sunadokei (นาฬิกาทราย)

ข้อมูลเบื้องต้น

ขอฝากแฟนฟิคเศร้าๆเรื่องนึงนะค่ะ ~~ ถ้ามันแย่หรือไม่ดียังไง ก็รบกวนบอกกล่าวผ่านคอมเม้นซักนิดค่ะ

เนื้อเรื่อง

Title :: Sunadokei(นาฬิกาทราย)


.......สวัสดีค่ะ  นี่เป็นอีกเรื่องที่หมกมานานมากเลย ย   แล้วพอดีว่ามันเป็นเรื่งสั้นแหละเนอะ ตอนแรกความคิดมันก็พุ่งปรี๊ดนะค่ะ แต่คิดตอนจบไม่ออก แต่วันนี้้้้      ขอให้อ่านให้สนุก(รึเปล่า)แหะะ มีอะไรก็  ติชมมาได้นะค่ะ........................


....................................................................................................................................................................

.......มันน่าแปลกใจนะครับ ที่ตอนนั้น ผมจับแผ่นหลังของเค้าเอาไว้ เพื่อไม่ให้เค้าหันมาพบกับน้ำตาที่ผมกลั้นมันเอาไว้ไม่อยู่............
แต่ถึงอย่างนั้น.ผมก็ยังอยากที่จะค้นหาความหมายที่ถูกส่งมาผ่านสายตาของเค้า..........แม้จะไม่มีเสียงของคำบอกลา...สักคำ
..........ถนนสายนี้..กลายเป็นว่าเปล่าไปแล้วสินะ..หัวใจของผมเอง ก็ยังคงต้องแบกรับความเศร้านี้ไว้...มันตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ?.......
.สุดท้าย..มันก็เหมือนนาฬิกาทราย  แค่ สุดท้ายจริงๆ ที่มันจะไหลลงไปช้าๆ...จนสุดท้ายแล้ว มันก็ไม่เหลืออะไรสักอย่าง....................

..........................ผม เชื่อในความรักนะ....และผมก็เชื่อว่า เค้าเองก็คงจะคิดแบบเดียวกัน...............................

"แต่สุดท้าย ผมเลือกที่จะปล่อยเค้าไป  ให้เค้าได้เป็นนาฬิกาที่ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ ก็เดินต่อไปโดยไม่หยุด..อย่ามาเป็นนาฬิกาทรายในขวดแก้ว แบบผม..................

"แล้วตอนนี้ เค้าคนนั้น อยู่ที่ไหนค่ะ คุฯยูโตะ พอจะทราบมั้ย?" บรรยากาศภายในงานเปิดตัวหนังสือของนักเขียนหนุ่มรุ่นใหม่ ซึ่งนำประสบการณ์ของตนมาบอกเล่า โดยการตีพิมเป็นเล่ม

"ตอนนี้ เค้าคงสบายดีครับ"ร่างสูงที่นั่งบนเก้าอี้หนาบนเวทียิ้มให้พิธีกรที่นั่งข้างๆ

"เห็นว่า ในตอนสรุป คุณให้ผู้อ่านเดาด้วยนี่ค่ะ ว่า คุณจะทำยังไง ระหว่าง ดึงเค้ากลับมา กับ ปล่อยให้แผ่นหลังนั้นจากไป?"

"ครับ"คนถูกถามทำหน้าเศร้า

"เห   คุณนากาจิมา ทำหน้าเศร้าแบบนี้ แสดงว่า"

"ไม่แน่หรอกครับ บางทีสีหน้า มันบ่งบอกถึงความรู้สึกในใจไม่ได้หรอกครับ"

"ว้า า  คุณนากาจิมานี่ ดูโรแมนติกจังนะค่ะ   สำหรับวันนี้ ต้องขอบคุณจริงๆค่ะ"

"ครับ  ผมเองก็ต้องขอบคุณครับ แล้วก็ ผมขอฝากผลงานเรื่องแรกด้วยนะครับ"ร่างสูงลุกขึ้นก่อนโค้งศีรษะเบาๆ

......ผมดีใจนะที่ผลงานของผมมีคนชอบมากมายขนาดนี้ ทั้งๆที่คนรักของผมคนนั้น เป็นผู้ชายเหมือนกัน.................

.เรื่องของผมกับเค้ามันเริ่มตอนที่ผมอยู่ ม ปลายครับ......

.
.
.

