยหน้าขึ้น และมองดูทั้งสองคน ดูเหมือนว่าจะพูดคุยกันอย่างถูกคอ ง่ายดาย ในใจของเธอเองก็รู้สึกเหมือนว่าตัวเองถูกละเลย เล็กน้อย....รู้สึกอิจฉา 

ไลลานีหยุดเดินและหันหลังกลับมามอง เพื่อนร่วมทีม ผมยาวสีดำสนิท

 "มาแล้วเหรอ ยาโอโยโรซุ" เธอถาม ยาโอโยโรซุส่ายหัวไปมา หันไปมองไลลานี จากนั้นก็หันไปมองทางโทโรโดกิ "เอ่อ....ใช่แล้วละ ฉันอยู่ข้างหลัง พวกคุณทั้งสองคน"

ไลลานีพยักหน้าก่อนที่จะเดินต่อไป โดยมียาโอโยโรซุเดินตามหลังทั้งสองคนไป

-------

ไม่นานนัก ยาโอโยโรซุและไลลานีก็มาถึง ที่โทโรโดกิอยู่ ดวงตาของเขาเบิกกว้างเมื่อเห็นหญิงสาวทั้งสองคน และสับสนเช่นกันว่าทำไม ทั้งสองคนถึงไม่วิ่งออกไปจากประตูทางออก หญิงสาวผมยาวสีน้ำตาลเข้มใช้พลังเวทมนตร์แห่งลมพัดเอากับดักที่อยู่บนพื้นออกไปจนหมด ขณะที่ยาโอโรโยซุก็ค่อยดึงเชือก ปล่อยให้เขาลงมาที่พื้น

"พวกเธอทั้งสองคนมาอะไรที่นี่ ทำไมถึงไม่วิ่งหนีออกไปจากประตูทางออกล่ะ" โทโรโดกิถาม และไลลานีก็ตอบกลับไป

"เรากำลังวางแผนเปลี่ยนเส้นทาง และใช่ ฉันกับยาโอโรโยซุ เราสองคนพูดคุยกันแล้ว ไม่ต้องกังวล" เธอบอกเด็กหนุ่ม 

ยาโอโยโรซุพยักหน้า "การสอบครั้งสุดท้ายนี้ยังไม่จบหรอก เราสามารถเอาชนะอาจารย์ไอซาวะได้!" เธออุทานแก้มแดงเล็กน้อย ในขณะที่ช่วยคลายเชือก ปลดปล่อยให้โทโรโดกิ เป็นอิสระ

"งั้นเธอก็มีแผนการแล้วสินะ" เขากล่าว

"ใช่! แต่พวกเราทั้งสามคนจะต้องร่วมมือกัน ถึงจะได้ผล ฉันคิดเรื่องนี้มานานตั้งแต่แรกแล้ว ฉันรู้จุดอ่อนของเขา!" ยาโอโยโรซุตอบ

"เอาล่ะ บอกแผนการของเธอมาได้เลย..." ไลลานีพูดขึ้น จากนั้นเสียงฝีเท้าก็ใกล้เข้ามา ทั้งสามคนเงยหน้าขึ้นมามองเห็นอาจารย์ไอซาวะ 

โทโรโดกิพยายามเล็งเปลวไฟของเขา ในขณะที่ไลลานีใช้พลังเวทมนตร์สร้างเถาวัลย์เล็ง โจมตีไปทางอาจารย์ไอซาวะ แต่น่าเศร้าไม่มีอะไรออกมา นั้นเป็นเพราะว่าอาจารย์ไอซาวะลบล้างพลัง ของพวกเขาทั้งสองคน

-------

หัวใจเต้นแรง

ไลลานีเหงื่อแตกและยิ้มอย่างเก้ๆ ก้งๆ โมโมะ เดินไปหาเด็กสาวผมยาวสีน้ำตาลเข้ม

"ถ้าอย่างนั้น ให้ฉันช่วยซื้อของใช้จำเป็นในค่าย ให้กับคุณได้นะ ถือว่าเป็นการขอบคุณที่ช่วยให้ฉันกลับมาตั้งตัวได้ในช่วงสอบปลายภาค" เธอเสนอตัวเอง

"จริงเหรอ โมโมะ เธอแน่ใจว่าไม่เป็นไร"

ไลลานีถามพลางลูบหลังคอ ยาโอโยโรซุพยักหน้าพยักหน้ารับรองให้กับเจ้าหญิงน้อยก่อนจะยิ้มให้เธอ

"ฉันจัดการได้อยู่แล้ว ไม่ต้องกังวล ให้ฉันช่วยก็ได้ แต่ฉันขอทราบขนาดรองเท้าของคุณ ครีมกันแดดที่คุณชอบ ขนาดไซส์เสื้อผ้าทั่วไปของคุณ และรสชาติของชาที่คุณชอบ"

"...ชา ไปค่ายเหรอ?"

