SF :: LOST BET (MarkBam)

ข้อมูลเบื้องต้น

Sf :: Lost Bet

#MarkBam

By :: KanGirlz

คุณชอบการแข่งขัน หรือการพนันไหมครับ? ไม่ ผมไม่ได้หมายถึงการเข้าบ่อนเข้าคาสิโนอะไรจำพวกนั้น แต่ผมหมายถึงการท้าทายที่มีอะไรสักอย่างเป็นเดิมพัน นั่นแหละที่ผมจะสื่อ ผมชอบนะ ชอบมากด้วย มันตื่นเต้นดี ไม่คิดแบบนั้นหรอ?

“มาร์คคคคค” เสียงเล็กสำเนียงติงลิช(พูดอังกฤษแบบสำเนียงไทย)ลากเสียงยาวเรียกชื่อผมมาแต่ไกล ก่อนที่เจ้าของเสียงจะเปิดประตูเข้ามาอย่าถือวิสาสะ ไม่มีการเคาะเรียกอะไรทั้งนั้น

“What?” ผมถามกลับด้วยสำเนียงอเมริกันตามสไตล์ผม

“ผมเบื่ออ่ะ” คนตัวเล็กมานั่งจุ้มปุ๊กลงบนที่นอนผมแล้วทำหน้าเง้างอแสดงอาการเบื่ออย่างเห็นได้ชัด

“แล้ว?” หันหน้าไปถามอีกที ก็น่าจะเบื่ออยู่หรอกนะ วันนี้ยูคยอมก็ไปเรียน ส่วนแจ็คสันก็ไปเข้าป่า ยองแจก็เอาโคโค่ไปอาบน้ำที่ร้าน เจ้าคนตัวเล็กตรงหน้าผมก็เลยไม่มีเพื่อนเล่นเลย จะให้ไปเล่นกับแจบอมหรือจินยอง แบมแบมเองก็คงไม่ไปหรอก มันไม่ได้เหมือนเล่นกับยูคยอมนี่นา

...แล้วผมล่ะ?

“เห้อออ” แบมแบมถอนหายใจยาวก่อนจะล้มตัวลงบนตักผม หัวทุยๆนั่นถูขาผมไปมาอย่างออดอ้อน

งอแง ผมเรียกมันว่าอาการงอแงของแบมแบม

“เล่นเกมส์กันไหมฮยอง?” หยุดไถหัวบนหน้าตักผมแล้วช้อนตาขึ้นมาถาม

“ไม่อ่ะ เบื่อ ผมเล่นกับยูคยอมทุกเกมส์แล้ว” ไม่ทันได้ตอบคำถามหรอก แบมแบมก็พูดขึ้นมาก่อน ถามเอง ตอบเอง เอาแต่ใจเป็นที่สุดแหละ คนนี้

“แต่นายไม่ค่อยได้เล่นกับฉันนี่”

“ฮยองเล่นสู้ผมไม่ได้หรอก เกมส์ของผมมันเล่นยากนะ ไม่ได้เก็บผักแบบHey dayนะ” คำพูดคำจาที่โอ้อ้วดตัวเองของแบมแบมนั่นน่าหมันไส้เป็นที่สุด มันยิ่งอยากให้ผมเอาชนะเด็กปากดีคนนี้ให้ได้

“จะลองไหมล่ะ? คนชนะจะทำอะไรก็ได้ ตามใจเลย” ผมเอ่ยข้อเสนอให้แบมแบมฟัง เด็กนั่นยันตัวลุกมาจากตักผมแล้วจ้องหน้าผมเหมือนเพ่งถามว่าจริงใช่ไหม? คิ้วเล็กนั่นขมวดเป็นปมเหมือนกับกำลังคิดไตร่ตรองข้อเสนอของผมอย่างพินิจพิเคราะห์

“ฮยองพูดแล้วนะ คนชนะจะทำอะไรก็ได้” ผมได้แต่พยักหน้าตอบคนตัวเล็ก และนั่นก็ทำให้แบมแบมยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

แต่ก็หารู้ไม่....เหนือแบมแบม ยังมี มาร์ค ต้วน!