"ยูโตะริน น  เย็นนี้เราไปไหนดีน้าา า"เสียงใสดังขึ้นขณะที่ก้าวเท้าเดินอยู่ข้างร่างสูง

"อืม ม  ไปไหนดีน้า า  แล้วแต่ยามะจังเลย"

"งืม ม   งั้นเราไป กินไอติมกันเนอะ" ว่าแล้ว คนตัวเล็กก็ลากผมไปร้านไอติมสุดโปรด   ผมกับยามะจัง เราคบกันตั้งแต่ตอน ม4 โดยที่ ยามะจังเป็นคนมาขอคบกับผมเอง  และตอนนั้น ผมก็ไม่ได้ชอบเค้าหรอก แต่ผม ไ่กล้าที่จะปฎิเสธ  จนตอนนี้ เราอยู่ ม6 ผมก็ยังคบกับเค้า  จากท่ผมไม่ได้คิดอะไร จนตอนนี้ ผมก็เริ่มแน่ใจว่า มันเป็นความรักไปแล้วสินะ

"ผมขอเป็น น  ไอศครีมสตอเบอรี่ฮะ  โตะรินอ่ะ เอาอะไรดี...."

"ช็อกโกแลตแล้วกันครับ" "

"ว้า า โตะนี่ กล้ามใหญ่ขึ้นทุกวันเนอะ  ดีจัง"ยามะจังยิ้มให้ผม   นี่แหละ คือสิ่งที่มันส่องประกายไปถึงข้างใน ทำให้ผมรักเค้า

".....เอ่อ  ฮ่าๆๆ" ผมก็เขินเป็นนะ 

"นี่ก็ ใกล้จะจบแล้วเนอะ คิดแล้วมันก็.........."จู่ๆยามะจังก็พูดเรื่องการจบการศึกษาขึ้นมา นั่นหมายถึง เราอาจจะมีเวลาให้กันน้ยลง หรือไม่ก็ ไม่ได้พบกันอีกเลยก็เป็นได้

"..พูดอะไรแบบนี้    เราก็นัดเจอกันได้นี่.."ผมพูดปลอบ    แต่ในใจผมเอวก็คิดนะ ว่า  ถ้าผมได้เรียนต่อที่มหาลัยไม่ดังล่ะ ยามะจังจะอายคนอื่นมั้ย

"..นั่นสิเนอะ โตะรินน่ะ ใจดีที่สุด" ผมหรอ ใจดี?

".......ฮ่าๆ" ผมหัวเราะกลบเกลื่อน ผมนะเหรอ ใจดี ที่จริง ผมมัน  เลวจะตาย  เค้าไม่รู้หรอกว่า ลับหลังเค้า ผมเป็นยังไง

#####################################################################

"โตะ ส่งแค่สถานีก็ได้นะ ไม่ต้องส่งถึงบ้านหรอก " ยามะจังหยุดเดินแล้วหันมาบอกผมที่มักจะไปส่งเค้าทุกวัน

"ไม่ได้หรอก ใครจะยอมให้ยามะจังเดินกลับนเดียว" ก็จริง แถวนี้หน่ะ อันตรายจะตายไป

"แต่ว่า......."

"น่าๆ  ไปกันเถอะ" ผมเอื้มมือไปจับที่มือของยามะจัง  มือเล็กๆที่แสนจะอบอุ่น แต่เค้าก็ยังไม่ชินสักที ไม่ว่าผมจะจับมือน้อยนี้กี้ครั้ง มือเล็กก็ยังสั่นอยู่ดี

".............."

".............."

"โตะริน คือเราอยากได้ยินคำๆนึง.." จู่ๆ คนตัวเล็กก็หยุดเดิน นี่ก็จะถึงบ้านอยู่แล้ว

"??"

"ตั้งแต่คบกันมา คือ........เรายังไม่เคยได้รับรู้เลยว่าโตะ คิดยังไง..........กับเรา"คนตัวเล็กปล่อยมือออกจากมือผมแล้วหันมามองผมตรงๆ

"..............." ผมเงียบ  จะให้มาบอกรักหรอ แค่การกระทำยังไม่พออีกหรอ???