"ใช่คะ! คุณชอบชุดว่ายน้ำแบบไหนคะ? แบบวันพีชหรือทูพีช"

"โอ้... เอ่อ-"

"กลิ่นโปรดของคุณเหมือนกัน! คุณชอบมะลิหรือการ์ดิเนียมากกว่ากัน? อ้อ! แต่ดูเหมือนฟรีเซียมากกว่านะ....หรือกุหลาบ...."

ไลลานีเม้มริมฝีปากแล้วยิ้มตอบพร้อมหัวเราะคิกคัก "เธอช่างน่ารักจริงๆ ขอบใจนะ ยาโอโยโรซุ"

โทโรโดกิจ้องมองหญิงสาวขณะที่เธอยิ้มให้กับเพื่อนร่วมชั้นของเธอ ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นเพื่อนของเขาพูดคุยด้วยสีหน้าขอบคุณและมีความสุข เขาคิดถึงรอยยิ้มกว้างๆ ของเธอ เพราะดูเหมือนว่ารอยยิ้มนั้นจะจุดไฟในตัวเขาขึ้นมาอยู่เสมอ

------

"เหมือนกับว่า....ผมรู้สึกประหม่ามากเหมือนอยู่ใกล้เธอ บางครั้งผมก็ลังเลกับสิ่งที่ผมทำหรือพูด และมีครั้งหนึ่งที่....อกของผมเต้นเร็วมาก ผมไม่ได้ตั้งใจด้วยซ้ำ และนั้นไม่เคยเกิดขึ้นกับผมมาก่อน" เขาดูวิตกกังวลและสับสน

"ผม...ป่วยหรือเปล่า....? หรือว่า ผมมีโรคร้ายแรงอะไรหรือเปล่าน่ะ?" 

เรย์กระพริบตาด้วยความขบขัน ก่อนจะหัวเราะเบาๆ เมื่อได้ยินสิ่งที่ลูกชายพูดจาไม่รู้เรื่องแบบนั้น โชโตะเอียงคอ ด้วยความสับสน

"...มีเรื่องอะไรน่าตลกอย่างนั้นหรอกครับ"

เสียงหัวเราะของเรย์เงียบลง ก่อนจะวางมือลงบนไหล่ลูกชายของเธอ

"ลูกไม่ได้ป่วย โชโตะ และลูกก็ไม่มีโรคร้ายแรงอะไรด้วย" เธอตอบรับรองเขา

"แต่แม่จะแนะนำให้ลูกหาคำตอบนั้นด้วยตัวเองจะดีกว่า"

"....เพียงแค่ฟังเสียงหัวใจของตัวเอง"

'ฟังเสียงหัวใจของตัวเอง?'

'นั่นหมายความว่าอะไร?'

'ทั้งหมดนี้หมายความว่าอย่างไร'

'เธอทำอะไรกับฉัน ไลลานี อิเมเรีย'

-----

special episode ประตูมิติวาปร์

ไลลานีถอนหายใจและเอามือปิดหน้าตัวเอง

"โทโรโดกิ เป็นเพื่อนสนิทกันนะคะ คุณลุง นอกจากนี้ไม่มีอะไรเกินเลยมากกว่านี้"

คาร์โก้กลอกตาเล่นๆ "แน่ใจนะว่า เธอและเขาเป็นเพียงแค่เพื่อนกัน อย่างที่ทุกคนพูดถึงนะ~"

โทชิโนริยกมือขึ้นมา "ฉันไม่เคยพูดถึงเรื่องที่โทโรโดกิ เป็นอะไรมากกว่าเพื่อนเลยนะ ลานี~"

ราโวโล"โอ้ มนุษย์เหรอ?" เขาเอ่ยแซว ผู้หญิงคนนั้น อาปานาถอนหายใจอย่างเฟ้อฝัน แล้ววางมือบนหน้าอกของเธอ

"เธอเหมือนกับแม่กับพ่อของเธอเลย....ชาวมาจิเนียน ตกคลุมรักมนุษย์! ฟังดูโรแมนติกดีนะ~"

ไลลานีเอามือปิดบังใบหน้าด้วยความเขินอาย แก้มของเธอร้อนระอุแดงก่ำ "อีกแล้วเหรอ..."