“นายเลือกเกมส์ได้เลย แข่ง3รอบ ถ้าชนะใน2รอบแรก ถือว่าจบเกมส์” ผมบอกกติกา แบมแบมยกนิ้วเป็นสัญญาว่าโอเค ก่อนจะเลือกเกมส์ขึ้นมาใส่มันลงไปในเครื่องเล่น

แข่งรถ

เกมส์แข่งรถนี่นะ เกมส์ยากของเจ้าเด็กนี่มันน่ะ

“เลือกเร็วๆดิ เก่งไม่กลัว กลัวช้าว่ะ” ผมเร่งแบมแบมที่กดไล่รูปรถในเกมส์ไปมา โดยไม่เลือกสักคัน

“ใจเย็นดิฮยอง ผมต้องเลือกคันคู่ใจ อ๊ะ นี่ๆ มาๆๆ” แบมแบมกดเลือกรถคันสีดำที่แต่งลวดลายด้วยรูปของเปลวไฟ ซึ่งผมรู้สึกว่ามันกากมากกกกก

ส่วนรถคันของผมเป็นสีแดงล้วนทั้งคัน ไม่ต้องแต่งลายกากๆอะไรทั้งนั้นแหละ จะชนะหรือไม่ชนะมันอยู่ที่ฝีมือคนเล่นมากกว่า

3 2 1 GO!

เสียงสัญญาณจากเกมส์ดังขึ้นเพื่อเตือนให้พร้อมว่าการแข่งขันจะเริ่มขึ้นแล้ว ผมมองแบมแบมที่จ้องเขม็งไปที่หน้าจอแล้วเผลอหลุดหัวเราะกับท่าทางจริงจังนั้น ก่อนจะเบนสายตามามองที่จอเช่นกัน

การแข่งขันเกมส์แรกเริ่มต้นโดยที่แบมแบมออกตัวนำไปก่อนและผมก็ตามไปติดๆ รถคสันดำลายไฟกากๆนั่นหักเลี้ยวตามสนามแข่งโดยที่แรงไม่ตก แถมมีเพิ่มสปีดขึ้นทุกครั้งที่ช่องพลังเต็มแม็กซ์ แต่นั่นก็ตามวิถีพวกอ่อนๆเค้าเล่นกันละครับ ผมกดปุ่มเพิ่มสปีดของตัวเองให้เร็วขึ้น แล้วบวกกับเทคนิคนิดหน่อยที่ทำให้การใช้สปีดของผมหมดช้ากว่าปกติ พอรถผมมาคู่ขนาบกับรถแบมแบมก็เลยหักทิศทางไปกระแทกรถกากๆคันนั้นสักหน่อย ทำให้รถของแบมแบมเสียหลัก หมุนติ้วๆอยู่2-3รอบ

“เฮ้ มาร์ค เล่นงี้หรอ ด้ายยยย” แบมแบมพูดพร้อมมองมาที่ผมด้วยสายตาที่ที่ดูออกว่าแค้นที่ผมเล่นแบบนั้น ก่อนจะกลับไปมองที่จอต่อ แบมแบมกดเร่งสปีดอีกครั้งแล้วจะพยายามที่จะแซงผม แต่มีหรอจะปล่อยให้แซงน่ะ รถของแบมเบี่ยงซ้าย ผมก็ดักซ้าย ผมเบี่ยงขวา ผมก็ดักขวา แกล้งดักหน้าทุกทางไม่ให้ได้แซงขึ้นหน้า พอผมเริ่มเห็นเส้นชัย ผมก็ใช้เทคนิคเดิมเร่งความเร็วให้รถตัวเอง เข้าเส้นชัยไปได้อย่างสวยงาม

“โกงว่ะ ฮยองขี้โกง” แบมแบมโวยวาย

“เซียนจริง เค้าก็เล่นกันแบบนี้แหละ แต่ถ้าเล่นแบบนาย เค้าเรียกว่าพวกเกรียน”

