คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [SF] BirdDae - Fri(end)
“เบิร์ด!!!”
เสียงแหลมแปดหลอดดังขึ้นก่อนที่ร่างเล็กๆของใครบางคนจะวิ่งดุ๊กๆเข้ามาหาผม ผมรีบพับจอโน๊ตบุคลงก่อนที่เจ้าของเสียงนั้นจะโดดมานั่งข้างผม สองแขนสอดเข้ากอดเอวผมไว้ทันทีอย่างอัตโนมัติด้วยความเคยชิน หัวกลมๆคลอเคลียอยู่บริเวณไหล่ของผมไม่ห่าง
“อะไรไอ้เหมียว?”
ผมถามเพื่อนสนิทที่ตอนนี้กำลังทำตัวเป็นลูกแมวขี้อ้อนอยู่ข้างๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไอ้เหมียวนี้ต้องการอะไร?
“เค้ก! ไปกินเค้กกัน”
จองแดฮยอน ส่งสายตาที่เป็นประกายวาววับมาให้ผม ตากลมโตมองมาอย่างออดอ้อน ไม่ว่าจะมองกี่ครั้ง มันก็ชวนให้หลงไหล ดึงดูดสายตาอยู่เสมอ
“เค้กที่ไหนหล่ะ?”
“ฉันได้คูปองร้านเค้กเปิดใหม่มา 2 ใบ ไปกินกันนะเบิร์ดนะ”
ไอ้เหมียวยังคงทำตัวเป็นแมว คลอเคลียอยู่ข้างๆไม่ห่าง ผมยิ้มให้กับความน่ารักของเพื่อนสนิท ก่อนจะยีผมของคนขี้อ้อนจนฟูฟ่อง
“ฉันเคยปฏิเสธนายด้วยเหรอ? เอาสิ อยากกินเค้กอยู่พอดี”
เท่านั้นแหละ ไอ้เหมียวก็ยิ้มแป้น ตาหยี แก้มขึ้นขีดหนวดแมวส่งมาให้ผม ก่อนจะโถมตัวเข้ากอดผมอย่างแรงจนเราสองคนล้มลงบนโซฟาทั้งคู่ ไอ้เหมียวนอนทับอยู่บนตัวของผม สองแขนยังคงกอดเอวผมแน่น ตัวเล็กๆดิ้นดุ๊กดิ๊กไปมาอย่างอารมณ์ดี
จองแดฮยอน มันก็เป็นแบบนี้แหละครับ... เพราะความสนิท ทำให้มันไว้ใจผม แต่มันจะรู้บ้างไหมว่าผมไม่เคยไว้ใจตัวเองเลยเวลาที่อยู่ใกล้ๆมัน ตัวเล็กๆ หน้าตาน่ารัก ไหนจะแววตาเป็นประกายขี้เล่นที่แสนซุกซนนั่นอีก ถ้าถามผมว่าไอ้เหมียวนี่มีเสน่ห์ที่สุดตรงไหน? ผมคงจะตอบว่า ตากลมๆ ใสๆนี่แหละครับ มีเสน่ห์ที่สุดแล้ว มันมักจะส่งประกายอะไรบางอย่างออกมาอยู่ตลอดเวลา ชวนมอง... ชวนจ้อง...
“ลุกไปได้แล้วน่า หนักนะเนี้ย”
ผมทำเป็นบ่นไอ้เหมียวที่นอนซบอกผมอย่างไม่คิดจะลุกไปไหน ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบ แต่กลิ่นหอมๆจากตัวของไอ้เหมียวกำลังทำให้หัวใจของผมปั่นป่วน...
“ก็ตัวนายอุ่นอ่ะ อีกอย่างฉันไม่อ้วนนะเว้ย!”
แดฮยอนบ่นอุบก่อนจะขยับเข้าซุกอกผมอย่างลูกแมวต้องการไออุ่น อากาศข้างนอกยังคงหนาวจัด แม้ว่าจะเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิแล้วก็ตาม
ผมก้มมองไอ้เหมียวเมื่อรู้สึกว่าไอ้แมวจอมดื้อนี่เงียบไป ก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้ง คนที่ชวนผมไปกินเค้กเมื่อกี๊ หลับไปแล้วบนอกของผม แดฮยอนเป็นคนหลับง่ายถ้าเจอที่อุ่นๆ ผมลังเลนิดหน่อยก่อนจะยกแขนขึ้นกอดไอ้เหมียวเอาไว้
ผมลอบสำรวจเสี้ยวหน้าของไอเหมียวเพื่อนสนิทเงียบๆ ตากลมโตถูกซ่อนอยู่ใต้เปลือกตาบาง จมูกโด่งสวยเชิดรั้นบ่งบอกนิสัยของเจ้าของ แก้มเนียนที่แอบป่องเล็กๆชวนฟัด และริมฝีปากอิ่มที่เผยอขึ้นมาเล็กน้อย ชวนให้ครอบครองเป็นเจ้าของ...