ตัดมาอีกด้านหนึ่ง

โชโตะจามขึ้นมาอย่างกะทันหัน ในขณะที่เขากำลังรับประทานอาหารเที่ยงกับฟุยูมิ

"โชโตะ เป็นอะไรไปหรือเปล่านะ?" เธอถาม

เด็กหนุ่มพยักหน้า "ฉันไม่เป็นอะไร ก็แค่..."

"รู้ไหมว่า พวกเขาบอกว่าเมื่อนายจามโดยไม่ได้ตั้งใจ แสดงว่ามีใครบ้างคนกำลังพูดถึงโชโตะ อยู่แน่ๆ เลย!" ฟุยุมิพูดขึ้น

"...."

------

special episode save the world with love 

"แล้วเรื่องราวความรักของพวกเขาล่ะ!" อุราระกะพูดขึ้น

"งั้นก็หมายความว่า-" มิโดริยะพูดต่อ

"...ไม่มีอยู่จริง" โทโรโดกิพูดจบโดยหันไปมองยังระยะไกลที่ออลไมท์วิ่งหนีไป

"มันเป็นเรื่องราวความรักข้างเดียวที่มิดไนท์หลงรักคนร้าย แต่เขาไม่ได้รัก และเขาก็ใช้เธอ..ประมาณว่า...." ไลลานีพูดเสริม โดยวางมือลงบนสะโพกของเธอ

"นั่นมันเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิมสักอีก!!" อุราระกะ อีดะ และมิโดริยะพูดพร้อมกัน

บาคุโกกัดฟันด้วยความรำคาญ "ฉันเกลียดงานนี้....ความรักแบบนี้ด้วย!!" เขาตะโกนอย่างโกรธโมโหจัด จนกระทั่งหน้าต่างของร้านเครื่องประดับเริ่มแตกร้าว

"หน้าต่าง!" อุราระกะชี้ให้เห็น

บาคุโกตะโกนออกมาด้วยความหงุดหงิด ทำให้อาคารพังทลายลงมาต่อหน้าพวกเขา

------

เนื้อเรื่องเสริม ภาคเดอะมูฟวี่สปินออฟ

ดวงตาของคนอื่นๆ เบิกกว้างด้วยความตกใจ

"โทโรโดกิก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ...?" มิโดริยะพึมพำ

เมลิสสาหันไปเผชิญหน้ากับเด็กสาวผมยาวสีน้ำตาลเข้มที่อยู่ข้างๆเธอ "เพื่อนร่วมชั้นอีกคนหนึ่งของเธอเหรอ" เธอถาม ไลลานีพยักหน้า "ใช่แล้ว!" เธอตอบ 

"ชั้นเรียนของพวกเธอสุดยอดมากเลย!" สาวผมสีบลอนด์อุทาน "พวกเธอทุกคนจะต้องเป็นฮีโร่ที่ยิ่งใหญ่มาก!" เด็กสาวทั้งสี่คนหน้าแดง หัวเราะคิกคักอย่างเขินอาย

"โอ้ ได้โปรดเถอะ คุณใจดีเกินไปแล้ว!" โมโมะยิ้ม

-----

โทโรโดกิยิ้มให้กับเธอ ด้วยสีหน้าที่อ่อนโยน

"เธอคิดว่า ฉันยังสามารถสัมผัสสิ่งนั้นได้อยู่ไหม ในอาณาจักรของเธอ" เขาถาม จากเรื่องราวของไลลานี มาเจนเซีย เป็นอาณาจักรที่มหัศจรรย์งดงาม เขาเคยได้ยินเรื่องราวนั้นเกี่ยวกับหนังสือนิทานก่อนนอน ที่แม่เคยเล่าให้เขาฟังตอนที่เขายังเป็นเด็ก

ไลลานีหันมามองเขา แล้วจ้องมองเขา ก่อนที่จะยิ้มอย่างอ่อนโยน "อีกไม่นาน โทโรโดกิ...บางที หลังจากผ่านเรื่องเลวร้ายความยุ่งยากทั้งหมด ฉันอาจจะพานายไปยังสถานที่แห่งนั้น ฉันจะพานายไปเที่ยวชมรอบๆ ด้วยตัวเอง" เธอบอกกับเขา