“ย่าห์ หยุดพูดมากเลยมาร์ค ต้วน มาอีกตาดีกว่า รอบนี้ห้ามโกงด้วย ขอแบบใสใส” แบมแบมแหวใส่  ก่อนจะกดเริ่มเกมส์อีกครั้ง ผมลอบมองใบหน้าเล็กนั้นที่กำลังหงุดหงิด ริมฝีปากห้อยๆนั้นบึนขึ้น แก้มใสนั้นก็กลมเพราะพองลมเข้าไป ทั้งหมดทั้งมวลคืออาการของคนกำลังงอน แต่ผมว่า...มันน่ารักนะ เห็นแล้วอยากขโมยหอมพวกแก้มนั้นสักที

สัญญาณในเกมส์ดังขึ้น เลยเรียกสติผมกลับมา เบนสายตาจากแก้มของเด็กขี้โวยวายข้างๆมาเป็นหน้าจอแทน รอบนี้ผมเล่นแบบปกติอย่างที่แบมแบมอยากให้ทำ แถมออกตัวทีหลังด้วย ผมไม่ได้อ่อนให้หรอกนะ แต่เป็นเพราะผมมัวแต่มองใบหน้าของเด็กข้างๆมากกว่า เลยออกตัวช้า

“เยส! ผมชนะ” แบมแบมร้องออกมาด้วยความดีใจ นั่นแหละครับ ผมแพ้ในรอบนี้

“สงครามยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพทหาร ไม่เคยได้ยินรึไง” ผมพูด แต่คนชนะก็ไม่ได้สนใจ ใบหน้าที่งุ้มงอเมื่อกี้เปลี่ยนเป็นยิ้มแก้มแทบปริ แถมยังทำลอยหน้าลอยตา ภูมิใจที่ตัวชนะซะเหลือเกิน เห็นแล้วหมันไส้ที่สุด อยากจะจับมาฟัดแก้มนั้นให้ช้ำ

“ตาหน้าฮยองก็แพ้ เพราะฮยองอ่อน” นั่น....ปากแบบนี้ก็น่าจะโดนทำโทษ

เอ๊ะ...ทำโทษงั้นหรอ? ผมว่าผมคิดอะไรดีดีออกละ

เรามาดูกระต่ายหลงกลหมาป่าดีกว่า หึหึ

“เลิกพูดมากแล้วกดเริ่มเกมส์เถอะหน่า” ผมสั่งแบมแบม และเกมส์สุดท้ายก็เริ่มขึ้น แบมแบมยังจริงจังเหมือนเดิม แถมใบหน้านั้นยังฉีกยิ้มกว่าเมื่อเห็นว่าตัวเองนำผมไปได้ไกล แหงล่ะ ผมไม่ได้กดใช้สปีดเลยเถอะ เพราะอะไรน่ะหรอ?

“เย้ๆ ผมชนะอีกแล้ว มาร์คฮยองคนอ่อน ฮ่าๆๆๆๆ” คนชนะเอ่ยข่ม แถมยังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“เออ จะให้ทำไรล่ะ?” ผมถามแบมแบมถึงบทลงโทษ

“ฮยองหล่อนะ หล่อมากด้วย” แบมแบมพูดพร้อมเดินไปหยิบบางอย่างบนโต๊ะคอมพ์ของผม

ผมว่าคำชมของแบมดูไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่

“งั้นฮยองลองขี้เหร่บ้างดีกว่า คิกคิก” พูดพร้อมเปิดปลอกปากกาแล้วเดินตรงมาหาผม

แสบ แสบมากนะ นี่จะเล่นเขียนหน้าผมเลยหรือไง สิวขึ้นมาจะทำไงล่ะ?