"แต่ถ้า ...............ลำบากใจบางทีก็...." ผมไม่รอให้เค้าพูดจบ ผมดึงคนตัวเล็กตรงหน้ามากอดเอาไว้

"ตะ โตะ"เสียงอู้อี้ที่ออกมาจากปากคนตัวเล็ก ทัให้ผมยิ่งกอดแน่นไปอีก ผมอยากพูดกับเค้านั คำว่ารัก แต่.คนอย่างผม จะคู่ควรกับคนอย่างเค้าหรอ

".........."ผมค่อยๆคลายอ้อมกอดออกมาอย่างเสียดาย ผมก้มมองคนที่ตัวเล็กกว่า ก่อนจะใช้มือหยาบๆของผม จับที่ใบหน้าสวยเบาๆ ผมเขี่ยที่แก้มใสช้าๆ ก่อนจะค่อยๆก้มลงไปใกล้คนตัวเล็ก  ปากของผมประกบกับปากบางของคนตัวเล็ก นี่เป็นสิ่งที่ผมอยากทำมาตลอด

"อูโอะ.."(ยูโตะ) คนตัวเล็กพูดในลำคอเบาๆ แต่มือของเค้าน่ะ มากอดผมไว้เสียแล้ว   ผมบรรจงจูบคนตัวเล็กอย่างแผ่วเบาที่สุด ก่อนจะคลายจูบอย่างเสียดาย

".........."

"แฮ่กๆ   เอ่อ"

"ไปก่อนนะ ฝันดี"ผมไม่กล้ามองหน้าคนตัวเล็กเลย เพราะสิ่งที่ผมทำมันน่าอายจะตาย

"ดะ เดี๋ยวก่อน......." คนตัวเล็กตะโกน

"................" ผมหยุดเดินแต่ก็เลือกที่จะไม่หันหลังกลับไป

" เรา รักโตะนะ รักที่สุด รักคนเดียว" ชั้นก็รักยามะจัง รักมากกว่า

"..............." ผมก็เพียงแค่ พูดมันในใจ แค่นั้น

######################################################################

"นั่นหรอว่ะ แฟนมัน"

"ครับลูกพี่"

"น่ารักดีนี่หว่า ไปบอกมัน ถ้าไม่มากราบตี..เจ้านายกู ระวังแฟนมัน!"

  เสียงพูดดังออกมาหลังจากที่ภายนอกบ้านของยามะดะเงียบสงบ

....................................นี่แหละครับ คือสาเหตุที่ผม  อยากปล่อยเค้าไป...........................

"โตะ ทำไมช่วงนี้ถึงหลบหน้าเราล่ะ........." เสียงคนตัวเล็กที่ไล่ตามผมมาติดๆพูดขึ้น หลังจากที่ผม พยายามห่างจากเค้า ผมไม่กล้าแม้แต่จะพูดคำว่า "เราเลิกกันนะ" กับคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย

".................."

"อย่าเงียบแบบนี้สิ" คนตัวเล็กเริ่มน้ำตาคลอ  หิมะก็ดันมาตกตอนนี้อีก

"กลับบ้านไปได้แล้ว ........." ผมพูดก่อนจะเบี่ยงตัวหนีคนตัวเล็ก

"ไม่.......จนกว่าเราจะคุยกันให้รู้เรื่อง!!"เสียงสั่น นี่ยามะจังจะร้องไห้หรอ

"เรา......ไม่ควรเจอกันอีก" ใช่เราไม่ควรเจอกันตั้งแต่แรก ผมก็แค่ลูกของพนักงานบริษัทกระจอก แต่ยามะจัง เป็นถึงผู้ดูแลกิจการ ทั้งฐานะ ทุกอย่าง เค้าดีกว่าผมหลายเท่า

"..ทำไม......."

"เพราะ ชั้นมันแค่ทราย แต่นายมัน......"

"นาย?  โตะเรียกเราว่า นาย...." มันคงเป็นคำที่ดูห่างเหินมากสำหรับคนตัวเล็กสินะ

"ใช่ ชั้นกับนาย เราไม่ต้องมา .....เพี๊ยะ."เสียงฝ่ามือเล็กที่กระทบบ้าหน้าหนาๆของผมดังลั่น มันก็สมควรแล้วนี่ เจ็บชะมัด เจ็บที่ใจ

"ทำไม.................ทั้งๆที่"คนตัวเล็กตะโกนดังลั่นท่ามกลางหิมะที่กำลังตก มันควรจะเป็นฉากที่ผมบอกเค้าว่า"รัก"มากกว่าเลิก

"..........."

"เลิกเอาเพียงแค่ฐานะภายนอกหรืออะไรมาดูถูกตัวเองสิ ความรักมันไม่."