ชายหนุ่มพยักหน้า "ใช่....ฉันหวังว่าจะเป็นแบบนั้น" ในขณะที่พวกเขาทั้งสองกำลังเดิน ชมสถานที่ภายในเกาะไอซ์แลนด์ รอบๆ บริเวณนั้น ไลลานีก็สังเกตเห็นอะไรบ้างอย่าง ที่ดึงดูดความสนใจของเธอ "ไปดูตรงนั้นกันเถอะ!" ไลลานีคว้าข้อมือของเขา และลากพาเขาไปกับเธอ ไปยังจุดท่องเที่ยวแห่งใหม่ เสียงหัวเราะหลุดออกมาปากของหญิงสาว เขารู้สึกถึงแรงดึงดูดของเธอ

ตึก ตึก ตึก 

หัวใจดวงน้อยๆ ของเขาเต้นแรงดังเป็นจังหวะ เมื่อรู้สึกว่าเธอสัมผัสกับผิวของเขา เขายังคงสับสนว่าอะไรที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงแบบนี้ แต่เขาสรุปในใจว่าการสัมผัสถูกเนื้อต้องตัว ของไลลานีจะเป็นตัวกระตุ้นทำให้เกิดอาการหัวใจเต้นตุบๆ ในอกและแก้มของเขาแดงเล็กน้อย

-------

"เฮ้ พวกเธอทุกคน ฉันหวังว่า คงจะไม่ทำให้ พวกเธอทุกคนต้องรอนานเกินไปนะ" เสียงราชวงศ์ที่คุ้นเคย คนหนึ่งดึงดูดความสนใจ ของพวกเขา นักเรียนที่เหลือจากห้อง 1-A หันศีรษะไปมองทางลิฟต์ เห็นไลลานีเดินตรงมาทางในห้องที่พวกเขารออยู่ เมื่อเธอเดินเข้าไป ก็เหมือนกับมีแสงสว่างเปล่งประกายระยิบระยับออร่า มีแสงไฟสาดส่องลงมาที่เธอ ราวกับว่าเป็นทางเข้าที่ยิ่งใหญ่อลังการ

โอ้โห เธอเป็นเจ้าหญิงจริงๆ แม้รู้ว่า เธอเป็นสายเลือดของราชวงศ์ แต่เพื่อนๆ ก็ไม่เคยเห็น เธอใส่ชุดเดรสเลย นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นชุดราตรีสีฟูเชียเปิดไหล่ข้างเดียวของเธอยาวถึงข้อเท้า พลิ้วไหวราวกับคลื่นทะเลที่นุ่มนวลที่สุด เผยให้เห็นเพียงส้นรองเท้าลายดอกไม้ของเธอเท่านั้น เถาวัลย์สีเขียวพันรอบแขนที่ไม่มีแขนของเธอ แสดงถึงความผูกพันของเธอกับธรรมชาติอย่างแท้จริง ผิวสีน้ำตาลของเธอเป็นประกายและเปล่งประกายราวกับแสงอาทิตย์ ขณะที่ผมสีเข้มของเธอซึ่งจัดแต่งเป็นลอนคลื่นโค้งสยายลงมาวางบนไหล่ข้างหนึ่งของเธออย่างสมบูรณ์แบบ ติดกิ๊บcicus rose ที่โทโรโดกิมอบให้กับเธอก่อนหน้านี้ทำหน้าที่เป็นผ้าโพกศีรษะซึ่งเสริมรูปลักษณ์ของเธอได้อย่างสมบูรณ์แบบ ทำให้เธอดูทรงพลังและเหนือกว่าผู้อื่นมากยิ่งขึ้น แม้ว่าจะทาลิปสติกสีพีช บลัชออน และแป้งฝุ่นใบใบหน้าของเธอ ความงดงามที่เปล่งประกายออกมา ครอบงำภาพลักษณ์ทั้งหมดของเธอ