“จะเขียนหรอ? เดี๋ยวเป็นสิว” ผมเตือน แต่ดูท่าแบมแบมไม่ยอมหยุดหรอก

“เฮ้ จะโกงอีกหรอ ฮยองบอกเองนะว่าคนชนะจะทำอะไรก็ได้ คนแพ้มีสิทธิ์หรอ?” เออ ได้ เล่นงี้ใช่ไหม แบมแบมรู้จักมาร์คต้วนน้อยไปแล้ว

“ก็ได้...”

“เห้ยย ฮยอง!” แบมแบมร้องเสียงหลงทันทีที่ผมดึงแขนเล็กนั้นให้พาตัวแบมมานั่งลงบนตักผม แบมแบมหน้าเหว๋อไปนิด แต่ก็เปลี่ยนสีหน้าอีกครั้ง โดยปากเล็กๆนั้นยกยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์อีกครั้ง

แบมแบมที่นั่งอยู่บนตักผมนั้นขยับท่าทางนิดหน่อยโดยการย้ายขาอีกข้างมาอีกฝั่ง จนตอนนี้ก็กลายเป็นเหมือนคร่อมตัวผมไว้

“ต้องนั่งแบบนี้ ถึงจะถนัด คิกคิก” หัวเราะชอบอกชอบใจที่คิดว่ากำลังแกล้งผมได้ แต่เปล่าเลย มันเข้าทางผมต่างหาก พอแบมแบมเริ่มจรดปากกาลงบนหน้าผม มือผมก็จับไปที่เอวสอบนั่นแล้วดึงเข้ามาชิดกับตัวมากขึ้น

“อ๊ะ ฮยอง”

“อะไร เขียนไปสิ อยากเขียนนิ” แบมแบมเริ่มลากเป็นเส้นตรงบริเวรแก้มผมมาจนถึงริมฝีปากบน ส่วนมือผมก็ไล่ลงมาที่สะโพกเล็กนั้นแล้วคลึงมันเบาๆ

“มาร์ค!” แบมแบมตะหวาด ผมเลยหยุด แบมแบมจึงเขียนต่อ เขียนแบบเดิม แต่เป็นข้าง ...วาดหนวดสินะ

พอปลายปากกาเปลี่ยนที่ไปตรงติ่งหูแล้วไล้มาถึงคาง ผมก็เลื่อนมือเข้าไปในเสื้อตัวบางของคนบนตัก แล้วลูบไล้ไปทั่วบริเวณหลงเนียนนั่น

แบมแบมหยุดเขียนแล้วจ้องหน้าผมด้วยสายตาคาดโทษ ผมหัวเราะน้อยๆกับอาการของคนตรงหน้า อะไรกัน ไหนๆก็แกล้งผมแล้ว ผมก็ขอหาเศษหาเลยหน่อยไม่ได้หรือไง

แบมแบมจรดปากกาลงบริเวณใต้ตาผมมแล้วขีดๆมันเป็นเส้นสั้นๆ ก็จะวนๆเป็นวงกลม เขาทำแบบนั้นทั้งสองข้าง พอเสร็จก็เอียงคอมองหน้าผม ก็จะหัวเราะออกมาเบาๆ

“ฮยองนี่ฆ่าไม่ตายจริงๆ ผมเขียนขนาดนี้ยังไม่ขี้เหร่เลย ให้ตายเถอะ”

“ก็คนมันหล่อนี่ ช่วยไม่ได้จริงๆ”

“แหวะ หลงตัวเองมากไปป่ะเนี่ย”

“หลงตัวเองไม่เท่าไหร่ แต่หลงนายมากกว่า” พูดจบผมก็โน้มใบนหน้าของคนตัวเล็กลงมาจรดริมฝีปากลงบนปากห้อยๆนั่น บดเบียดจูบรอบกลีบปากนั้นซ้ำไปซ้ำมา ก่อนจะขมริมฝีปากเล็กนั้นให้เผยอออกเพื่อเพิ่มการรุกร้ำเข้าไปละเลียดชิมความหวานจนคนตัวเล็กได้อย่างเต็มที่ ลิ้นเล็กที่ไม่ประสีประสาพยายามหยอกล้อกับผม เหมือนกับทำตามความทรงจำจากประสบการณ์ครั้งก่อนๆ ใช่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของผมกับแบม เราเคยจูบกันมาแล้ว หลายครั้งด้วย แต่แบมๆก็ยังเด็กน้อยกับเรื่องแบบนี้เสมอ