"ยามะจังไม่เข้าใจหรอก............ว่าเรามันต่างกัน"ผมรีบพูดขัด แต่ปากดันไปเผลอเรียกชื่อที่เรียกบ่อยเข้าแล้ว

"ต่าง......." ใช่ เรามันต่างกัน เรามันไม่คู่ควรกันด้วยซ้ำ

"ฮึก.........แต่ เรารัก.."

"เก็บมันไว้ให้คนที่เหมาะเถอนะ เรายังเป็นเพื่อนกันได้นี่ จริงมั้ย"

"ทำไม..."ผมจับคนตัวเล็กให้หันหลังเพื่อที่จะกลั้นน้ำตาของตัวเองไว้

"......กลับบ้าน..ดีๆนะ"

"ฮึก ทำไม..." คนตัวเล็กทำท่าจะหันมา แต่ผมก็จับหลังเค้าเอาไว้ อย่าเลย อย่าหันกลับมา

"เดินไปตามทางของยามะจังเถอะนะ  อย่ามาหยุดอยู่กับที่เหมือนชั้นเลย" รักนะ ชั้นรักยามะจัง

#####################################################################

yamada part

"โตะ ทำไมช่วงนี้ถึงหลบหน้าเราล่ะ........." ผมวิ่งตามคนที่ผมคิดว่า ผมรักเค้าแล้วเค้าเองก็รักผม แต่ทำไมช่วงนี้ถึงต้องหลบหน้ากันด้วย

".................." เค้าเงียบ สีหน้าบ่งบอกว่า ไม่อยากจะเจอ

"อย่าเงียบแบบนี้สิ"

"กลับบ้านไปได้แล้ว ........." กลับงั้นหรอ วันนั้น โตะพูดเองนี่ว่า กลับคนเดียวมันอันตราย!!!!

"ไม่.......จนกว่าเราจะคุยกันให้รู้เรื่อง!!"เสียงสั่น นี่เราจะร้องไห้หรอ ไม่ได้นะ

"เรา...... ไม่ควรเจอกันอีก" ทำไม เราดีไม่พอหรอโตะ

"..ทำไม......."

"เพราะ ชั้นมันแค่ทราย แต่นายมัน......" ทราย?  โตะจะหมายถึงอะไรอีก

"นาย?  โตะเรียกเราว่า นาย...." นายหรอ  ทำไมรู้สึก เจ็บจัง

"ใช่ ชั้นกับนาย เราไม่ต้องมา .....เพี๊ยะ."ผมไม่อยากจะฟังสิ่งที่เค้าพูดอีก แค่นี้มันก็เจ็บมากแล้ว ทำไมกัน

"ทำไม.................ทั้งๆที่" ทั้งๆที่ ผมรักโตะขนาดนี้ ผมยอมสอบเข้ามาเรียนที่โรงเรียนแย่ๆแบบนี้ ไม่ใช่เพราะเค้าหรอ

"..........."

"เลิกเอาเพียงแค่ฐานะภายนอกหรืออะไรมาดูถูกตัวเองสิ ความรักมันไม่."

"ยามะจังไม่เข้าใจหรอก............ว่าเรามันต่างกัน"ใช่  เราต่างกันตรงที่ ผมรักยูโตะ แต่เค้าล่ะ..รักผมรึเปล่า

"ต่าง......." ใช่ เรามันต่างกัน เรามันไม่คู่ควรกันด้วยซ้ำ

"ฮึก.........แต่ เรารัก.."

"เก็บมันไว้ให้คนที่เหมาะเถอนะ เรายังเป็นเพื่อนกันได้นี่ จริงมั้ย"

"ทำไม..."เค้าจับผมหันหลัง นี่มันอะไร เค้ายิ้มเหยียดใส่ผมอยู่หรออ

"......กลับบ้าน..ดีๆนะ" นี่คือคำลา ใช่มั้ย?