ผมสะบัดหน้าตัวเองไล่ความคิดบ้าๆออกไปจากหัว ก่อนจะกระชับกอดเจ้าลูกแมวจอมซนในอ้อมแขน แดฮยอนน่ารักเหมือนเด็กผู้หญิง ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าไอ้เพื่อนตัวดำๆ เฉิ่มๆ หน้าตาขี้เหร่ๆ โตมาแล้วจะสวยได้ขนาดนี้ ตอนนี้ไอ้เหมียวกลายเป็นนักร้องไปแล้ว เหมือนผมกับแดฮยอนถูกผลักให้ไกลกัน เราเดินบนถนนคนละสาย เราไม่มีอะไรเลยที่เหมาะสมกัน แต่แดฮยอนกลับไม่คิดแบบนั้น ไอ้เหมียวยังคงรักษาความสัมพันของเราไว้เหมือนเดิม แม้ว่าเดบิ้วต์แล้ว ไอ้เหมียวจะไม่มีเวลาว่างมาเที่ยวเล่นกับผมเหมือนเมื่อก่อน แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่พอจะมีเวลาว่าง เราเป็นต้องหาเวลามาเจอกันเสมอ
“อือ... เบิร์ด...”
แดฮยอนละเมอออกมาเบาๆก่อนจะขยับตัวเล็กน้อยเพื่อหาที่อุ่นๆแล้วซุกหน้าลงกับซอกคอของผม ริมฝีปากอิ่มนุ่มหยุ่นคลอเคลียอยู่ใกล้ซอกคอของผมจนรู้สึกขนลุก ผมเม้มปากแน่นเพื่อไม่ให้สติหลุดไปกับไอ้เหมียวขี้ยั่วคนนี้
ปากเจ่อๆ เชิดๆของไอ้เหมียวยังคงคลอเคลียอยู่ใกล้กับซอกคอของผม ผมมองคนที่กำลังหลับเล็กน้อยอย่างชั่งใจ ก่อนจะสะกิดเจ้าตัวเบาๆ
“ตื่นได้แล้วน่าไอ้เหมียว ตัวฉันไม่ใช่เตียงของนายนะ”
“ไม่เอา... ขออีกนิด...”
แดฮยอนขยับเล็กน้อยอย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะหลับต่อเหมือนกำลังนอนอยู่บนเตียงที่แสนนิ่มในห้องของตัวเอง ริมฝีปากอิ่มขยับเข้าใกล้ผมอีกนิด ผมมองอย่างลังเลเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆก้มลงกดริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากอิ่มที่แสนยั่วนั่นเบาๆแล้วผละออก ก่อนจะกดจูบลงไปใหม่อีกครั้งและอีกครั้ง...
ผมค่อยๆละเลียดชิมริมฝีปากของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิท มันช่างแสนหวานและนุ่มหยุ่น แดฮยอนครางในลำคอเบาๆทำเอาผมถึงกับใจหาย แต่ริมฝีปากอิ่มนั้นกลับขยับจูบตอบผมกลับมาอย่างไม่ประสีประสา
แม้ว่าอากาศข้างนอกจะยังคงหนาวจัด แต่ภายในอกของผมตอนนี้ร้อนเหมือนมันกำลังจะระเบิด!
แดฮยอนไม่มีท่าทีว่าจะตื่นง่ายๆ ผมลังเลนิดหน่อยก่อนจะค่อยๆแทรกปลายลิ้นเข้าไปในโพรงปากของไอ้เหมียว
ช่างแสนหวาน... นุ่มละมุน...
ปลายลิ้นหยอกล้อกันเหมือนต่างฝ่ายต่างปรารถนาในตัวอีกคน... ผมตักตวงเอาความหวานจากริมฝีปากของแดฮยอนจนเต็มอิ่ม ก่อนจะผละออกอย่างอ้อยอิ่งเมื่อคนที่โดนผมขโมยจูบ ครางอืออึงออกมาอย่างต้องการอากาศหายใจ ริมฝีปากที่เจ่ออยู่แล้วบวมช้ำเล็กน้อย และเจ่อเข้าไปอีก แดฮยอนยังคงหลับต่อไปอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ผมปล่อยให้ไอ้เหมียวขี้ยั่วหลับต่อไปอีกซักพักก่อนจะปลุกคนขี้เซาให้ตื่นจากฝันดี
“ตื่นได้แล้วน่า ไม่อยากไปกินเค้กแล้วเหรอ?”