“อื้ออ” เสียงท้วงจากร่างเล็กบนตักเป็นเหมือนสัญญาณขอออกซิเจนจากคนที่กำลังจะขาดอากาศหายใจ ผมค่อยๆผละออกจากกลีบปากหวานนั้นแล้วไล้ไปทั่วใบหน้า ขบเม้นที่ติ่งหูนั้นแล้วลงมาที่ลำคอยาวนั่น แบมๆหดคอหนีแล้วหัวเราะคิกคักเพราะความจ๊กกะจี้

“ฮะๆ อย่าทำรอยนะมาร์ค แบมขี้เกียจตอบคำถามฮยองคนอื่นๆ ยูคยอมด้วย” ผมละจากคอนั้นขึ้นมาที่ริมฝีปากห้อยๆที่ตอนนี้เริ่มบวมเจ่อจากจูบก่อนหน้านี้อีกครั้ง ช่วงชิงและตักตวงความหวานเหมือนกับเป็นลูกอมรสเลิศ ถึงดูดทั้งดึง หยอกล้ออยู่อย่างนั้นจนสมใจ แล้วค่อยๆถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง

“ใครชนะกันแน่วะ” คนบนตักบ่นกับตัวเอง แต่ด้วยความใกล้ของเราสองคน แน่นอนผมได้ยินมัน

ฟอดด

ผมหอมแก้มแบมแบมไปอีกฟอดใหญ่เพราะอดใจไม่ไหว ก็ใครใช้ให้พองลมเข้าแก้มแบบนั้นล่ะ

ฟอดด

อีกข้างละกัน จะได้ช้ำเท่ากัน

ฟอดดด

อีกทีๆ

ฟอดดด

ข้างละสองที คุ้ม

“มาร์คคค พอๆ แก้มแบมช้ำหมดแล้ว” คนตัวเล็กเอามือปิดแก้มทั้งสองข้างไว้แล้วลุกหนีออกจากตัวผม แล้วเดินออกจากห้องผมไป จะว่าไปก็นั่งอยู่นานนะ

ผมลุกไปที่ห้องน้ำ กะจะล้างหน้าซะหน่อย ทิ้งไว้นานเดี๋ยวสิวขึ้น แต่พอได้เห็นหน้าตัวเองในกระจกก็นึกถึงจิตกรขึ้นที่วาดไม่ได้

แบมแบมไม่ได้กะจะแกล้งผมจริงๆหรอก เด็กนั่นแค่อยากเล่นสนุก ลองให้เป็นแจคสันหรือเจบีสิ ป่านนี้หน้าผมคงดูไม่ได้อ่ะ

ว่าแล้วก็ถ่ายรูปอัพลงดีกว่า

[BAMBAM1A’s Instargram]

Mark_Tuan tagged your photo.

Mark_Tuan I lost bet.. BamBam drew it… #bowling

 END.

จบเถอะ ฮ่าๆๆๆ

ค้างอ่ะ มาร์คอัพตั้งหลายวันแล้ว แต่เพิ่งมีเวลาเขียนอ่ะ ตอนเห็นนี่แบบ...ในหัวมโนไปไกลมากกก

ตอนวาดจะใกล้แค่ไหนนะ พอมโนก็หาที่ลงไม่ได้เลยต้องมาเขียนนี่แหละ ก๊ากกกก ชอบไม่ชอบยังไง ติชมได้เลยนะคะ

นี่ก็เขียนเพราะอารมณ์ฟินส่วนตัวล้วนๆ ก๊ากกกกก

ไปและ ไว้ขยันหรือมีโมเมนต์ฟินๆแบบนี้จะเขียนอีก