ณ เวลานี้คามินาริและมิเนตะตกตะลึงเกินกว่าที่จะแสดงความคิดเห็นใดๆ แม้แต่น้ำลายแทบจะไหลออกมาเพราะเสน่ห์ที่เปล่งประกายของเจ้าหญิง คนอื่นๆ ก็เหมือนกัน ชุดและออร่าของเธอผสมผสานกับการปรากฏตัวของเธอบ่งบอกถึงความสง่างามและความงามที่หาได้ยาก เพียงแค่อยู่ภายในรัศมีของเธอ พวกเขาก็ตัวแข็งทื่อไปกับความสง่างาม รวดกับถูกสาปให้เป็นรูปปั้นน้ำแข็ง ชายหนุ่มจากห้อง 1-A ต่างไอกระแอม และหน้าแดง ในขณะเดียวกัน ความตื่นเต้นก็พุ่งพล่านไปในตัวของสาวๆ เมื่อได้เห็นเพื่อนร่วมชั้นที่สวยงดงามสะกดแทบทุกสายตา กลุ่มเด็กสาว ก็พากันวิ่งไปหาไลลานี ด้วยรอยยิ้มกว้างใบหน้าด้วยความยินดี

"ไลลานี! คุณดูน่าทึ่งมาก!" ยาโอโยโรซุ เป็นคนแรกที่ได้ชื่นชม

-----

Season 3 การประกวดจัดห้อง

"ต่อไปก็เป็นห้องของไลลานี สินะ" อาชิโดะกล่าวพลางหันมามองหน้าของหญิงสาวผมสีน้ำตาลเข้มที่กำลังยืนเขินอายตรงหน้าประตูห้องของเธอ

"เอ่อ...ห้องของฉัน ไม่มีอะไรมากหรอกนะ" เธอกล่าวพร้อมเปิดประตูห้องเผยให้เห็นสไตล์การตกแต่งห้องเป็นโทนสีชมพูประกอบกับมีกระถางต้นไม้,ดอกไม้ จัดวางเรียงตรงมุมห้อง เตียงนอนสีชมพูฟูฟ่องรากเถาวัลย์ประดับตรงหัวเตียง

----

"โทโรโดกิ ช่วยรอแป๊ปนึงสิและก็มิโดริยะ,อีดะ,คิริชิมะ,ยาโอโยโรซุและลานี ขอเวลาเดียวนึงได้ไหม?" โอชาโกะเรียกพวกเขาทั้งหกไว้ก่อนที่จะกลับไปพักผ่อน พวกเขาพากันยืนงุนงงเพราะเธอต้องการให้พวกเขาเจอกับใครบางคน

----

"ลานี เธอน่ารักมากเลยนะ  แบบนี้เหมาะจะเป็นว่าที่ลูกสะใภ้ในอนาคตแน่ๆ เลย^^" เรย์พูดพลางอมยิ้มหัวเราะคิกคักเบาๆ

"ห๊ะ?" คำพูดของหญิงสาวผมสีขาว มือที่ไลลานีปลอกผลไม้โดนมีดบาดตรงนิ้วชี้จนมีเลือดไหล

"อิเมเรีย เธอเป็นอะไรไปหรือเปล่านะ?" 

 # นิยายแฟนฟิคเรื่องนี้ไรท์จะลงอัพเดทให้ผู้อ่านทุกคน ได้อ่านกันไปเรื่อยๆ เลยนะคะ อย่าลืมกดหัวใจ กดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือกันเยอะๆ และเข้าไปอ่านตอนที่ไรท์แต่งเอาไว้ก่อนหน้านั้นด้วยนะ กันๆ ด้วยนะคะ^^ กำลังใจของผู้อ่านทุกคนจะทำให้ไรท์มีไฟในการแต่งตอนต่อไปอย่างแน่นอนคะ! อย่าลืมกดเข้ามาอ่านตอนที่ไรท์แต่งตอนล่าสุดนี้ด้วยนะคะ มีคนอ่านน้อยมากเลย

ไรท์แนะนำให้อ่านตั้งแต่ตอนที่ รอบที่2 การให้กำลังใจพวกเขา , เสียงสะท้อนปริศนา , การแบกรับความรู้สึกผิดและการปลอบใจ ดังนั้นอย่าอ่านข้ามตอนกันนะคะ จะได้ต่อเนื่องและไม่งงสับสนในเนื้อหาของนิยายตอนนั้นๆ

ไรท์เปลี่ยนการแปลงร่างมาเป็น magic winx แทนนะคะ  มีพลังอัพเกรดเป็น charmix ด้วยนะไรท์จะแต่งให้สอดคล้องกับเนื้อหาของอนิเมะ my hero academia รวมถึงเดอะมูฟวี่ เป็นการเชื่อมโยงเนื้อหาในเรื่องนิยายแฟนพิคเรื่องนี้ อีกด้วย