“...อือ ทำไมนายใจร้ายจัง? ขอนอนนิดนอนหน่อยก็ไม่ได้”
“นายโตแล้วนะ อีกอย่างจะมานอนซบอกคนอื่นแบบนี้ได้ยังไงกัน?”
“นายไม่ใช่คนอื่นสำหรับฉันนี่ อีกอย่างก็มีแค่นายคนเดียวที่ฉันนอนแบบนี้ อย่าห่วงไปหน่อยเลยน่า ฉันไม่ใช่ผู้หญิงซักหน่อย”
ปลุกอยู่นานแดฮยอนก็ยอมตื่น มือเล็กขยี้ตาตัวเองพลางบ่นอุบ ก่อนจะแตะริมฝีปากตัวเองเบาๆแล้วมองหน้าผม ผมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง ทำให้ไอ้เหมียวที่นอนทับอกผม ไหลลงไปนั่งคร่อมตักผมเอาไว้พอดี
“เป็นอะไร?”
“ฉันฝันแปลกๆด้วยหล่ะ ฝันว่าได้กินพุดดิ้งรสสตรอเบอรี่ นุ่มๆ หยุ่นๆ อร่อยมากเลย... รสชาติเหมือนลิปมันของนายเลยหละ”
“น... นายนี่ตะกละชะมัด ฝันถึงอย่างอื่นไม่เป็นหรือไง?”
ผมทำเป็นบ่นไอ้เหมียวที่ยังคงนั่งยิ้มตาหยีอยู่ข้างๆ แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับผม ไม่จำเป็นต้องมากกว่านี้ ขอแค่มีแดฮยอนอยู่ข้างๆผมก็เพียงพอแล้ว
“เบิร์ด~”
“อะไร?”
“เบิร์ด~~”
“ว่า...?”
“เบิร์ดนิมมม”
“โว๊ะ! จะพูดอะไรก็พูดสิ เอาแต่เรียกอยู่ได้”
“ขอบคุณนะ”
ไอ้เหมียวขอบคุณผมเบาๆก่อนจะส่งยิ้มมาให้ ผมมองไอ้เหมียวที่นั่งยิ้มจนตาหยีอย่างไม่ค่อยเข้าใจอะไร แดฮยอนเอียงหัวตัวเองมาซบไหล่ผมเอาไว้
“ขอบคุณที่เป็นเพื่อนกันมาตลอด 8 ปี มีแค่นายจริงๆนะเว้ยที่อยู่กับฉันไม่ว่าฉันจะเจอเรื่องอะไร ขอบคุณจริงๆนะ ฉันรักนายหว่ะเบิร์ด”
“...คิดมากน่า แมวดื้อๆซนๆอย่างนาย ถ้าไม่มีฉันก็คงลำบากน่าดู ถ้านายยังไม่เบื่อฉัน ฉันก็ไม่ไปไหนหรอก จะอยู่กับนายแบบนี้แหละไอ้เหมียวดื้อ”
“เป็นเพื่อนฉันไปนานๆเลยนะเบิร์ด”
“รู้แล้วน่า...”
ผมยิ้มให้กับเพื่อนสนิทของตัวเองอีกครั้ง บางที... ความสัมพันที่เป็นเพียงแค่เพื่อนอาจจะดีที่สุดแล้วสำหรับเรา แค่ให้ผมได้ดูแลแดฮยอน เป็นที่ๆแดฮยอนสามารถพักพิงได้เมื่อเขาต้องการ
เพราะความรักของผมไม่ใช่การครอบครอง แต่ความรักของผม คือความสุขของแดฮยอน แค่นั้นจริงๆ
----------------------------------------------------------------
SF สั้นๆที่สั้นมากจริงๆ แค่ 4หน้าเอสี่ เราไม่รู้นะว่าจะมีแม่ยกคู่ นกแมวมั้ย แต่เราชอบคู่นี้อ่ะ >< จากอาร์คของเบิร์ดนิม เวลาเค้าตอบคำถามเรื่องแดฮยอน ดูเค้าใส่ใจ ดูแลกันดี แต่ก็ยังทำซึนใส่กัน มันเลยเกิดเป็นฟิควูบสั้นๆขึ้นมา ชอบไม่ชอบยังไงบอกได้นะคะ ถ้ามีคนอ่านคู่นี้ เราก็จะเขียนขึ้นมาอีก ^^
ป.ล. ที่เลือกรูปนี้มาใส่ประกอบฟิค มันเป็นเพราะเราชอบสายตาที่แดฮยอนมองกล้องอ่ะ บางทีแดฮยอนอาจไม่ได้มองกล้อง แต่มองคนที่อยู่หลังกล้องก็ได้ อ่อยซะ.. -..- #มโนได้เป็นเรื่องเป็นราวอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
Let's Enjoy Reading!
ความคิดเห็น