"ฮึก ทำไม..." ผมพยายามจะหันกลับไปหาเค้า แต่ เค้าก็จับหลังผมไว้
"เดินไปตามทางของยามะจังเถอะนะ  อย่ามาหยุดอยู่กับที่เหมือนชั้นเลย" ทางของผม มันจำเป็นนะ ที่ต้องมีเค้าเดินอยู่ข้างๆ แต่ถ้าเค้าไม่ต้องการ ผมจะบังคับได้หรอ

"ได้ เราจะไป เราจะ..." ผมพูดก่อนจะเดินไปโดยไม่หันหลังกลับมา ตอนนี้ สมองมันตื้อไปหมด คิดอะไรไม่ออกแล้ว ทุกอย่างมัน ขาวฌพลยนไปหมด

"ยามะจัง เดี๋ยว ว..........!!!!"เสียงโตะ

"เอี๊ยด ด ด  ตุ้บ" เสียงของยูโตะ ผมได้ยินมันชัด นี่ผม ผมโดนรถชนหรอ  เจ็บ เจ็บจัง

"ยามะจัง...อย่าหลับนะ ยามะจัง..."เค้าช้อนผมไว้ที่ตักของเค้า ทำไมต้องทำหน้าเศร้าแบบนี้ล่ะ ยูโตะ

"...ยะ..โตะ.." ไม่ไหว ผม....

"รักนะ  ชั้นรักยามะจัง ....."

"......"  .............ดีใจจัง........................................................................

######################################################################

"ตรงนี้ ยามะจังชอบมาเดินเล่นบ่อยๆสินะ....." ผมนึกถึงวันเก่าๆ วันนั้น เรามาเดินเล่นด้วยกัน ยามะจังพูดกับผมว่า

"ชอบตรงนี้ที่สุดเลย...ดูสิ....ต้นไม้ต้นนี้ เรามาปักชื่อไว้ดีมั้ย โตะริน"

"............."อยากกลับไปเป็นแบบเดิม  ผมผิดสินะ ที่ไม่รั้งเค้าไว้วันนั้น  ถ้าวันนั้น ผมไม่คิดทำอะไรแย่ๆแบบนั้น  เค้าคงได้มาอยู่ข้างๆผมเหมือนเดิม

...........ที่นั่น...มันสบายดีรึเปล่านะ...ยามะจัง....ถ้าตอนนี้โตะจะบอกว่า ทรายที่นาฬิกามันใกล้จะหมดแล้ว..เราไปอยู่ด้วยกันนะ

"ที่นี่ เย็นแบบที่ยามะจังบอกจริงๆ...ยิ่งมองลงไปที่ทะเล..คงลึกมากสินะ"

"..........เราจะได้เจอกันเเล้วสิ"ผมเหยียบที่รั้วของหน้าผา ก่อนจะดึงตัวเองขึ้นมา

.
.
.
.
..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
..

.
.
.


"โตะ  ขึ้นไปทำไร เดี๋ยวก็ตกลงมาหรอก?"เสียงนี้ ยามะจังนี่

"ยามะจัง ง"ผมลงจากรั้วก่อนเดินมาที่ต้นเสียง

"ดูสิ เปื้อนหมดแล้ว..."ยามะจังที่ใส่เสื้อสีชมพูน่ารักปัดฝุ่นที่เข่าให้ผม

"ก็ ยามะจังไปซื้อของนานนี่..."ผมอ้อนคนตัวเล็ก

"บ้าน่าโตะ...."

................เหตุการณ์วันนั้น ผมไม่เคยลืมเลย ผมเกือบจะเสียยามะจังไป เพราะความคิดมากของตัวเองและ เป็นห่วง ...............

"หายเจ็บแผลรึยัง??"

"อื้ม ม"

"ตรงนี้ล่ะ เจ็บมั้ย?"ผมชี้ที่หน้าผากเล็ก ดูสิ เป็นรอยแผลเลย

"ไม่แล้วล่ะ....แต่อยากฟังคำนั้นอีกจัง.."คนตัวเล็กยิ้มก่อนมองทางผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

"คำไหนอ่ะ??"ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้

"โตะอ่ะ..."ยามะจังทำแก้มป่อง ง

"..."ผมจับมือเล็กนั้นไว้ ก่อนจะเข้าใกล้คนตรงหน้ามากขึ้น

"รัก..รักยามะจัง"

.....ผมอยากให้มัน ก้องในหัวใจของเราทั้งสองตลอดไป.....






.
.
.

"โตะ ทำไมเหม่อบ่อยจัง.."

"ห้ะ..."

"ทำไมชอบเดินเหม่อบ่อยจัง ง"

"ก็ แค่คิดถึงเรื่องในอดีตหน่ะ แต่ตอนนี้ ยามะจังก็อยู่ข้างโตะ  ตลอดไป"

"บ้า า!!!!"


...................................................................จบ..........................................................

กลายเป็นเรื่องยาวไปซะงั้น น   ขอบคุณผู้เข้าชมค่ะ TT